Hoe het DNA het RNA net aanvalt, is nogal ingewikkeld, daarvoor moet je Nature kopen (vaktijdschrift).
Ik zal proberen te beschrijven wat ik ervan begrijp.
Het molecuul in kwestie is een single-stranded DNA (ssDNA) molecuul. Het menselijk genoom bestaat uit double-stranded DNA ("double-helix"), wat in feite neerkomt op twee complementaire code sequenties. Het molecuul in kwestie bestaat uit slechte één DNA streng, maar wel zo dat de twee uiteinden van deze streng complementaire code sequenties bevatten. De uiteinden kunnen dus samenkomen om een hybride te vormen waardoor er een loop onstaat aan het uiteinde van de hybride.
De loop van het hybride ssDNA bevat de code voor een bekend kanker medicijn met de naam Vitravene. De loop is in feite een ssDNA streng, en op commando treed een mechanisme in werking welke de loop van de rest van de ssDNA hybride afbijt waarna de ssDNA (de code sequentie welke Vitravene codeert) op de doorgaanse manier eiwitten aanmaakt. Deze eiwitten reduceren bepaalde functies naar de specificaties van het medicijn.
De wijze waarop het ssDNA in vitro wordt aangemaakt is spectaculair te noemen. Aan de hand van de code sequentie van een random aangemaakte ssDNA treng maakt het mechanisme het ssDNA hybride molecuul aan. Is de random gegenereerde ssDNA atreng niet bijzonder, dan treed het ssDNA hybride molecuul niet in werking. Bevat de gegenereerde ssDNA streng wel een bijzondere code sequentie, dan vormt het ssDNA hybride molecuul zodat het wel bepaalde functies uit kan voeren.
De output is te lezen middels Gel Electrophoresis, wat inhoud dat de content van de reageerbuis wordt nagezocht naar bepaalde proteinen en DNA strengen. De uitkomst "Ja" of "Nee" kan worden afgelezen door de grootte van de de geproduceerde ssDNA hybrides af te lezen. In werkelijkheid het een stuk complexer, maar mijn beschrijving geeft een goed beeld van het experiment.
Het medicijn opzich is dus niet het bijzondere. Het bijzondere is dat het de wetenschappers is gelukt om een DNA hydbride te ontwikkelen die een serie geautomatiseerde opdrachten kan vervullen, aan de hand van de omstandigheden in de cel (eigenlijk in vitro). Daarnaast kan een uitkomst worden uitgelezen die aangeeft of een bepaalde situatie wel of niet voorkomt in de cel.