Inleiding
In deze round-up hebben we vijftien sd-kaarten grondig getest om te kijken welke de snelste is en wat je in de praktijk aan die snelheid hebt. Van die vijftien geteste sd-kaartjes is de Kingston wat ons betreft de beste koop. Niet alleen is dit de betaalbaarste UHS-I U3 sd-kaart van 64GB die er te koop is, ook de prestaties zijn bijzonder netjes en slechts een fractie lager dan de prestaties van de duurdere kaarten in deze klasse.
Prijs bij publicatie: € 23,15
Je zou het misschien niet zeggen, maar er is nog steeds een woud aan verschillende typen geheugenkaarten. In consumentenapparatuur hebben we sd en de kleinere micro-sd-variant. Sony's MemoryStick Duo, dat tegenwoordig in Sony-producten in hetzelfde sd-slot past, bestaat ook nog steeds. In het professionele segment, met grotere apparaten, hebben we CompactFlash, CFast en XQD. De strijd om de standaard ligt echter al enige tijd achter ons. Deze is gewonnen door het compacte sd-kaartje, dat in een veelvoud van apparaten gebruikt wordt en ook ondersteund wordt door vrijwel iedere laptop. Ook vrijwel alle camera's bieden ondersteuning voor sd-kaarten.
/i/2001058117.jpeg?f=imagenormal)
Vijftien sd-kaartjes van 64GB hebben net zoveel capaciteit als 2,67 miljoen floppydisks
Toch is de sd-kaart niet meer het populairste formaat. Die rol is overgenomen door de micro-sd-kaart, een veel kleinere variant die veel gebruikt wordt in smartphones, actiecamera's en Raspberry Pi's. Dit type kaart is compatibel met sd via een simpele adapter, die vaak standaard wordt meegeleverd. Voor veel andere apparaten is er weinig noodzaak om over te stappen op micro-sd, omdat een product niet altijd kleiner hoeft. Een smartphone moet misschien zo plat mogelijk zijn, maar voor een camera is er een ondergrens wat formaat betreft, want op een gegeven moment is het niet prettig meer om hem te bedienen en vast te houden.
Sd-geheugen is erg goedkoop geworden. Voor circa twee tientjes koop je al een 64GB-kaartje met nette snelheden, maar er zijn ook kaartjes met dezelfde capaciteit die vijf keer zoveel kosten en in ruil daarvoor wat sneller kunnen lezen en schrijven. Wij waren benieuwd hoe groot de verschillen in de praktijk zijn, of je de snelheidsverschillen echt merkt en welk kaartje de beste prijs-prestatieverhouding heeft. Los van de gebruikelijke benchmarks hebben we een aantal camera's in de test betrokken. In dit geval kijken we dus concreet of een camera echt profiteert van duurdere kaartjes met hogere snelheden. Hoewel er ook twee micro-sd-kaartjes in de test zijn opgenomen, richten we ons met camera's in het achterhoofd in dit artikel dus vooral op sd-kaarten.
/i/2001058055.jpeg?f=imagenormal)
Snelheden en kenmerken
Het is een beetje een chaos in (micro-)sd-land. Op het kleine kaartje staat een veelvoud aan verschillende specificaties, waardoor veel consumenten door de bomen het bos niet meer zien. Zo zie je soms een snelheidsaanduiding uitgedrukt in 'speed', zoals 400x. Tegelijkertijd noemen veel fabrikanten een concrete snelheid in MB/s, maar dan vaak alleen de leessnelheid en niet de veel belangrijkere schrijfsnelheid.
Daarnaast heb je nog Class, dat al jaren niet hoger gaat dan klasse 10, wat een minimale schrijfsnelheid van 10MB/s garandeert. Dan hebben sommige kaartjes nog de opdruk UHS-I en de allernieuwste zelfs UHS-II, gevolgd door U1 of U3. Ten slotte hebben we nog sd-, sdhc- en sdxc-kaarten, waarbij die benaming puur iets zegt over de capaciteit en compatibiliteit. Een sdxc-kaartje laat zich bijvoorbeeld niet gebruiken in een oude camera die maximaal sdhc ondersteunt.
