Dat heeft meer te maken met de manier waarop muziek door de jaren heen anders gemixed en met name gemastered is. Er heeft in de 90's en 00's de zogenaamde dynamic range
Loudness War plaatsgevonden.
Er is een vreemd fenomeen met muziek: Als het harder klinkt, ervaren mensen het als
beter. Onder andere het werk (en specifiek het boek "Your Brain on Music") van neurowetenschapper én muzikant Daniel Levitin gaat hier dieper op in.
De wetenschap wijst meerdere mechanieken aan voor dit fenomeen.
Het was iets wat veel mensen intuïtief al wisten, want door de jaren heen werd er steeds luider gemixed - zo hard tegen het theoretische vermogen aan als mogelijk, en soms er grof overheen - zie ook legendarische producer Rick Rubin, bekend van Run DMC, RHCP en Metallica die daar zijn signature sound van gemaakt heeft.
Zijn album met Metallica is berucht om de wijze waarop het gemixed was
met zware clipping.
Zonder al te diep op de geschiedenis in te gaan, maar meer met het oog op de toekomst:
Spotify (en Youtube, Tidal, Apple Music etc. etc.) voeren normalisatie uit van het volume. In de praktijk lijkt dit een gemiddelde te zijn. Er is een maximum voor de
loudness - als je muziek boven een bepaald gemiddelde uitkomt, zal het hele nummer met de benodigde x decibel verlaagd worden.
Het probleem zit 'm in de meetwijze. Hetzelfde zie je ook bij speakers: Hoe meten we het vermogen? Is dit het gemiddelde? Over hoeveel tijd is dit dan? Kijken we naar de
dBFS, de
true peak, de
RMS, de
SPL? Tegenwoordig is
LUFS in de audio industrie gebruikelijk, waarbij de weging van frequenties zoals in de
Fletcher-Munson curves beter relateert met het menselijke oor .
Vroeger deden we de metingen in RMS. Het was veel belangrijker om niet teveel power uit te sturen, omdat het letterlijk je speakers en andere apparatuur kon oversturen en/of slopen. In het digitale domein is dit nauwelijks een probleem en is het hooguit nog een stijlkeuze.
De gemiddelde afspeelapparatuur is ook enorm veranderd. Dit zorgt er ook voor dat engineers door de jaren heel anders zijn gaan mixen. Daarnaast is er een bizar sterke optimalisatie geweest in de mix-and-mastering toolkit, met daarbij ook weer grotendeels die menselijke loudness contour in gedachten.
Ondanks dat de muziek van nu qua uitgestuurde energie nog steeds gemiddeld hetzelfde is, doen we dit zoveel preciezer, dat de muziek als significant luider ervaren zal worden. De oorzaak is echter niet eenduidig: We meten nu anders, de techniek is verbeterd én we zijn als collectief verdomd goed geworden in mixen.
Als je nog wat verder terug gaat voorbij de Beatles zie je ook kenmerkende zaken die een nummer direct dateren: teveel instrumenten in de zelfde frequentierange, instrumenten hard L of R, vocals en instrument(en) hard L en R gescheiden, etc.