Item: Life is Strange: True Colors, PS5
Author: Paul Hulsebosch

De geschiedenis van Life is Strange is net zo mysterieus als de verhalen in de verschillende games uit de serie, al is het is hier misschien niet helemaal de plaats om daarover al te veel uit te wijden. Laten we het erop houden dat Dontnod Enterianment om nog steeds vrij onduidelijke redenen niet langer betrokken is bij de serie. De Franse studio, verantwoordelijk voor de eerste twee delen van de serie, bracht met Tell Me Why een zeer vergelijkbare game op de markt, maar is niet betrokken bij de ontwikkeling van het nieuwe Life if Strange: True Colors. Dat is gemaakt door Deck Nine, een Amerikaanse studio die ook al de driedelige prequel Life is Strange: Before the Storm mocht maken.


Titel	Life is Strange: True Colors
Platform	Windows, Stadia, PS4, PS5, Xbox One, Xbox Series X\|S, Switch (gespeeld op Windows)
Prijs	€ 59,99

Met True Colors mocht Deck Nine dus een geheel nieuwe Life is Strange maken, want zo moet je True Colors wel zien. Het heet geen Life is Strange 3, maar het is wel de derde game in de serie, met een geheel nieuwe verhaallijn. In True Colors is er dus geen link met wat er gebeurde met Max en Chloe in Arcadia Bay en met de broers Sean en Daniel en hun tocht langs de westkust van de VS, al blijven we in True Colors wel in het westen van de VS.

De ingrediënten van True Colors zijn vertrouwd: een jong iemand met een niet al te stabiele geestelijke huishouding komt terecht in een situatie waarin er meer aan de hand is dan in eerste instantie lijkt. Geef de hoofdpersoon een bovennatuurlijke gave en het plaatje is compleet. Tenminste, als dat plaatje verder bestaat uit een typisch Amerikaanse plattelandsomgeving, liefst in bergachtig gebied. Het zijn elementen die door True Colors allemaal keurig worden afgevinkt. De game draait om Alex Chen, een vrouw van net 21 die een zeer roerige jeugd heeft gehad waarin ze de nodige pleeggezinnen en tehuizen achter de rug heeft. Nu ze volwassen is, moet ze op eigen benen proberen te staan. De game begint als ze in het koude Oregon de deur van het laatste tehuis achter zich dichttrekt en op zoek gaat naar haar broer in het veel zonniger Colorado. Daar gaat ze proberen een toekomst op te bouwen.

Haven Springs

Deck Nine heeft de spelwereld van True Colors overzichtelijk gehouden. De game speelt zich vrijwel geheel af in het idyllische Haven Springs, een naam die wel heel opzichtig past bij een jonge vrouw die daar zonder geld en onderdak aan komt waaien. Het overgrote deel van de game speelt zich af in anderhalve straat en een klein parkje. Veel verder kun je niet, al zijn er heel af en toe uitstapjes naar andere omgevingen. Hoewel Deck Nine het aantal omgevingen dus beperkt heeft gehouden, heeft het aan Haven Springs wel veel aandacht besteed.

De spelwereld lijkt wat gedetailleerder dan in de voorgaande delen van de game, wat met name tot uiting komt in de decoratie van interieurs en exterieurs. Zo is Haven Springs een stadje waarin de vele bloembakken gevuld zijn met de mooiste bloemen. Maar ook in de plaatselijke bar, de platenzaak en de - jawel - legale hashwinkel vind je meer detail.

Wat personages betreft is er dan weer weinig vooruitgang. Die zien er nog steeds wat houterig uit, vooral als ze lopen. Het is ook een beetje waar games als Life is Strange de randen opzoeken van wat momenteel mogelijk is. Ook in True Colors staan de vele gesprekken tussen Alex en de andere personages uit de game centraal en dus zijn de hoofden van Alex en haar gesprekspartners vaak levensgroot in beeld. Dan valt nog steeds op dat die koppen op zich erg mooi en gevarieerd zijn vormgegeven, maar ook dat het uitdrukken van emotie nog steeds lastig is. Ja, de personen hebben bewegende ogen en lippen die op allerlei manieren kunnen bewegen, maar daar houdt het wel een beetje mee op. Een lach lukt nog wel en woede ook, maar verdriet wordt al lastiger. Voor het uitdrukken van echte emotie zijn de gezichten in True Colors nog steeds te glad, te plastic.