Begin maart werd bekend dat er aan dit oerwoud van termen en cijfers nóg een nieuwe aanduiding wordt toegevoegd. Er komt namelijk de zogenaamde Video Speed Class aan, uitgedrukt in een V-waarde, die feitelijk niets meer zegt dan de schrijfsnelheid in MB/s. Welke snelheid voldoende is, hangt niet alleen af van de resolutie, maar ook van de bitrate. Voor 8k-video heb je bijvoorbeeld een V60- of V90-kaartje nodig. Voor bestaande kaarten geldt dat camera's voor de 4k-videoresolutie veelal een UHS-I U3 sdxc-kaart van 64GB vereisen, die dus met ten minste 30MB/s kan schrijven. Deze camera's slikken vaak geen kaartjes met afwijkende specificaties, zoals een 32GB-sdhc UHS-I U1, terwijl deze misschien wel 80MB/s halen en dus in principe snel genoeg zijn.

Heel moeilijk is het dus niet, maar fabrikanten en belangenorganisaties hebben er wel een puinhoop van gemaakt door allerlei labels naast elkaar te gebruiken in plaats van een universele waarde die simpelweg de lees- en schrijfsnelheid weergeeft. En misschien nog een simpele vertaling met logo's voor de leek, zoals '4k' voor de geschiktheid voor 4k-video. Bovendien is vaak niet goed rekening gehouden met de lange termijn, zoals de Class-kaartjes, die vreemd genoeg stoppen bij klasse 10, terwijl de snelheden al vele jaren aanzienlijk hoger zijn.
/i/2001058923.jpeg?f=imagenormal)
Een UHS-II-kaart is te herkennen aan de tweede rij pinnen
UHS-II
De snelheid van sd-kaarten is jaren blijven steken rond de 100MB/s, terwijl hogere snelheden bij andere kaarten al heel gebruikelijk zijn. Voor hogere snelheden was een nieuwe standaard nodig en die heet UHS-II. In sd versie 4.0 is gespecificeerd dat deze standaard een theoretisch maximum heeft van 156MB/s bij full duplex en 312MB/s bij half duplex. Hiervoor waren onder de rij met de negen gebruikelijke contacten acht nieuwe pinnen nodig, wat het totaal op zeventien brengt. Het voordeel van deze methode is dat de kaarten terugwaarts compatibel zijn met de bestaande sd-kaarten en -lezers. Alleen UHS-II-compatibele apparaten kunnen met de nieuwe contacten overweg. Er zijn trouwens ook UHS-II micro-sd-kaarten, maar deze hebben één contactje minder.
De hogere snelheden worden gehaald door een nieuwe differentiële interface met twee databussen en een spanning van 0,4 volt. Iedere bus is in staat om maximaal 156MB/s aan data te verwerken. In de full-duplexmodus wordt de ene bus gebruikt om data te versturen en de andere om te ontvangen. In de half-duplexmodus worden beide bussen gebruikt voor dezelfde richting.
Specificaties
/i/2001058187.jpeg?f=imagenormal)
In de tabel hieronder vermelden we de door de fabrikant aangegeven snelheden. In veel gevallen wordt alleen de transfer rate genoemd, wat neerkomt op de leessnelheid. Slechts in enkele gevallen wordt ook de schrijfsnelheid op het kaartje getoond. Vaker moet je daarvoor goed zoeken op de verpakking of in de specificaties en soms wordt de schrijfsnelheid zelfs helemaal nergens vermeld. In dat geval is het leeggelaten in de tabel. Op de volgende pagina's kun je zien of de beloofde snelheden in de praktijk worden waargemaakt.
