Heroes of the Storm
Hoe verover je een plek in een overvolle markt? Het is een vraag waar verdacht veel ontwikkelaars het antwoord op denken te weten, gezien de vele clones die al jaren her en der worden aangekondigd. Zo ook Blizzard, dat met Heroes of the Storm overduidelijk aan wil haken bij het succes van moba-games als League of Legends en Dota 2. Het moet een vreemde gewaarwording zijn, voor een studio die het afgelopen decennium zelf juist het grote voorbeeld is geweest. De studio had met World of Warcraft het monster gemaakt dat erg veel uitgevers en ontwikkelaars probeerden te verslaan. Eerst met games die wel heel erg leken op het origineel, daarna met games die iets verder afstand durfden nemen. Tevergeefs.
 |
| Titel |
Heroes of the Storm |
 |
| Platform |
Windows, OS X (Battle.net) |
| Prijs |
Gratis |
Gaat het Blizzard wel lukken om de twee monsters te verslaan waar het tegen vecht? De kans is groot. Als Blizzard ergens goed in is, dan is dat in het door de mangel halen van een bestaand genre en vervolgens een game afleveren die makkelijker op te pakken is dan de voorbeelden, maar ook minstens zo verslavend is. En in een genre dat berucht staat om zijn steile leercurve valt nog heel wat winst te behalen.
De basis van de game is echter grotendeels gelijk aan die van de concurrenten. Twee teams van vijf spelers proberen elkaars basis te vernietigen. Voordat een match begint, kunnen alle spelers kiezen uit een flinke hoeveelheid Heroes, die vier verschillende rollen kunnen vervullen op het slagveld: Assassin, Warrior, Support, Specialist. De Heroes doen gedurende een match ervaring op en stijgen in level, waardoor ze meer mogelijkheden krijgen. Ze strijden op maps waarbij verschillende lanes de twee bases met elkaar verbinden. Rijen Towers en Gates beschermen de bases en dienen dus eerst gesloopt te worden, voordat de basis kan worden bereikt. Vanuit beide kampen lopen Grunts via de lanes op elkaar af, om elkaar in het midden te treffen. Tot zover voldoet Heroes aan alle standaarden.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Maar Blizzard durft het in Heroes of the Storm aan om ook heel wat vaste onderdelen van het moba-genre overboord te gooien. Het zijn veranderingen die de hardcore fans van het genre in eerste instantie wellicht flink tegen de borst zullen stuiten. Zo heeft Blizzard de bonus geschrapt voor de speler die de laatste klap uitdeelt aan een vijandelijke Hero. In andere games is die laatste klap niet alleen goed voor ervaringspunten, maar ook voor het ego van de speler. Het geeft precies aan wat Blizzard met Heroes of the Storm wil bereiken, namelijk dat het ego van de spelers een minder grote rol speelt.
Alleen het team telt
De studio gaat nog verder. Om opspelende ego's nog harder aan te pakken, heeft Blizzard meteen alle individuele xp geschrapt. Wat telt is het team. Alle ervaringspunten die je verdient, worden opgeteld bij het totaal van het team. Als er voldoende xp op de teller staat, stijgt het hele team in level. Alle spelers van het team hebben dus hetzelfde level en zijn daarmee potentieel even sterk. Het goede van dit systeem is dat iedere speler het gevoel heeft bij te dragen aan het geheel. Het resulteert in beduidend minder irritatie tussen spelers van hetzelfde team. Er is nog een voordeel; spelers zijn wat vrijer om te experimenteren tijdens een match.
Zo moet ook een andere verandering gezien worden die Blizzard heeft doorgevoerd: HotS kent geen voorwerpen die je kunt kopen om je Hero mee te versterken. Er zijn geen shops in de levels. Vooral voor nieuwe spelers is dat een verademing, want het maakt dat je vooraf veel minder hoeft te studeren op de verschillende opties. Het maakt het veel eenvoudiger om een nieuwe Hero op te pikken. In HotS heeft elke Hero enkel een talent tree, die gedurende een match meer opties biedt. Daaronder een Special, de meest krachtige optie die elke Hero kan ontwikkelen. In eerste instantie zijn de opties beperkt, maar als je ervaring opdoet met een bepaalde Hero worden het er al snel meer.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Ook daarmee probeert Blizzard de instap eenvoudig te maken. Beginnende spelers worden immers niet overvoerd met keuzemogelijkheden. Pas als je een Hero vaker gespeeld hebt, krijg je er opties bij. Als je als speler eenmaal level 25 hebt bereikt, word je bovendien zo ervaren geacht dat alle beperkingen vervallen. Bij elke nieuwe Hero die je uitprobeert heb je direct de beschikking over alle keuzeopties. Uiteindelijk is er bij elke Hero keuze genoeg en heeft de game voldoende diepgang. In het verlengde van het schrappen van shops zijn ook de potions uit andere games geschrapt. In plaats daarvan kun je genezen bij de Healing Wells die je in je eigen basis vindt. Ook dat is een prettige vereenvoudiging.
Dat shops geschrapt zijn heeft nog een ander voordeel: teams zijn nu flexibeler. Als blijkt dat de tegenstander anders geformeerd is of een andere strategie volgt dan vooraf gedacht, kun je nu makkelijk inspelen op de situatie. Door andere talents te kiezen dan gebruikelijk kun je de rol van een Hero aanpassen. Zo kun je een tank gedurende een match omvormen tot damage dealer. Andersom kan een Warrior uitgroeien tot tank, als de situatie daarom vraagt. Je kiest dus minder makkelijk een 'verkeerde' Hero en wordt om die reden minder vaak uitgescholden door je collega's. Het maakt dat HotS de vriendelijkste en meest vergevingsgezinde community heeft van alle moba's - en dat moet precies zijn wat Blizzard voor ogen had.
