The Callisto Protocol
The Callisto Protocol is een survival-horrorgame die doet denken aan Dead Space, maar niet over de hele linie dezelfde kwaliteit laat zien. De game ziet er uitstekend uit. Vooral de gezichtsanimaties gooien hoge ogen, wat de tussenfilmpjes en daarmee de manier waarop het verhaal binnenkomt, direct naar een hoger plan tilt. De gameplay is vermakelijk genoeg, maar ook wat repetitief en traag. Met name dat laatste is op sommige momenten vervelend. De game geeft je weinig mogelijkheden om te ontsnappen als er veel monsters om je heen staan. Ook is het wat raar dat de game je in de aanloop naar de eindbaas vier keer hetzelfde type tussenbaas voorschotelt: daar was meer creativiteit welkom geweest. Het staat het spelplezier maar beperkt in de weg, want The Callisto Protocol is alsnog goed voor een aantal sterke momenten, bijvoorbeeld wanneer je sluipend de Black Iron Prison en het omliggende gebied verkent, maar het had allemaal een onsje meer mogen zijn. Dat geldt ook voor de hoeveelheid content trouwens: met een uur of tien ben je er wel doorheen en dat is niet veel speeltijd voor een game die voor de volle mep in de winkels ligt. Er komt nog een hardcoremodus en New Game+, maar die zijn er nog niet. The Callisto Protocol is een leuk tussendoortje voor gamers die Dead Space en vergelijkbare games erg missen, maar niet veel meer dan dat.
:fill(white):strip_exif()/i/2005507306.jpeg?f=thumblarge)
Sommige games zijn vanaf het moment dat ze worden aangekondigd meteen ‘grote games’. Duizenden gamers zetten die titels meteen in wensenlijstjes, houden het laatste nieuws in de gaten en plaatsen preorders. Andere games vliegen meer onder de radar en komen binnen als welkome verrassingen of weten überhaupt niet door te breken richting een breder publiek. The Callisto Protocol valt er voor mijn gevoel een beetje tussen. De game is zeker eerder ‘AAA’ dan ‘indie’, meer groot dan klein dus, maar de onvoorwaardelijke hype die ontstaat rond releases van écht grote games, is er rond The Callisto Protocol niet. Toch is er genoeg reden om met een positief gevoel naar deze game te kijken. Het is immers een project van regisseur Glen Schofield, de man achter de Dead Space-games van Electronic Arts. Die games hebben toen veel fans vergaard en al die gamers zullen The Callisto Protocol met interesse gevolgd hebben dit jaar.
Natuurlijk is The Callisto Protocol geen nieuwe Dead Space-game. Motive Studios werkt immers voor EA aan een Dead Space-remake en die staat voor 2023 op de kalender. The Callisto Protocol vindt zijn oorsprong in het ontstaan van Striking Distance Studios als onderdeel van PUBG Studios. De wens van het bedrijf achter PlayerUnknowns Battlegrounds was een meer verhaalgedreven game, als aanvulling op PUBG. Aanvankelijk zou dat een game zijn die dichtbij PUBG zou liggen, maar dat idee veranderde al snel in een game die wat dichterbij de visie van Schofield lag. Het concept voor The Callisto Protocol had hij zelfs al een tijdje als idee liggen. En ja, dat concept heeft zeker de nodige gelijkenissen met Dead Space.
Black Iron Prison
The Callisto Protocol draait om de planeet Callisto en ruimtepiloot Jacob Lee, gespeeld door acteur Josh Duhamel. Het spel speelt zich af in 2320 en begint wanneer Jacob en zijn partner worden aangevallen terwijl ze een mysterieus, gevaarlijk goedje aan het transporteren zijn. Door de aanval stort hun schip neer op Callisto. Tot zijn eigen verbazing wordt hij daar in de boeien geslagen en meegevoerd naar de Black Iron Prison. Hij probeert uit te leggen dat hij onschuldig is en daar niet hoort, maar daar heeft niemand een boodschap aan: hij krijgt een implantaat in zijn nek en wordt in een cel gesmeten.
Dat is al geen lekkere start, maar kwaad wordt al snel erger als blijkt dat er een mysterieuze ziekte rondgaat in de gevangenis, die zowel gevangenen als bewaarders in zombieachtige wezens verandert. Jacob is amper gevangengenomen of het gaat goed mis. Jacob ziet bewakers rennen voor hun leven en daar meestal niet in slagen. Hij weet uit zijn cel te ontsnappen en met hulp van medegevangene Elias Porter begint hij aan een weg die hem hopelijk ver weg brengt van de gevangenis en de planeet. Makkelijk is dat natuurlijk niet: de gevangenis wordt meer en meer overspoeld door de monsters, terwijl ook de beveiliging van de gevangenis, in de vorm van enkele dodelijke robots, nog steeds actief is. In leven blijven is dus een flinke uitdaging.
De weg leidt uiteindelijk door diverse gebieden in en rond het gevangeniscomplex. Gaandeweg leer je meer over de uitbraak en wie er verantwoordelijk voor zijn. In dat verhaal spelen ook Karen Fukuhara, James C. Mathis III en Sam Witwer een rol. Die laatste kun je kennen van Star Wars: The Force Unleashed; Witwer speelde in die game de geheime leerling van Darth Vader, genaamd Starkiller. De cast doet het goed, maar het meest opvallende aan hun aanwezigheid is de manier waarop ze zijn nagemaakt. De gezichten van de acteurs zijn levensecht nagemaakt en geanimeerd. Dat is in een game die voor veel spanning moet zorgen wel zo fijn. Het maakt zeker de tussenfilmpjes meteen een stuk beter en aantrekkelijker dan ze anders zouden zijn geweest.
Schaduwen
De tussenfilmpjes zijn goed en The Callisto Protocol ziet er over het algemeen ook goed uit. De gezichten trekken de aandacht, maar de manier waarop de omgevingen zijn opgebouwd en vooral ook hoe ze belicht worden, verdient een vermelding. Striking Distance ontwikkelde voor deze game een soort hybride lichtmodel dat deels gebruikmaakt van features van Unreal Engine 4 en deels door henzelf is ontwikkeld. Het ging de makers daarbij vooral om schaduweffecten die zich centraal in het gezichtsveld van de speler bevinden. Meer informatie over hoe dat werkt hebben we helaas niet, maar het resutlaat mag er zijn. De game kan leunen om mooie lichteffecten, die natuurlijk ook belangrijk zijn in een vooral vrij donkere survival-horrorgame.
:fill(white):strip_exif()/i/2004078064.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2005309128.jpeg?f=fpa)
/i/2004980212.webp?f=fpa)
/i/2005148906.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2004078018.jpeg?f=fpa)