Specificaties
Kaart |
UHS |
U3 |
MB lezen |
MB schrijven |
Laagste prijs |
Kingston SDA3 |
I |
Ja |
90 |
80 |
€ 23,15 |
Lexar 64 GB 300x |
I |
Nee |
45 |
20 |
€ 39,95 |
Lexar Professional 2000x |
II |
Ja |
300 |
260 |
€ 98,00 |
PNY Elite Performance |
I |
Ja |
100 |
- |
€ 44,33 |
PNY Performance |
I |
Nee |
80 |
- |
€ 55,46 |
Samsung Evo MicroSDXC |
I |
Nee |
48 |
- |
€ 20,90 |
Samsung Pro+ MicroSDXC |
I |
Ja |
95 |
90 |
€ 45,90 |
Sandisk Extreme Pro 95 |
I |
Ja |
95 |
90 |
€ 39,72 |
Sandisk Extremo Pro 280 |
II |
Ja |
280 |
250 |
€ 104,00 |
Sandisk Ultra |
I |
Nee |
80 |
- |
€ 22,36 |
Sony SFUZ |
I |
Ja |
95 |
90 |
€ 75,98 |
Toshiba Exceria Pro |
II |
Ja |
260 |
240 |
€ 122,00 |
Transcend 200x |
I |
Nee |
30 |
- |
€ 18,42 |
Transcend 400x |
I |
Nee |
60 |
- |
€ 39,99 |
Transcend R285 |
II |
Ja |
265 |
180 |
€ 67,97 |
/i/2001058927.jpeg?f=imagenormal)
Hostcontroller en camerabuffer
De snelheid die op een sd-kaartje is vermeld, zegt in de praktijk niet altijd veel. Allereerst pronken fabrikanten veelal met de maximale transfer rate, oftewel de hoogst haalbare snelheid, maar in de praktijk gaat het dan altijd om de leessnelheid. De schrijfsnelheid ligt vaak een stuk lager. Soms wordt deze niet eens vermeld en staat dus alleen de leessnelheid op de verpakking, wat toch wel misleidend is. De schrijfsnelheid is immers in de meeste gevallen veel belangrijker.
Trage controllers in camera's
Een veel groter probleem is dat camera's, maar ook kaartlezers in computers, vaak zijn uitgerust met een trage hostcontroller. Het kaartje - dat overigens ook een eigen controllerchip bezit - kan dan nog zo snel zijn, met een trage hostcontroller heeft dit nauwelijks effect. Het is dan alsof je een usb 3.0-stick in een usb 1.0-poort stopt. Helaas komt dit vaker voor dan menigeen denkt. Veel moderne fotocamera's halen slechts een schrijfsnelheid van circa 35MB/s. Het gaat dan niet alleen om goedkope camera's, maar ook om high-end modellen als de Canon 5D Mark III, die niet eens UHS-I-compatibel is, en de Sony A7R II.
Daarvoor zijn verschillende oorzaken te bedenken. Allereerst zijn er veel verschillende sd-specificaties, zoals je eerder al las, en kost het simpelweg tijd voordat fabrikanten een nieuwe standaard daadwerkelijk implementeren. Zo is het aantal UHS-II-camera's momenteel ongeveer op één hand te tellen, terwijl deze standaard al in 2011 het levenslicht zag. Verder besteden fabrikanten vaak vooral aandacht aan het buffergeheugen. Dat is waar een fotograaf het meest van merkt, en het aantal jpeg- en raw-foto's dat je achter elkaar kunt maken wordt bovendien prominent vermeld in de specificaties van de camera. De snelheid van de hostcontroller komt nergens ter sprake en lijkt dus ook nauwelijks een verkoopargument. Misschien zit daar wel iets in, want je moet wel heel fanatiek actiefotografie beoefenen om je buffer continu vol te krijgen.
Verder is het stroomverbruik van een camera lager als een trage controller wordt gebruikt. Dat leidt tot een betere accuduur en wellicht ook tot een stabieler schrijfproces. Een laatste argument is dat standaard-hostcontrollers goedkoper zijn dan de nieuwste UHS-II-generatie. Desondanks kan een snelle kaart wel degelijk verschil maken.