Objectives
Er zit nog een stevige noviteit in HotS. Elk van de zeven beschikbare levels heeft een thema en daarmee een soort mini-game, een doel dat nagestreefd kan worden naast het verslaan van de tegenstander. Het komt er doorgaans op neer dat beide teams strijden om iets op het middenterrein. Dat varieert van het verzamelen van gouden Doubloons tot het bezet houden van punten op de map of het afdalen in een ondergrondse mijn waar de schedels van Undead kunnen worden veroverd. Het team dat de strijd om het Objective wint, krijgt een stevige bonus. Vaak heeft die de vorm van extra computergestuurde eenheden die verwoestend werk doen aan vijandelijke zijde.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
De strijd om het Objective van de map vindt om de paar minuten plaats en leidt beide teams af van de aanval op de wederzijdse bases. Het geeft sommige spelers het idee dat HotS oneerlijk is, doordat de bonus die het Objective oplevert te sterk is. Het zou kunnen betekenen dat het zwakste team aan het langste eind trekt. Die kritiek is wat ons betreft onterecht. In HotS wordt meer van een team gevraagd. Naast het beheren van de lanes wordt er ook gevraagd de Objectives nauwkeurig in de gaten te houden, want die kunnen inderdaad makkelijk het verschil maken tussen winst en verlies.
Wat wij goed vinden aan de Objectives is dat dit systeem ervoor zorgt dat teams die aan de verliezende hand zijn het tij nog kunnen keren door zich volledig te storten op het Objective van de map. Het maakt matches verrassender. En misschien belangrijker: het maakt matches korter. Waar een potje League of Legends of Dota 2 zich makkelijk een uur kan voortslepen, is HotS doorgaans in de helft van die tijd wel klaar.
Kies een Hero
Verder heeft Blizzard het aardig voor elkaar. Er zijn een kleine veertig Heroes om uit te kiezen, allemaal afkomstig uit de voorgaande games van de studio. Het zijn er beduidend minder dan bij de twee grote concurrenten, maar het biedt genoeg variatie. Bij elk van de vier rollen kun je uit minstens zeven Heroes kiezen. Er zijn er genoeg die makkelijk in gebruik zijn, zoals Raynor en Diablo. Gelukkig zijn er ook genoeg funky Heroes, zoals The Lost Vikings, een type Hero dat eigenlijk uit drie afzonderlijke Heroes bestaat die ook allemaal afzonderlijk bestuurd kunnen worden. Daarnaast is er bijvoorbeeld de lastige Abathur, die zelf niet aan de strijd deelneemt en eigenlijk alleen tot zijn recht komt in een goed team. Blizzard volgt hier keurig het stramien van de concurrenten.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Zoals dat gaat bij een gratis speelbare game, kun je aan het begin maar een paar Heroes kiezen. De rest kun je vrijspelen, al kost dat flink wat tijd. Je kunt ze uiteraard ook kopen; zo probeert Blizzard geld te verdienen aan de game. Blizzard heeft bewust sommige Heroes goedkoop gemaakt en andere duurder. Er zijn ook kostuums die je kunt kopen, maar die veranderen alleen het uiterlijk van je Hero. Bovendien is er een Starter Pack, voor 20 euro. Daarmee krijg je vijf Heroes, een mount en een skin. Volgens sommige spelers is Blizzard gierig en verdien je niet snel genoeg goud in de game. Dat stoort eigenlijk alleen als je een andere moba speelt, waarin je misschien sneller rijk wordt. Ons stoort het echter niet. Zoals in veel gratis speelbare games bepaalt je geduld hoeveel geld je uit wilt geven aan de game. Het belangrijkste is dat je op zich niets hoeft te kopen om op het hoogste niveau mee te kunnen doen.
Wat ons betreft is het dan ook belangrijker dat Blizzard de training van nieuwe spelers goed op orde heeft. Je kunt elke Hero proberen in een setting zonder echte tegenstand, en kunt daarna oneindig oefenen tegen computergestuurde tegenstanders. Verder zijn er unranked matches voor onervaren spelers en ranked matches voor de pro's. Mooi is dat Blizzard de voice chat goed op orde heeft. Het vijandelijke team hoor je in zijn geheel niet, en mocht je dat willen, dan kun je ook de voice chat van je teamgenoten uitschakelen. Handig als er alsnog sprake is van scheldpartijen binnen je eigen team.
Daarmee heeft Blizzard zijn doel wat ons betreft bereikt. Heroes of the Storm is precies de moba die het genre bij een breder publiek populair kan maken. Waar bestaande favorieten als League of Legends en Dota 2 lastig zijn om te doorgronden, is HotS makkelijk op te pakken. Blizzard heeft de nodige slimme veranderingen doorgevoerd, waardoor de game eenvoudiger is zonder dat hij diepgang mist. Met dat laatste punt zijn hardcore fans van de grote concurrenten het waarschijnlijk niet eens. Dat is ook niet de doelgroep die Blizzard probeert te bereiken. Sterker nog, Blizzard waakt er zelfs voor om Heroes of the Storm een moba-game te noemen. Dat is het echter wel, en een verdomd goeie ook. Easy to learn and hard to master en nog leuk ook.
