Dat zeg ik al jaren. Gemakzucht. Technofixes voor luiheid.
Maar deze techniek geeft precies het probleem van techno-optimisme aan. We hebben de smart phone ontwikkelt. En hoe werkt dat? Je hebt een virtuele typmachine op je scherm. Hoe oud is de typemachine?
Volgens wikipedia:
"In 1575 an Italian printmaker, Francesco Rampazzetto, invented the scrittura tattile, a machine to impress letters in papers."
We gebruiken dus 442 jaar oude technologie in een smart phone. Waarom? Omdat we niet zo innovatief zijn als we denken. En dat zie je bij veel technologie. We denken dat hert nieuw is maar meestal berust het op oudere technologie. De smart phone wordt groter want 'bigger is better' en dat was de reclame van IBM net na de oorlog, geloof ik.
En dan bereik je de grens van het menselijk lichaam en de reden van de smart phone, gemakzucht, is ineens ook het nadeel er van.
En hoe grappig dit is zal aan de meesten voorbij gaan. Niet alleen het feit dat je een machine om te typen virtualiseert maar de reden dat we zo veel van dit soort techniek hebben verzonnen is mede dankzij de typemachine.
Want wat is 'type'? Waarom spreken we over 'typen'?
"In
typography, a typeface (also known as font family) is a set of one or more fonts each composed of glyphs that share common design features."
Wetenschap zou niet zo gebloeid hebben zonder de 'type'. Omdat wetenschap i-s-o-l-e-e-r-t ofwel elke letter hier is gesepareerd en reduceert, menselijke klanken terug brengt tot 26 letters, in ons alphabet en weergeeft op een efficiënte minimalistische manier (itt cursief) is het font een ideale manier om die denkwijze te dragen en daar uitdrukking aan te geven.
Zoals woorden groepen letters zijn, zinnen groepen woorden, groepen zinnen paragrafen, groepen paragrafen hoofdstukken, groepen hoofdstukken een boek, zo is wetenschap onderverdeeld op dezelfde manier. Je hebt afgebakende wetenschappen, zoals natuurkunde, scheikunde etc.
Kinderen leren al vroeg lezen. En daarmee worden ze in feite geïndoctrineerd met een heel specifieke modus operandi van denken. Indoctrinatie bedoel ik niet negatief hier, maar alles wat je een kind aanleert is in principe een indoctrinatie.
Wij schrijven zoals we denken en denken zoals we schrijven. En dat is heel handig als je eigenschappen van materialen wil isoleren en begrijpen. Atomen zijn letters, moleculen zijn woorden, macro-moleculen zoals koolwaterstof ketens vormen paragrafen en zo kun je de reflectie van ons denken zien in de taal die we gebruiken.
Als je die status hebt bereikt kun je materialen manipuleren. Metallurgie is het mixen van metalen om tot nieuwe eigenschappen te komen. Net zoals je woorden kunt samenvoegen tot nieuwe verhalen en zo worden woorden de dragers van lineaire concepten.
Maar omdat we niet technorealistisch zijn en de meesten dit niet snappen of zelfs als onzin afdoen, verzinnen we smart phones met een virtuele typemachine.

Misschien kan het niet anders als je lineair denkt. Dan blijf je technologie stapelen.
En zo kom je uit bij de Schotten die dan eindelijk een oplossing of techno-fix bedenken voor het inherente probleem van de virtuele typemachine. Een smart phone is een combi apparaat met meerdere functies, maar in feite is het een draagbare typemachine. En nu zijn de knoppen te klein. Maar let op! Wat zegt de film?
De vingers zijn te dik! Ineens zijn niet onze vingers de maatstaf voor technologie. Zoals met de eerste typemachines werden de toetsen aangepast op de menselijke vingers. M.a.w. de technologie bepaald nu dat wij vaut zijn als mens. Het is niet voor niets dat men in deze film het vanaf die kant bekijkt.
De oplossing is dus om te kantelen met de smart phone. Innovatief. Maar wel een techno-fix op een apparaat dat de menselijke maat niet hanteert want zo is het niet ontworpen. Het zoeken naar gemak, de bevrediging van gemakzucht is in feite doorgeschoten en de menselijke (vinger) maat is verloren gegaan in het proces.
De smart phone is dus niet zo smart. Maar hoe is dit probleem ontstaan? Omdat er geen technorealisme is in fabrikanten, bij ontwerpers. Er is wel het vakgebied van ergonomie, maar die krijgen lego blokken om onder de tafel mee te spelen als de CEO's beleidsbeslissingen nemen.
Erg serieus worden die blijkbaar niet genomen. Als die CEO's hadden gesnapt wat een 'type' is en wat 'typen' is, dan was de smart phone er op een heel andere manier gekomen. Of niet en waren wearables meteen ontwikkelt.
Ons lineaire, wetenschappelijke denken staat echte innovatie in de weg. Het is enerzijds handig om lange ketens van producten te ontwikkelen maar heeft het ingebouwde nadeel, dat het ketens ontwikkelt.
Ofwel, men heeft niet genoeg fantasie om iets geheel nieuws te bedenken en moet dus stapje voor stapje oudere technologien op een nieuwe manier integreren in het nieuwe. En dus krijg je die virtuele typemachine in een gadget.
Zoals ik altijd zeg, de cd-speler is gewoon een platenspeler. Het is niet erg innovatief om het concept van een om de as draaiende plaat te vervangen door een kleinere plastic plaat en de naald door een laser. Je ziet heel duidelijk hoe oude concepten in een nieuw jasje terug komen. Het levert wel een boel geld op!
Als een smart phone de gebruiker beperkingen oplegt in het gebruik dan vind ik dat de technologie niet haar doel heeft bereikt.
En zo blijven we doorgaan met doorschieten op de verkeerde weg. We moeten lineair, omdat we zo denken, blijven stapelen en oude concepten in nieuwe jasjes gieten en hopen op echte inspiratie om iets oprecht nieuws te verzinnen.
En de problemen in de samenleving die ontstaan op het moment dat dit gebeurt, zijn dan dus niet lineair en vallen buiten de verwachtingen. En dus heb je Uber en google en wordt de taxibranche verstoort en de privacy gaat teloor omdat data gemined wordt etc. Dit zijn non-lineaire branches van technologie waar de samenleving dus niet op kan anticiperen.