Oordopjes kunnen tegenwoordig een behoorlijke hoeveelheid ruisonderdrukking geven, maar als je absolute stilte belangrijk vindt, zijn over-earhoofdtelefoons nog beter. Mocht je liever niet iets in je oren stoppen om naar muziek te luisteren, zoals ondergetekende, dan is deze categorie hoofdtelefoons ook iets voor jou.
Nadat we eerder al de markt voor oordopjes hebben verkend op Tweakers in meerdere round-ups, gaan we nu ook op zoek naar de beste over-earhoofdtelefoons. We beginnen daarbij met draadloze modellen met actieve ruisonderdrukking in het hogere prijssegment. Van negen fabrikanten ontvingen we hun beste nieuwe hoofdtelefoons. Uiteraard zitten de Sony WH-1000XM6 en Apple AirPods Max, die Wout in de video hieronder omhooghoudt, in deze test: dat zijn nu zo'n beetje de bekendste exemplaren. We ontvingen echter ook hoofdtelefoons van JBL, Bose, Bowers & Wilkins, Shure en Sennheiser, en nemen twee apparaten mee die al eens eerder los zijn besproken op Tweakers: de Nothing Headphone 1 en Sonos Ace.
We hebben de hoofdtelefoons de afgelopen weken uitgebreid getest. Ik heb ze natuurlijk op mijn hoofd gehad om ze uit te proberen, maar we hebben ook een serie objectieve tests gedraaid. Zo hebben we de noisecancelling doorgemeten in ons testlab en een meting gedaan van de frequentierespons. Om de gesprekskwaliteit te beoordelen, hebben we niet alleen goed geluisterd tijdens telefoongesprekken, maar ook opnames gemaakt van een gesimuleerde testsituatie met veel omgevingsruis, zodat je zelf kunt bepalen wat je van de noisecancelling van de microfoon vindt.
Op de komende pagina’s bespreken we eerst per product hoe de hoofdtelefoon eruitziet, het draagcomfort en de bedieningsmogelijkheden met bijbehorende app. Daarna bespreken we de verschillen in kwaliteit van de afgespeelde audio, telefoon- en chatgesprekken, de noisecancelling en de transparantiemodus. Ook de accuduur en oplaadsnelheid komen aan bod.
Update 17 september 2025 - We hebben wat nuancering toegevoegd aan onze beschrijving van de belprestaties van de Sonos Ace. Deze wijziging heeft geen invloed op ons uiteindelijke oordeel.
Apple AirPods Max (USB-C)
Apple bracht eind 2024 zijn geüpdatete AirPods Max met USB-C-aansluiting uit, maar afgezien van die poort en de beschikbare kleuren is deze identiek aan het model met Lightning-aansluiting van eind 2020. Het is daarmee de oudste hoofdtelefoon in deze test. Met een prijs van ongeveer 500 euro is het ook met enige afstand het duurste model.
Design en draagcomfort
De AirPods Max ziet er nog altijd elegant en futuristisch uit, met de mooi afgeronde oorschelpen en een dunne, aan de bovenkant opengewerkte hoofdband. Je kunt hem bestellen in liefst acht kleuren, waar concurrenten over het algemeen niet verder komen dan zwart, wit en soms blauw. Het geheel voelt luxe aan omdat Apple veel metaal heeft gebruikt, met een roestvrijstalen beugel en aluminium aan de buitenkant van de oorschelpen. Desondanks is het een kwetsbaar ontwerp: op de oorschelpen komen gemakkelijk krasjes, en een puntig object kan het verende gaas binnenin de hoofdband doorboren. Na een paar jaar gebruik kan dat gaas, waarmee de AirPods Max op je hoofd rust, ook wat gaan uitlubberen.
In vergelijking met de andere testdeelnemers is de AirPods Max een relatief grote hoofdtelefoon. De zachte, stoffen oorkussens zijn behoorlijk diep en vallen ook netjes over wat grotere oren. De hoofdband zit luchtiger dan bij de concurrentie, maar heeft als nadeel dat de hoofdtelefoon makkelijker kan schuiven. Dat is vooral merkbaar omdat de AirPods Max veruit de zwaarste hoofdtelefoon is in de test. Door het uitgekiende ontwerp, met onder meer kleine veertjes in de hoofdband om de druk van de oorschelpen beter te verdelen, zit de AirPods Max toch comfortabel, maar als je je hoofd snel draait, merk je het gewicht zeker.
In plaats van een stevige draaghoes waar de hele hoofdtelefoon in past, zoals bij de concurrentie wordt meegeleverd, is de Smart Case in de doos van de AirPods Max meer een soort kunstleren flapje dat deels over de oorschelpen heen vouwt. Het voordeel daarvan is dat je de hoofdband niet steeds hoeft in- en uit te schuiven als je de hoofdtelefoon wilt opbergen, maar de kwetsbaarste delen van het ontwerp blijven onbeschermd. De Smart Case heeft een magnetische sluiting en wordt 'smart' genoemd, omdat de hoofdtelefoon door de magneetjes kan herkennen als hij in de hoes zit. Hij gaat dan sneller in de Low Power-modus of Ultra Low Power-modus. Dat is van belang omdat de AirPods Max niet handmatig kan worden in- of uitgeschakeld. Het past perfect in Apples designfilosofie dat de hoofdtelefoon het gewoon doet als je hem op je hoofd zet, zonder gedoe met knopjes, maar als je hem langere tijd niet gebruikt, loopt hij langzaam leeg.
Repareerbaarheid
Apple maakt bij de AirPods Max een goede beurt als het om repareerbaarheid gaat. Zo is het bijzonder eenvoudig om de oorkussens te verwisselen: die klikken magnetisch vast. De fabrikant biedt nieuwe exemplaren aan, maar die kosten maar liefst 80 euro. Het is eenvoudig om veel goedkopere neppers te vinden. Gelet op de grote populariteit van deze hoofdtelefoon verwachten we dat oorkussens de komende jaren ruimschoots beschikbaar blijven.
Voor de hoofdband heeft Apple geen reserveonderdeel beschikbaar; een thirdpartyexemplaar kost zo'n 150 euro. Ook deze is bijzonder makkelijk en zonder geschroef te vervangen, in tegenstelling tot bij de andere geteste hoofdtelefoons. De accu vervangen kost meer moeite, maar je kunt meerdereteardowns vinden om daarbij te helpen.
Bediening en software
De bediening van de AirPods Max verloopt met slechts twee knoppen aan de bovenkant van de rechteroorschelp. De ene is een drukknop waarmee je kunt wisselen tussen ruisonderdrukking en de transparantiemodus; verderop zit een draaiknop, de Digital Crown in Apple-speak, ook bekend van de Apple Watch. Het exemplaar op de koptelefoon is overigens wel wat groter dan die op het horloge, en niet voorzien van tactiele feedback. Er klinkt wel een subtiel tikgeluidje als je eraan draait om het volume te regelen. Je kunt hem ook indrukken om er de muziek mee te pauzeren, een ander nummer te kiezen, de telefoon op te nemen of Siri te raadplegen.
In tegenstelling tot de andere testdeelnemers heeft de AirPods Max ook geen app die meer functies ontsluit. In plaats daarvan zit extra functionaliteit geïntegreerd in iOS zelf. Dat begint al wanneer je de hoofdtelefoon opzet: het Dynamic Island van je iPhone reageert er even op en toont het accuniveau. De volumeregelaar in het Actiecentrum wordt uitgebreid met extra knoppen voor noisecancellation en ruimtelijke audio. In het iOS-instellingenmenu komt een extra sectie te staan voor de hoofdtelefoon. Vanaf daar kun je aanpassen wat de knoppen doen, of de hoofdtelefoon automatisch moet pauzeren als je hem afzet, en de ruimtelijke audiofunctie personaliseren. De basis is daarmee aanwezig, maar veel concurrenten bieden nog allerlei extra (personalisatie)opties voor hun hoofdtelefoons.
Het is bovendien jammer dat je compleet achter het net vist als je de AirPods Max gebruikt met een Android-apparaat. Daarvoor is (officieel) geen app beschikbaar, en zelfs sommige basisfuncties van de hoofdtelefoon werken niet. Zo kun je de draaiknop niet gebruiken om een assistent op te roepen, werkt ruimtelijke audio niet en is er zelfs geen accu-indicatie. Ook onhandig is dat het switchen tussen niet-Apple-apparaten niet zo naadloos verloopt als bij andere hoofdtelefoons, die alle kunnen verbinden met twee apparaten tegelijkertijd. Zit je in het Apple-ecosysteem, dan werkt het uiteraard perfect.
Geluidskwaliteit
Dat de AirPods Max voornamelijk interessant is voor Apple-gebruikers, werkt ook door in de codecondersteuning: alleen SBC en AAC worden ondersteund. Helemaal prima als je hem enkel met een iPhone of iPad gebruikt, maar op andere platformen bieden aptX of LDAC vaak een betere weergave. Uiteraard kun je naar de AirPods Max USB-C luisteren via de meegeleverde USB-C-kabel. Het is de enige hoofdtelefoon in de test waarbij je, om via een klassieke 3,5mm-kabel te kunnen luisteren, een adapter moet bijkopen. Dat lijkt ook echt een dure Apple-adapter te moeten zijn: een verloopkabeltje dat werd meegeleverd bij de JBL Tour One M3 werkte niet.
Qua geluidskwaliteit heeft de AirPods Max als duurste van alle testdeelnemers natuurlijk wel wat waar te maken, maar Apple levert ook. Het is een van de best klinkende modellen in de test. De frequentierespons komt redelijk dicht in de buurt van onze doelcurve, met een klein beetje extra warmte in het lagere middengebied en ook een klein beetje extra hoge tonen. Dat luistert lekker weg, maar de hoge tonen kunnen daarmee wel wat scherper klinken dan bij de modellen van JBL en Sennheiser, die ook erg goed klinken. Ten opzichte van die en andere modellen in de test is er helaas geen mogelijkheid om het geluid op je eigen smaak aan te passen door middel van een equalizer.
We horen bij de AirPods Max veel detail in het geluid, ook in drukkere opnamen, waarbij je instrumenten en vocalen duidelijk van elkaar kunt onderscheiden en het geluidsbeeld voor een gesloten hoofdtelefoon relatief breed is. Uiteraard doet de AirPods Max het op beide vlakken niet zo goed als een goede bedrade hoofdtelefoon uit ongeveer dezelfde prijsklasse, bijvoorbeeld de Sennheiser HD 650 die ik als referentiemodel beschikbaar had.
Om het geluidsbeeld verder te verbreden heeft de AirPods Max een uitstekende ruimtelijkheidsmodus met de optie voor hoofdtracking, die het stereobeeld extra diepte geeft. Het effect is niet zo sterk als bij sommige andere geteste hoofdtelefoons, maar de impact op de weergave van met name de middentonen is daarmee ook minder groot. De AirPods Max is bovendien goed voorbereid op échte ruimtelijke audio: via Apple Music kan de hoofdtelefoon Dolby Atmos-bestanden afspelen die daadwerkelijk ruimtelijk zijn opgenomen, wat veel beter klinkt dan trucjes uithalen met stereogeluid. Veel andere hoofdtelefoons in de test kunnen alleen dat.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Zoals blijkt uit onze metingen kan de actieve ruisonderdrukking, bijna vijf jaar na de oorspronkelijke introductie van de AirPods Max, nog steeds goed meekomen met de beste nieuwe hoofdtelefoons zoals de Sony WH-1000XM6. Oké, de concurrent van Sony houdt nog wel wat meer lage bastonen tegen, waarmee het de nipt betere keus is voor bijvoorbeeld vliegreizen, maar de AirPods Max gaat weer aan top in het middenbereik. Opvallend is wel dat de AirPods Max in het hoge bereik minder klaarspeelt dan het gros van de concurrentie. In dat gebied gaat het vooral om een goede passieve demping. Mogelijk is dat het gevolg van de keuze voor stoffen oorkussens, waar concurrenten zijn voorzien van nepleren kussens die vaak een betere seal bieden.
De AirPods Max gaat windruis bij het gebruik van actieve ruisonderdrukking redelijk effectief tegen, ongeveer in lijn met de WH-1000XM6 van Sony, maar ietsjes slechter dan de Bose QuietComfort Ultra en Sennheiser Momentum 4 Wireless met ingeschakelde windruisonderdrukking. De AirPods Max biedt geen optie voor windruisonderdrukking.
De AirPods Max staat bekend om zijn uitstekende transparantiemodus, die zowel lage als hoge tonen van omgevingsgeluid realistisch doorlaat. Dat maakt dat je haast met je hoofdtelefoon op naar muziek kunt luisteren die in de omgeving wordt afgespeeld, al fluctueert het volume nog wel enigszins als je je hoofd draait. De hoofdtelefoon blokkeert tegelijk niet veel ruis, maar lijkt je eigen stemgeluid wel licht te versterken. Door de duidelijke weergave van hoge tonen kun je jezelf sowieso goed verstaan.
Microfoon
De microfoonkwaliteit van de AirPods Max is gemiddeld. Het stemgeluid in een stille ruimte had wat meer bas kunnen gebruiken voor een realistischere klank; met ruis erbij klinkt de headset vrij dof, wat voor de verstaanbaarheid niet optimaal is.
Originele mictestsample
Mictest Apple AirPods Max
Micruistest Apple AirPods Max
Als we gaan testen met windgeruis op de achtergrond, scoort de AirPods Max wel een dikke voldoende. Er is een vrij constant gerommel te horen dat het stemgeluid niet overstemt. Soms klinkt het stemgeluid iets te scherp, wat hier en daar ten koste gaat van de verstaanbaarheid; het volume golft ook een beetje op en neer.
Accuduur en opladen
De AirPods Max biedt met afstand de slechtste accuduur van de geteste hoofdtelefoons. In onze gestandaardiseerde test met een Samsung Galaxy A15-telefoon is de hoofdtelefoon al na zo’n 22 uur leeg als anc uitstaat, en na 20 uur met ruisonderdrukking ingeschakeld. Dat is respectievelijk 40 en 50 procent slechter dan het eerstvolgende slechtst scorende model. Uit onze eerdere review van de Lightning-variant van de AirPods Max, bleek dat de hoofdtelefoon een betere accuduur biedt als je hem verbindt met een iPhone in plaats van een Android-toestel. Afgaande op het verschil in die test zal ook dat de AirPods Max niet in lijn met de concurrentie kunnen brengen.