Dirt Rally
Het tijdperk van 'hardcore' rallyspellen lijkt ver achter ons te liggen, maar dat betekent niet dat er geen fans van de autosporttak meer zijn. Gelukkig voor die fans is er zo af en toe nog een ontwikkelaar die er hetzelfde over denkt en de moeite neemt een 'ouderwetse' rallygame te maken. Zo brengt uitgever BigBen Interactive later dit jaar WRC 5 op de markt, dat - zoals de naam al doet vermoeden - gebaseerd is op het World Rally Championship. Dirt Rally van Codemasters, dat sinds eind april te downloaden is via Steam, moet het zonder die licentie doen, maar kan wél bouwen op de jarenlange ervaring die Codemasters heeft opgebouwd.
 |
| Titel |
Dirt Rally |
Nog geen defintief cijfer |
| Platform |
Steam (Early Access) |
| Prijs |
29,99 |
Wie denkt aan Codemasters en de rallysport, denkt al snel aan Colin McRae Rally 2.0. Die game neemt een speciale plaats in in de harten van gamers die van de rallysport houden. In de verte doet Dirt Rally denken aan dat fameuze spel, al was het maar omdat het spel, in tegenstelling tot veel andere games die rally als onderdeel hebben, een aantal basiselementen bevat. Het afwerken van een serie proeven met om de twee stages een reparatiemoment waarin je een half uur mag werken aan je auto, bijvoorbeeld. Kiezen welke onderdelen van je auto je repareert is voor velen een net zo belangrijk onderdeel van de rallysport als het daadwerkelijke rondscheuren over paadjes waar je met je eigen auto van je leven niet overheen zou durven rijden.
Dat scheuren blijft in elke racegame natuurlijk de kern van het spel, en dat is in Dirt Rally niet anders. Vooralsnog is de game in Early Access op Steam, wat betekent dat de game nog niet volledig is. Tot eind 2015 zal Dirt Rally deze status waarschijnlijk behouden. De onvolledigheid is met name te merken aan het aantal verschillende wagens, landen en stages. Toch is er ook nu al voldoende om rallyliefhebbers een tijdje te boeien. Dat heeft alles te maken met de uitdaging die het spel biedt. Zeggen dat Dirt Rally moeilijk is, is nogal een understatement. Tot op heden zijn wij er namelijk nog niet in geslaagd een rally winnend af te sluiten, zelfs niet op het laagste moeilijkheidsniveau.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Daar zijn meerdere redenen voor. In de eerste plaats ligt het niveau van de AI flink hoog. Maak jij een paar foutjes, dan kun je fluiten naar de winst, en waarschijnlijk ook naar het podium. Hier mag nog best aan gesleuteld worden, want er bestaat ook zoiets als een te moeilijk spel. Die moeilijkheid is echter geen ongelukje, zo merk je ook als je aan het rijden bent. Foutjes worden genadeloos afgestraft, en een 'terugspoelfunctie', zoals je die in veel moderne racegames ziet, zit er niet in. Zet het spel je gecrashte wagen terug op de weg, dan kost je dat bovendien vijftien strafseconden. Herstarten kan, maar dat kost bonuscredits die je anders wel zou hebben verdiend. Die credits had je dan in het spel kunnen uitgeven aan nieuwe wagens en een betere crew om je auto heen, wat weer andere bonussen oplevert.
Zo gaat Dirt Rally onder de motorkap dieper dan je aanvankelijk zou denken. Dat is ook te merken aan het voelbare verschil tussen auto's uit verschillende tijdperken. De oudste auto's in Dirt Rally komen uit de jaren zestig en zijn een heel stuk lastiger te besturen dan de bolides die we kennen uit de huidige eeuw. Het vrijspelen van meer verschillende auto's en het opbouwen van je crew geeft Dirt Rally een wat langere levensduur, maar een overkoepelende spelmodus, zoals een echte carrièremodus met iets meer toeters en bellen, zou het spel wel wat meer 'smoel' kunnen geven. Ook zonder die modus blijft Dirt Rally waarschijnlijk de beste keuze voor gamers die weer zin hebben in een uitdagend potje rally racing.
Verdun
Wie ook maar een klein beetje in geschiedenis is geïnteresseerd, weet dat weinig oorlogen zo gruwelijk waren als de Eerste Wereldoorlog. Ondanks dat zijn er maar weinig games die zich op de Europese slagvelden van een eeuw geleden afspelen. Als ze er al zijn, dan zijn het doorgaans strategische games. Voor het spel van schuivende legergroepen leent deze oorlog zich prima. Voor de belevingswereld van de individuele soldaat misschien wat minder.
 |
| Titel |
Verdun |
 |
| Platform |
Windows (Steam) |
| Prijs |
€ 21,50 |
Toch is juist dat wat twee kleine Nederlandse studio's proberen: de geest van WOI vangen in een heuse first person shooter die zich afspeelt in het troosteloze Noord-Franse landschap. Verdun is genoemd naar het stadje waar vanaf februari 1916 ruim tien maanden lang een bloedige loopgravenoorlog werd uitgevochten, die 700.000 levens kostte en desondanks geen echte winnaar kende. Dat is ook precies wat je van M2H Game Studio en Blackmill Games krijgt voorgeschoteld - al kun je in deze game de oorlog gelukkig wel winnen. Dat is niet eenvoudig en het leidt tot vele doden en de nodige verveling en frustratie. Net als in het echt dus. Helaas is er iets meer verveling en frustratie dan de makers voor ogen moeten hebben gehad.