Onder andere de Fujifilm X-T1, Fujifilm X-Pro2, Samsung NX1, Olympus OM-D E-M5 II en Nikon D500 zijn UHS-II-compatibele camera's.
Wanneer is een snelle kaart handig?
Als je je camera niet in de continustand hebt staan en dus telkens één foto tegelijk maakt, heeft een snel kaartje niet veel zin. Een camera is voorzien van intern geheugen dat als buffer dienstdoet. Alle foto's die je maakt, komen eerst ongecomprimeerd in deze buffer terecht en worden daarna pas naar het kaartje weggeschreven. Je gaat dus pas profiteren van snelle kaartjes als de buffer vol zit, wat eigenlijk alleen gebeurt als je in korte tijd veel foto's achter elkaar maakt. Op een dergelijk moment zijn er aanzienlijke verschillen te zien tussen camera's, want niet iedere camera kan even snel schrijven en het type kaartje is dus ook een factor.
Een ander praktisch punt is of de camera je in staat stelt om tijdens het schrijven naar de sd-kaart een nieuwe foto te maken. Veel camera's staan dat namelijk niet toe. Je moet dan wachten tot alle data is weggeschreven en kunt dan pas een nieuwe foto maken. Ook in dat geval kan een sneller sd-kaartje nut hebben, mits de camera een beetje vlot kan schrijven.
/i/2001058185.jpeg?f=imagenormal)
De Olympus OM-D E-M5 II is UHS-II-compatibel en is door ons gebruikt als referentiecamera
Benchmark
Voordat we met de vergelijking begonnen, hebben we geëxperimenteerd met uiteenlopende benchmarksoftware. Veelal betrof dit software die, onder andere bij Tweakers, gebruikt wordt om ssd's te testen en die zich ook prima leent voor sd-kaarten. We hebben ons vooral gericht op sequentieel schrijven, omdat andere onderdelen, zoals het wegschrijven van cpu-intensieve 4kB-bestanden, minder van belang zijn voor sd-kaarten. Vooraf hebben we onder andere CrystalDiskMark, ATTO Disk Benchmark, AS SSD Benchmark en BlackMagic (Mac) gebruikt. Na een vergelijking van de verschillende resultaten en een aantal sd-kaartjes hebben we uiteindelijk gekozen voor CrystalDiskMark.
/i/2001058093.jpeg?f=imagenormal)
De door ons gebruike UHS-II-kaartlezer
Een standaard-usb 3.0-kaartlezer voldoet niet, omdat de meeste niet UHS-II-compatibel zijn. Dat geldt overigens ook voor vrijwel alle ingebouwde kaartlezers in notebooks en desktops. Deze zijn ontworpen voor gebruik met standaard-UHS-I sd-kaartjes, die geen hogere snelheden dan 90MB/s halen, wat dus bij lange na niet in de buurt komt van de theoretische 280MB/s die UHS-II aankan. We hebben daarom een snelle Lexar-kaartlezer gebruikt die compatibel is met UHS-II en werkt via usb 3.0. We hadden ook de beschikking over een vergelijkbare lezer van Sandisk, maar de Lexar bleek met alle kaartjes iets sneller te zijn.
Ook het testsysteem bleek van belang te zijn voor de snelheid. Wij hebben een pc gebruikt met een 4GHz-Intel i5 6600-processor, 16GB ddr4-geheugen en een 128GB Samsung 830-ssd op een Asus Z170 Pro Gaming-moederbord. Op oudere systemen met een lagere kloksnelheid werden ook lagere lees- en schrijfsnelheden behaald.