In de laadtest scoort de AirPods Max vooral heel gemiddeld. Vanaf leeg staat er na 30 minuten laden weer zo’n 41 procent op de meter. Het duurt ruim twee uur voor hij helemaal vol zit.
In het kort
Hoewel hij al wat ouder is, kan de ruisonderdrukking van de AirPods Max zich nog steeds meten met de beste noisecancellinghoofdtelefoons van dit moment. Ook de klank is erg goed, met veel detail en een relatief breed geluidsbeeld, een goede ruimtelijkheidsmodus en een realistische transparantiemodus. De Apple-hoofdtelefoon ziet er elegant en futuristisch uit en het design onderscheidt zich ook door een goede repareerbaarheid. De hoofdtelefoon is wel erg zwaar en het design is ook kwetsbaar, waarbij Apple geen degelijke hoes meelevert. De AirPods Max werkt uiteraard perfect samen met iPhones en andere Apple-apparatuur. Helaas kan hij minder goed overweg met Android-apparaten: er is geen app en de codecondersteuning is beperkt. Nog een ander fors nadeel is de beperkte accuduur. Concurrenten gaan veruit langer mee en de AirPods Max is ook nog veel duurder dan de meeste andere modellen.
Bose is een van de voorlopers als het gaat om koptelefoons met actieve ruisonderdrukking. Al in de jaren 2000 had het merk zijn QuietComfort-hoofdtelefoons in het assortiment, lang voordat merken zoals Sony en Apple besloten zich in deze markt te mengen. De serie bestaat nog steeds en momenteel is de QuietComfort Ultra het topmodel. De eind 2023 geïntroduceerde hoofdtelefoon kostte aanvankelijk zo'n 500 euro, maar inmiddels is hij gedaald tot ongeveer 330 euro, in lijn met de concurrentie in deze test.
Design en draagcomfort
Het ontwerp van de Bose QuietComfort Ultra lijkt erg veel op oudere QuietComfort-hoofdtelefoons zoals de QuietComfort 25 en 35, en dus niet op de Bose Noise Cancelling Headphones 700, het voorgaande topmodel. Dat betekent een wat zakelijker en minder strak en modern design, al kun je de QuietComfort Ultra ook bestellen in een paar kekke kleuren zoals paars of blauw, waarmee de hoofdtelefoon een stuk jeugdiger oogt. Vanuit praktisch oogpunt vinden we het design van de Ultra bovendien veel fijner dan dat van de NC700. Zo konden de oorschelpen van de NC700 niet opklappen om de koptelefoon compacter mee te nemen, iets dat de QuietComfort Ultra net als zijn eerdere voorgangers wel ondersteunt. Het is, samen met de JBL Tour One M3 en de Sony WH-1000XM6, de enige koptelefoon in deze test met die functie.
De QuietComfort Ultra is de kleinste en, met een paar gram verschil, ook de lichtste hoofdtelefoon uit de test. Het is daarmee een van de comfortabelere modellen om te dragen, ook omdat Bose de hoofdband iets breder heeft gemaakt ten opzichte van oudere QuietComfort-modellen, terwijl het kussen veel dikker is dan bij de NC700. Zo ontstaat er niet zo’n drukpunt boven op het hoofd. De hoofdtelefoon klemt relatief weinig op de oren en de oorschelpen zijn net wat dieper dan bij sommige concurrenten, hoewel de openingen niet zo groot zijn als bij sommige andere modellen, bijvoorbeeld de AirPods Max of Nothing Headphone 1. De draagarmen en scharnieren van de QuietComfort Ultra zijn gemaakt van metaal en vertonen niet te veel flex of gekraak. De rest van de constructie is gemaakt van plastic en voelt eveneens stevig, zij het niet bijzonder luxe.
De meegeleverde draaghoes is afgewerkt met glad kunstleer en is, in lijn met de hoofdtelefoon zelf, het kleinst van alle koptelefoons in de test. Het is alleen wel een beetje proppen om de QuietComfort Ultra in het doosje te krijgen. Zelfs bij de modellen van JBL en Sony, die ook alleen ingeklapt in hun doosjes passen, krijgt de hoofdband wat meer ruimte.
Repareerbaarheid
Bij de Bose QuietComfort Ultra is het, net als bij eerdere Bose-hoofdtelefoons, relatief gemakkelijk de oorkussens te vervangen. De fabrikant biedt ze zelf aan voor 35 euro, maar er zijn ook de nodige onofficiële exemplaren in omloop. Gezien de populariteit verwachten we dat je de komende jaren voldoende keus blijft hebben in reserveoorkussens.
De hoofdband zelf is niet makkelijk te vervangen, maar het hoofdbandkussen eventueel wel. Bose verkoopt dat overigens niet, maar elders is het wel te vinden. Net als bij andere draadloze hoofdtelefoons met actieve ruisonderdrukking is een nieuwe accu installeren moeilijker. Deze teardown kan je wellicht helpen.
Bediening en software
Bose heeft de bediening van de QuietComfort Ultra simpel gehouden. Op de rechteroorschelp zitten twee knopjes die een klein beetje plasticky aanvoelen. Een daarvan is de aan-uitknop die je ook gebruikt om te pairen; de tweede knop dient voor afspeelfuncties. Langs de oorschelp loopt ook nog een capacitieve strip waarmee je het volume kunt aanpassen. Dat werkt op den duur best lekker, maar ik moest er in de test wel even aan wennen. Je moet namelijk uitkijken dat je, tastend naar de knoppen, niet langs de strip veegt, want dan gaat het volume omhoog.
Vanuit de Bose-app kun je enkele opties aanpassen, maar hij is zeker niet zo uitgebreid als de apps die sommige andere fabrikanten meeleveren. Vanuit het menu 'Modi' kun je een combinatie maken van de hoeveelheid ruisonderdrukking of transparantie, en de ruimtelijkheidsmodus, om daar met een druk op de knop naar over te schakelen. Bose heeft al een aantal presets aangemaakt, bijvoorbeeld 'Buiten' of 'Immersie'. Opvallend genoeg is er geen mogelijkheid om ruisonderdrukking of transparantiemodus geheel uit te schakelen; het is bij deze hoofdtelefoon het één of het ander.
Behalve een simpele equalizer is de mogelijkheid om een functie toe te wijzen aan het ingedrukt houden van de capacitieve strip nog het vermelden waard. De hoofdtelefoon kan dan bijvoorbeeld het accuniveau oplezen. Met een duidelijk Amerikaans accent leest de QuietComfort Ultra standaard ook op met welk apparaat hij is verbonden als je hem inschakelt of overschakelt van geluidsbron. De virtuele dame klinkt ongeveer even natuurlijk, als de gemiddelde schermlezer, dus de auditieve feedback is wat minder luxe dan die van de andere hoofdtelefoons in de test.
Geluidskwaliteit
Dikke pret: dat is hoe ik het geluid van de QuietComfort Ultra in twee woorden zou omschrijven. De kleinste en lichtste koptelefoon uit het testveld heeft een verbazend volle, basrijke klank. Die bas is, zoals onze metingen ook uitwijzen, strak en tot in de laagste delen van het frequentiebereik hoorbaar. Ten opzichte van andere modellen in de test is het alsof je de subwoofer lekker hebt opengedraaid. Vooral house en elektronische muziek krijgen daarmee een extra dimensie. Voor wat meer akoestische muziek kan de extra bas de rest van de mix een beetje overstemmen, dus daarvoor is de QuietComfort Ultra misschien wat minder ideaal. Door de simpele equalizerfunctie − je hebt enkel drie sliders voor hoog, midden en laag − kun je weinig aan het geluid bijregelen.
De middentonen en hogere tonen zijn goed hoorbaar, maar worden net wat minder strak weergegeven dan bij de echte koplopers in de test. Het geluidsbeeld is dan wel weer vrij breed voor een hoofdtelefoon in deze klasse. Bose heeft ook een ruimtelijkheidsmodus in zijn app, 'Immersive Audio'. Daar kun je niets aan instellen, anders dan het inschakelen van headtracking, maar hij werkt voor een functie als deze erg goed. In combinatie met de functie voor headtracking is het haast alsof het geluid echt in de ruimte wordt afgespeeld. De muziek blijft redelijk realistisch klinken, maar de functie heeft wel enige impact op de weergave van met name hogere tonen. Helaas integreert de functie niet met echte ruimtelijke audioformaten zoals Dolby Atmos, zoals bij de hoofdtelefoons van Apple of Sony.
De beperkte codecondersteuning kan een verdere rem vormen op de prestaties van de QuietComfort Ultra. De QuietComfort Ultra ondersteunt SBC, AAC en aptX Adaptive. Overige hoofdtelefoons met aptX ondersteunen ook andere varianten van deze codec die breder worden ondersteund op Android-apparaten, ook die zonder Qualcomm Snapdragon-soc. Voor iPhone-gebruikers is AAC de beste optie, dus daarmee kun je de QuietComfort Ultra goed gebruiken. Bedraad luisteren kan enkel via 3,5mm, niet via USB-C zoals bij de meeste andere koptelefoons. De hoofdtelefoon moet daarbij aan staan om te kunnen luisteren, en je kunt ook niet opladen en luisteren tegelijk.
Update: Zoals gemeld onder het artikel, ondersteunt de QuietComfort Ultra ook aptX Adaptive naast SBC en AAC. Het artikel is daarop aangepast.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Bose is een van de pioniers op het gebied van actieve ruisonderdrukking en het is niet gek dat de QuietComfort Ultra tot de koplopers in de test behoort. Volgens de meetresultaten dempt hij, samen met de hoofdtelefoons van Sony en Apple, gemiddeld het meeste geluid. Daarbij gaat de hoofdtelefoon goed om met windruis: standaard is de wind ongeveer even goed hoorbaar als bij Sony's WH-1000XM6, een van de betere modellen in de test op dit vlak, maar in de Bose-app zit ook een optie voor windruisblokkering, waarmee het lawaai nog verder afneemt. Evengoed zou ik de concurrenten van Sony en Apple nog net iets hoger inschatten op het gebied van ruisonderdrukking. Dat komt vooral omdat ik in de praktijk hoor dat het inschakelen van anc bij de QuietComfort Ultra gepaard gaat met meer ongewenst bijgeluid. In een volledig stille omgeving hoor ik met de QuietComfort Ultra ingeschakeld een licht gesis, wat bijna niet het geval is bij de WH-1000XM6.
Bose implementeert de transparantiemodus, zoals eerder al aan de orde kwam, een beetje anders dan de meeste andere merken: er is geen echte optie in de app die zo heet. In plaats daarvan is er een slider die wisselt tussen meer en minder noisecancellation; minder noisecancelling betekent dat de hoofdtelefoon omgevingsgeluid versterkt gaat doorgeven. Echt uit kan het dus niet. Dat wisselen tussen ruisonderdrukking en transparantie klinkt heel natuurlijk, maar de weergave op zichzelf is dat wat minder. Het geluid mist redelijk wat hoog. Er vindt, net als bij de hoofdtelefoon van Sennheiser, ook niet echt versterking van je eigen stemgeluid plaats. Bij het bellen schakelt de transparantiemodus zich niet automatisch in; hoewel de app een functie geeft om je stemgeluid te versterken (sidetone), ben je voor jezelf lang niet zo goed hoorbaar als bij sommige andere modellen.
Microfoon
De microfoon van de QuietComfort Ultra klinkt goed en duidelijk als er weinig omgevingsgeluid is, maar net een tikje minder dan de Sony WH-1000XM6. Spelen we ruis af op de achtergrond, dan is de verstaanbaarheid een stuk minder goed; de QuietComfort Ultra laat er nogal veel ruis doorheenkomen.
Originele mictestsample
Mictest Bose QuietComfort Ultra
Micruistest Bose QuietComfort Ultra
Wanneer er wind in de microfoons blaast, noteert de QuietComfort Ultra ook een gemiddelde score. Er klinkt tijdens het gesprek wat ruis door op de achtergrond, die wegvalt zodra de spreker zwijgt. Het wat dunne stemgeluid en harde s-klanken maken de spreker minder fijn om aan te horen dan bij sommige andere hoofdtelefoons, maar de verstaanbaarheid is redelijk goed.
Accuduur
De kleine en lichte QuietComfort Ultra is op het gebied van de accuduur geen uitblinker, al zijn de scores niet héél slecht – eerder licht ondergemiddeld. Met ingeschakelde ruisonderdrukking zien we in onze gestandaardiseerde test een accuduur van ongeveer 31 uur, waarmee hij ongeveer op gelijke hoogte eindigt met de hoofdtelefoons van Shure, Bowers & Wilkins, Sonos en Nothing.
Als de koptelefoon eenmaal leeg is moet je geen haast hebben hem weer op te laden. Met slechts 22 procent na 30 minuten staat de QuietComfort Ultra op een gedeelde laatste plaats. Volledig vol duurt bijna tweeënhalf uur, en dat is ook langer dan gemiddeld.
In het kort
De Bose QuietComfort Ultra is een van de lichtste over-earhoofdtelefoons met actieve ruisonderdrukking die je nu kunt kopen. De oorschelpen zijn bovendien inklapbaar, waardoor je de hoofdtelefoon compact kunt meenemen. De ruisonderdrukking is krachtig en heeft niet te veel last van wind, maar veroorzaakt wel wat bijkomend geruis in een stille omgeving en kan wat druk op de oren geven. Het verschilt van persoon tot persoon of je daar last van hebt. Ook smaakgevoelig is de klank: een duidelijke, diepe en strakke bas maakt het luisteren naar bepaalde soorten muziek een genot, maar werkt voor andere genres minder goed. De featureset is daarbij wel erg minimaal, bijvoorbeeld als het gaat om codecondersteuning en extra functies in de app. Opladen gaat traag en de accuduur is matig.
De Britse luidsprekerbouwer Bowers & Wilkins waagt zich sinds een jaar of vijftien ook aan hoofdtelefoons. Recentere modellen hebben actieve ruisonderdrukking, waaronder de originele PX uit 2017 en de eerste Px7-noisecancellinghoofdtelefoon uit 2019. Inmiddels zijn we aanbeland bij de Px7 S3, die begin dit jaar uitkwam voor 430 euro, maar inmiddels al voor zo'n 330 euro verkrijgbaar is. In tegenstelling tot bij alle andere hoofdtelefoons in deze test is de Px7 S3 niet het topmodel van Bowers & Wilkins. Dat is de Px8, die alweer uit 2022 dateert en toen 700 euro kostte. Gezien de leeftijd zal die waarschijnlijk ook spoedig worden opgevolgd door een nieuw model.