Verdun heeft twee spelvormen, Frontlines en Deathmatch. Die laatste is de minst interessante. Het is ieder voor zich in een landschap vol loopgraven, waarin de strijdende soldaten enkel met geweren zijn uitgerust. Er is online ook duidelijk minder belangstelling voor. Nee, in Verdun draait het om Frontlines, de teambased multiplayer-modus waaraan 32 soldaten deel kunnen nemen. Die zijn verdeeld over de Centralen en de Geallieerden. Nazi's zijn er niet; die speelden in die tijd nog geen rol op het slagveld. Dat betekent dat je Duitse, Franse, Britse en Canadese troepen op het slagveld zult treffen. Aan Belgische en Amerikaanse wordt nog gewerkt; die verschijnen in een uitbreiding.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Frontlines speelt zich af op een langgerekt slagveld waarbij Centralen en Geallieerden elk een helft in handen hebben. Aan elke kant kunnen maximaal vier groepen van ieder vier spelers deelnemen. Die groepjes van vier staan centraal in de game. Zo'n groepje is je eenheid, bestaande uit de kameraden waar je mee samenspeelt. Dat is althans het gevoel dat de makers willen overbrengen. Alleen samen sta je sterk in een smerige oorlog als WOI. Dat komt vooral doordat een dode snel valt. Elk schot dat je oploopt is direct fataal en medicijnen zijn er niet. Als je sneuvelt, keer je na een respawntijd van twintig seconden weer terug op het slagveld.
De samenstelling van een eenheid kan enigszins verschillen, maar elke groep staat onder leiding van een non-commissioned officer, een NCO. De andere drie vervullen rollen als Grenadier, Bomber, Gunner of Rifleman. Eenheden kunnen onderling een net iets andere rol vervullen op het slagveld. Zo zijn de Duitse Alpenjäger net iets beter in het verkennen van het slagveld. De officer van het groepje kan niet alleen opdrachten geven aan de andere drie, belangrijker is dat hij hulp van boven in kan roepen. Zo kan hij een gasaanval plaatsen en een verkenningsvliegtuig inschakelen.
Aanvallen en verdedigen
Zo ontstaat een strijd van vier eenheden tegen vier vergelijkbare eenheden, die om beurten strijden om de loopgraven van de map. De vier Centrale eenheden proberen hun positie in een loopgraaf te behouden als de Geallieerden aanvallen, en andersom. Als de samenwerking goed is, lukt het om tijdens je aanvalsbeurt een vijandelijke loopgraaf te veroveren, waarna het slagveld opschuift. In de volgende beurt is het zaak de veroverde loopgraaf te verdedigen. In de beste matches lukt het om zo in de richting van de vijandelijke basis op te schuiven.
Frontlines kan spannend zijn, vooral als eenheden goed samenwerken. Alleen dan is het plezier groter dan de frustratie die inherent is aan de strijd in de Franse loopgraven. Zoals gezegd ben je erg kwetsbaar. Dat hoort zo in een game als deze en je zult daarom ook vaak doodgeschoten worden. Dan is twintig seconden wachten al lang, maar het wordt regelmatig ronduit frustrerend als blijkt dat je direct na de respawn weer van het slagveld geschoten wordt door een vijandige sluipschutter. De makers hebben realisme hoog in het vaandel staan, maar een respawn heeft al weinig met realisme te maken, dus dan had een klein beetje bescherming na je wederopstanding er ook best afgekund. Toch is Frontlines juist spannend door de dreiging van een vroege dood. Als je op commando van je officier uit je loopgraaf klimt om in het modderige niemandsland naar de vijandelijke greppel te rennen, ben je je leven niet zeker. Als het dan lukt om de loopgraaf te bereiken en zelfs om samen met je maten stand te houden, is de voldoening groot. Op die momenten is Verdun een heerlijke game.
/i/2000620119.jpeg?f=imagenormal)
Maar hoe spannend potjes Frontlines ook kunnen zijn, verveling vormt er helaas een onvermijdelijk onderdeel van. Het is wachten op een goede kans om aan te vallen of juist op aanvallen die je af moet slaan maar die niet komen in het deel van de loopgraaf die jouw eenheid moet verdedigen. En het is vooral wachten op respawns. En er is meer ergernis; er is behoorlijk veel lag tijdens de potjes, wat te zien is aan vijanden die schokkerig voortbewegen en daardoor moeilijk te raken zijn. Verder is er een systeem dat teams op een wat vreemde manier bevoordeelt. Spelers die regelmatig samen spelen, krijgen een bonus. Dodelijk mosterdgas in plaats van chloorgas bijvoorbeeld. Dat lijkt logisch, maar het zorgt ervoor dat teams die minder goed zijn ingespeeld of die zelfs bestaan uit spelers die elkaar niet kennen het erg moeilijk hebben. Gelukkig is er daarnaast ook nog een persoonlijk systeem, waarmee je een bredere keuze aan wapens vrij kunt spelen.
Verder is Verdun niet bepaald een mooie game. Ten eerste zien de soldaten er wat grofkorrelig uit. Vooral de gezichten zijn niet bepaald gedetailleerd. Ook het slagveld is niet erg mooi. Dat hoort ook niet; de modderige woestenij rond Verdun was nu eenmaal niet bepaald idyllisch, maar hier is alles wel erg bruin ingekleurd. Desondanks verdienen de makers dan weer wel een pluim voor de aandacht voor historisch detail in de game. De uniformen, de wapens, de muziek, de opschriften, de huishoudelijke spullen die je in de loopgraven zult treffen: het is in geschiedkundig opzicht allemaal zeer verantwoord.
Het maakt Verdun een game die spannend is als je een goed ingespeeld team weet te verzamelen. Alleen dan weet de spanning het te winnen van de verveling en frustratie die op de loer liggen doordat spawnen veel tijd kost, de omgeving en de soldaten weinig kleur en detail hebben en lag de matches parten speelt. De aandacht voor detail is bewonderenswaardig en het is verfrissend om een shooter te spelen waarin je zo kwetsbaar bent. Helaas zijn er net te veel minpunten om echt enthousiast te worden van Verdun.
