Bloemblaadje
In Flower ben je een bloemblaadje. Dat klinkt heel zweverig en dat is het ook, letterlijk en figuurlijk. Je bent echter wel een opstandig bloemblaadje, een bloemblaadje met een missie. Je neemt het op tegen de grote, boze buitenwereld, in dit geval een grauwe industriestad die al het plantaardige leven in de verre omtrek om zeep helpt.
Getest op: PlayStation 3 (PlayStation Network)
Je start op een dorre weide, waar je de andere bloemen één voor één nieuw leven inblaast. Van elk bloemetje dat je tot leven wekt, krijg je een blaadje mee en zo zweeft er al snel een veelkleurige sliert bloemblaadjes achter je aan, door het steeds groener wordende landschap. Er wordt daarbij niet veel duidelijk gemaakt over het verhaal in het spel. Er wordt geen woord gesproken en er is geen enkele tekst te zien, zelfs niet in de interface. Tijdens het spelen is er geen hud en ook het menu, waarin je uit de verschillende missies kunt kiezen, is tekstloos. Aanwijzingen krijg je dan ook nauwelijks, je zoekt het maar uit. Het spel is gelukkig intuïtief genoeg. Je hebt ook niet veel nodig, je bedient het hele spel met welgeteld één knop van de PlayStation 3-controller. Welke? Dat mag je zelf uitmaken. Het doet er namelijk niet toe welke je indrukt, ze geven allemaal hetzelfde resultaat; je bloemblaadje schiet ermee vooruit. Sturen doe je niet met de vertrouwde pookjes op de controller. Nee, Flower maakt gebruik van de bewegingsdetectie in de Sixaxis-controller, en goed ook. Door de controller te kantelen kun je links, rechts, omhoog en omlaag sturen, en met die ene knop geef je dus gas.

Zones
Het spel bestaat uit welgeteld zes levels. Elk level is ingedeeld in zones en je kunt pas verder als je een zone geheel tot leven hebt gewekt. In elke zone zijn speciale bloemen te vinden, met een gekleurd aura er omheen. Ze zijn vaak in een groepje of patroon opgesteld, meestal in een cirkel. Die bloemen moet je zien te raken, wil je verder kunnen naar een volgende zone. De overige bloemen zijn alleen aankleding. Ze zijn er om je staart langer te maken en om muziek te maken, want elke bloem die je raakt, geeft een toon weer die past in de stemmige pianomuziek op de achtergrond. In de latere levels kun je met je blaadje meer bewerkstelligen, zoals windmolens in gang zetten en lampen laten branden. Dat allemaal met als doel om in het laatste level de duistere stad weer tot leven te krijgen, met de stroom die je zo opwekt.
Gedicht
Het spel is goed opgebouwd. In het eerste level hoef je niet meer te doen dan je blaadje over wat bloemetjes te sturen. Als je een bloem met aura weet te raken, wordt de camera je even afgenomen om te laten zien dat een deel van de wei tot leven komt. Het wuivende gras en de bloemen zullen door de wind spontaan in een patroon worden geblazen, dat van boven gezien nog het meest op vuurwerk lijkt. Ontwikkelaar thatgamecompany noemt Flower "een gedicht in spelvorm" en daarbij doelt de studio ongetwijfeld op deze scènes. Als de rust is weergekeerd, krijg je ook de controle weer terug en kun je verder, om andere groepjes tot leven te wekken, net zo lang tot de hele zone, en daarna het hele level, vrolijk gekleurd is.

Wind en stroom
In een volgend level kun je door aura-bloemen aan te raken een windmolen in werking stellen en dat zorgt voor wind in de wei, die direct invloed heeft op je blaadje en de sliert erachter. De wind voert je naar een volgende windmolen en die naar nog meer. Als je ze allemaal op gang hebt gebracht, kun je door naar een volgend level, dat de uitdaging weer ietsje groter maakt. De wind voert je door een stelsel van ravijnen, waar het lastig manoeuvreren is met je bloemblaadje. Niet dat het echt moeilijk wordt, dat is Flower nergens en dat is ook ongetwijfeld nooit de bedoeling geweest van de makers. In de latere levels nader je de stad en wordt de wereld donkerder. Je gebruikt je blaadje om de stroom weer te laten vloeien door lantarenpalen en hoogspanningsmasten. Die hoogspanning kun je in het laatste level gebruiken om een flinke stad tot leven te wekken. Dat doe je ook weer door aura-bloemen aan te raken en daarmee kleur terug te brengen in de stad. Tegenstanders heb je niet, behalve in het vijfde level, waar je blaadjes uit je staart kunt kwijtraken door hoogspanningsmasten aan te raken. Dood ga je er echter niet van, je raakt alleen je staart kwijt en er zijn altijd bloemen in de buurt om nieuwe blaadjes van op te pikken.
Video (Flower_Trailer.flv)
Conclusie
Met zes levels is Flower kort. Langer dan twee uur ben je niet zoet met het verhaal, tenzij je de tijd neemt om af en toe zomaar wat rond te vliegen met de sliert bloemblaadjes, of wilt proberen echt alle aura-bloemen te raken. Dan kun je het rekken tot een uur of drie, maar dan heb je alles wel gezien. Alternatieve routes om bij het einde van een level te komen zijn er nauwelijks. Heel veel reden om het nog eens te spelen is er dan ook niet, tenzij uit pure verbazing over de grafische pracht van het spel. Niet dat het spel nu het onderste uit de kan van de Cell-processor haalt; Flower heeft zelfs een tekenfilm-achtig uiterlijk. Een hoge resolutie heeft het in ieder geval niet.

Patronen
De pracht zit hem eerder in de manier waarop de natuur beweegt: de wind die het gras laat ruisen en de patronen die gevormd worden als een zone van kleur verschiet. Daarbij komt dat het spel voor acht euro kan worden gekocht via het PlayStation Network en die prijs maakt het gemis van een langere speelduur goed. Wat overblijft is een verbluffende game die overtuigend aantoont dat de Sixasis een prima besturingsmechanisme is. Flower roept vooral de vraag op waarom de bewegingsdetectie van de Sixaxis niet vaker wordt gebruikt. Koop Flower niet om een uitdagende game te spelen, op het scherpst van de snede. Nee, koop Flower om meegezogen te worden in een wereld die verrast, zowel in uiterlijke zin als op het punt van besturing.
Pluspunten
+ Goed gebruik Sixaxis
+ Mooi
+ Origineel
+ Goedkoop
Minpunten
- Kort
Cijfer: 8,5
Titel |
Flower
|
 |
Platform |
PlayStation 3 (alleen via PlayStation Network)
|
Ontwikkelaar |
that game company
|
Uitgever |
Sony |
Releasedatum |
12 februari 2009
|