Design en draagcomfort
De Bowers & Wilkins Px7 S3 heeft een elegant ontwerp dat, met de stoffen afwerking van de hoofdband, enigszins lijkt op dat van de Sennheiser Momentum Wireless 4. De Px7 S3 heeft wel een beduidend duurdere uitstraling. Bowers & Wilkins kiest ervoor om de oorschelpen rondom te voorzien van dezelfde ruwe stof als de hoofdband, waar je bij de Momentum Wireless 4, afgezien van de draagarm, vooral veel plastic voelt. (De nog luxere Px8 is op dat punt zelfs afgewerkt met echt leer.) Net als bij de Shure Aonic 50 Gen 2 zit in het midden van iedere oorschelp van de Px7 S3 een verder uitstekend gedeelte. De sierlijk gekrulde metalen draagarm sluit daar weer op aan. Een glimmend, afgeschuind randje benadrukt dat dit deel van de oorschelp is afgewerkt met metaal.
De gebruikte materialen zien er niet alleen fraai uit, maar de hoofdtelefoon voelt ook luxe aan. Ondanks het extra metaal is de Bowers & Wilkins Px7 S3 maar nauwelijks zwaarder dan de Momentum Wireless 4, waarmee het gewicht in dit testveld ongeveer gemiddeld uitvalt. Het is wel duidelijk hoe dat kan als je alle hoofdtelefoons naast elkaar ziet liggen: de oorschelpen van de Px7 S3 vallen relatief klein uit in vergelijking met de concurrentie. Dat is, samen met de stevige klemming van de oorschelpen, een punt dat het draagcomfort negatief kan beïnvloeden. Hoewel mijn kleine oren er nog wel in passen, hoef je geen grote oren te hebben voordat de Px7 S3 meer een on-ear in plaats van een over-earkoptelefoon wordt.
De Px7 S3 heeft geen scharnierende oorschelpen, maar kan alleen platvouwen. Toch is het door het compacte formaat een van de kleinere hoofdtelefoons om mee te nemen. Dat werkt ook door in het meegeleverde draagetui. Het harde etui met stoffen afwerking in de kleur van de koptelefoon – zoals bij de meeste modellen kies je uit blauw, zwart of wit – is slechts nipt groter dan dat van de WH-1000XM6, die wel kan inklappen.
Repareerbaarheid
Bowers & Wilkins scoort niet best op het gebied van repareerbaarheid; officieel is het niet de bedoeling om de oorkussens van de Px7 S3 te vervangen en de fabrikant biedt ze dan ook niet zelf aan, maar raadt aan om met de winkel waar je de hoofdtelefoon kocht contact op te nemen. Die kan een reparatieaanvraag indienen bij het lokale reparatiecentrum. Zelf de oorkussens vervangen kán wel, maar de officiële vervangende kussens die we via een externe leverancier vonden, kosten 124 euro. Er lijken nu al weinig onofficiële oorkussens van derde partijen beschikbaar. Deze 'neppers' zijn veelal voor oudere Px7-hoofdtelefoons, waarbij het de vraag is of ze ook op de S3 passen. Voor dit kleinere merk is het ook de vraag of je er in de toekomst nog oorkussens voor zult kunnen vinden.
Net als bij veel andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen, zoals accu of hoofdband, in principe niet te vervangen. Je moet daarbij zelf op zoek naar een teardown of reparatiehandleiding.
Bediening en software
De bediening van de Px7 S3 verloopt geheel met knopjes, geplaatst op de zijkanten van het verhoogde gedeelte op iedere oorschelp. Ze zijn, net als de rest van dat deel van de hoofdtelefoon, gemaakt van metaal. Ze hebben wat scherpe randjes, maar klikken prettig en voelen kwalitatief aan. Aan de linkerkant zit een schuifknop waarmee je de hoofdtelefoon aanzet en de pairingfunctie activeert. Op die oorschelp zit ook de knop voor noisecancellation of de transparantiemodus. Rechts zit een multifunctionele knop met een geribbelde afwerking, geflankeerd door twee volumetoetsen. Hoewel het wat veel knopjes zijn, had ik de bediening toch snel in de vingers doordat de knoppen zijn verdeeld over de oorschelpen.
Voor de Bowers & Wilkins Music-app moet je je aanmelden met een account, wat bij andere merken niet hoeft. Onhandig is dat het hoofdscherm niet begint met de instellingen van de koptelefoon, maar met aanbiedingen voor streamingdiensten en een hulpgids. Je moet dus steeds een extra menuutje door, en als je eenmaal bij de sectie Instellingen bent, is er niet veel dat je kunt aanpassen. Er zijn bijvoorbeeld geen instelmogelijkheden voor ruisonderdrukking of transparantiemodus. De 'Geavanceerde EQ' heeft vijf banden, waarbij je zelf de mogelijkheid hebt om verschillende presets te maken − in vergelijking met de rest van het testveld zou ik het eerder een gemiddelde equalizerfunctie noemen. Je kunt de knop op de linkeroorschelp eventueel voor de stemassistent gebruiken en de gevoeligheid van de draagsensor in- of uitschakelen. De andere modellen in de test (behalve de Shure Aonic 50 Gen 2) hebben die ook, maar Bowers & Wilkins was een van de eerste merken met zo'n functie.
Geluidskwaliteit
Hoe de Px7 S3 klinkt, deed me enigszins denken aan de manier waarop de gemiddelde radio-uitzending wordt opgenomen: met extra bas en meer hoge tonen om vooral zo goed mogelijk te klinken op een goedkoop speakertje. Met een hoofdtelefoon zoals de Px7 S3 is dat niet nodig en zorgt het vooral voor een ietwat kunstmatig, 'versterkt' geluid. Het lijkt evengoed wel een beetje de house sound van Bowers & Wilkins te zijn, afgaande op metingen van eerdere Px7-hoofdtelefoons bij andere publicaties.
Kijkend naar onze meetgrafiek zie je dat de laagste bastonen netjes worden afgespeeld, al is dit wel onze tweede meting; in de eerste meting vielen ze weg. Dat kwam waarschijnlijk door een slechte afdichtingvan de oorkussens met de oren van het testhoofd, waar alle hoofdtelefoons last van kunnen hebben, maar door de kleine oorschelpen kan het probleem bij de Px7 S3 sneller optreden.
De rest van de bas wordt versterkt afgespeeld en loopt engiszins door richting de middentonen, waardoor mannenstemmen versterkt klinken. De middentonen komen op de achtergrond te staan, en als je kijkt naar onze metingen, is de frequentierespons voor dat gedeelte ook minder neutraal dan bij andere modellen. Hoge tonen komen er juist weer duidelijk doorheen en kunnen door de vele piekjes en dalen in de respons wat scherp klinken. Al met al is de Px7 S3 niet een van de best klinkende hoofdtelefoons in de test. Er is voldoende detail in het geluid te horen, en het geluidsbeeld is relatief breed. Koptelefoons als de Sennheiser Momentum 4 Wireless en Sony WH-1000XM6 bieden bijvoorbeeld een smallere soundstage. Met een software-update moet de Px7 S3 in de toekomst naar verluidt ook een ruimtelijkheidsmodus krijgen, die een stereobron kunstmatig extra diepte geeft. Momenteel is die er dus nog niet, in tegenstelling tot de meeste andere koptelefoons in deze test.
De Px7 S3 heeft samen met de Shure Aonic 50 Gen 2 de uitgebreidste codec-ondersteuning van het testveld. Alleen Sony LDAC ontbreekt; SBC, AAC en vele aptX-varianten zijn present, waaronder ook de in theorie verliesvrije aptX Lossless-codec. Bowers & Wilkins heeft ook al toegezegd dat de Px7 S3 later dit jaar ondersteuning ontvangt voor Bluetooth LE Audio, de LC3-codec en Auracast. De hoofdtelefoon is dan op vrijwel iedere geluidsbron goed voorbereid, en dat geldt ook als je nog via een kabeltje wilt luisteren. In de doos zitten een USB-C- en een 3,5mm-naar-USB-C-kabel. Je moet de hoofdtelefoon wel inschakelen om te kunnen luisteren, maar als je dat doet via USB-C, kun je hem tegelijk ook opladen.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Qua ruisonderdrukking vinden we de Bowers & Wilkins Px7 S3 terug richting de onderkant van het testveld. De passieve demping is gemiddeld, maar wanneer we kijken naar de meetresultaten met actieve ruisonderdrukking ingeschakeld, zakt de Px7 S3 verder weg. De demping voor lage tonen, waar noisecancellation de meeste impact heeft, behoort tot de drie slechtste hoofdtelefoons in de test. Ook in het middenveld houdt de Px7 S3 minder tegen dan de concurrentie, al heeft de hoofdtelefoon niet veel last van storende bijgeluiden die je zou kunnen opmerken als het in de omgeving ook al vrij stil is. Dankzij de relatief betere passieve demping presteert de Px7 S3 voor hoge tonen nog het best, vergelijkbaar met de JBL Tour One M3 en zelfs beter dan de Apple AirPods Max. Toch zou ik die concurrenten door hun betere actieve ruisdemping liever meenemen in het vliegtuig of een andere lawaaiige omgeving.
De mate waarin de Px7 S3 last heeft van windruis bij het gebruik van noisecancellation is ongeveer vergelijkbaar met de Nothing Headphone 1, en daarmee licht ondergemiddeld. Er zijn in een luchtstroom wat wervelende geluidjes rondom de oorschelpen te horen, geen dof gejakker. Ook de transparantiemodus van de Px7 S3 heeft qua prestaties wat weg van de koptelefoon van Nothing. Het omgevingsgeluid is gefocust op de middentonen, waardoor het wat dun en niet overdreven realistisch klinkt. Je stemgeluid komt er daarmee wel duidelijk bovenuit. Helaas kun je niets aan de functie instellen. Het lijkt ook niet mogelijk om gebruik te maken van sidetone bij telefoongesprekken, waardoor je jezelf dof hoort als je aan het bellen bent.
Microfoon
Als het gaat om de microfoonkwaliteit zelf, klinkt de microfoon van de Bowers & Wilkins Px7 S3 in een stille omgeving goed en duidelijk, met net een tikje meer bas dan sommige andere hoofdtelefoons, zoals de QuietComfort Ultra van Bose. In de ruistest gaat het helemaal mis. De Px7 S3 past veel te veel ruisreductie toe. Die filtert het lawaai van de speaker min of meer weg, maar zorgt ervoor dat de stem met tussenpozen harder en zachter klinkt, en vaak nauwelijks is te verstaan.
Originele mictestsample
Mictest Bowers & Wilkins Px7 S3
Micruistest Bowers & Wilkins Px7 S3
De overmatige ruisreductie doet de Px7 s3 ook de das om als we wind in de microfoons blazen, want dan presteert hij weer het slechtst van de geteste hoofdtelefoons. Ook nu is er vrijwel geen ruis hoorbaar, behalve wat gerommel tussen de woorden door, maar het stemgeluid is zo dof dat het veel concentratie vergt om het gesprek te volgen.
Accuduur
In de accutest staat de Px7 S3 op dezelfde positie in de grafieken als in de noisecancellingtests: de op twee na laatste plek. Dat is geen bijzonder goede score, hoewel hij in onze gestandaardiseerde test met ruisonderdrukking ingeschakeld alsnog langer dan een dag meegaat. Veel slechter dan de volgende vier hoofdtelefoons in de test is het in deze test ook niet. Enkel de top 3 − de hoofdtelefoons van JBL, Sony en Sennheiser − loopt ver op de Px7 S3 uit, evenals de Nothing in de test zonder anc.
Opladen doet de Px7 S3 als een van de beste. Na 30 minuten laden is hij voor 55 procent vol, een topscore. De totale laadtijd is een halfuur langer dan de Sony WH-1000XM6, en bedraagt een uur en drie kwartier. Dat is iets beter dan veel andere hoofdtelefoons, en veel beter dan de drie slechtst scorende exemplaren.
In het kort
Met zijn deels metalen constructie is de Bowers & Wilkins Px7 S3 een fraaie verschijning. Het elegante ontwerp heeft vrij kleine oorschelpen die bovendien redelijk hard klemmen, wat het draagcomfort negatief beïnvloedt. Bovendien is de repareerbaarheid beperkt: zelfs reserveoorkussens zijn moeilijk te vinden. Het geluid klinkt ietwat kunstmatig en 'versterkt', met extra hoge en lage tonen. De codecondersteuning is uitgebreid, met binnenkort ook Bluetooth LE Audio en Auracast, maar de verdere functieset is niet zo ruim. Een ruimtelijkheidsmodus heeft dit model momenteel niet, in tegenstelling tot veel andere noisecancellinghoofdtelefoons. Jammer genoeg valt de actieve ruisonderdrukking tegen. De microfoonkwaliteit is al helemaal onder de maat, doordat er te veel achtergrondlawaai wordt verwijderd. Hoewel de accuduur redelijk kort is, gaat opladen snel.
Pluspunten
Elegant, luxe aanvoelend ontwerp
Uitgebreide codecondersteuning
Minpunten
Matig draagcomfort
Tegenvallende ruisonderdrukking
Erg slechte microfoonkwaliteit bij omgevingslawaai
JBL maakt met name in het lagere en middensegment indruk, zo bleek uit onze eerdere reviews van de oortjes van het merk. Dat wil zeker niet zeggen dat het een budgetmerk is. Als onderdeel van Harman, dat uiteindelijk weer eigendom is van Samsung, maakt het een breed scala aan audioapparatuur. Het nieuwe topmodel in de lijn van hoofdtelefoons met actieve noisecancellation is de Tour One M3, die dit voorjaar uitkwam voor 350 euro.
Design en draagcomfort
JBL lijkt voor het ontwerp van de Tour One M3 vooral goed te hebben gekeken naar Sony. De hoofdband lijkt als twee druppels water op die van de oudere hoofdtelefoons van de concurrent, zoals de WH-1000XM4, en de vorm van de oorschelpen heeft er ook wel iets van weg. In plaats van zwart, blauw en wit zoals de Sony-hoofdtelefoons, is de Tour One M3 in zwart, blauw en champagnekleur verkrijgbaar. Hij is eveneens helemaal gemaakt van plastic. Je ziet dat ook terug in het relatief lage gewicht: na de Bose QuietComfort Ultra en Sony WH-1000XM6 is het de lichtste hoofdtelefoon in deze round-up. Jammer genoeg slaagt JBL er niet in om de hoofdtelefoon ook zo stevig aan te laten voelen als zijn concurrenten. Het gladde plastic op de oorschelpen voelt nogal 'plastic fantastic': goedkoop en dunnetjes, met wat kleine kraakjes als je de hoofdtelefoon probeert te verdraaien met beide handen.
