Tegenwoordig is er vaak niet eens een idee, er wordt, kort door de bocht, maar wat gedaan en dan zien we wel wat eruit komt (de
'shotgun methode'). Of er is wel een idee, maar gaandeweg blijkt dat idee niet te kloppen en werkt het medicijn niet tegen aandoening X, maar heeft het wel effect Y.
Dus in hoeverre verschilt dat van de uitvinding van zoveel nieuwe dingen? Dacht je soms dat daar keiharde
ab initio berekeningen aan vastzitten die dan vervolgens met een ijzeren logica tot een kant-en-klaar product leiden? Ken je de ontwikkeling van 'de lijm die niet plakt', bijvoorbeeld? (Wat dus op elk geel briefje zit?) Of hoe geleidende polymeren zijn ontdekt? Grafeen? (Ik ben van huis uit chemicus, vandaar dat ik deze voorbeelden goed ken.) Er zit een grote dosis serendipiteit bij alles wat we uitvinden. Het patentsysteem is ook helemaal niet bedoeld om ook het
proces van uitvinden te beschermen; alleen het eindresultaat.
Medicijnen zijn dan bovendien nog zo vervelend dat er geen gedetailleerde gebruiksaanwijzing van het menselijk lichaam bestaat waardoor domweg proberen vaak niet eens zo'n gek alternatief is.
Het 'gefundenes fressen', de echt revolutionaire geneesmiddelen, zijn al gevonden.
Kom op, zeg. Dat is een afschuwelijk neerbuigende houding die je argument geen goed doet. Jouw maatstaf van wat 'echt revolutionair' is doet hier absoluut niet ter zake. En aangezien we hier op een ICT-website zitten: wat voor 'revolutionairs' is er eigenlijk nog wel te verwachten op ICT-gebied? De wereldschokkende innovatie van bounceback bij scrollen, bijvoorbeeld? (Reken maar dat er Applefundies waren die dit als Grootse Innovatie zagen. Je moet toch wat als een merk je raison d'être is, he.)
Kanker wordt de laatste op diverse compleet nieuwe manieren aangepakt: bloedvaten, mitochondriën, 'zachtheid' van de celwanden. Als je het hoott denk je 'ja, logisch', maar dat is natuurlijk geen argument. Zeer recent hebben bacteriën ook resistentie ontwikkeld tegen het allerlaatste antibioticum of last defense wat we nog hadden; en om nieuwe dingen te ontwikkelen
zullen we met iets revolutionairs moeten komen. Er zijn net experimenten uitgevoerd om de bloed-breinbarrière te slechten (langs biomechanische weg), en als die succesvol zijn, betekent dat een scala aan nieuwe hersenmedicatie die voorheen als onwerkzaam terzijde was geschoven.
Dus, om nou farmaceuten te bestempelen tot de grote innovators die enorme risico's lopen met hun investeringen waarmee ze uitsluitend het welzijn van de wereldbevolking voor ogen hebben gaat me dan ook wat ver.
Dat laatste fantaseer je er zelf bij, dat heb
ik nooit gezegd. Feit is wel dat je vanaf het hebben van een mogelijk interessante stof tot aan een mooi doosje bij de apotheek
ietsjes meer moet doen dan jij toegeeft; en dat dit ook gigainvesteringen met zich meebrengt. De universiteit die in jouw ogen eigenlijk al het onderzoek doet, brengt dát geld in ieder geval niet op.
Oftewel: je krijgt medicijnen aangepraat voor dingen die helemaal geen aandoening zijn, omdat de één of andere farmaceut een bom duiten heeft geinvesteerd in de ontwikkeling van een middel dat een oplossing blijkt te zijn waar het probleem achteraf nog bij bedacht moet worden. Dat hoort eigenlijk helemaal niet bij mijn definitie van innovatie.
Dit is een bijwerking (haha) van de perversiteit van het systeem dat medicijnontwikkeling zo schreeuwend duur is. Want voor elk succesvol medicijn dat geld oplevert staat een gigantisch bedrag aan weggegooid onderzoek dat uiteindelijk niets opleverde. Onder die omstandigheden gá je ook makkelijke producten in je catalogus opnemen, zodat je de zaak intern kunt kruisfinancieren. Met een patent in handen kun je tenminste de generieke producenten een tijdje op afstand houden, anders was de ellende helemaal niet te overzien. Want dat geldbedrag van ¤1 tot ¤2 miljard blijft staan.
Wederom, jouw definitie van innovatie heeft met deze problematiek niets te maken.
Farmaceuten zijn niet nobel, dus moeten we stokken achter de deur hebben om te zorgen dat ze de kluit niet belazeren,...
Vanzelfsprekend. Als je het beter weet mag je het zeggen. Het enige alternatief dat ik zo 1-2-3 kan bedenken leidt ertoe dat in de Tweede Kamer gaat worden gedebatteerd waar we nu weer zoveel miljard naar toe schuiven. Zie jij dat zitten? (Stel je voor dat je een medicijn wilt ontwikkelen dat vooral het beter verdienende segment van de bevolking bedient, omdat die vanwege hun andere levensstijl de meeste kans op die aandoening hebben. De SP is meteen mordicus tegen, dat weet je nu al. Stel het omgekeerde: dan vind je de VVD tegenover je. Stel dat het vooral de allochtone bevolking treft. Driemaal raden wie dan gaat fulmineren en oproept om in verzet te komen.)
... maar wel het beeld van de farmaceut als ultieme verdediging van het octrooisysteem nuanceren.
Die 'ultieme verdediging' is wederom jouw eigen aanvulling/interpretatie, ongetwijfeld ingegeven door een groot persoonlijk wantrouwen jegens die bedrijfstak; mijn bedoeling was alleen om te laten zien, met concrete getallen, waarom een zekere wettelijke bescherming van onderzoeksresultaten en -investeringen gerechtvaardigd is. Dat die bescherming niet te lang mag duren kun je zien aan het perverse geheel dat nu rond Disney speelt—auteursrecht tot 95 jaar na de dood van de auteur is krankzinnig. Dat het niet te kort mag duren is ook logisch: een samenleving moet kunnen besluiten of het idee/product wat is of niet. (De systemische problemen rond medicatie wijzen erop dat de periode in dit geval te kort is.)
[Reactie gewijzigd door cymric op 24 december 2015 16:19]
Politiek en recht
)
