Een promovendus aan de Universiteit Twente stelt voor om vouwtechnieken te hanteren bij het maken van micro-elektronica. Hiermee zouden driedimensionale ontwerpen op microniveau te realiseren zijn. Hij liet zich inspireren door de Japanse vouwkunst Origami.
Momenteel zijn toepassingen van micro-elektronica vooral tweedimensionaal, al gaan steeds meer technologiefabrikanten over op driedimensionale ontwerpen, zoals gestapeld geheugen en 3d-transistors. Naast voordelen als een kleinere omvang, kunnen er andere voordelen zijn om van 3d-ontwerpen gebruik te maken, bijvoorbeeld voor een efficiëntere lay-out. Volgens Antoine Legrain, promovendus aan de Universiteit Twente, is vouwen een van de meest elegante manieren om 3d-structuren te maken.
In een proefschrift stelt hij dat technieken van de Japanse vouwkunst Origami toegepast kunnen worden voor elektronica en mechanica op macro- maar ook op microniveau. Voor dit laatste demonstreerde hij dit met structuren met een diameter van 0,2 millimeter. "Ik gebruik oppervlaktespanning van vloeistoffen voor het vouwen van microstructuren", zegt Legrain. "Dit doen we door kleine druppels water te verdampen. De druppels worden aangebracht op flexibele structuren, die daardoor samenvouwen. Als we het goed ontwerpen, blijft na de verdamping de structuur gevouwen doordat onderdelen tegen elkaar blijven plakken."
Het aanbrengen van de druppels gebeurt met een injectienaald, wat een obstakel is voor productie op grote schaal. Het lukte Legrain echter ook druppels via een microkanaal op de te vouwen structuur aan te brengen. Deze methode zou meer toekomstperspectief voor massaproductie hebben. Daarnaast lukte het hem om een houder met duizenden linten onder te dompelen in water en te laten drogen, om ze in één keer te vouwen.
Dit zou van belang zijn bij onderzoek naar elektrische verbindingen naar beweegbare delen. "We denken dat het mogelijk is op dezelfde manier complexere structuren te vouwen, maar dit vergt nog veel vervolgonderzoek", besluit Legrain. Zijn proefschrift heet ‘Elastocapillary Self-folding of micro-machined Structures, capillary Origami’ en hij voerde zijn promotieonderzoek uit bij de TU Delft-faculteit EWI en de groep Transducers Science and Technology van het MESA+-instituut voor nanotechnologie van de Universiteit Twente.
MIT-onderzoekers doen ook onderzoek naar het buigen van materialen voor mems-hardware. Ze maken gebruik van structurele spanningen in silicium, die zich voordoen als het materiaal bewerkt is. Met een algoritme berekenden de onderzoekers de mechanische spanning die nodig is voor het in de gewenste vorm buigen van de structuren.