Edit: dankzij @
Mesjefskie hieronder heb ik gemerkt dat we toch in een andere fase zitten dan ik in eerste instantie dacht. Ik herneem hier even mijn reactie op Mesjefskie. De regels zijn dus wel definitief. Maar ik laat de tekst staan, met doorstreping van de delen die toch niet van toepassing bleken op dit artikel, omdat het voor veel mensen volgens mij een goed overzicht is van hoe Europese wetten tot stand komen.
Dit is overigens niet enkel voer voor parlementsleden en ambtenaren. Je kan als burger ook op verschillende manieren je mening geven over wetsvoorstellen:
- door je aan te sluiten bij een organisatie die er hetzelfde instaat als jou, en die haar feedback naar de Commissie, lidstaten en parlementsleden zal sturen
- contact opnemen met de relevante Nederlandse europarlementariërs en hen laten weten wat je van de wet vindt (of zelfs de parlementariërs van andere lidstaten)
- je input geven bij een publieke consultatie: de [url="https://ec.europa.eu/info/consultations_nl"]Europese Commissie organiseert voor bijna alle wetsvoorstellen een publieke consultatie[/url] als het voorstel nog in een draft fase is, waarbij iedereen (lidstaten, bedrijven, ngo's, burgers) hun mening mogen geven op de draft.
----------------------------------
Reactie op Mesjefskie: Ik had het onderliggende artikel niet gelezen voor ik reageerde. Maar ook in het onderliggende artikel is de situatie niet erg duidelijk omschreven. Maar in het artikel wordt wel gesproken over een 'final hurdle', en er is de onderstaande passage:
To allay the Parliament's concerns, EU countries agreed to modify the Commission’s law to add additional safeguards, including bringing in Europe's network of privacy watchdogs to advise on what technologies should be used to do the scanning, and how they should be used. They also left out audio messages from the bill. The changes prompted Sippel, who was negotiating on behalf of the Parliament, to sign off on the bill.
Hieruit blijkt dat we niet in fase 2B zitten, maar helemaal aan het eind van fase 3, de triloog-fase. Als de onderhandelaars van de lidstaten en het EP een akkoord gevonden hebben, moeten ze het compromis nog voorleggen aan hun achterban. In het geval van de onderhandelaar van de lidstaten (dat is de lidstaat die dat halfjaar de roterende voorzitter van de Raad van Ministers is (op dit moment Slovenië) is dat de rest van de lidstaten, en in het geval van de onderhandelaar van de parlement (de Rapporteur, een Europarlementariër die door het EP is aangewezen om dat dossier te trekken) is dat uiteraard het plenaire parlement.
Doorgaans is die instemming met het bereikte compromis eerder een formaliteit, waardoor ik ze in de eerdere versie van mijn post niet heb genoemd. Hier was het eigenlijk ook een formaliteit, gezien de overgrote meerderheid die voor gestemd heeft, los van de begrijpelijke felle bezwaren van bepaalde Europarlementariërs. Wat de lidstaten betreft lijkt het erop dat de instemming al gegeven was, waardoor de instemming van het volledig parlement inderdaad de 'final hurdle' was. Nu is die genomen, en kan de juridische afwikkeling beginnen. Maar je kan inderdaad zeggen dat de regels zijn aangenomen. Mijn excuses aan de auteur Joris Jansen voor het zaaien van verwarring.
-------------------------------------
Origineel bericht: Los van de inhoud, en voor dit een eigen leven gaat leiden:
de 'EU' heeft nog niets aangenomen. De regels zijn helemaal nog niet van kracht, en al helemaal niet voor een periode van 3 jaar. Dit is slechts het Europees Parlement dat aangeeft: "zo zouden de regels er volgens ons moeten uitzien". de regels zijn wel degelijk al definitief
Je moet bij dit artikel duidelijk de kanttekening maken dat het Europees Parlement niet als een nationaal parlement werkt. In Nederland is het parlement het sluitstuk van het wetgevende proces: als het parlement iets aanneemt, is het de wet.
Het wetgevingsproces in de EU werkt anders: daar is een wet pas definitief als de lidstaten en het Europees Parlement het met elkaar eens zijn. Nog een puntje: het artikel zegt dat de Europese Raad nog akkoord moet gaan met de regels van het Parlement. Dit is een misverstand: het gaat om de Raad van de Europese Unie (soms ook wel de Raad van Ministers genoemd, of kortweg 'De Raad'/'The Council'), dus niet de Europese Raad. De Europese Raad is het instituut waar de regeringsleiders mekaar treffen. Zij houden zich bezig met grote politieke richtinggevende statements, niet met de details van wetgeving. In de Raad komen de vakministers en hun ambtenaren mekaar tegen om het over de details van wetgeving te hebben. En de Raad moet de regels van het EP niet goedkeuren: de Raad en het EP moeten met elkaar tot compromis komen.