Ether One
Wie dacht dat het na de Myst-reeks gedaan was met de gloriedagen van 'point & click' is de afgelopen jaren wellicht al aardig verrast. Titels als Gone Home en en Dear Esther lieten zien dat er nog genoeg animo is voor games waarin praktisch alles stil staat en het plezier moet komen uit het oplossen van puzzels, de manier waarop het verhaal verteld wordt en de sfeer wordt overgebracht. Ether One, dat dit voorjaar voor Windows verscheen en sinds begin mei ook op de PlayStation 4 speelbaar is, tapt uit hetzelfde vaatje.
 |
| Titel |
Ether One |
 |
| Platform |
Steam, PlayStation 4 |
| Prijs |
19,99 |
In Ether One neemt de speler de rol aan van een Restorer. Je taak is om het brein c.q. geheugen van een patiënt in te gaan die last heeft van dementie. Als Restorer is het aan jou om dit probleem op te lossen. Dat doe je door in het geheugen van de patiënt de oorzaak van het probleem te vinden en te verwijderen. In de gameplay vertaalt dit alles zich naar een geheimzinnige spelwereld die je in een eerstepersoons aangezicht verkent. In die wereld kom je vervolgens allerlei vreemde voorwerpen tegen die iets te maken hebben met het leven van de patiënt en die bijdragen aan het oplossen van zijn probleem.
Op je pad door de spelwereld, die je stukje bij beetje opent, kom je verschillende interessante dingen tegen. Er is een soort 'hoofdpad' dat wordt aangegeven door verzamelbare lintjes en andere relevante objecten die gekoppeld zijn aan bepaalde herinneringen. Daarnaast kunnen spelers nog optionele puzzeltjes oplossen die meer vertellen over depatiënt en vaak iets zeggen over de werking van herinneringen. Hoewel de kleine extraatjes best de moeite waard zijn, hebben we de puzzeltjes af en toe overgeslagen. Het is namelijk lang niet altijd duidelijk wat het spel precies van je verwacht, waardoor sommige puzzels moeilijker zijn dan eigenlijk de bedoeling moet zijn geweest.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Terwijl de speler zijn route vindt in de spelwereld en naar de dementie-veroorzakende elementen zoekt, wordt hij begeleid door Phyllis, die de leiding heeft over de experimentele methode waar jij op dat moment de hoofdrol bij speelt. Phyllis legt je regelmatig uit wat je moet doen, maar legt ook een zekere druk op je: er moet resultaat worden geboekt, anders wordt het hele project opgedoekt. En aangezien jij pas weer naar de normale wereld wordt gebracht als het gewenste resultaat is verkregen, is dat stiekem een onheilspellende boodschap.
Met de sfeer, het verhaal en de meeste puzzels van Ether One zit het wel snor. Grafisch heeft het spel vooral een eigen stijl, waarbij sommige dingen er mooi uit zien en andere wat ongeïspireerd, maar het geheel is goed. De game begint wat punten in te leveren als het gaat om de besturing en de user interface. Het spel laat spelers een knop ingedrukt houden om objecten te identificeren, wat niet heel handig werkt. Bovendien kunnen spelers steeds maar één object tegelijk bij zich houden. Wel kun je objecten opslaan in een centrale ruimte, waar je naartoe kunt teleporteren. Het gevolg hiervan is dat je continu heen en weer teleporteert om spullen weg te brengen en te halen. Doordat puzzels soms onduidelijk zijn en je niet altijd kunt zien welk item je nodig hebt, ben je nóg vaker aan het teleporteren, en dat gaat op een gegeven moment best vervelen.
Ondanks de onhandigheden die het spelplezier soms in de weg staan, is Ether One niet vervelend om te spelen. De game intrigeert. Wel moet je als speler beschikken over geduld. Dat is hard nodig om door de puzzels te komen en om het lage tempo van het spel te kunnen appreciëren. Dit is een van die games waarbij niet gameplay, maar het verhaal en de sfeer de doorslag moeten geven. Die insteek is, zo bleek eerder bijvoorbeeld al bij de Myst-games, niet voor iedereen geschikt.
Hatred
Het duurde even voor we doorhadden waarom het spelen van Hatred ons zo'n ongemakkelijk gevoel gaf. Het was niet de titel en ook niet het grove en wat obligate geweld in de game. Het was zelfs niet de onhandige besturing of het donkere uiterlijk. Nee, de oorzaak van ons ongemak was van een heel andere orde. Het kwartje viel pas toen we opeens Jack Thompson op ons scherm zagen. Voor wie deze naam niet direct iets zegt: Thompson is de Amerikaanse advocaat die ooit fel van leer trok tegen de in zijn ogen veel te gewelddadige games, waarbij vooral de diverse edities van Grand Theft Auto volgens hem voor moreel verval zorgden.
 |
| Titel |
Hatred |
 |
| Platform |
Windows (Steam) |
| Prijs |
€ 16,66 |
Wat ons destijds zo trof in de vele protesten van Thompson en gelijkgestemden, zoals Tipper Gore, is dat ze een heel ander beeld van games leken te hebben dan de mensen die deze games daadwerkelijk spelen. Thompson ziet in gewelddadige games een duistere afspiegeling van de werkelijkheid waarmee kinderen worden aangezet tot vergelijkbaar geweld. Terwijl de meeste spelers dezelfde games zien als zorgeloos vermaak waarin het geweld ver van de werkelijkheid staat. Zo dachten wij er ook over. Tot we Hatred speelden.