Aura's lezen

Dat klinkt als een open deur, maar dat is het toch niet helemaal, want True Colors zet juist volledig in op emotie. Het is de bovennatuurlijke kracht waar Alex mee is uitgerust. Als iemand een heftige emotie ondergaat, kan Alex dat waarnemen. Ze ziet dan een gekleurd aura om de persoon. Dat niet alleen, ze kan de bijbehorende gedachte van de persoon horen. Omdat emotie op gezichten laten zien lastig is, grijpen de makers voor het uitdrukken van die emoties gretig terug op lichteffecten. Als Alex bij iemand een emotie kan lezen, zie je dat dus niet aan zijn of haar gezicht, maar aan een gekleurd aura, waarbij de kleur van het aura de bijbehorende emotie weergeeft. Je ziet aan de kleur dus of iemand boos, bang of verdrietig is. Vervolgens kun je met een druk op een knop de bijbehorende gedachte lezen, die geheel los kan staan van wat iemand vertelt.

Zoals gebruikelijk zit er een zekere ontwikkeling in de vaardigheid. In eerste instantie kan Alex alleen woede zien, snel gevolgd door de andere negatieve emoties. Later komen daar ook positieve emoties bij en - veel belangrijker - kan ze in uitzonderlijke gevallen in iemands gedachte treden. De tijd staat dan stil en Alex kan aan de hand van verschillende voorwerpen in de gedachtewereld van het lijdend voorwerp de diepste angst van degene achterhalen, om daar vervolgens in een gesprek gebruik van te maken.

Het is een klein puzzelelement dat als zodanig weinig voorstelt. Met een heel klein beetje zoeken kom je er doorgaans wel uit. Het is ook niet waar het in True Colors om draait. Zoals gebruikelijk bij Life is Strange gaat het enkel om het verhaal rond Alex en haar relatie met de overige personen in de game. Dat verhaal is niet slecht. Het draait om verwikkelingen in het recente verleden van Haven Springs.

Lekker inclusief

Toch zijn we wat minder enthousiast over True Colors dan over de voorgaande delen van de serie en dat komt doordat Deck Nine op een wel erg opzichtige manier een inclusieve game wil maken. Op zich is dat lovenswaardig, zeker in tijden dat er binnen de gamewereld zelf juist veel om dit onderwerp te doen is. Maar het ligt er hier wel erg dik bovenop.

Zo zijn er rond Alex de nodige romantische verwikkelingen, waarbij de makers de hele game lang de optie open houden om te kiezen tussen een mannelijk en vrouwelijk personage. Je mag dus zelf kiezen of Alex hetero of lesbisch is. Prima op zich, maar juist de romantische ontwikkelingen gaan vaak gepaard met tenenkrommende teksten. Verder is er ook keurig gedacht aan mensen met een niet-westerse achtergrond. Alex is zelf van Aziatische afkomst en er is in het verder behoorlijk witte Haven Springs ook een prominent persoon van Afrikaanse afkomst, met een kind dat duidelijk een mix is. Er figureert zelfs een transpersoon in de game en om de inclusieve mix compleet te maken, is er ook ruim aandacht voor een dorpsbewoner waarbij de ziekte van Alzheimer op begint te spelen.

Hoe lovenswaardig ook, het zit het verhaal af en toe wat in de weg. Dat verhaal wordt in vijf hoofdstukken verteld, die dit keer niet als losstaande episodes aan de man gebracht worden, maar als complete game. Naast de soms wat oubollige teksten en iets te voor de hand liggende romantische ontwikkelingen is er dus het verhaal rond Alex en een bepaalde gebeurtenis in Haven Springs die teruggrijpt op het verleden van het stadje. Dat is eigenlijk de hoofdmoot van de game en het deel waarin de bijzondere gave van Alex tot zijn recht komt. Dat komt er in True Colors echter wat bekaaid vanaf. Sterker, tegen het einde van de game wordt het verhaal nogal snel afgeraffeld, waarbij lang niet alle lijntjes tot een bevredigend einde komen. Dat wil overigens niet zeggen dat er geen leuke onderdelen in de game zitten. Zo konden we erg genieten van een heuse LARP-game, waarin echte gevechten plaatsvinden.

Samengevat

Life is Strange: True Colors is een zeer lovenswaardige poging om een inclusieve game te maken, waarin aandacht is voor een breed scala aan maatschappelijk relevante onderwerpen. Hoe lovenswaardig ook, het is tegelijk het manco van de game omdat het de gameplay wat in de weg zit. De game gaat een beetje ten onder aan de goede bedoelingen. In de inclusieve kant van de game liggen de verwikkelingen er vaak veel te dik bovenop, wat gepaard gaat met de nodige cheesy teksten en verwikkelingen. We beseffen ons terdege dat het lastig is om dergelijke gevoelige onderwerpen met tact en humor te behandelen. Toch gaat het hier ten koste van de game, want de romantische verwikkelingen rond Alex zijn niet bepaald spannend, terwijl het behoorlijk afleidt van de hoofdmoot van de game: het verhaal rond het duistere verleden van Haven Springs en de rol die Alex daarin kan spelen met haar bovennatuurlijke gave. Juist dat deel van de game komt er bekaaid vanaf, met een einde dat veel te snel wordt afgeraffeld.