De resultaten zijn zoals verwacht. De nieuwe UHS-II-kaarten halen daadwerkelijk hogere snelheden dan de UHS-I-kaarten, met 277,8MB/s als hoogst gemeten maximum bij de Lexar Professional 2000x. De leessnelheid van de meeste sd-kaarten ligt boven de 80MB/s, maar niet bij de drie budgetkaartjes. Bij de schrijfsnelheden lopen de verschillen fors uiteen. De schrijfsnelheden van de PNY-kaarten zijn een stuk lager dan de leessnelheden. Midrange-kaarten, zoals de Sandisk Ultra, Transcend 400x en Kingston SDA3 300x, doen het juist opvallend goed. Bij de UHS-II-kaarten valt alleen de Transcend R285 een beetje uit de toon, maar de behaalde snelheid komt wel overeen met de opgegeven schrijfsnelheid. Ook hier is de Lexar de snelste, dit keer zelfs met een flinke marge.
Foto's en video's importeren
Los van benchmarksoftware en de burstsnelheid van camera's wilden we natuurlijk ook weten wat je verder aan snelle kaartjes hebt. Zo is de leessnelheid van invloed op het importeren van foto's. Vooral als je veel in raw fotografeert, kan dat van belang zijn. Immers hoe sneller de foto's op je computer staan, des te eerder je ermee aan de slag kunt. We hebben dat op twee manieren gemeten: eenmaal door de foto's te importeren in Lightroom en eenmaal door ze simpelweg via de verkenner naar de computer te importeren. We gebruikten hiervoor hetzelfde testsysteem en de Lexar UHS-II-kaartlezer. In beide gevallen ging het om 10GB aan raw-foto's, gemaakt met de Olympus OM-D E-M5 II-referentiecamera.
Met het snelste kaartje kostte dit net geen vier minuten en met het traagste kaartje zo'n 7,5 minuut. Het verschil is dus een stuk minder groot dan in de benchmark. In Lightroom gaat het importeren net niet twee keer zo snel, terwijl de UHS-II-kaartjes in de benchmark bijna zes keer zo snel presteren. Dat is overigens te verklaren doordat Lightroom veel meer doet dan alleen het kopiëren van data. Zoals het bijwerken van de database, het verwerken van de raw-bestanden en het aanmaken van jpeg-thumbnails.
Als we puur de bestanden via de Windows Verkenner overzetten van een sd-kaart naar de interne ssd, zijn de verschillen een stuk groter. Met het snelste kaartje gaat dat 4,3 keer zo snel als met het langzaamste. De verschillen lopen nog verder op als we grotere bestanden gebruiken. Onze testdata betrof vooral raw-foto's van 14 tot 18MB per stuk, plus enkele videobestanden. Wanneer we de kopieertest met data van verschillende GB's uitvoerden, liep de snelheid bij het snelste kaartje op tot zo'n 210MB/s. Kleine bestanden zijn cpu-intensiever. Dat maakt snelle kaartjes dus extra interessant voor filmers als de importsnelheid van belang is.
Video en burstsnelheid
Wie wil filmen in 4k, heeft daarvoor een sdxc-kaartje nodig, dus met een capaciteit van minimaal 64GB, dat UHS-I-compatibel is. Je kunt dan filmen met een bitrate van 60Mbit/s. Filmen in 4k op de hoogste kwaliteit, 100Mbit/s, is alleen weggelegd voor UHS-I U3-kaartjes, dus de eenvoudige modellen vallen dan af. Vrijwel alle kaartjes in deze vergelijking zijn geschikt om 4k-video op te nemen, zo bleek ook uit een korte test met een Sony A7R II. Toch zouden we de Samsung Evo, Transcend 200x, Lexar 300x en en de PNY Performance niet aanraden voor dit doel, omdat ze wat de schrijfsnelheid betreft op de grens zitten en je daardoor in bepaalde situaties problemen kunt krijgen. De andere kaarten zijn snel genoeg,. Dat betekent dus dat je zelfs voor 4k-video niet de allersnelste kaartjes nodig hebt, maar voor de hoogste kwaliteit is een UHS-I U3-kaartje aan te bevelen.