Zoals we het zelf altijd verantwoorden tegenover bezorgde ouders of andere niet-gamers: het gaat in dergelijke games niet om het dood maken an sich. Het neerschieten van virtuele personen is niet het doel, het is een middel, op weg naar het echte doel van de game. Bovendien is het geweld, zeker in games als Grand Theft Auto, vaak zo over de top dat het nauwelijks serieus valt te nemen. Dat is allemaal waar. Tot Hatred verscheen. Waarom we zo schrokken toen we de game speelden? We kregen ineens de game onder handen die mensen als Thompson en Gore in het hoofd hadden toen ze tekeer gingen tegen het gewelddadige karakter van sommige games.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
In Hatred zit geen humor en er is vooral geen enkele reden om mensen dood te schieten. Het is letterlijk zinloos geweld. De game is om die reden dan ook de eerste titel die op Steam verschijnt en voor Adults Only geschikt is bevonden. De naamloze hoofdpersoon heeft een hekel aan mensen en gaat er daarom op uit om iedereen die hij tegenkomt dood te schieten. Dat is de enige motivatie en eigenlijk ook de enige opdracht: iedereen die beweegt afknallen. Of nee, je kunt je slachtoffers het beste net niet helemaal killen. Dan kun je ze van dichtbij executeren. Dat laatste is de enige manier om je gezondheid aan te vullen, mocht je onderweg gewond zijn geraakt. Die executies kunnen middels verschillende methodes worden uitgevoerd. Niet dat je daar zelf uit kunt kiezen; de game bepaalt voor jou of je het weerloze slachtoffer van dichtbij in het gezicht schiet, de schedel intrapt of met een flinke dolk in de borst steekt .
Duister New York
Dat is de game. In een nachtelijk New York ga je de straat op met je AK47 en begint te schieten op iedereen die je tegenkomt. Kennelijk woon je in zo'n typisch Amerikaanse buitenwijk, met vrijstaande bungalows van doorgaans één verdieping hoog. Mocht je op straat niet genoeg slachtoffers tegenkomen, dan kun je elke deur intrappen en naar binnen gaan om slachtoffers te zoeken. Zo hier en daar hangt een brandblusser of gasfles die kunt laten ontploffen en je hebt ook nog wat handgranaten. Je krijgt gedurende de game ook een paar extra wapens; een shotgun en een pistool, en later in de game nog een vlammenwerper. Bovendien zal later in de game de omgeving flink veranderen, als je naar het centrum van New York trekt.
Die wapens, maar ook de granaten en gasflessen, zijn handig, want uiteraard is er weerstand. Sommige burgers zijn bewapend en zullen zich verdedigen. We zijn tenslotte in het land waarin het recht op het dragen van vuurwapens in de grondwet is vastgelegd. Van die burgers zul je weinig last hebben. Als je een beetje je best doet, zullen je acties echter ook al snel de aandacht trekken van de politie, die vervolgens met loeiende sirenes aan zal komen rijden. Mocht je ook de agenten uit weten te schakelen, dan kun je je overgeven aan de enige frivoliteit in de game: je kunt in de politieauto stappen en er vandoor gaan. Zo ga je op weg naar de finale die in elk hoofdstuk zit; een confrontatie met een flinke leger- of politiemacht. Het lastigste daarbij is dat je tijd nodig hebt voor de executies. Schieten is het probleem niet, maar tijdens het opvijzelen van je gezondheid ben je kwetsbaar.
/i/2000620113.jpeg?f=imagenormal)
Wat daarbij niet helpt, is de besturing van de game. Hatred heeft een isometrisch camerastandpunt, waarbij je schuin van boven op het slagveld kijkt. Het slagveld is daarbij 45 graden gekanteld, zodat je naar linksboven loopt als je de W of pijl omhoog indrukt en schuin naar rechtsboven als je de D of pijl naar rechts indrukt. Ouderwets en geen probleem zolang je buiten loopt. Als je een huis binnenwandelt is het echter minder praktisch, omdat de besturing zo onnauwkeurig is dat je regelmatig tegen een deurpost loopt.
Er zit enige structuur in de meeste levels. In veel gevallen is het grote level opgedeeld in zones en kun je pas naar een volgende zone als je het quotum aan kills hebt gehaald. En zoals gezegd eindigt elk level met een confrontatie met een flinke politie- dan wel legermacht die je in zijn geheel uit zult moeten moorden voor je naar een volgend hoofdstuk kunt.
Zwarte wereld
De makers, het Poolse Destructive Creations, heeft een uiterlijk gekozen dat prima past bij de game. Je ziet een zwart-witte nachtelijke wereld die je dus schuin van boven bekijkt. Het beeld is grofkorrelig, alsof je door een beveiligingscamera naar de wereld kijkt. Het past wonderwel. Het uiterlijk lijkt in eerste instantie wat simplistisch, maar bij nadere beschouwing is het opvallend gedetailleerd. Er kan bovendien veel kapot. Je kunt flinke delen van een huis in laten storten door een ontploffing te veroorzaken. Ook de auto's die her en daar staan of die aan komen rijden, kun je vernielen.
Bij die auto's kun je die van de politie overnemen om er zelf in te rijden. De voertuigen van de inwoners van New York staan er enkel voor de sier bij. Helaas is aan de intelligentie van de inwoners en politieagenten weinig aandacht besteed. De bewoners wachten vaak op wat er komen gaat en zetten het hooguit op een rennen. De agenten en militairen komen niet veel verder dan een omtrekkende beweging.