De Tour One M3 ziet er kortom niet bijster luxueus uit en voelt ook niet zo; de hoofdtelefoon zit dankzij zijn relatief lichte gewicht wel comfortabel. Het oorkussen dat de hoofdband aan de bovenkant omsluit, had wat beter gevuld mogen zijn, en het gladde kunstleer voelt een beetje plakkerig aan, wat ook geldt voor de oorschelpen, die zijn afgewerkt met hetzelfde materiaal. Dat kan na verloop van tijd gaan zweten. Net als bij de hoofdtelefoons van Sony valt op dat de oorkussens nogal ondiep zijn vormgegeven, waardoor je oren waarschijnlijk de binnenkant raken als ze groter zijn.
Samen met de Sony WH-1000XM6 en Bose QuietComfort Ultra is de Tour One M3 de enige koptelefoon in de test met scharnierende oorschelpen. Dat betekent dat je hem lekker compact kunt opbergen. JBL levert daarvoor een druppelvormige harde draaghoes mee, net iets groter dan die van Bose, met een stoffen afwerking in de kleur van de hoofdtelefoon. In tegenstelling tot bij veel concurrenten in dit artikel heeft de Tour One M3 een hoofdband die je niet traploos, maar in kleine stapjes kunt verstellen − opnieuw iets dat hij gemeen heeft met de Sony WH-1000XM4. Dat maakt het eenvoudig om snel weer de juiste instelling te vinden als je hem uitpakt.
Repareerbaarheid
JBL heeft een site met reserveonderdelen waar je voor 30 euro vervangende oorkussens voor de Tour One M2 kunt kopen, maar niet voor de M3. Navraag bij de fabrikant leert dat de M3-kussens binnenkort uitkomen voor dezelfde prijs. Net als bij andere hoofdtelefoons van kleinere fabrikanten zijn er weinig 'neppers' beschikbaar via externe partijen en is het de vraag hoe goed de beschikbaarheid van vervangende oorkussens in de toekomst blijft.
Zoals bij veel andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen, zoals accu of hoofdband, in principe niet te vervangen. Reserveonderdelen hiervoor kwamen we niet tegen en je zult ook zelf op zoek moeten naar een teardown of reparatiehandleiding.
Bediening en software
De bedieningsknopjes van de JBL Tour One M3 voelen, net als de rest van het design, nogal plasticky. Omdat ze verdeeld zijn over de twee oorschelpen en iedere schelp niet zoveel knopjes heeft, vergis je je niet zo snel. Links zit een tuimelknop voor het volume; rechts een slider waarmee je de hoofdtelefoon inschakelt en de pairingmodus activeert, plus een knop om te schakelen tussen ruisonderdrukking en de transparantiemodus.
Afspeelfuncties zijn toegewezen aan het aanraakgevoelige paneeltje op de rechter oorschelp. Dat dient eigenlijk gewoon als een hele grote knop die je een of meerdere keren in kunt drukken om te pauzeren, naar de volgende track te gaan of juist een stap terug te doen. Bij Sennheiser en Sony maak je daarvoor gebruik van gebaren, en dat werkt in combinatie met de snelheid van het paneeltje toch wel wat beter. Je moet bij de Tour One M3 bijvoorbeeld drie keer achter elkaar tikken om terug te gaan in je playlist, maar de hoofdtelefoon herkent soms maar twee taps of juist vier.
Net als bij de andere merken zijn er geen opties om het aanraakgevoelige paneeltje in te stellen vanuit de JBL-app: het is aan of uit. In andere opzichten biedt de app over het geheel genomen de meeste functies van alle geteste hoofdtelefoons. Er zijn niet minder dan drie verschillende transparantiemodi, sommige met weer hun eigen instelopties. Je kunt ook kiezen hoe je microfoon moet klinken (bassiger of meer hoge tonen), en hoe je je gesprekspartner wilt horen. De equalizer telt tien variabele banden, al is er ten opzichte van Nothing en Shure geen mogelijkheid om de bandbreedte aan te passen. Er is ook een soort gehoortest die belooft een persoonlijk geluidsprofiel aan te maken. Tot de verdere functies behoren een ontspanningsmodus die rustgevende geluiden afspeelt, een wekfunctie met een timer, en een volumebegrenzer.
Prominent aanwezig in de app is ook een sectie voor de Smart Tx. De Tour One M3 is naast als losse hoofdtelefoon ook verkrijgbaar als bundel met deze audiotransmitter tegen een meerprijs van ongeveer 75 euro. De Smart Tx heeft een beloofde accuduur van 18 uur en stelt je in staat om de hoofdtelefoon draadloos te verbinden met ieder willekeurig audioapparaat met een USB-C- of 3,5mm-aansluiting. Via een ingebouwd schermpje op de Smart Tx kun je dezelfde functies bedienen die ook in de JBL-app zitten. Gebruik je de Smart Tx met je telefoon, dan kan hij tevens als een soort afstandsbediening voor je muziek dienen. Via Bluetooth Auracast kan hij bovendien geluid naar meerdere koptelefoons sturen. De Smart Tx maakt gebruik van de LC3-codec; lossless geluid biedt hij dus niet. In mijn ervaring verloopt het switchen tussen de Smart Tx en een klassieke bluetoothverbinding bovendien wat stroef. Waar bij Bluetooth Multipoint het actieve apparaat automatisch prioriteit kan krijgen, moest ik de Smart Tx loskoppelen om weer geluid uit mijn iPhone te krijgen.
Geluidskwaliteit
De JBL Tour One M3 is een van de drie best klinkende hoofdtelefoons in de test, samen met de Sennheiser Momentum 4 Wireless en de Apple AirPods Max. De JBL-hoofdtelefoon onderscheidt zich met een wat minder aanwezige bas, maar een nog wat vlakkere weergave van middentonen. Dat maakt dat het geluid heel natuurlijk klinkt. Een piekje rondom 2kHz maakt dat instrumenten en vocalen er nog wat meer uitspringen, maar kan soms wel een bepaalde kleuring toevoegen ten opzichte van het wat meer 'laidback' geluid dat de andere twee hoofdtelefoons presenteren. Hoge tonen klinken ook goed, maar zijn net wat meer teruggetrokken dan bij de Momentum 4 Wireless en vooral de AirPods Max, zoals de meting uitwijst. De breedte van het geluidsbeeld zit bij de Tour One M3 tussen beide concurrenten in; voor de detaillering en scheiding in het geluid geldt hetzelfde.
De ruimtelijkheidsmodus van JBL simuleert een breder geluidsbeeld en onderscheidt zich niet negatief maar ook niet positief van de concurrentie: het gesimuleerde geluidsbeeld klinkt ongeveer even breed als bij Sony en Nothing, maar wellicht wat realistischer dan bij het eerste merk. Integratie met echte ruimtelijke audioformaten is er echter niet bij.
Als het gaat om de codecondersteuning lijkt de JBL Tour One M3 – hoe kan het ook anders – op de Sony WH-1000XM6. Naast SBC vind je dus AAC en LDAC, waarmee er voor zowel iPhone- als Androidgebruikers een goede keus is, al ontbreekt jammer genoeg enige vorm van aptX. Het valt bovendien op dat LDAC niet samengaat met sommige van de extra functies die de app biedt. De Tour One M3 is samen met de WH-1000XM6 de enige koptelefoon in de test met Bluetooth LE Audio-ondersteuning en Auracast, waarmee hij goed op de toekomst is voorbereid. JBL heeft die Auracast-functie veel beter voor elkaar dan Sony, want inloggen op een uitzending kan gewoon vanuit de app, en werkt met zowel iPhones als Android-toestellen. Bedraad luisteren kan via USB-C of 3,5mm. De laatste zit niet op de hoofdtelefoon, maar JBL levert een verloopkabeltje mee naar de klassieke aansluiting. Je kunt de hoofdtelefoon ook gebruiken zonder dat hij aan staat. Luisteren en opladen tegelijk kan als je luistert via USB-C. Zoals eerder aan de orde kwam biedt de Smart Tx-audiotransmitter nog een extra verbindingsmogelijkheid als je de versie van de Tour One M3 bestelt waarbij die is meegeleverd.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
De JBL Tour One M3 heeft relatief goede actieve ruisonderdrukking, maar over het geheel genomen dempt hij toch niet zoveel lawaai als de echte toppers op dit testonderdeel. Als we kijken naar de demping voor bastonen, waar anc het meest actief is, komt de Tour One M3 binnen op plek vier, net achter de Bose QuietComfort Ultra. In de midden- en hogere tonen zakt de Tour One M3 echter wat weg tussen de andere modellen. Daarbij is vooral goede passieve demping van belang: het geluid dat een hoofdtelefoon van zichzelf tegenhoudt door zijn constructie. Het schijnbaar dunne plastic waarvan de oorschelpen zijn gemaakt, zal niet meehelpen om veel lawaai te blokkeren.
JBL geeft zoals gezegd veel verschillende opties voor de transparantiemodus. Er is een normale Ambient Aware-functie die omgevingsgeluid op een natuurlijke wijze versterkt. De TalkThru-modus versterkt je stemgeluid door een nadruk op middentonen en S-klanken. Tot slot heb je nog 'Persoonlijke geluidsversterking', die, zoals de naam zegt, omgevingsgeluiden nog duidelijker hoorbaar maakt dan Ambient Aware en minder dempt in de hoogste en laagste tonen. Als het geluid echt uit één richting komt, valt wel op dat het volume van de twee kanten van de hoofdtelefoon wat onnatuurlijk kan gaan fluctueren.
JBL heeft als een van de weinige fabrikanten ook een goede sidetonefunctie op zijn hoofdtelefoon gezet, waarmee je jezelf tijdens het bellen terughoort door de speakers van de hoofdtelefoon. Actieve ruisonderdrukking gaat dan overigens wel uit. Handig tijdens het bellen is ook de automatische volumeregeling voor telefoongesprekken.
Microfoon
In een stille ruimte is de microfoonkwaliteit van de JBL Tour One M3 prima, maar niet zo goed als bij de WH-1000XM6 van Sony. Hoge tonen, zoals S-klanken, komen wat minder duidelijk uit de verf, wat de verstaanbaarheid negatief beïnvloedt. Ook de opname met ruis klinkt redelijk dof, maar niet zo dof als bij sommige andere geteste hoofdtelefoons, waarbij de harde ruis in de ruimte wel effectief wordt onderdrukt.
Originele mictestsample
Mictest JBL Tour One M3
Micruistest JBL Tour One M3
In het scenario met wind op de achtergrond doet de Tour One M3 het heel goed. Het heldere stemgeluid is uitstekend verstaanbaar, terwijl je geen windruis of beukende wind op de achtergrond hoort. De hoofdtelefoon snoeit niet te agressief in de klanken om dat mogelijk te maken. Heel af en toe hoor je dat er gehakt wordt in een deel van een lettergreep, en S-klanken vertonen soms een scherp randje. Uniek is de mogelijkheid om de klank van de microfoon een beetje aan te passen in de JBL-app: je kunt kiezen voor meer bas of meer hoge tonen. Dat verbetert de verstaanbaarheid overigens niet ten opzichte van de standaardinstelling.
Accuduur
De JBL Tour One M3 heeft een bovengemiddelde accuduur. In de test met ingeschakelde ruisonderdrukking eindigt de hoofdtelefoon op plek drie, achter de Sony WH-1000XM6 en Sennheiser Momentum 4 Wireless. De JBL-hoofdtelefoon gaat onder die omstandigheden ruim anderhalve dag mee, zo'n tien procent langer dan het gros van de concurrentie, maar nog altijd wel tientallen procenten korter dan de twee modellen die hoger eindigen. Het is mogelijk dat de Tour One M3 beter presteert als je gebruikmaakt van de energiezuinige Bluetooth LE-verbinding. Dat kan, behalve bij de hoofdtelefoon van JBL, alleen met die van Sony.
In de laadtests is de Tour One M3 een middenmoter: na een halfuur laden staat er 44 procent op de meter; volledig opladen duurt een uur en drie kwartier. Dat is net iets beter dan bij de andere geteste hoofdtelefoons.
In het kort
De JBL Tour One M3 is een hoofdtelefoon met actieve ruisonderdrukking, boordevol functies zoals ondersteuning voor Bluetooth Auracast. Er is ook een versie met meegeleverde bluetoothtransmitter. Vanuit de app kun je veel instellen naar je smaak, zoals het geluid, de ruisonderdrukking, de transparantiemodus en zelfs de microfoon. De gesprekskwaliteit is uitstekend; je hoort jezelf duidelijk terug dankzij de goede sidetonefunctie. Ook voor muziek is de klank uitstekend. Met zijn lichte gewicht en opklapbare oorschelpen neem je de Tour One M3 makkelijk mee; de accuduur is lang en opladen gaat vlot. Ten opzichte van andere luxe hoofdtelefoons in deze prijsklasse is de noisecancellation niet beter dan gemiddeld. De bouwkwaliteit is zelfs matig, hoewel dit het comfort niet beïnvloedt.
Nothing kennen we van zijn smartphones met een nogal bijzonder design, maar er zijn ook al verschillende oordopjes van het Londense merk uitgekomen. Het was een paar jaar wachten voordat er ook een over-earhoofdtelefoon werd aangekondigd. Deze zomer is het zover: de Headphone 1, zoals Nothings eerste hoofdtelefoon simpelweg heet, is nu verkrijgbaar voor 300 euro en daarmee net wat goedkoper dan het gros van de concurrentie.
Design en draagcomfort
Het ontwerp van de Headphone 1 riep bij ons op de redactie gemengde reacties op: sommigen vinden het mooi, maar de meesten zouden er bij ons niet mee gezien willen worden. Nu is design natuurlijk altijd een heel persoonlijke kwestie, maar de Headphone 1 ziet er echt wel anders uit dan de hoofdtelefoons van de concurrentie, waarmee het misschien eerder een reden zal zijn om er wel of juist niet voor te kiezen. Ga je ervoor, kies wat ons betreft dan de witte versie; bij de zwarte variant zijn de gewaagde elementen in het design veel minder goed zichtbaar.