Referentiecamera
Los van de benchmarks, import- en kopieertests hebben we de kaartjes ook gebruikt in fotocamera's. Tijdens de voorbereidingen voor dit artikel bleek al snel dat de verschillen in de praktijk in veel gevallen niet al te groot zijn. Dat komt doordat slechts een handjevol camerafabrikanten momenteel ondersteuning voor de snelle UHS-II-standaard biedt en dat vaak relatief trage hostcontrollers worden gebruikt, die lang niet het maximale uit de kaartjes halen. Zo zijn de Canon 5D Mark III en 70D, en de Sony A7R II en A6000 zo traag dat de schrijfsnelheid nooit boven de 40MB/s uitkomt, zoals ook blijkt uit de tests van Cameramemoryspeed.com. Dit hebben we geverifieerd en vervolgens hebben we geconcludeerd dat het weinig zin had deze camera's te gebruiken als referentiecamera om te demonstreren wat het effect is van een snel kaartje. De resultaten liggen immers erg dicht bij elkaar en zijn eigenlijk allemaal sloom te noemen.
Gelukkig zijn er ook camera's die wel profiteren van snelle kaartjes, zoals de Canon 7D Mark II en vrijwel alle recente Nikon-dslr's. We hebben gekozen voor de Olympus OM-D E-M5 II, omdat dit volgens tests de snelste camera is op dit vlak. De camera is bovendien UHS-II-compatibel. We hebben hem ingesteld op de hoogste snelheid en gekozen voor het raw-formaat, omdat dit volgens onze tests de hoogste snelheid oplevert. Gedurende tien seconden hebben we in burst een reeks foto's gemaakt, met de lensdop op de lens, zodat alle foto's identiek zijn. Vervolgens hebben we per kaartje gekeken hoeveel foto's er in dat tijdsbestek gemaakt zijn en hoeveel MB aan data werd geproduceerd, en dat vervolgens omgerekend naar MB/s. Op de achtergrond hebben we ook getest met een langere tijdsduur van circa dertig seconden. Dit haalt logischerwijs het gemiddelde aantal MB/s naar beneden, doordat de tijd dat de buffer vol zit, langer is. De gemeten tijd toont dus niet de werkelijke schijfsnelheid, maar is een gemiddelde.
Burst
De kaartjes scoren eigenlijk zoals verwacht. De standaard-UHS-I U1-kaartjes hadden een gemiddelde schrijfsnelheid van 30 tot 40MB/s, terwijl dat bij de UHS-I U3-kaartjes opliep naar 50 tot 60MB/s. Het verschil met de UHS-II-kaarten was duidelijk merkbaar. Daarmee haalde de camera een gemiddelde snelheid van 80 tot 90MB/s en met de Lexar Professional zelfs bijna 100MB/s. In onze UHS-II-compatibele E-M5 II-referentiecamera heeft een snel kaartje dus duidelijk zin en dat merk je in de praktijk echt. Met een UHS-II-kaartje is de buffer snel weer leeg, waardoor je binnen een mum van tijd weer op volle snelheid kunt fotograferen.
Ook kun je oneindig door blijven fotograferen met een redelijke snelheid, zelfs als de buffer vol is. De camera is in staat om de beelden tijdens het fotograferen snel op het kaartje weg te schrijven. Nu is 80 tot 100MB/s behoorlijk snel voor een fotocamera, maar als je bedenkt dat de UHS-II-kaarten 260 tot 300MB/s kunnen halen, blijkt het in relatieve zin juist weer traag te zijn. Het zou mooi zijn als camera's in de toekomst snellere componenten krijgen, die nog meer uit de UHS-II-kaartjes kunnen halen. De buffer is dan sneller leeg, waardoor de kans groter is dat je het juiste actiemoment vastlegt.
In de video hieronder kun je het verschil zien tussen het snelste en het langzaamste kaartje in de UHS-II-compatibele E-M5 II-referentiecamera. Bij deze camera hebben snelle kaartjes zeker meerwaarde.