Het grote probleem met Hatred is eigenlijk niet eens de morele kant van het geheel. De game is eigenlijk gewoon te simpel om interessant te zijn. Hij is repetitief, de kunstmatige intelligentie is te simpel en ondertussen neemt de game zichzelf veel te serieus. De game valt tegen omdat de opzet zo simpel is. Er zijn veel meer games waar overvloedig geweld in zit en in vergelijking daarmee valt Hatred door de mand. Er is een totaal gebrek aan humor, een aspect dat het enigszins vergelijkbare Postal destijds nog verteerbaar maakte. Er is niets van het zoeken naar een oplossing, zoals in het op een heel andere manier vergelijkbare Hotline Miami. Ook als je geen last hebt van morele bezwaren is Hatred dus nog steeds af te raden.
MLB 15: The Show
2015 zou een belangrijk jaar voor honkbal in Nederland geweest kunnen zijn. Eens per twee jaar laat de Major League Baseball een paar wedstrijden in de grootste honkbalcompetitie ergens anders in de wereld afwerken, om de populariteit van de sport te promoten. In dat kader werden al MLB-wedstrijden afgewerkt in Japan en Australië. Toen er voor het eerst sprake van was dat Europa ook een paar wedstrijden zou mogen organiseren, bleek Hoofddorp een belangrijke kanshebber, met 2015 als vroegste mogelijkheid. Het liep echter anders. De komende jaren zal er waarschijnlijk in Londen worden gespeeld, en Hoofddorp moet hopen op 2017, of zelfs op de jaren daarna. Honkbalfans in Nederland zullen het moeten doen met uitzendingen op Fox Sports en, om het bruggetje maar meteen af te maken, honkbalgames.
 |
| Titel |
MLB 15: The Show |
|
| Platform |
PlayStation 4, PlayStation 3, PS Vita |
| Prijs |
39,99 |
Sinds jaar en dag wordt het beste honkbalspel van deze tijd uitgebracht door Sony. Dat gegeven leidt tot slecht nieuws voor gamers die niet beschikken over een PlayStation-console; het Japanse bedrijf brengt MLB 15: The Show alleen uit voor de PlayStation 3, PlayStation 4 en PlayStation Vita. De laatste jaren heeft Sony flinke stappen gezet richting een steeds realistischere weergave van de sport. Met de komst van de PlayStation 4 ging dat afgelopen jaren natuurlijk al iets makkelijker, maar MLB 15: The Show doet er nog een schepje bovenop. Zelden zagen we dat in een jaarlijks verschijnende sportgame zo'n grote stap wordt gemaakt.
Het verschil tussen MLB 15: The Show en de game van vorig jaar is op verschillende plaatsen zichtbaar. Nieuw is bijvoorbeeld het systeem waarbij je allerlei kaartjes verzamelt voor in de Diamond Dynasty, een spelmodus waarin je zelf een team verzamelt op basis van de kaarten die je bezit. Die kaarten zijn te koop, maar ook te verdienen in elke spelmodus van de game. Een interessant detail aan dit aspect is dat de kaartjes 'live updates' kopen. Je kunt daardoor soms vrij goedkoop de kaart van een tegenvallende speler kopen, om daarna ten volle te profiteren als hij beter gaat spelen. Zijn kaartje verbetert dan namelijk ook in kwaliteit.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Gamers die weinig hebben met het samenstellen van een fictief team kunnen weer aan de slag met alle spelmodi die al jarenlang in MLB: The Show zitten. Daarbij is de Franchise-modus, waarin je de leiding krijgt over een volledige MLB-club, natuurlijk niet weg te denken. Voor die modus is het aardig dat het nu mogelijk is om een savegame vanuit MLB 14: The Show in te laden in de nieuwe Franchise-modus. Binnen de spelmodus zelf is weinig veranderd. Wel mag gezegd worden dat de kunstmatige intelligentie de computergestuurde teams wat slimmer lijkt te managen, maar nog steeds is het voor doortrapte spelers mogelijk om betere deals te maken dan in werkelijkheid mogelijk zou zijn.
De verbeterde AI vertaalt zich ook naar de gameplay. Hier behaalt MLB 15: The Show de meeste winst. Niet alleen wordt de sport zelf weer realistischer neergezet, de stadions lijken ook meer te leven dan voorheen. Zo zal het publiek tijdens onbelangrijke wedstrijden een stuk lauwer reageren dan tijdens belangrijke wedstrijden tijdens de beslissende wedstrijden van het seizoen. Daarbij komt nog dat de actie er beter uitziet dan ooit tevoren. Dat geldt voor de gelijkenissen van de spelers, maar zeker ook voor hun animaties. Nooit eerder zagen de handelingen in het veld er zo soepel uit.
We zouden MLB 15: The Show bijna naar voren willen schuiven als schoolvoorbeeld van de ontwikkeling die een sportgame in een jaar tijd idealiter doormaakt. De - prima werkende - manier van besturen is nagenoeg ongemoeid gelaten, maar daar omheen zijn diverse - grote en minder grote - leuke vernieuwingen doorgevoerd. Vooral de realistischere weergave van de sport, zowel in het uiterlijk als in de manier waarop de AI zijn keuzes maakt, zorgt voor een mooie stap omhoog, en daarmee voor een niet te missen game voor honkballiefhebbers die een PlayStation-console hebben.