Met de aluminium buitenkant van de oorschelpen voelt de Headphone 1 in de hand stevig aan. In praktisch opzicht is het geen onverdeeld geslaagd ontwerp. Zo kunnen de beide oorschelpen door hun hoekige vormgeving makkelijk tegen elkaar aan schuren als je de hoofdtelefoon plat vouwt. We vragen ons af of dat op termijn geen krassen oplevert. Diezelfde vraag hebben we bij het plexiglazen gedeelte op elke oorschelp, waarachter allerlei technisch aandoende onderdelen zichtbaar zijn. Oorschelpen en hoofdband zijn voorzien van memoryfoam en kunstleer. De kussens op de oorschelpen zijn dik en ook vrij diep, dus je zult met je oren niet snel de binnenkant raken. Het kussentje op de hoofdband is nogal klein vormgegeven; dat kan in de loop van de tijd wel een drukpunt boven op het hoofd geven.
Door de ietwat logge vormgeving en deels metalen constructie is de Headphone 1 niet zo licht als de hoofdtelefoons van bijvoorbeeld Sony, JBL en Bose. De oorschelpen kunnen niet opklappen en het is daarmee ook niet de compactste draadloze koptelefoon om mee te nemen, wat je ook terugziet aan het formaat van het meegeleverde draagtasje. Het is overigens wel vrij dun. Jammer genoeg voelt de rits van het tasje bijzonder stroef aan, en dat je hem met een klein en hoekig treklipje voorttrekt, helpt ook niet om het tasje makkelijk open te krijgen.
Repareerbaarheid
De Nothing Headphone 1 scoort op het gebied van repareerbaarheid het slechtst van alle geteste hoofdtelefoons. De oorkussens zijn officieel niet te vervangen, hoewel het net als bij andere exemplaren in principe wel kán. De fabrikant stelt echter geen vervangende oorkussens beschikbaar en we hebben ook nog geen 'neppers' kunnen vinden. Mocht een setje opduiken, dan zouden we dat maar zo snel mogelijk inslaan, want of je er in de toekomst nog oorkussens voor zult kunnen vinden, lijkt onzeker.
Net als bij veel andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen zoals de accu of de hoofdband in principe niet te vervangen. Reserveonderdelen hiervoor kwamen we niet tegen en je zult ook zelf op zoek moeten naar een teardown of reparatiehandleiding.
Bediening en software
De bediening van de Nothing Headphone 1 verloopt met allerlei verschillend vormgegeven knoppen. Je zet de hoofdtelefoon aan met een schuifje, bedient de assistent met een traditionele drukknop (de 'Button'), wisselt van track met een tuimelknop die Nothing de 'Paddle' noemt, en past het volume aan met behulp van een draaiknop die je ook kunt indrukken om de muziek te pauzeren. Dat is leuk in gebruik en het werkt ook goed, omdat je je op de tast niet zult vergissen welke knop je onder de vingers hebt. Opvallend is de auditieve feedback die Nothing aan het geheel heeft toegevoegd. Het geluid wanneer je de hoofdtelefoon inschakelt, klinkt als een kruising tussen een kwakende kikker en een computer die ermee kapt. De noisecancellation aanzetten laat een doffe klap horen, alsof alle lucht uit de ruimte wordt gezogen, en wanneer je terugschakelt naar de standaardmodus hoor je een soort rustige adem.
Via de Nothing-app kun je de functie van sommige knoppen aanpassen en de sterkte van de ruisonderdrukking instellen. Je vindt er verder een equalizer met acht banden, waarbij je voor elke band het middelpunt en de bandbreedte kunt definiëren. Alleen Shure biedt ook zo'n functie voor zijn hoofdtelefoon. Ook kun je ervoor kiezen om de muziek automatisch te pauzeren als je de hoofdtelefoon afzet en om met twee apparaten gelijktijdig te verbinden. Standaard zijn beide opties uitgeschakeld, maar de Headphone 1 kan dit dus wel.
Geluidskwaliteit
De Nothing Headphone 1 klinkt zeker voor een eerste poging niet verkeerd, zoals we ook al opmerkten in de eerdere preview. De klank is enigszins vergelijkbaar met de Sennheiser Momentum 4 Wireless, een van de beter klinkende koptelefoons uit de test. Vocalen en instrumenten komen duidelijk uit de verf, met voldoende dynamiek en scheiding tussen de verschillende partijen. Doordat Nothing de hogere bastonen wat heeft teruggeschroefd, klinkt het geluid een stukje helderder. Wil je toch meer bas, dan heeft de app een slider om extra lage tonen toe te voegen, hoewel het uiterste laag ook met de standaardinstelling strak wordt weergegeven. De Nothing Headphone 1 klinkt wel wat minder gedetailleerd; met name de hoge tonen klinken bij de concurrent natuurlijker. Kijkend naar de meting, valt op dat ze bij de Headphone 1 een beetje zijn teruggetrokken ten opzichte van onze doelcurve.
Prominent aanwezig in de Nothing-app is een ruimtelijkgeluidsfunctie met, zoals gebruikelijk, de optie om headtracking daarbij in te schakelen. Het effect van de functie is redelijk subtiel, maar daarmee boet de geluidskwaliteit ook niet te veel in. Met headtracking hoor je een duidelijker effect, waarbij opvalt dat je bij de Headphone 1 je echt in het midden van het geluid plaatst. Bij andere geteste modellen lijkt het meer alsof het geluid uit één bepaalde richting komt.
De Nothing Headphone 1 zit wat codec-ondersteuning betreft in het middenveld: met SBC, AAC en LDAC kunnen zowel Android- als iPhone-gebruikers genieten van een goede geluidskwaliteit, maar aptX heeft hij niet. Opvallend voor een gloednieuwe hoofdtelefoon is dat ook Bluetooth LE Audio, LC3 en Auracast ontbreken – hopelijk voegt Nothing dat nog toe met een update. Bekabeld luisteren kan via zowel USB-C als de 3,5mm-poort. De hoofdtelefoon moet aan staan om te kunnen luisteren, en via USB-C kan je tegelijkertijd opladen en luisteren.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
De Nothing Headphone 1 is een van de middenmoters op het gebied van ruisonderdrukking, wat alsnog niet slecht is voor een eerste poging. Voor lage tonen en middentonen zit de koptelefoon ongeveer op het niveau van de Sennheiser Momentum 4 Wireless en Bowers & Wilkins Px7 S3, en dat zijn niet twee van de best scorende hoofdtelefoons in deze test. De demping voor hoge tonen, die vooral afhangt van het geluid dat de koptelefoon tegenhoudt als hij simpelweg op de oren zit, blijkt bij de Headphone 1 wel verrassend goed. Daardoor klinkt de Headphone 1 best wel stil in een kantooromgeving, maar het is misschien niet de ideale hoofdtelefoon voor in het vliegtuig. Ook als je naar buiten gaat is de Headphone 1 niet ideaal: hij heeft redelijk snel last van windruis. Het storende lawaai is niet zó duidelijk hoorbaar als bij de hoofdtelefoon van Shure, maar komt duidelijker door dan bij de meeste andere modellen. De Nothing-app heeft verschillende standen om de noisecancellation bij te regelen, maar geen echte 'anti-windruisfunctie'.
De transparantiemodus is simpelweg aan of uit; er zijn geen verdere opties. In deze stand worden bassen en daarmee de storendste geluiden nog steeds wat gedempt, terwijl je stemgeluid duidelijk boven het rumoer uitstijgt dankzij de ook wat versterkte hoge tonen. Het klinkt niet zo realistisch, maar niet onprettig.
Microfoon
In een stille kamer klinkt de microfoon van de Nothing Headphone 1 duidelijk, maar niet zo heel erg luid. Dat gebrek aan volume is vooral een probleem als we de ruimte vullen met ruis. Die is in de opname van de Nothing Headphone 1 nauwelijks nog te horen, maar de testopname klinkt wel erg dof en is nauwelijks nog verstaanbaar.
Originele mictestsample
Mictest Nothing Headphone 1
Micruistest Nothing Headphone 1
Ook als we aan de slag gaan met een ventilator om te beproeven hoe goed de microfoons bestand zijn tegen windruis, is er voor de tegenpartij totaal geen ruis meer hoorbaar. Hoewel mijn collega wel hoort dat er wat filterwerk plaatsvindt, leidt dit in dit scenario niet tot een slechte verstaanbaarheid, waarmee hij beter scoort dan het gros van de concurrentie. Alleen de JBL Tour One M3 doet het in deze test nog wat beter.
Accuduur
We hebben het twee keer getest, maar de Nothing Headphone 1 heeft echt een opvallend lange accuduur als je actieve ruisonderdrukking uit laat staan. De hoofdtelefoon gaat in onze test dan meer dan drie dagen mee, bijna een dag langer dan het eerstvolgende model en dubbel zo lang als het gemiddelde in de test. Helaas zakt de Headphone 1 sterk terug als je anc aanzet. Dan is de accuduur met 1 dag en 9 uur licht bovengemiddeld, maar minder lang dan de drie best scorende modellen.
Wanneer je de Nothing Headphone 1 vanaf leeg 30 minuten aan de lader legt, heb je weer 37 procent acculading. Dat is een tikje ondergemiddeld. De laadsnelheid tot volledig vol bedraagt twee uur en dat is precies gemiddeld in dit testveld.
In het kort
De Nothing Headphone 1 heeft een opvallend design. Of je het mooi of lelijk vindt, is persoonlijk, maar vanuit praktisch oogpunt is er het een en ander op aan te merken. De hoofdtelefoon is vrij zwaar, redelijk fors en zit niet het meest comfortabel, en je moet weinig verwachten van de repareerbaarheid. Op veel andere punten scoort de Headphone 1 echter prima. De bediening is fijn en de app biedt een uitgebreide equalizerfunctie. De klank is standaard ook al niet verkeerd. De dikke oorschelpen bieden een goede passieve demping voor hoge tonen, maar de actieve ruisonderdrukking voor lage tonen is niet het best, waarbij windruis ook goed hoorbaar is. Opvallend is dat de microfoon bij het bellen juist erg goed verstaanbaar is. De accuduur is ontzettend lang als je noisecancellation uitzet, en met noisecancelling alsnog bovengemiddeld.
Sennheiser is een van de bekendste hoofdtelefoonmerken, en natuurlijk zitten in de uitgebreide line-up ook een paar over-earmodellen met actieve noisecancellation. In de midrange zijn dat de nieuwere Accentum Wireless en Accentum Plus. Het topmodel is nog steeds de Momentum 4 Wireless uit 2022. Afgezien van de Apple AirPods Max is het de oudste hoofdtelefoon uit de test, en het zou goed kunnen dat er dit jaar of begin volgend jaar een nieuw model uitkomt. De aantrekkelijke prijs kan een reden zijn om de Momentum 4 Wireless nu nog te overwegen: van 350 euro bij introductie zakte de prijs naar 220 euro. Daarmee is het veruit de goedkoopste hoofdtelefoon in deze test.
Design en draagcomfort
Sennheisers eerdere Momentum-hoofdtelefoons zagen er een beetje retroachtig uit, met een chique afwerking van echt leder en metaal. Bij het vierde model is dat ontwerp compleet op de schop gegaan en is het veel minimalistischer geworden. Het zwarte model ziet er daarmee zelfs wel een beetje generiek uit. Dat geldt een stuk minder voor onze blauw-met-beige 'denim'-variant, die helaas ook het duurst is.
Voor wie niet van leer houdt, is het prettig om te weten dat dat materiaal niet langer wordt gebruikt in de Momentum 4. In plaats daarvan heeft de bovenkant van de hoofdband een lichtruwe, stoffen afwerking. De ovalen oorschelpen en de draagarmen zijn gemaakt van stevig aanvoelend plastic. De kunstlederen bekleding van de oorschelpen en de binnenkant van de hoofdband voelt een beetje 'plakkerig' aan, maar de kussentjes zijn wel heel zacht en goed gevuld. In combinatie met het gewicht van 293 gram − pakweg gemiddeld in dit testveld − heb ik over het comfort geen klachten.
De meegeleverde draaghoes is gemaakt van dezelfde ruwe stof als de hoofdband en zit qua formaat tussen de kleinere doosjes van bijvoorbeeld Sony en Bose en de grotere exemplaren van Shure en Sonos. Net zoals bij de meeste hoofdtelefoons in de test kunnen de oorschelpen van de Momentum 4 niet worden opgeklapt, alleen platgevouwen. In de hoes zit een klein slimmigheidje verstopt: net als Apple heeft Sennheiser er een magneetje in geplaatst, waardoor de hoofdtelefoon zichzelf automatisch inschakelt als hij uit de hoes wordt genomen en weer uitgaat als je hem erin stopt. Dat is handig, maar online zijn wat klachten te vinden van mensen die erachter kwamen dat hun koptelefoon zichzelf ineens had ingeschakeld terwijl hij nog in de hoes zat. Ik merkte het in de test zelf ook een paar keer dat mijn telefoon weer verbinding kreeg met de hoofdtelefoon terwijl ik hem net in het hoesje had gedaan. De detectie lijkt dus niet altijd feilloos te werken, en er is helaas geen manier om het uit te schakelen in de app.
Repareerbaarheid
Sennheiser raadt in de handleiding van de Momentum 4 Wireless expliciet aan om de oorkussens van tijd tot tijd te vervangen. Nieuwe exemplaren zijn te vinden bij de fabrikant voor 30 euro, maar zijn momenteel uitverkocht voor onze denimblauwe variant. Navraag leert dat ze eind augustus weer op voorraad moeten komen. Tot die tijd kun je eventueel goedkopere 'neppers' vinden van derde partijen. Het aanbod is relatief breed, wat vertrouwen geeft dat er in de toekomst ook nog oorkussens beschikbaar zullen zijn.
Net als bij veel andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen zoals de accu of hoofdband niet gemakkelijk te vervangen. Je zult zelf op zoek moeten naar reserveonderdelen, maar iFixit heeft wel een uitgebreide selectie aan reparatiehandleidingen beschikbaar.
Bediening en software
Gebruik je de hoofdtelefoon zonder hoes, dan zul je hem nog steeds met de knop moeten in- en uitschakelen. Die multifunctionele knop is ook precies de enige die erop zit: hij dient ook voor het activeren van bluetoothpairing en tijdens het bellen kun je de microfoon ermee muten. De knop dubbel indrukken laat de accustatus zien: daarvoor beschikt de Momentum 4 over een serie van vijf leds, die net als de multifunctionele knop onder op de rechteroorschelp zijn geplaatst.