(Ik begrijp de verwarring overigens wel hoor: je hebt een Europese Raad (staatsleiders), een Raad van de Europese Unie (vakministers en ambtenaren) en de Raad van Europa (compleet andere internationale instelling, heeft niets te maken met de Europese Unie). Wat meer creativiteit in de naamgeving had het voor de leek gemakkelijker gemaakt om het proces te begrijpen.)
Zoals gezegd, is het wetgevingsproces in de EU anders dan binnen een lidstaat op nationaal niveau. in de overgrote meerderheid van gevallen werkt het Europees proces als volgt:
1. de Europese Commissie komt een voorstel voor een wet, op basis van een vraag van de Europese Raad/regeringsleiders, of omdat ze zelf een punt heeft geïdentificeerd waarop wetgeving op EU-niveau noodzakelijk is. Voor ze met een voorstel komt consulteert de Commissie allerlei spelers uit het Europese speelveld: betrokken bedrijven, NGO's, academici, experts van lidstaten, parlementen, etc, en schrijft dan op basis van deze input een voorstel voor een verordening (direct van toepassing in alle lidstaten, hoeft niet meer omgezet te worden in nationale wetgeving) of richtlijn (moet wel nog naar nationale wetgeving vertaald worden). Het voorstel gaat naar zowel de lidstaten/Raad van Ministers en het Europees Parlement
2. 2A en 2B gebeuren tegelijkertijd.
- 2A. de Raad van Ministers/lidstaten ontvangen het wetsvoorstel, en gaan met elkaar in onderhandeling tot ze de de wettekst op zo'n manier verbouwd hebben dat alle of een grote meerderheid van de lidstaten er achter kunnen staan.
- 2B. het Europees Parlement doet hetzelfde: Europarlementariërs en stafleden onderhandelen met elkaar om tot een versie van de wettekst te komen waar een meerderheid in het parlement achter kan staan. Eerst in een klein comité dat zaken gelinkt aan het specifieke onderwerp behandeld, en eens daar een akkoord is wordt het voorgelegd aan het volledige/plenaire parlement . Als daar ook een meerderheid is, is de positie van het EP definitief. (dit is de fase waarin we nu zitten)[/li]
3. Eens zowel de lidstaten als het parlement een eigen versie van de wettekst ontwikkeld hebben, begint de definitieve showdown: de lidstaten en het Europees Parlement gaan rond de tafel zitten, nemen elk hun versie van de wettekst mee en proberen tot een definitief compromis te komen. (De Europese Commissie zit mee aan tafel. Deze fase noemt men de '
triloog', omdat er drie (tri) partijen aan tafel zitten die met elkaar in gesprek gaan (logos)). [
Eens er tijdens de triloog een akkoord is, moeten de onderhandelaars de tekst nog voor instemming voorleggen aan hun achterban. Voor de Raad is dat natuurlijk de andere lidstaten, en voor het parlement is dat het plenaire europarlement. Als de andere lidstaten en het EP hun definitieve akkoord geven, kun je zeggen dat de tekst definitief is goedgekeurd. Dit is de fase waarin we nu zitten: het EP heeft zojuist ingestemd met het akkoord uit het triloog.]
Hierna gebeurt de juridische afwikkeling van de tekst: check van de details (bv schrijffouten in de tekst etc), vertaling in alle talen van de EU door 'lawyer-linguists' (juristen die tegelijkertijd ook taalkundig expert zijn) en tot slot publicatie in de Official Journal van de EU. Het is pas na deze publicatie dat de wettekst van kracht is.
4. als de wettekst een 'richtlijn' is, vormt de Europese wettekst enkel het skelet, en moeten nationale overheden en parlementen aan de slag om er wat vlees en huid op aan te brengen. Met andere woorden, de richtlijn moet vertaald worden naar nationale wetgeving, en lidstaten hebben de ruimte om eigen accenten en voorkeuren aan te geven. Dit in contrast met een verordening: dit is een ander type van Europese wetgeving, dat meteen van kracht is voor alle lidstaten en dus niet meer omgezet hoeft te worden.
[hier gaat het om een verordening, dus meteen van kracht in alle lidstaten bij publicatie in het Official Journal]
Pas wanneer dat finale compromis tussen lidstaten en het Europees parlement is gevonden, kun je zeggen dat iets in EU-verband is aangenomen (want de juridische afwikkeling is een formaliteit).
In die zin is dit artikel wat misleidend, [het artikel was toch juist] maar dit is standaard in berichtgeving over de EU. In feite verschijnen er bij elke stap in het wetgevende proces dat ik hierboven heb geschetst berichten in de media dat 'de EU regels heeft aangenomen die stellen dat...'. Dit gebeurt wanneer de Commissie met haar voorstel komt, wanneer de Raad een eigen compromis ontwikkeld heeft, wanneer het EP een eigen compromis ontwikkeld heeft, én wanneer de trilogen tot een finaal compromis hebben geleid. Maar vergis je niet: regels zijn pas definitief na de triloog-fase.
Daar zijn we dus nog helemaal niet aanbeland.
[Reactie gewijzigd door marvel27 op 23 juli 2024 06:00]