Bij afwezigheid van een spiegel is een optische zoeker niet mogelijk. Systeemcamera's gebruiken daarom een elektronische zoeker, ofwel evf. Omdat deze in tegenstelling tot een optische zoeker niet aan een bepaalde locatie gebonden is, zit hij soms aan de linkerkant van de body, wat als voordeel heeft dat je neus niet tegen het scherm aangedrukt zit. In tegenstelling tot een optische zoeker, is de omvang van de zoeker niet gekoppeld aan het formaat van de sensor (lees: de spiegel), waardoor hij veel groter kan zijn dan normaal - veel high-end systeemcamera's hebben een zoeker die gelijk of groter is dan die van een professionele spiegelreflex.
Een ander voordeel van een evf is dat je van te voren exact ziet hoe je foto eruit komt te zien: what you see is what you get, oftewel wysiwyg. Dat betekent dat je een concrete indruk krijgt van de belichting, witbalans en scherptediepte. Bovendien kun je in de zoeker gebruikmaken van hulpmiddelen zoals focuspeaking voor handmatige scherpstelling of een live histogram. Ook kun je tijdens het filmen door de zoeker blijven kijken, terwijl je bij een dslr per se de lcd moet gebruiken.
/i/2001758269.jpeg?f=imagenormal)
Nadelen
Nadelen zijn er ook. Hoewel de resolutie van elektronische zoekers is toegenomen, is het detail nog altijd lager dan bij een optische zoeker. In veel gevallen zul je daar niets van merken, maar het kan leiden tot moiré en een zichtbaar lager dynamisch bereik. Ook is er soms sprake van lichte vertraging, of lag, doordat het beeld moet worden opgebouwd. Dit probleem is in recente camera's geminimaliseerd dankzij een snellere uitleestijd en weergave met 120fps, maar het blijft een fysieke beperking. Vooral bij goedkope modellen kan de vertraging hinderlijk zijn. Tot slot kost het gebruik van een evf stroom en zie je dus niets als de camera uitstaat. Het gebruik van een optische zoeker kost geen energie en dat is voor bijvoorbeeld wildlifefotografie erg prettig.
Accu
Voor natuurfotografen zijn systeemcamera's momenteel nog iets minder geschikt, tenminste, als je graag continu door de zoeker kijkt in afwachting van het juiste moment. Met een systeemcamera kost dat energie en zal het ertoe leiden dat je eerder accu's moet verwisselen dan met een optische zoeker. Hetzelfde geldt uiteraard voor het gebruik van de lcd. Er zijn overigens wel work-arounds. De meeste camera's hebben een oogsensor en die kun je zo instellen dat de zoeker alleen aangaat als je je oog erbij houdt. De grootste energiesluiper blijft overigens de sensor die continu aanstaat.
De accuduur blijft een algemeen nadeel van systeemcamera's. Doordat de camerabodies kleiner zijn dan een spiegelreflex, is er ook minder ruimte voor een grote accu. Fabrikanten ontwikkelden daarom kleine accu's of gebruiken simpelweg bestaande exemplaren uit compactcamera's. Niet alleen is daardoor minder energie beschikbaar, het gebruik van de lcd of zoeker kost ook nog eens meer stroom. Waar een spiegelreflex doorgaans probleemloos zeshonderd tot achthonderd foto's op één lading haalt, ligt het gemiddelde bij een systeemcamera rond de driehonderd. Toch begint ook dat te veranderen. De Sony A9 en A7R III hebben een nieuwe accu gekregen die meer in lijn ligt met die van spiegelreflexcamera's.
/i/2001758273.jpeg?f=imagenormal)
:strip_icc():strip_exif()/i/2001515149.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2002189123.jpeg?f=fpa)
/i/1327584972.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2001856191.jpeg?f=fpa)