Red Dead Redemption

Cowboy-bezigheden

Net als in GTA is ook in Red Dead Redemption alle begin moeilijk, en John begint dan ook met simpele 'volg mij en schiet dit even voor me af'-missies. Hij leert als veredeld hulpje op de ranch van Bonnie MacFarlane en haar vader de fijne kneepjes van het 'cowboy zijn'. Via Bonnie word je vervolgens langzaam geïntroduceerd in het spel. Via de sheriff van het kleine dorpje Armadillo mag je de eerste echte missies uitvoeren op je weg om Bill Williamson op te sporen. De sheriff en zijn hulpjes willen je daar best bij helpen, maar alleen als jij hen eerst helpt. Die dynamiek blijft eigenlijk het hele spel door van toepassing. Keer op keer komt John mensen tegen die hem verder kunnen helpen, maar dat doen ze alleen als John hen eerst helpt. Daarmee is direct de missiestructuur van de hoofdverhaallijn uitgelegd.

Uniek

Dat klinkt misschien wat fantasieloos, maar zo voelt het geen moment. De missies uit de hoofdverhaallijn bieden namelijk veel variatie. Het opjagen van kippen plunderende coyotes verandert al snel in het beschermen van konvooien, het vangen van wilde paarden, het helpen verkopen van 'wondermiddeltjes' van een kwakzalver, het stelen van ammunitie voor een zwaar wapen, en zelfs het aanvallen van een fort. Natuurlijk is de ene missie wat leuker dan de andere, maar wij wisten ons opvallend genoeg erg te vermaken met 'nietszeggende' missies waarin een roedel coyotes moest worden afgeschoten of wilde paarden moesten worden gevangen. Een fort belegeren en innemen is natuurlijk spectaculairder, maar zulke dingen hebben we in andere spellen al zo vaak gedaan. De cowboymissies, zoals het stuk waarbij je een kudde koeien van een weiland terug naar de ranch moet zien te drijven, maken Red Dead Redemption uniek.

Dat betekent uiteraard niet dat de andere missies niet leuk zijn; we willen vooral onderstrepen dat de 'cowboy-missies' erg goed uit de verf komen. Het geeft Marston een ander gezicht dan alleen maar dat van de keiharde killer die een bende outlaws opspoort. Daar komt bij dat met name de paarden in Red Dead Redemption prachtig zijn vormgegegeven. Je zult op de prairies veel verschillende rassen tegenkomen en al die vierbenigen kun je vangen. Je gooit eerst een lasso om de nek van het dier, waarna je snel op zijn rug klimt en het probeert te temmen. Het draagt werkelijk niets bij aan het verhaal, maar het is ongelooflijk leuk om te doen! Je oefening en lessen om een ranch te runnen blijken later in het spel trouwens niet helemaal voor niets... maar meer zeggen we daar niet over.

Memorabel plot

Het einde van Red Dead Redemption weggeven zou een doodzonde zijn. Dat geldt voor elke game, maar we hebben zelden een einde gezien als dat van Red Dead Redemption. Wat lange tijd een recht-toe, recht-aan verhaaltje lijkt te zien, onstpint zich in de eindfase tot een memorabel plot. De weg ernaartoe is vooral dankzij de gameplay leuk, al zul je ook hier af en toe wel gegrepen worden door het verhaal. Zo zul je in Mexico al snel inzien dat niet alles is wat het lijkt, en begint je persoonlijke betrokkenheid te spreken als blijkt dat een groepje bandieten een van de personages ontvoert voor wie je op dat moment een beetje een zwak hebt.

Die persoonlijke betrokkenheid komt voort uit ijzersterke personages. Een plot is één ding, maar als dat plot ingevuld wordt met lege hulzen als acteurs kom je nog niet ver. In Red Dead Redemption vliegen de memorabele personages je echter om de oren. Een kwakzalver is per definitie raar, maar hij komt in het spel niet eens in de top drie van vreemde figuren voor. We willen je vooral zelf kennis laten maken maken met de gestoorde individuen die het Wilde Westen bevolken, dus bij deze geven we je alleen drie namen, zonder verder op de karakters in te gaan: Seth, Irish en De Santo, die ons deed denken aan een negentiende eeuwse versie van Tony Montana.

Goede band

Met de bijrollen zit het dus wel goed. Marston zelf is eigenlijk een beetje een mix van de 'lovable loser' en de bink die 'too cool for school' is. Marston laat zich kleineren door een Mexicaanse generaal en hij danst naar de pijpen van Amerikaanse speciale agenten, maar hij heeft tegelijkertijd een grote muil tegen een oude revolverheld. Hij brandt, trouw als hij is, zijn handen niet aan de vele dames van plezier in het spel, maar jaagt met het grootste gemak een kogel door het hoofd van heren die menen vrouwen aan te mogen vallen. Ook zijn rol in de bende van bendeleider Dutch van der Linde blijft wat vaag. Wat wordt beschouwd als iets dat ooit een keiharde bende moet zijn geweest, blijkt uit de verhalen van John meer een groep die het vooral had voorzien op de rijken, en de armen met rust liet. Marston mag dan een gunman zijn, hij heeft menselijke karaktertrekjes. Dat maakt dat gamers zich sneller met hem zullen identificeren, zodat ze een goede band met het hoofdpersonage krijgen.

• Volgende pagina 3. Schieten en geld verdienen