Het gaat hier om het principe. Dit apparaat is letterlijk ontworpen om een paar maanden gebruikt te worden om vervolgens ergens in een kast stof te happen of nog erger, naar Mozambique verscheept te worden waar kleine kinderen de dampen inademen van het in de fik steken om wat goud te kunnen vinden.
We zullen een manier moeten vinden om de volledige prijs van een product bij de klant te terecht te laten komen, dus niet alleen de productiekosten maar ook de schade aan het milieu, inclusief de gezondheid van de mensen die het op moeten ruimen. Bij sommige producten (zoals koelkasten en electronika) betalen we al een verwijderingsbijdrage maar ik kan niet geloven dat die hoog genoeg is. Helaas is het meten en voorspellen van milieuschade best wel lastig, zeker als je er een concrete prijs aan moet hangen. Dat gaat ons nooit lukken, zeker niet als de fabrikanten het zelf in moeten schatten.
Wat dan? Ik zie 2 mogelijkheden. De eerste 100% milieubelasting bovenop alle niet-essentiele goederen zodat de overheid voor het opruimen kan zorgen. Die 100% trek ik natuurlijk zo uit de lucht, het is punt is vooral dat het heel veel zal zijn. Vervolgens kunnen bedrijven korting vragen als ze kunnen aantonen dat hun product echt milieuvriendelijk is.
De andere mogelijkhedi is om alle winkeliers verplicht lid maken van een recyclefonds dat /alles/ moet recycelen zodat ze hun leveranciers en elkaar dwingen om zich te gedragen. Kunst zal worden om te zorgen dat ze echt verantwoordelijkheid nemen ipv die af te schuiven op het collectief.
We hebben hier collectief niks aan en het zou illegaal moeten worden. Ik heb zowiezo altijd al gevonden dat als je zulke materialen niet kunt veroorloven je zowiezo je ergens anders op moet focussen in plaats van de drempel zo laag te leggen dat je jezelf alleen maar gaat irriteren met producten die het of niet doen, of nauwelijks.
Makkelijker gezegd dan gedaan he. Als student heb ik ooit een goedkope troepfiets gekocht waarvan een jaar later de voorvork brak. Levensgevaarlijk. Maar zonder fiets kon ik niet studeren en niet werken en ik had op dat moment echt geen geld voor een betere*. Een maand niet werken om te sparen voor een nieuwe fiets wordt geen succes. Ik had geen keuze anders dan een slechte fiets kopen, niet echt.
Momenteel sta ik weer voor een ongewenste aanschaf waarvoor deze tablet misschien wel in aanmerking komt. Onze overheid wil tegenwoordig dat je de digid app installeert en die is er alleen voor Android en iPhone. Als ik een apart apparaat moet kopen voor die zeldzame keren dat ik digid nodig heb dan wil ik geen 500 euro voor betalen voor een nieuwe telefoon of tablet. En om nu een tweede hands en verouderd apparaat te kopen lijkt me voor de veiligheid ook niet optimaal.
Zelf verkoop ik mijn oude apparaten niet tenzij ik zeker weet dat de storage echt helemaal gewist of verwijderd is en dat is met moderne apparaten nog best lastig.
Nu ben ik handig, technisch en rijk genoeg om me wel te redden. Voor mij is het voorbeeld misschien een beetje gezocht. Maar het punt blijft dat ik een apparaat nodig heb dat ik eigenlijk niet wil om mijn belasting te betalen. Ik ben dan ook niet heel erg gemotiveerd om een milieuvriendelijke langetermijnoplossing te vinden.
Punt is dus dat mensen vaak niet heel veel te kiezen hebben waardoor door er ruimte op de markt is voor de grootste troep. Eerlijk gezegd is het in Nederland nog behoorlijk goed gesteld, in vergelijking met de troep die een kennis van mij in Amerikaanse supermarkten aantreft, daar zou onze Action niet mee aan durven komen. Garantie bestaat haast niet dus winkels verkopen schaamteloos producten die direct uit elkaar vallen.
* nee, een gestolen fiets is niet beter