Overige functies bedien je met het aanraakpaneeltje in de rechteroorschelp. Dat reageert niet alleen op aanrakingen en swipes, maar ook op een beweging waarbij je duim en wijsvinger naar elkaar of van elkaar beweegt, een beetje zoals het inzoomen op een foto op je telefoon. Als je wilt, kun je het paneeltje ook helemaal uitschakelen, maar het is zoals gebruikelijk niet mogelijk zelf functies toe te wijzen aan gebaren. De bediening ziet er in de app vrij ingewikkeld uit, maar ik vond de meeste functies toch goed werken. Alleen de beloofde fastforward- en rewindfuncties kreeg ik niet aan de praat, al hebben andere hoofdtelefoons die ook niet. Het kost ook nogal veel bewegingen met duim en wijsvinger om de Momentum 4 van 100 procent transparantie naar 100 procent noisecancellation te krijgen, hoewel je ook een dubbeltap kunt gebruiken om meteen over te schakelen.
De Sennheiser-app heeft een eenvoudige vormgeving en verspeelt geen ruimte aan allerlei extra afspeelfuncties. Net als op de Momentum 4 Wireless zelf kun je vanuit de app de noisecancellation of transparantiemodus in 100 stappen kiezen. De transparantiemodus kan ook automatisch worden ingeschakeld bij het bellen. Er is een equalizerfunctie met vijf banden, plus de 'Sound Check'-functie waarmee je een persoonlijk profiel kunt aanmaken door naar een paar testmuziekjes te luisteren. Dat vereist een Sennheiser-account.
Geluidskwaliteit
De Sennheiser Momentum 4 Wireless is een van de best klinkende hoofdtelefoons in deze test, samen met de JBL Tour One M3 en Apple AirPods Max. Zeker gelet op wat je momenteel voor de hoofdtelefoon betaalt, valt dat te prijzen. De Momentum 4 Wireless klinkt een tikkeltje bassiger, waarbij de middentonen wat meer op de achtergrond liggen dan bij die twee concurrenten. Zo'n laidback geluid is op de langere termijn prettig om naar te luisteren, maar maakt dat het detail in stemmen en instrumenten minder duidelijk te horen is. Hoge tonen klinken wel weer erg goed en stemmen en instrumenten zijn duidelijk te plaatsen in het geluidsbeeld. De soundstage is wel wat minder breed dan bij de hoofdtelefoons van JBL en Apple, meer in lijn met de Sony WH-1000XM6, hoewel ik de Momentum 4 Wireless wel iets dynamischer en gedetailleerder vind klinken dan Sony's hoofdtelefoon.
Behalve dat de Momentum 4 Wireless van zichzelf niet de allerbreedste soundstage heeft, beschikt de hoofdtelefoon ook niet over een functie voor ruimtelijk geluid. Dit in tegenstelling tot de meeste andere geteste hoofdtelefoons, die het geluidsbeeld softwarematig wel kunnen vergroten. Sennheiser heeft in zijn app wel een functie ingebouwd om telefoongesprekken ruimtelijker te laten klinken: Comfort Calls. Een klein, maar leuk extraatje dat andere geteste modellen niet hebben.
Sennheiser voorziet de Momentum 4 Wireless van SBC, AAC, aptX, aptX HD en aptX Adaptive, waarmee de belangrijkste bluetoothcodecs worden ondersteund. Ondersteuning voor LC3 en Bluetooth Auracast, wel aanwezig op de nieuwere Momentum 4 True Wireless-oordopjes, is niet aanwezig op het over-earmodel. Ook Sony LDAC staat bij de Momentum 4 Wireless niet in het rijtje. Ondanks zijn naam heb je aan de Momentum 4 Wireless ook een goede koptelefoon als je bedraad wilt luisteren. Je kunt zowel van 3,5mm- als USB-C-audio gebruikmaken, de koptelefoon passief aansturen via een externe dac, en opladen en luisteren tegelijk.
Update: Zoals gemeld onder het artikel, ondersteunt de Momentum 4 Wireless ook aptX Adaptive en aptX HD naast 'normale' aptX. Het artikel is daarop aangepast.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Qua geluid mag de Sennheiser Momentum 4 Wireless bij de beste hoofdtelefoons horen in de test, maar de ruisonderdrukking is niet bovengemiddeld. Dat zit hem echt vooral in de actieve ruisonderdrukking zelf, waarmee de Momentum 4 Wireless in de laagste regionen minder ruis tegenhoudt dan de concurrentie van bijvoorbeeld Sony, Apple en Bose. Dreunende motorgeluiden worden door die modellen beter uitgedempt. In het middenbereik scoort de Sennheiser dan weer wel bovengemiddeld; ook hogere tonen worden effectief gedempt, het gevolg van een goede passieve demping. Voor dat deel van het bereik scoort de Momentum 4 Wireless bijvoorbeeld vergelijkbaar met de Sony WH-1000XM6. De Momentum 4 Wireless beschikt bovendien over uitstekende windruisblokkering, in te schakelen via de app. Een plotse windvlaag komt daar ook nog wel doorheen, maar een meer continue luchtstroom wordt heel snel weggedraaid tot een niveau dat lager ligt dan bij de andere hoofdtelefoons.
Zoals aan de orde kwam kun je de hoeveelheid noisecancellation of transparantie heel precies instellen met een vingergebaar. De transparantiemodus klinkt relatief natuurlijk, maar een tikje dof. Helaas wordt je eigen stemgeluid tijdens het praten niet echt versterkt en ruis uit de omgeving ook niet onderdrukt. Een echte sidetonefunctie, waarmee je jezelf tijdens het bellen beter hoort, heeft de hoofdtelefoon ook niet.
Microfoon
De microfoonkwaliteit van de Sennheiser Momentum 4 Wireless in een stille ruimte is redelijk; de klank bevat wat weinig bas en hele hoge tonen, waardoor het stemgeluid minder natuurlijk klinkt dan bij de concurrentie. In de ruistest scoort de Momentum 4 Wireless evenmin bovengemiddeld; de hoofdtelefoon vertoont relatief veel fluctuaties in volume en achtergrondruis, wat het minder fijn maakt om naar te luisteren.
Originele mictestsample
Mictest Sennheiser Momentum 4 Wireless
Micruistest Sennheiser Momentum 4 Wireless
Bij windruis blijft de spreker goed te verstaan, maar je hoort wel dat de headset aan het snoeien is in de klanken doordat het volume wat op en neer flakkert, terwijl de windruis zelf niet perfect wordt weggedraaid.
Accuduur
Naast de klank is de accuduur het sterkste punt van de Sennheiser Momentum 4 Wireless. In de belangrijkste accutest, die met ingeschakelde ruisonderdrukking, presteert hij het best van alle geteste modellen, met een accuduur van bijna twee dagen. Dat is ongeveer tien procent langer dan de Sony WH-1000XM6 in dezelfde test en zelfs bijna de helft meer dan de gemiddelde concurrent. Ook in de accutest zonder anc doet de Momentum 4 Wireless het goed met een tweede plek, achter de Nothing Headphone 1.
In de laadtests scoort de Momentum 4 Wireless eveneens prima. Na een halfuur laden staat 45 procent op de meter; volledig opladen duurt 1 uur en 49 minuten. Dat is goed voor respectievelijk een derde en vierde plek in dit testveld.
In het kort
De Sennheiser Momentum 4 Wireless is al wat ouder, maar daardoor fors in prijs gedaald, waardoor hij een aantrekkelijke keuze is voor wie op zoek is naar een luxe draadloze hoofdtelefoon met actieve ruisonderdrukking. Die anc is ook meteen het zwakste punt van het model; hij is hooguit gemiddeld in vergelijking met modellen van andere fabrikanten, hoewel de Momentum 4 Wireless wel zeer effectieve windruisreductie heeft. Fijn aan de Momentum 4 Wireless is de mooie, enigszins warme klank, al is er geen ruimtelijkheidsmodus voor een groter geluidsbeeld. Nieuwere hoofdtelefoons hebben die functie vaak wel, hoewel de Momentum 4 Wireless de belangrijkste codecs ondersteunt. Hij heeft ook een zeer goede accuduur en prima draagcomfort. De microfoonkwaliteit is gemiddeld. De automatische inschakelfunctie, wanneer je hem uit het doosje neemt, is helaas niet vrij van kuren.
Het merk Shure is voornamelijk bekend van zijn audioproducten voor studiogebruik, maar heeft ook hoofdtelefoons in het assortiment voor consumenten, waarvan enkele met actieve ruisonderdrukking. De Aonic 50 Gen 2 is het huidige topmodel en kwam eind 2023 uit, twee jaar na de originele Aonic 50. Dat zou kunnen betekenen dat er binnenkort weer een nieuwe hoofdtelefoon in de serie verschijnt.
Design en draagcomfort
Het design van de Shure Aonic 50 Gen 2 heeft wat weg van de studiohoofdtelefoons van Shure. In vergelijking met de andere hoofdtelefoons in de test oogt dat serieus, maar ook nogal log. Forse oorschelpen sluiten aan op een brede hoofdband die een grote cirkel maakt, waardoor de hoofdtelefoon, als je de oorschelpen plat vouwt, nog steeds veel ruimte inneemt. Helaas is het, net als bij de meeste geteste modellen, niet mogelijk om de oorschelpen op te klappen.
De hoofdband is afgewerkt met kunstleer en sluit met een sierlijke aluminium draagarm aan op het voor Shure kenmerkende uitstekende deel van de oorschelpen, die zijn gemaakt van plastic. Voor wie geen fan is van zwart, is dit niet de koptelefoon die je wilt hebben, want als enige koptelefoon in de test is er geen enkele andere kleur beschikbaar. De afzonderlijke delen van de constructie voelen stevig aan, maar het plastic is wel erg krasgevoelig. Zelfs met een nagel kun je er al een zichtbare beschadiging op maken. Tevens zit er de nodige speling in de verbinding tussen hoofdband en oorschelpen. Schud je de hoofdtelefoon heen en weer, dan rammelen de onderdelen een beetje tegen elkaar aan, wat een weinig kwalitatieve indruk maakt.
Het draagcomfort is redelijk, maar niet een van de beste in de test. De oorkussens zijn groot, maar niet al te diep, en klemmen behoorlijk op de oren. Het kussentje op de hoofdband had wat dikker mogen zijn, zeker gelet op het aanzienlijke gewicht. De Aonic 50 Gen 2 weegt 340 gram, bijna 100 gram meer dan de lichtste testdeelnemer. Alleen de Apple AirPods Max zijn nog zwaarder. De meegeleverde draaghoes met een gladde kunstlederen afwerking is de grootste van alle geteste koptelefoons. Vanwege het formaat van de hoofdtelefoon is dat ook wel logisch.
Repareerbaarheid
Shure stelt via de eigen site een setje vervangende oorkussens beschikbaar voor de Aonic 50 Gen 2. Met 50 euro zijn ze vrij duur, al zijn er ook wat 'onofficiële' oorkussens beschikbaar van derde partijen die minder kosten. De oorkussens zijn dezelfde als die voor de eerstegeneratie-Aonic 50, waarmee er wat meer keuze is. Wellicht is er niet zoveel keuze in reservekussens als bij koptelefoons van de grote spelers.
Net als bij veel andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen, zoals de accu of hoofdband, in principe niet te vervangen. Je zult daarbij zelf op zoek moeten naar een teardown of reparatiehandleiding.
Bediening en software
De bediening verloopt bij de Shure Aonic 50 Gen 2 met een serie knoppen op de rand van de rechteroorschelp. De aan/uitknop, die ook dient om de pairingmodus te activeren, ligt enigszins verzonken, terwijl de afspeelknop en volumeknoppen iets verder uitsteken. Op de afspeelknop zit een klein palletje om hem op de tast te kunnen herkennen. Boven de knoppen zit een sliderknop, die standaard dient om te wisselen tussen actieve ruisonderdrukking, de transparantiemodus en uit. Omdat de slider een vaste positie heeft, kun je niet vanuit de app kiezen voor een van die functies, wat wel kan als je aan de slider een andere functie toewijst. Je kunt met de drie posities een paar vaste equalizerprofielen oproepen, de equalizer uitschakelen en de ruimtelijkheidsmodus inschakelen. Opvallend is dat de slider in zijn uiterste positie niet helemaal netjes aan het einde van de uitsparing staat.
Waar alle andere geteste hoofdtelefoons een ingebouwde draagsensor hebben en de muziek dus automatisch pauzeren als je de hoofdtelefoon even afzet, geldt dit niet voor de Aonic 50 Gen 2. Dat was, komende van de andere modellen, wel even wennen.
In de app kun je de functie van de slider aanpassen en het niveau van de ruisonderdrukking of transparantiemodus instellen. De ruimtelijkheidsmodus van Shure, de Spatializer, heeft ook een paar standen. Wellicht handig is de PausePlus-functie, die de ruimtelijkheidsmodus automatisch inschakelt wanneer je de muziek pauzeert. Een highlight van de app is ook de uitgebreide equalizerfunctie. Er zijn maar vier banden gedefinieerd, maar je kunt voor iedere band wel het middelpunt en de bandbreedte kiezen, wat vrij veel mogelijkheden geeft om het geluid op je wensen aan te passen. Alleen Nothing biedt een nog iets uitgebreidere equalizerfunctie. Net als JBL heeft Shure ook een serie geluidsfragmenten in zijn app gestopt om tot rust te komen, zoals zeegolven of een open haard.
Geluidskwaliteit
Dat je het geluid nog een beetje kunt aanpassen met een equalizer is meegenomen, want standaard klinkt de Shure Aonic 50 Gen 2 wat mij betreft niet heel best. De koptelefoon heeft een V-vormige geluidskarakteristiek, dus met extra hoge en lage tonen, waarmee middentonen naar de achtergrond verdwijnen. Die bas loopt wat minder mooi door naar de allerlaagste tonen dan bij andere koptelefoons die we testten, zoals je ook kunt zien in de meetgrafiek hieronder. Het zou wel kunnen dat een gebrekkige afdichting van de oorkussens met de oren van het testhoofd hierbij heeft meegespeeld, maar na het meerdere keren hertesten en herplaatsen van de hoofdtelefoon was dit het beste resultaat.
Hogere basnoten worden, in tegenstelling tot de rest van de bas, juist versterkt weergegeven, en lopen daarmee door tot in de midrange. Dat maakt bijvoorbeeld baslijnen nogal modderig en slecht te volgen. Hoge tonen zijn versterkt en klinken wat schel, door de piekjes in de frequentierespons. Dat kan afhankelijk van de track een beetje vermoeiend zijn om naar te luisteren. Het geluidsbeeld is niet overdreven breed.
De 'spatializer' van Shure biedt verschillende presets voor podcasts, muziek en films om het geluid ruimtelijker te laten klinken. De stand voor muziek klinkt niet onnatuurlijk, maar het effect is wel subtiel, terwijl de modus voor films vooral extra bas lijkt toe te voegen. In tegenstelling tot veel andere modellen met deze functie is er geen headtracking.