Assassin's Creed: Chronicles
Het is op zich best opvallend: terwijl er steeds meer kritiek kwam op de Assassin's Creed-serie en gamers maar moeilijk konden verkroppen dat Ubisoft twee Assassin's Creed-games tegelijk uitbracht terwijl de games lang niet bug-vrij werden afgeleverd, gaat het Franse bedrijf vrolijk door met het publiceren van nog meer games in de roemruchte actieserie. De laatste telg is echter een beetje een vreemde eend in de bijt. Assassin's Creed: Chronicles, dat uiteindelijk zal bestaan uit drie delen, lijkt namelijk in weinig op Unity en Rogue, of op het later dit jaar verschijnende Assassin's Creed: Syndicate. Die game zal op de E3 uitgebreider worden getoond, en ondertussen kunnen we ons dus vermaken met Chronicles.
 |
| Titel |
Assassin's Creed: Chronicles |
 |
| Platform |
Windows (UPlay), Xbox One, PlayStation 4 |
| Prijs |
9,99 |
Assassin's Creed: Chronicles is een side-scrolling actiespel dat ontwikkeld is door Climax Studios en Ubisoft Montréal. De game profiteert van de rijke achtergrond van Assassin's Creed, die veel verder gaat dan de verhalen die bekend zijn van de games. Er zijn immers ook comics en boeken verschenen binnen het Assassin's Creed-universum. Daarin kwamen locaties als China, India en Rusland al naar voren, en dat zijn ook de drie landen die je zult aandoen in Chronicles, al speelt het eerste deel zich alleen af in China.
Hoewel de setting herkenbaar is voor kenners van de franchise en de personage qua uiterlijk inderdaad lijken op de hoofdpersonages uit de traditionele Assassin's Creed-games, laat Chronicles zich verder moeilijk kwalificeren als een typische Assassin's Creed-game. Een side-scrolling actiespel is immers per definitie volledig lineair, terwijl je in normale Assassin's Creed-games juist vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Daarnaast is er voor een geheel andere grafische stijl gekozen, die goed past bij de meer arcade-achtige inslag van het spel.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Erg, of zelfs bederfelijk voor het spelplezier, is dat echter totaal niet. Assassin's Creed: Chronicles voelt mede dankzij die hoge snelheid lekker soepel aan. In de openingsfase leert de game je alle noodzakelijke bewegingen, variërend van hoe je jezelf kunt verstoppen op diverse plaatsen tot hoe je vijanden kunt afleiden met verschillende gadgets en ze kunt uitschakelen met verschillende assassinations. Ook leer je wat je moet doen in open gevechten. Hierbij zijn counters, net als in veel van de traditionele Assassin's Creed-titels, de belangrijkste moves, maar ook het over tegenstanders heen rollen kan een handige beweging zijn.
Dat vechten is bij tijd en wijlen best vermakelijk, maar vrijwel nooit de bedoeling. Elk stukje van een level dat je doorspeelt in Assassin's Creed: Chronicles wordt beoordeeld door het spel. De hoogste beoordeling behaal je door niet ontdekt te worden en door vijanden uitsluitend uit te schakelen via assassinations, en dus niet middels open gevechten. Dat lijkt wel een beetje op de missieparameters die soms bij andere Assassin's Creed-games komen kijken. Wie zich netjes, al sneakend en gebruikmakend van plaatsen om je te verstoppen, een weg door de levels baant, speelt Chronicles stiekem toch een beetje hetzelfde als de andere games in de serie.
Die overeenkomsten maken van Chronicles echter niet ineens een 'must-play'. Dat ligt slechts voor een deel aan het spel zelf. Het 'probleem' is namelijk dat er ondertussen een groot aantal prima side-scrolling games is verschijnen die simpelweg beter zijn dan Assassin's Creed: Chronicles. De game haalt het bijvoorbeeld niet bij het uitstekende Ori and the Blind Forest, waar we in de vorige downloadable games-special over schreven. Dat spel is een goed voorbeeld van een titel die Chronicles achter zich laat op het gebied van sfeer, graphics én gameplay. Dat maakt Chronicles natuurlijk niet meteen slecht, maar het betekent wel dat er betere alternatieven zijn.
:strip_exif()/i/2000620145.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620144.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620143.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620142.jpeg?f=imagegallery)
/i/2000620119.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620124.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620123.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620122.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620121.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620120.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620119.jpeg?f=imagegallery)
/i/2000620113.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620104.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620103.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620102.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2000620101.jpeg?f=imagegallery)
:strip_icc():strip_exif()/i/2001256411.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2001056477.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2000878546.jpeg?f=fpa_thumb)
/i/1268397792.png?f=fpa)
/i/2000629981.png?f=fpa)
/i/1399290684.png?f=fpa)
/u/414672/BuddyGuy.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/247148/WhatPulse.gif?f=community){kind=small}
/u/355430/crop60cb205e8a2cd_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/298895/crop5620d9e595c62.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/438947/crop575c94eea6d14.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/370910/Ubuntu2.jpg?f=community){kind=small}
/u/475916/Globalstripe%2520Avatar%252060x60.png?f=community){kind=avatar}
CS:GO past wellicht ook niet eens in dat straatje.
:strip_icc():strip_exif()/u/145751/check-in-minion-small2.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/161314/1285883144966.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/164703/images2.jpg?f=community){kind=small}
/u/179809/crop5a1fd8f8b493a.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/21673/crop65674aee06c6d_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/247150/SOnic_ava.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/478535/crop64823694f02b9_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/7689/Copicon.gif?f=community){kind=small}
/u/622093/Tweakers%2520DRG%2520logo.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/534452/20100811-boes.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/61052/Avatar%2520superklein.jpg?f=community){kind=avatar}
:strip_icc():strip_exif()/u/329979/avatartweakers.jpg?f=community){kind=avatar}
/u/99291/logo-square.png?f=community){kind=logo}
/u/306263/Strafe_icon.png?f=community){kind=icon}
:strip_icc():strip_exif()/u/182858/crop689aedf02a7de_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/44074/avatar001.gif?f=community){kind=avatar}