Conclusie
Heeft een snel sd-kaartje zin voor een foto- en/of filmcamera? Ja en nee. We kunnen stellen dat het effect in veel gevallen verwaarloosbaar klein is. Veel kaartlezers in computers hebben te trage hostcontrollers om er serieus profijt van te hebben en datzelfde geldt helaas voor de meeste camera's. Nog lang niet iedere camera is UHS-I-compatibel en dat geldt al helemaal voor de veel snellere UHS-II-standaard, waarmee maximaal 312MB/s kan worden behaald. Pas als camerafabrikanten serieus gaan investeren in snellere componenten, hebben dergelijke kaartjes echt zin. Die animo is er wel voor de high-end markt, maar dat is nu juist het segment waarin sd minder belangrijk is en waarin CompactFlash-, CFast- en XQD-kaarten de standaard zijn.
Toch zijn snelle sd-kaartjes in sommige gevallen aan te raden. Bijivoorbeeld als je wil filmen in 4k op de hoogste kwaliteit. Allereerst heb je daar sdxc-kaarten voor nodig die een minimale opslagcapaciteit van 64GB bieden. UHS-I U1-kaarten zijn geschikt om in 4k te filmen met een bitrate van 60Mbit/s, maar voor 100Mbit/s heb je U3-kaarten nodig.
Ook voor fotografie kunnen snelle sd-kaarten van pas komen, al is dat sterk afhankelijk van de camera en het type fotografie dat je beoefent, zoals actie. Voor de supersnelle UHS-II-kaarten zien we eigenlijk nog weinig nut, behalve voor actiefotografie. Er zijn maar een paar UHS-II-compatibele camera's, en de kaartjes zijn relatief duur en kunnen de hogere schrijfsnelheden maar ten dele benutten.
Als we de prestaties van de vijftien door ons geteste sd-kaartjes naast elkaar zetten, komt daar een duidelijke winnaar uit: de Kingston SDA3. Dit is de UHS-I U3-kaart met simpelweg de beste prijs-prestatieverhouding. In de Pricewatch kun je de 64GB-versie vanaf 23 euro op de kop tikken. Zowel wat lees- als wat schrijfsnelheid betreft behoort hij tot de snellere kaarten en hij is een stuk goedkoper dan andere U3-kaarten. Dit kaartje is ook zeer geschikt voor 4k-video, mits je de sdxc-uitvoering kiest. De Sandisk Ultra is een goede tweede. Hij is een fractie goedkoper dan de Kingston en hij presteert aanmerkelijk beter dan de minimale transfer rate van 30MB/s die op het kaartje staat. Het is alleen geen U3-kaart en dus minder geschikt voor 4k-video.
Kijken we naar de allersnelste UHS-II-kaarten, dan ontlopen die elkaar niet veel wat prestaties en prijs betreft. De Lexar 2000x Professional doet het op alle fronten het beste en is het snelste sd-kaartje dat we ooit in handen hebben gehad. Hij wordt overigens geleverd met een bijpassende UHS-II-kaartlezer, wat de hoge prijs deels compenseert. De Transcend R285 is de goedkoopste UHS-II-kaart van dit moment en levert ook nette prestaties, hoewel de schrijfsnelheid wel wat lager is dan bij de concurrentie.
Heeft het zin om op dit moment een UHS-II sd-kaart te kopen? Wat ons betreft niet, al kan dat per persoon, per camera en situatie verschillen. Op dit moment zijn ze vier keer zo duur als andere kaarten, terwijl de snelheidswinst in de praktijk beperkt is. Wanneer camera's en kaartlezers de hoge UHS-II-snelheden echt gaan benutten, wordt dat natuurlijk een ander verhaal.
Scorekaarten zijn geen exacte wetenschap en geven slechts een indicatie van de relatieve prestaties, in dit geval van de vier sd-kaarten die als beste uit deze round-up naar voren komen