De geluidskwaliteit mag wat tegenvallen, maar aan de codec-ondersteuning zal het niet liggen. Samen met de Bowers & Wilkins Px7 S3 is die het uitgebreidste van het testveld. Je zou kunnen zeggen dat Shure het zelfs nog beter doet, want bij de Aonic 50 Gen 2 staat naast SBC, AAC en diverse aptX-varianten ook LDAC op het menu. De Aonic 50 Gen 2 ondersteunt echter niet de in theorie verliesvrije aptX Lossless-codec. Shure heeft ook geen toekomstige ondersteuning voor Bluetooth LE Audio, LC3 en Auracast toegezegd, zoals Bowers & Wilkins, al heeft het gros van de concurrentie hier ook geen ondersteuning voor. Bedraad luisteren kan via zowel USB-C als 3,5mm, waarbij de koptelefoon ook in passieve modus kan worden gebruikt, dus zonder aan te staan. Daarbij klinkt hij misschien wel beter dan met zijn ingebouwde versterker. Tegelijk luisteren en laden is mogelijk.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Als het gaat om de ruisdemping is de Aonic 50 Gen 2, blijkens de metingen, de afgetekende nummer laatst in deze test. Dat zit hem zowel in een minder effectieve actieve ruisonderdrukking, waarmee lage en continue geluiden beter hoorbaar zijn, als in een slechtere passieve demping, die vooral doorwerkt in het beter doorlaten van hogere tonen. Niet dat de Aonic 50 Gen 2 hoge tonen niet tot op zekere hoogte dempt – we meten alsnog een geluidsreductie van zo’n 20dB – maar de concurrentie op dit prijspunt doet het simpelweg een stuk beter, en ook na hertests op ons testhoofd blijft het verschil staan. De noisecancellation van de Aonic 50 Gen 2 geeft daarbij meer hoorbaar gesis in een stille ruimte, behalve de Bose QuietComfort Ultra, die dat nadeel wel combineert met veel betere ruisreductie. Ook heeft de Aonic 50 Gen 2 bovengemiddeld veel last van windruis, waarbij de app geen mogelijkheid biedt om de noisereduction daarop te tweaken, zoals sommige andere merken.
De transparantiemodus legt helaas wat ruis over het achtergrondlawaai heen, net als de noisecancelling. Het geluid is duidelijk op middentonen en S-klanken gefocust, waarmee je zelf goed verstaanbaar bent, maar omgevingsgeluid klinkt daardoor niet zo heel natuurlijk. Ik zou hier geen muziekje mee willen luisteren. Je kunt de hoeveelheid omgevingsgeluid zoals gezegd zelf kiezen en er is ook een schuifje om jezelf nog beter verstaanbaar te maken. Shure heeft ook een sidetonefunctie tijdens het bellen. Je klinkt een tikje blikkerig, maar hoort jezelf wel een stuk duidelijker terug dan bij de meeste andere headsets, behalve de JBL Tour One M3.
Microfoon
In een stille ruimte presteert de microfoon van de Shure Aonic 50 Gen 2 gemiddeld; net als bij de Sennheiser Momentum 4 ontbreken wat hoge tonen, waardoor het geluid net wat ‘telefoongesprekachtiger’ aandoet dan bij de beste hoofdtelefoons op dit testonderdeel. In de test waarbij we ruis afspelen op de achtergrond, laat de Aonic 50 Gen 2 er vrij veel lawaai doorheenkomen en is het stemgeluid ook aan de doffe kant.
Originele mictestsample
Mictest Shure Aonic 50 Gen 2
Micruistest Shure Aonic 50 Gen 2
In de windruistest eindigt de Shure-hoofdtelefoon samen met de Sonos Ace op de gedeelde een-na-laatste plaats, net voor de Bowers & Wilkins Px7 S3. Het stemgeluid wordt behoorlijk overstemd door flakkerend windgeruis, waarbij de ruisreductie die de hoofdtelefoon toepast regelmatig ook wat stemklanken wegsnoeit. De spreker is daardoor soms lastig te volgen.
Accuduur
Ook op het gebied van accuduur kan de Shure Aonic 50 Gen 2 niet overtuigen. In beide accutests eindigt de hoofdtelefoon op een-na-laatste plaats, waarmee hij de Apple AirPods Max overigens wel ruimschoots verslaat. Met ingeschakelde ruisonderdrukking betekent dat een accuduur van ongeveer 29,5 uur in onze gestandaardiseerde test. Dat is niet veel slechter dan de vier koptelefoons die in deze test boven de Aonic 50 Gen 2 eindigen, maar de top 3 gaat wel beduidend langer mee, tot wel 60 procent voor het best scorende model.
In de laadtest weet de Aonic 50 Gen 2 zich evenmin te revancheren. Na 30 minuten laden staat er vanaf leeg 25 procent op de meter – twee van de acht concurrenten doen het nipt slechter. Volledig opladen duurt drie uur. Alleen de Sonos Ace heeft er nog iets langer voor nodig, en het gros van de concurrentie laad je in twee uur of minder op.
In het kort
De Shure Aonic 50 Gen 2 is een luxe draadloze hoofdtelefoon met noisecancellation, die op weinig punten goed scoort in vergelijking met de concurrentie in dezelfde prijsklasse. Het ontwerp is vrij log en zwaar, is krasgevoelig en rammelt een beetje, wat geen kwalitatieve indruk maakt. Een ingebouwde draagsensor heeft hij niet, in tegenstelling tot hoofdtelefoons van concurrenten. Daardoor moet je de muziek steeds handmatig pauzeren en afspelen. De codecondersteuning is goed, evenals de bedrade modus, waarbij Shure een uitgebreide equalizerfunctie in de app heeft gestopt. Standaard valt de geluidskwaliteit nogal tegen, met scherpe hoge tonen en weinig bas. De ruisonderdrukking is veel slechter dan die van andere modellen, en is gevoelig voor windruis, terwijl de microfoonkwaliteit bij het bellen tegenvalt. De accuduur is vrij slecht, en opladen gaat trager dan bij veel andere hoofdtelefoons.
Sonos staat vooral bekend om zijn wifispeakers en soundbars voor in de woonkamer. Met de Sonos Ace, die vorig jaar werd geïntroduceerd, begaf het merk zich voor het eerst op de markt voor draadloze hoofdtelefoons. Dat mocht wel wat kosten, want bij introductie betaalde je bijna 500 euro voor de hoofdtelefoon. Inmiddels is de prijs al gezakt naar 315 euro, wat veel meer in lijn ligt met de concurrerende modellen van andere merken.
Design en draagcomfort
In onze eerdere losse review van de Sonos Ace merkten we al op dat de hoofdtelefoon beschikt over fraaie looks. Sonos heeft voor het futuristische ontwerp duidelijk wat inspiratie opgedaan bij Apple. Net als de AirPods Max heeft de Ace vloeiend gevormde oorschelpen, die aan de hoofdband zijn bevestigd via glimmend metalen hengsels. Bij Sonos is de buitenkant van de oorschelpen wel een stuk platter dan bij Apple, waardoor de hoofdtelefoon gestroomlijnder oogt. Doordat ze zijn gemaakt van glad aanvoelend plastic en niet van metaal, is de hoofdtelefoon ook een stuk lichter, al is de Ace met 312 gram alsnog niet een van de lichtste modellen in de test.
De hoofdband is heel anders vormgegeven dan de AirPods Max, zonder het opengewerkte gedeelte met een gaasje dat op je hoofd rust, en lijkt daarmee meer op die van de andere hoofdtelefoons in de test. De witte kunstlederen kussens voelen comfortabel aan en klemmen ook niet te veel. Het nepleer kan wel een beetje gaan zweten. De Ace is ook verkrijgbaar in het zwart. De metalen band en de glimmende grilles waarachter de microfoons zitten, zorgen voor een subtiel accent.
Het draaghoesje is gemaakt van een enigszins pluizige stof en ziet er fraai uit, maar wordt wel heel snel vuil en is dan ook weer lastig schoon te maken. Het hoesje is vrij plat, maar niet heel compact in de lengte en de breedte. Dat kan ook niet, want de Ace heeft net als het voorbeeld uit Cupertino − en de meeste andere hoofdtelefoons in deze test − geen opklapbare oorschelpen.
Repareerbaarheid
Net zoals bij de Apple AirPods Max zitten de oorkussens bij de Sonos Ace magnetisch bevestigd. Het is dus zeer eenvoudig om ze te vervangen, en de fabrikant stelt op de eigen site een setje nieuwe kussens beschikbaar voor 50 euro. Er zijn online enkele goedkopere 'nepkussens' te vinden, maar zeker niet zo veel als bij de grotere merken.
Net als bij andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen zoals de accu of hoofdband niet makkelijk te vervangen. Je zult zelf op zoek moeten naar reserveonderdelen, maar iFixit heeft wel een uitgebreide teardownvideo gemaakt die kan helpen bij de reparatie.
Bediening en software
De bediening van de Sonos Ace is al even fijn voor elkaar als het design. De knopjes voelen zacht aan onder de vingers, doordat je ze vrij ver kunt indrukken. Op de linkerschelp zit de aan-uitknop die ook de pairingfunctie activeert, rechts een knop om te schakelen tussen actieve ruisonderdrukking en de transparantiemodus. De afspeelfuncties zijn allemaal ondergebracht in de zilveren slider op de rechterschelp, die net een stukje gladder aanvoelt dan de overige knoppen en makkelijk op de tast is te herkennen. Je schuift de knop omhoog of omlaag om het volume bij te regelen, waarbij je door de knop een of meerdere keren in te drukken afspeelfuncties bedient.
De integratie met het Sonos-ecosysteem is een handig extraatje voor wie al meerdere apparaten van het merk bezit. Heb je thuis een Sonos Arc- of Beam-soundbar onder je televisie hangen, dan kun je de metalen knop op de Ace iets langer ingedrukt houden om het tv-geluid over te hevelen naar de Ace. Dit is handig als je bijvoorbeeld ’s avonds thuis een film kijkt, terwijl de rest van het gezin al naar bed is. Het omgekeerde is overigens niet mogelijk: een muziekstream die op de headset binnenkomt, overhevelen naar de Sonos-speakers in je huis.
Opvallend aan de Sonos-app is dat hij eigenlijk dient voor het bedienen van een compleet Sonos-homecinemasysteem, wat een beetje vreemd kan overkomen als hij bij het opstarten vraagt om verbinding te maken met wifi, voordat de hoofdtelefoon wordt gevonden. De instelmogelijkheden zijn erg basaal. Je kunt draagdetectie aan- of uitzetten, instellen tussen welke modi (ruisonderdrukking, transparantie, uit) de zilveren knop op de hoofdtelefoon moet wisselen, en er is een simpele equalizer met drie banden.
Geluidskwaliteit
In onze eerdere review oordeelden we dat de Sonos Ace weliswaar de looks heeft, maar niet de sound. Sindsdien bracht Sonos enkele firmware-updates uit, maar kwamen concurrenten ook weer met nieuwe hoofdtelefoons. Daarmee is ons oordeel niet wezenlijk veranderd. De Ace klinkt in één woord gedempt: comfortabel om voor een langere tijd naar te luisteren, maar wat weinig dynamisch en gedetailleerd. Subbassen zijn niet heel krachtig, waardoor veel moderne elektronische muziek minder uit de verf komt. Ook hogere tonen lijken wat teruggeschroefd te zijn, een beetje zoals bij Sony's oudere XM5. Dat maakt het geluid minder realistisch dan bij de beter klinkende hoofdtelefoons in deze test, maar de kans dat de hoge tonen in een bepaalde track je gaan irriteren is dus ook klein.
De Sonos-app heeft een headtrackingfunctie die ook met normale muziekstreams kan worden gebruikt, maar dat geldt niet voor de functie die stereogeluid ruimtelijker kan laten klinken. Die is voorbehouden aan wie een Sonos-soundbar heeft. Ik had hem voor deze test niet beschikbaar, maar in onze test van vorig jaar bleek dat het geluidsbeeld bij het overschakelen van de soundbar naar de Ace bijna hetzelfde blijft. Nagebootst surroundgeluid in films werkt erg goed.
De Sonos Ace beschikt over een uitgebreide codecondersteuning: naast AAC behoren ook verschillende aptX-varianten tot de mogelijkheden, waaronder aptX HD, aptX Adaptive en aptX Lossless. Daarmee is er voor zowel iPhone- als Android-bezitters een goede weergave mogelijk. Helaas heeft de Ace geen wifiverbinding, die in theorie gebruikt had kunnen worden voor een lossless weergave van muziek in combinatie met een Sonos-audiosysteem. Auracast en Bluetooth LE Audio zijn ook niet aanwezig. De Ace kan bedraad worden gebruikt via USB-C en 3,5mm via een adapter; luisteren zonder dat de hoofdtelefoon is ingeschakeld is niet mogelijk, maar luisteren en laden tegelijk kan wel.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Qua ruisonderdrukking zit de Sonos Ace in de middenmoot, samen met de JBL Tour One M3. Sterker nog, de resultaten van de Ace lijken als twee druppels water op die van de JBL-hoofdtelefoon. Headsets zoals de Bose QuietComfort Ultra, Apple AirPods Max en Sony WH-1000XM6 dempen nog duidelijk meer ruis. Zowel de Sonos- als de JBL-hoofdtelefoon hebben redelijk effectieve noisecancellation voor bastonen, maar laten in het midden- en hogere bereik juist wat meer rumoer door. De windruisonderdrukking is redelijk effectief, maar eveneens niet zo goed als bij echte toppers. Je hebt vanuit de app ook geen invloed op de manier waarop de hoofdtelefoon ermee omgaat, zoals bij andere modellen. Plotse windvlagen zijn met de Ace vrij goed te horen. Na een paar seconden in een luchtstroom wordt die gedempt en is de windruisonderdrukking op het niveau van de XM6.
De transparantiemodus van de Sonos Ace kan alleen aan of uit. Het geluid van de omgeving klinkt natuurlijk, zonder bijkomende ruis, zij het niet zo goed als bijvoorbeeld de Apple AirPods Max. We missen wel de mogelijkheid om de versterking van omgevingsgeluiden naar eigen smaak te finetunen. Een van de kritiekpunten in de eerdere review van de Ace was het gebrek aan een sidetalkfunctie om je eigen stem tijdens het bellen beter te kunnen verstaan in een rumoerige omgeving. Sonos heeft die sindsdien toegevoegd met een firmwareupdate, maar ik ben er nog niet heel erg van onder de indruk. Hoofdtelefoons zoals de JBL Tour One M3 en Shure Aonic 50 Gen 2 laten je stem veel duidelijker door de oorschelpen horen.
