Sorry, maar als je geen ervaring hebt met bepaalde dingen zal je toch voorzichtig moeten zijn met dingen te beweren. Verder werkt het EU systeem niet hetzelfde als in de rest van de wereld.
Laten we beginnen met CE markeren. Ja, het is gebaseerd op zelf-declaratie. Maar dat betekent niet dat je zomaar CE op je product kan plakken. Elk nieuw model eindproduct (ongeacht of er bekende componenten in zitten of een bekend ontwerp heeft) dient uitgebreid opnieuw getest te worden.
De stapjes kan je of in de verschillende nationale wetten of op EU niveau hier:
https://ec.europa.eu/grow...-marking/manufacturers_nl
Voor consumenten elektronica kunnen meerdere verschillende richtlijnen en verordeningen van toepassing zijn (met hun bijbehorende geharmoniseerde normen / standaarden). Ik noem er een paar: R&TTE / RED, EMC, LVD, RoHS, WEEE, Battery Directive, Energy Labeling ... Hebben allemaal te maken met het totale eindproduct en vormen de minimale vereisten voor: frequentiegebruik, (elektromagnetische) straling, elektrische veiligheid, gevaarlijke / chemische materialen, energieverbruik, elektronisch afval ...
Nadat een fabrikant heeft vastgesteld welke regelingen - met bijbehorende geharmoniseerde normen / standaarden - van toepassing zijn, zal het eindproduct tegen al die standaarden getest moeten worden. En dat gebeurt niet met 1 exemplaartje bij een testlab. De verschillende teststraten verbruiken meerdere exemplaren. Soms zelfs bij verschillende testlabs (afhankelijk van tijd- en prijsafspraken. De testen zijn behoorlijk uitgebreid. Prijzen verschillen per test en per testlab. Goedkoop is het absoluut niet. Als uurprijs mag je rustig zo'n € 100 rekenen, maar de meeste testlabs rekenen 'vaste' prijzen per specifiek testonderdeel die toch al gauw € 500 - 1000 elk kosten.
Als voorbeeld kan je dit SAR testrapportje van een simpele OLPC eens bekijken:
http://wiki.laptop.org/images/3/32/XO-1.75_CE_SAR_B.pdf
Verder dient de fabrikant een risico-assessment te (laten) doen m.b.t. alle mogelijke veiligheidsrisico's van een product.
Pas als het product voor al die tests geslaagd is, moet de fabrikant een Technisch Dossier opbouwen. Werktekeningen, materiaal data sheets, alle testrapporten, foto's, risk assessment etc. ... Daarna mag de CE Markering (het is geen keurmerk) op het product geplaatst worden en moet de fabrikant de EU Declaration of Conformity opstellen. En deze DoC is de feitelijke zelf-declaratie.
Zou je bij een volgende batch bvb een mobiele telefoon antenne of batterij van een andere leverancier willen gebruiken vanwege een gunstiger prijsstelling, dan zal je bepaalde testen opnieuw moeten doen - zelfs indien die componenten precies dezelfde specificaties als de originele zouden hebben.
Op basis van de DoC wordt aangenomen dat de fabrikant idd voldoet aan de minimale vereisten. Marktinspecties controleren dat steekproefsgewijs en je zal dan het Technisch Dossier moeten kunnen overleggen. Inspecties kunnen het product ook laten hertesten. Klopt er iets niet dan kan dat fikse boetes opleveren of zelfs een verkoopverbod.
De meeste bonafide fabrikanten (en ook importeurs en distributeurs) zorgen dus dat alles op orde is. Afhankelijk van het product en R&D proces is een fabrikant aan het zelf-declaratie proces minimaal enkele tienduizenden euro's kwijt voordat hij een product op de markt kan brengen. Sterker nog, de test exemplaren die gebruikt zijn om aan te tonen dat het product aan alle vereisten voldoet, zijn niet meer te verkopen of zelfs niet meer bruikbaar.