Kheb o.a. destijds het boek "De Code" gelezen, Staat nog ergens deep-down-inside een kast. Daarin stond o.a. die hint stond en dat verder aangevuld met wat invulgedachten. Ik zal 's kijken of ik het ergens kan terugvinden om inhoudelijk wat relevants te citeren.
Wat ik mij er nog van kan herinneren dat elke alfa-techneut - had toen wat leuke discussies met deze en gene die niet bekend zijnde met o.a. Andrew
S Tanenbaum's uiteenzettingen en de genoemde Shannon - er met open ogen en vol in zou stappen.
Er zijn meer dan genoeg, ook slimme mensen zoals destijds Roel Pieper, die te graag iets willen geloven. Voor een begeesterd mens is het moeilijk te bevatten dat tal van zaken, op grond van wetmatigheden, begrensd zijn.
De kern was dat elke film bestaat uit gepixelleerde (delen van)beeldjesfragmenten en als je die maar ver genoeg opdeelt -en uiteenrafelt er zg "vanzelf" een herhalende reductie op grond van herhalingen kan plaatsvinden. Voorbeeld: 1234=1+2+3+4=1+0=1. Dat men vanuit dat #hasgetal 1 never nooit, de oorspronkelijke 1234 kan afleiden, is intuïtief tegenstrijdig.
Voorbeeld dat ik ik illustratie even bedenk, Richard Gere speelde in "An Officer and a Gentleman" maar ook in "Pretty Woman". Dus het gezicht of wenbrauw van Richard in beide films, kan dan tot herhalende code worden gereduceerd. In het boek was en ging het - ik vertaal het even vrij naar nu - vooral over een doorgetrokken variant van JPEG/MPEG.
Update, was FF zoeken. het boek is van Eric Smit en heet "De Broncode". FF bladeren en quoten ter info. Sloot (TV technicus net kennis gemaakt met de IBM computer, we leven hier 1984) wilde een
... landelijke database met reparatie gegevens creëeren. Van ieder appraat zouden het typenummer, fabrikant en elke denkbare foutmelding met oplossing en de beschrijving van het mogelijk te vervangen onderdeel staan. Elke idioot met een schroevendraaier zou dan een televisie kunnen repareren. ...
Die centrale gedachte vergroeide naar het (feitelijk onmogelijke) idee nu 11 jaar later in 1995.(Sloot:)
Hij kon ook videobeelden coderen. Niets was moeilijker dan het verkleinen van bewegende beelden. De compressiewetenschappers hadden het nog niet verder gebracht dan een verkleiningsfactor - zonder kwaliteitsverlies - van twee. Sloot had iets bedacht, waardoor het beter kon, veel beter. Het was een absolute doorbraak, wist hij.
Wat later 1999 en verderop in het boek bij omzwervingen via KPN en Philips:
... voor zijn systeem werd een programma ontwikkeld waarvan de werking alsvolgt is. De tekst wordt ingelezen in de Data Key Decoder (DKD). In de Program Key (PK) zitten alle programma-algoritmes voor de berekeningen (coderen en decoderen) opgeslagen, als de berekening van de eerste pagina is uitgevoerd, wordt de waarde tijdelijk opgeslagenin de Character Key Decoder (CKD) Daarna volgt de codering van de tweede pagina enzovoort. Zodra alle pagina's zijn gecodeerd en opgeslagen in de DKD worden alle daar verzamelde paginacodes door de PK verwerkt tot een totale programmacode. Daar de opslag van het totale boek op deze manier slechts een paar codes bevat, zal de totale opslag slechts 1 kilobyte bevatten. Voor film wordt dezelfde techniek gebruikt, alleen praten we dan over pixels in plaats van karakters. ....
Kortom één film paste dan in kilobyte die je dan weer kon versleutelen om (eenmalig) uit te kunnen geven. Overal in het boek en ik zie het zo voor mij, gelardeerd met halve potjes gevulde augurken vermengd met zilveruitjes en visserslatijn. Ik kan mij zo voorstellen dat een beetje CEO er vol in zou stappen. Opvallend en nu onvoorstelbaar is dat (ook) deskundige mensen zich gepassioneerd lieten meevoeren met een wetmatige onmogelijkheid.
[Reactie gewijzigd door PtrO op 25 juli 2024 12:24]