Wetenschappers hebben een implantaat ontwikkeld dat het zicht bij sommige blinden kan herstellen. Het systeem werkt met sensoren die licht omzetten in een elektrische puls, die vervolgens door zenuwen naar de hersenen wordt geleid.
Met het systeem moeten mensen met een defect netvlies weer kunnen zien. In het netvlies bevinden zich lichtgevoelige cellen die de benodigde zenuwprikkels moeten leveren. Het door wetenschappers van de Stanford University ontwikkelde fotovoltaïsche systeem werkt met een implantaat dat deze lichtgevoelige cellen, zogeheten kegeltjes en staafjes, moet vervangen bij blinden. Lichtgevoelige cellen geven een elektrische puls die uiteindelijk zicht oplevert. Daarom werkt het implantaat bij blinden bij wie de verwerking van de elektrische puls nog wel functioneert.
Een nadeel van de lichtgevoelige sensoren in het implantaat is dat ze veel licht nodig hebben om een elektrische puls op te wekken die sterk genoeg is. Daarom hebben de wetenschappers een systeem bedacht met lasers. De geïmplanteerde sensoren in het oog worden beschenen met een laser die in een soort zonnebril is verwerkt. Hierdoor kan de benodigde lichtsterkte worden opgewekt, hoewel dit ook gepaard gaat met een lichte stijging van temperatuur.
Een externe camera op de bril registreert beeld, waarna de lasers worden aangestuurd. Deze leveren pulsen die zijn gebaseerd op wat de camera waarneemt. Dit wordt bewerkstelligd met een spiegelsysteem op basis van dlp-projectortechnologie die is ontwikkeld door Texas Instruments. Hierdoor simuleert het laser-systeem licht dat normaal gesproken op het netvlies zou vallen.
Het implantaat bestaat uit een samenstel van lichtgevoelige diodes, waarbij drie stuks gezamenlijk één pixel vormen. Daarbij bedraagt de pixelgrootte 70 of 140µm en behaalt het hele systeem een respectievelijk pixeldichtheid van 178 of 55 pixels per mm². Voor de experimenten werd een implantaat met een grootte van 0,8 bij 1,2mm gemaakt, maar er is ook een implantaat met afmetingen van 2 bij 2mm. Elk implantaat heeft een dikte van 30µm, wat voldoende is om binnengevallen licht te absorberen.
De wetenschappers gebruikten voor hun experimenten geïsoleerde retina's van ratten. Omdat het hier om in vitro-experimenten gaat, is het systeem nog niet daadwerkelijk geïmplanteerd. Wel bleek uit elektrofysiologische tests dat de lichtgevoelige sensors in zowel gezonde als zieke retina's prikkels kunnen opwekken.
Omdat er veel eisen worden gesteld aan veiligheid en effectiviteit, gaat het vermoedelijk nog jaren duren voordat de eerste test bij mensen kan plaatsvinden. Wel zijn vergelijkbare implantaten al bij mensen getest, maar het systeem van de Stanford University heeft als voordeel dat er geen externe voeding nodig is. De lichtsensoren krijgen voldoende energie aangeleverd door lichtstimulatie, waardoor accu's overbodig zijn. Ook biedt het systeem een aanzienlijk hogere pixeldichtheid.
/i/1337005401.png?f=thumb)
:fill(white)/i/1337005402.jpeg?f=thumb)
/i/1337005403.png?f=thumb)