HTC One max: groter is niet per se beter

Bekende behuizing, maar dan een stuk groter

HTC One max (links) en HTC One (rechts)

De One max is onmiskenbaar een lid van de One-familie. Net als de normale One en de One mini heeft hij een aluminium behuizing met een gebolde achterkant, twee grote speakers boven en onder het scherm en achterop een grote, ronde camera die in het midden bovenaan geplaatst is.

Omdat de One max een stuk groter is, is de aan-uitknop verplaatst van de bovenkant naar de rechterzijkant. Dat is maar goed ook, want boven zou hij nauwelijks te bereiken zijn en nu valt hij precies onder de duim of middelvinger, afhankelijk van de hand die je gebruikt om het toestel vast te houden.

Boven de aan-uitknop zitten de volumeknoppen en helemaal bovenop de telefoon zit een openig voor de infraroodzender, die weer terug van weggeweest lijkt te zijn. Deze zien we namelijk steeds vaker terug op smartphones en maken het mogelijk om bijvoorbeeld je tv of stereo via een app te bedienen. HTC levert daar zijn Sense TV-app voor mee die eenvoudig in elkaar steekt en gebruikers via een virtuele afstandsbediening verschillende soorten apparaten laat bedienen. De BoomSound-speakers, die boven en onder het scherm in de behuizing zijn weggewerkt, stellen net als bij de andere One-modellen niet teleur en samen met het grote scherm maken ze de One max ideaal om even een YouTube-filmpje op de bank te kijken.

De One max maakt gebruik van dezelfde capacitieve knoppen als de andere twee varianten. Onderaan het scherm zit dus een HTC-logo met links de terugknop en rechts de homeknop. Om het multitaskingoverzicht te openen moet je twee keer op de homeknop tikken. Een losse knop hadden we fijner gevonden, maar deze methode is in ieder geval sneller dan het lang ingedrukt houden van de homeknop, wat door sommige andere fabrikanten wordt gebruikt.

Omdat er geen fysieke menuknop aanwezig is maar ook een virtuele knoppenbalk ontbreekt, kan de One max niet elegant omgaan met apps die nog een menuknop vereisen. In die gevallen verschijnt onderin een dikke zwarte balk met een virtuele knop voor het menu. Dat is bij de andere One-toestellen niet anders en HTC heeft met zijn gekozen knoppenconfiguratie eigenlijk geen andere keus.

Telefoon	Diagonaal	Lengte	Breedte	Dikte	Gewicht
Xperia Z Ultra	6,4"	179mm	92mm	6,5mm	212gram
Huawei Ascend Mate	6,1"	164mm	86mm	9,9mm	198gram
HTC One max	5,9"	165mm	83mm	10mm	217gram
Galaxy Note 3	5,7"	151mm	79mm	8,3mm	168gram
LG Optimus G Pro	5,5"	150mm	76mm	9,4mm	160gram
HTC One	4,7"	137mm	68mm	9mm	143gram

De One max is zeker geen toestel dat zich makkelijk met één hand laat bedienen, maar dat hadden we gezien onze ervaringen met de Galaxy Note 3 en Xperia Z Ultra ook niet verwacht. Hij is anderhalve centimeter langer dan de Note 3 en ongeveer een halve centimeter breder. Zo gigantisch als een Xperia Z Ultra oogt hij niet en voelt hij ook niet aan. Je kan de Z Ultra eigenlijk ook een kleine tablet noemen, maar de One max is in onze ogen gewoon een grote telefoon. Wel is hij met 217 gram aan de zware kant.

Ondanks zijn enorme scherm wist hij onze niet erg wetenschappelijke broekzaktest met succes te voltooien. Het formaat broekzak speelt natuurlijk een grote rol en we kunnen ons goed voorstellen dat er ook genoeg broekzakken zijn waarin de One max net te krap opgesloten zit.

Voor de zijkant heeft HTC verder geborduurd op het ontwerp van de mini: dat wil zeggen dat deze van kunststof is en niet compleet van aluminium, zoals dat bij de originele One nog wel was. Net als bij de One mini geldt dus voor voor de max dat het design van de One wat luxer oogt en dat de plastic rand een klein beetje afbreuk aan het ontwerp doet. Bij de One voel je metaal als je hem vasthebt en bij de One max voel je dus plastic. Vermoedelijk heeft HTC hiervoor gekozen omdat de behuizing op deze manier eenvoudiger te produceren is. Ondanks die plastic rand is de One max nog steeds een mooie telefoon die stevig aanvoelt.

Een verschil met de andere twee One-modellen is dat de achterkant van de Max verwijderbaar is. Daarvoor zit in de linkerrand, bovenaan een klein schuifje waarmee de achterkant wordt ontgrendeld. Wat dan losgehaald kan worden is een hele dunne aluminium plaat die bijna het gehele oppervlak van de telefoon beslaat. Met die eenmaal verwijderd kan je makkelijk bij het sim-slot en de micro-sd-kaartlezer komen. De batterij is overigens niet verwisselbaar en dat is een gemiste kans in onze ogen.

De constructie met de verwijderbare achterkant werkt op zich goed, maar voelt niet heel fijn aan. Om de achterzijde weer vast te krijgen moet je hem simpelweg aanduwen, waarbij hij op verschillende plekken vastklikt. Die klikjes voelen echter niet zo stevig en duidelijk als bij andere telefoons met verwijderbare achterzijdes en in het begin konden we moeilijk oordelen of hij nu echt op alle plekken goed bevestigd was. Storender is nog dat de achterkant van ons testexemplaar niet goed aansloot, zoals op onderstaande foto te zien is.

• Volgende pagina 3. Een vingerafdrukscanner achterop