Microfoon
De Sonos Ace heeft een prima microfoonkwaliteit in een stille ruimte, vergelijkbaar met headsets zoals de Bose QuietComfort Ultra en JBL Tour One M3. In onze opname valt wel op dat de Ace dan wat achtergrondruis vertoont. Spelen we luide ruis af, dan blijkt de Sonos Ace te beschikken over een vrij effectieve ruisreductie, die wel tot gevolg heeft dat de testopname nogal dof klinkt. Neem de testopnames in dit geval wel met een korrel zout: de Ace maakt voor het vastleggen en uitfilteren van je stemgeluid tijdens telefoongesprekken óók gebruik van de microfoons binnen in de oorschelpen, zoals Sonos ons liet weten. Die methode werkt niet goed samen met onze meetpop.
Originele mictestsample
Mictest Sonos Ace
Micruistest Sonos Ace
Maar in onze subjectieve beltest, waarbij we zelf telefoneren via de oortjes terwijl we met een ventilator windruis simuleren, horen we toch een vergelijkbaar resultaat. Het stemgeluid klinkt dan aan de andere kant van de lijn erg dof. De tegenpartij hoort een continue, zachte ruis en geen beukende wind of andere artefacten, maar door de doffe stemklanken is de verstaanbaarheid toch niet goed. Over het geheel genomen presteert alleen de Bowers & Wilkins Px7 S3 nog slechter.
Accuduur
De Sonos Ace heeft een zeer gemiddelde accuduur: in zowel de test met anc als die zonder ingeschakelde ruisonderdrukking doen vier modellen het beter, en eindigen vier modellen onder de Ace. Met ruisonderdrukking geeft de hoofdtelefoon na 1 dag en 8 uur de geest, oplopend naar 1 dag en 16 uur zonder anc.
Opladen gaat teleurstellend traag. Na een halfuur laden staat er vanaf leeg slechts 22 procent op de meter, goed voor een gedeelde laatste plaats. De Ace is de enige geteste hoofdtelefoon waarbij het meer dan drie uur duurt voor hij weer helemaal vol zit. Het gros van de concurrentie slaagt daar in twee uur of minder in.
In het kort
De Sonos Ace heeft een ontwerp dat Apple-AirPods-achtig oogt en luxe aanvoelt. Doordat er wat meer plastic is gebruikt, is de Sonos-hoofdtelefoon wel een stuk lichter, vergelijkbaar met andere noisecancellinghoofdtelefoons. De integratie met het Sonos-ecosysteem is een handig extraatje voor wie al meerdere apparaten van het merk bezit. Je kunt bijvoorbeeld het tv-geluid overhevelen naar de hoofdtelefoon als je al een soundbar hebt van het merk. Helaas is de functionaliteit los van dat ecosysteem stukken minder uitgebreid. De Ace klinkt daarbij niet bijzonder goed: weinig dynamisch en gedetailleerd. Ook de ruisonderdrukking is niet supergoed in vergelijking met hoofdtelefoons van sommige andere merken, waarbij de verstaanbaarheid van de microfoon tegenvalt als er veel ruis is in de omgeving. De accuduur is gemiddeld, maar opladen gaat teleurstellend traag.
De hoofdtelefoons in Sony's WH-1000X-serie groeiden de afgelopen jaren uit tot de populairste noisecancellingkoptelefoons die er zijn. Dat is niet gek, want de noisecancellation behoort steevast tot de beste op de markt, en de hoofdtelefoons bieden over het algemeen veel functionaliteit en een uitstekend draagcomfort. De WH-1000XM6 is het nieuwste model, dat dit voorjaar uitkwam en dat we destijds al bekeken in een uitgebreide losse review. Met 430 euro is het een van de duurste modellen in de test: alleen de Apple AirPods Max kost nog meer.
Design en draagcomfort
De WH-1000XM6 heeft bijna dezelfde strakke belijning als de WH-1000XM5, maar het design is praktischer. Zo kon je de oorschelpen bij de XM5 niet langer inklappen om hem compact mee te nemen, maar de XM6 heeft deze functie weer teruggebracht. Slechts twee andere hoofdtelefoons in deze test hebben dat ook: de Bose QuietComfort Ultra en de JBL Tour One M3. Evenals zijn voorganger is de XM6 grotendeels gemaakt van plastic. Bij ons zilvergrijze testmodel heeft dat een prettige, licht ruwe afwerking. De hoofdtelefoon voelt stevig aan, ondanks zijn lichte gewicht van 254 gram − 4 gram meer dan de Bose QuietComfort Ultra, het lichtste model in deze test.
Hoewel de XM6 net wat meer klemt dan de XM5, valt in vergelijking met de concurrentie op dat de klemming nog steeds gering is. In combinatie met de stevige oorkussens, de bredere hoofdband en het lichte gewicht is het een zeer comfortabele hoofdtelefoon om langere tijd te dragen. Het enige wat wellicht irritant is, is dat de oorschelpen van binnen niet diep zijn; je oren raken dus de binnenkant.
De XM6 wordt geleverd in een compacte, harde draagtas in de kleur van de koptelefoon. Een praktisch detail is de magnetische sluiting in plaats van de rits bij de voorgaande WH-1000XM-hoofdtelefoons. Je opent de tas daardoor sneller dan bij andere modellen.
Repareerbaarheid
In de eerdere losse review van de WH-1000XM6 gaven we kritiek op Sony vanwege de niet officieel vervangbare oorkussens. Je kunt ze niet bestellen bij de fabrikant. Toch zou ik in het kader van repareerbaarheid liever een WH-1000XM6 hebben dan sommige andere hoofdtelefoons in deze test. Het is in de praktijk niet heel moeilijk om de oorkussens te verwijderen, en een paar maanden na release zijn er al 'nepoorkussens' beschikbaar van derde partijen. Gezien de grote populariteit van Sony's koptelefoons zullen die waarschijnlijk nog lang en in groten getale beschikbaar blijven.
Net als bij veel andere draadloze hoofdtelefoons met actieve noisecancellation zijn andere onderdelen zoals accu of hoofdband niet gemakkelijk te vervangen. Voor wie wil gaan knutselen, heeft iFixit een gedetailleerde teardownvideo, maar reserveonderdelen lijken nog niet beschikbaar. Mogelijk komen die later wel, want voor de XM5 zijn ze bijvoorbeeld wel te vinden.
Bediening en software
De bediening verloopt bij de WH-1000XM6 via een combinatie van twee knoppen op de linkeroorschelp en een aanraakgevoelig paneeltje op de rechteroorschelp. De twee knoppen − een aan-uitknop en een multifunctionknop die standaard dient om tussen ruisonderdrukking en transparantiemodus te wisselen − zijn bij het nieuwe model makkelijker op de tast te herkennen. Het aanraakpaneeltje reageert vlot en je kunt er het volume mee regelen door omhoog en omlaag te swipen. Afspeelfuncties bedien je door te tikken en via swipes van voor naar achter.
De Sound Connect-app biedt zoveel mogelijkheden dat het een tikje onoverzichtelijk wordt. De hoofdpagina is een soort snel overzicht van de meestgebruikte functies. Door daarop te tikken, beland je in een gedetailleerder instellingenmenu. Daar is het mogelijk om de hoeveelheid transparantie te kiezen, maar niet de hoeveelheid ruisonderdrukking, zoals bij sommige oudere XM-hoofdtelefoons. De XM6 kan deze stand eventueel automatisch inschakelen via de optie 'Spreek om te chatten'. Sony heeft ook verschillende ruimtelijkheidsmodi ingebouwd, waarover hieronder meer, een equalizer met tien banden en de mogelijkheid om verschillende functies toe te wijzen aan de multifunctionknop.
Geluidskwaliteit
De Sony WH-1000XM6 klinkt lekker neutraal in vergelijking met eerdere modellen in de XM-serie. In de meting komt hij dichter bij de doelcurve die we gebruiken, dan concurrerende modellen. Dat maakt de klank van de XM6 realistisch, maar perfect is hij niet. Zoals opgemerkt in de eerdere review vind ik het geluidsbeeld van de hoofdtelefoon nog steeds niet best. De muziek lijkt meer vanuit het midden van je hoofd te komen, dan bij andere geteste modellen. Ook de scheiding tussen verschillende delen van het geluidsbeeld klinkt bij sommige andere hoofdtelefoons beter dan bij de WH-1000XM6. Bij bijvoorbeeld de Apple AirPods Max en Sennheiser Momentum 4 Wireless laten afzonderlijke instrumenten zich beter onderscheiden.
Je kunt bij het gebruik van de draadloze verbinding kiezen voor dezelfde codecs als bij Sony's WH-1000XM4 en XM5: SBC, AAC en uiteraard Sony's eigen LDAC. Daarmee is er voor zowel Android- als iPhone-gebruikers een goede optie beschikbaar. Ondersteuning voor Qualcomms aptX-codecs heeft Sony al sinds de XM4 laten vallen. Samen met de JBL Tour One M3 is de WH-1000XM6 de enige andere hoofdtelefoon met momenteel ondersteuning voor Bluetooth LE Audio en Auracast. In mijn ervaring werkt dat bij Sony wat minder handig dan bij JBL. Waar je bij JBL gewoon vanuit de app kunt inloggen op een Auracast-uitzending, vertrouwt Sony erop dat je smartphonemaker dat al heeft geregeld. Over een paar jaar is dat ongetwijfeld het geval, maar nu hebben de meeste toestellen nog niet zo'n knopje. Apple iPhones hebben het in ieder geval niet, en dus is Auracast-functionaliteit met zo'n toestel niet te gebruiken met de WH-1000XM6, terwijl het probleemloos werkt met de Tour One M3.
Bedraad luisteren naar de WH-1000XM6 kan opvallend genoeg niet via USB-C, wat alle andere geteste hoofdtelefoons wel ondersteunen, behalve de Bose QuietComfort Ultra. Je kunt de XM6 beluisteren zonder dat hij aan hoeft te staan, en luisteren en laden tegelijk kan bij dit model ook.
De optie 'Luistermodus' is Sony's ruimtelijkheidsmodus, die stereogeluid ruimtelijker kan laten klinken, maar ook integreert met Sony's 360 Reality Audio-ecosysteem. Als onderdeel daarvan zijn er streamingdiensten die echt ruimtelijk opgenomen audio serveren. Helaas zijn dat niet echt bekende namen, in tegenstelling tot bij Apple, waarbij je aan een Apple Music-abonnement genoeg hebt om van ruimtelijk Dolby Atmos-geluid te genieten in combinatie met de AirPods Max.
De WH-1000XM6 kan net als andere hoofdtelefoons ook reguliere stereocontent opkalefateren tot iets dat ruimtelijker klinkt. Het eindresultaat klinkt niet zo realistisch als bij sommige andere hoofdtelefoons in de test. Bovendien lijkt het in combinatie met 'normale' muziek niet mogelijk om de functie voor headtracking te activeren. Om het geluid beter af te stemmen op je oren, kun je wel een uitgebreide wizard doorlopen. Je kunt tot slot nog kiezen voor de functie 'Achtergrondmuziek', die het, zoals de naam al zegt, laat lijken alsof je muziek op de achtergrond afspeelt in je woonkamer of café. Dat is best geinig, maar de geluidskwaliteit boet daarmee nog veel meer in.
Ruisonderdrukking en transparantiemodus
Het is niet verrassend dat de Sony WH-1000XM6 van de geteste hoofdtelefoons beschikt over de beste ruisonderdrukking, over het geheel genomen. De XM6 biedt de beste demping voor lage tonen, wat voor bijvoorbeeld vliegreizen heel relevant is, en komt in het middenbereik binnen op de tweede plek. Alleen voor hoge tonen zakt de Sony-hoofdtelefoon wat terug. In dat bereik is de bereikte demping vooral afhankelijk van een goede passieve demping, dat wil zeggen het geluid dat de hoofdtelefoon tegenhoudt doordat hij simpelweg op de oren zit. Gelet op de lage hoeveelheid klemming en lichte constructie scoort de WH-1000XM6 alsnog niet slecht. De Apple AirPods Max en Bose QuietComfort Ultra doen het over het geheel genomen ongeveer even goed als de Sony-hoofdtelefoon, met de aantekening dat de AirPods Max minder hoge tonen dempen, terwijl de QuietComfort Ultra meer last heeft van onbedoelde bijgeluiden.
Van windruis heeft de WH-1000XM6 niet bovengemiddeld veel last als je aan de slag gaat met ruisonderdrukking; sommige andere hoofdtelefoons hebben een functie voor windruisonderdrukking in de app, zoals de Bose QuietComfort Ultra en Sennheiser Momentum 4 Wireless, en die twee modellen blokkeren storend bijgeluid nog effectiever als je dat inschakelt in de app. Sony had vroeger ook zo'n functie voor zijn oudere WH-1000XM-hoofdtelefoons, maar vertrouwt bij de XM6 volledig op automatische herkenning van het omgevingsgeluid.
Microfoon
Oude Sony WH-1000XM-hoofdtelefoons hadden een vrij belabberde microfoon, maar de laatste paar generaties zit er een sterk stijgende trend in. In een stille ruimte klinkt de WH-1000XM6 beter dan alle andere geteste hoofdtelefoons. Hoge tonen zijn een tikkeltje versterkt, maar dat geeft wel een goede verstaanbaarheid. In de ruistest weet de WH-1000XM6 het lawaai van de speaker effectief te onderdrukken, terwijl de testopname er duidelijk doorheenkomt. Die klinkt door het gesnoei van Sony’s nieuwe AI-algoritme wel redelijk 'robotisch'.
Originele mictestsample
Mictest Sony WH-1000XM6
Micruistest Sony WH-1000XM6
Ook als we aan de slag gaan met windruis, is er totaal geen ruis meer te horen op de achtergrond. De artefacten van de ruisonderdrukking zijn in dit geval kleiner; de verstaanbaarheid is goed, maar nipt minder dan bij JBL en Nothing, die in deze test het beste scoren.
Accuduur
De accuduur van de Sony WH-1000XM6 is goed. In de belangrijkste van de twee accutests die we doen, die met ingeschakelde ruisonderdrukking, eindigt de hoofdtelefoon van Sony op plek twee, achter de Sennheiser Momentum 4 Wireless. Pas na één dag en achttien uur geeft de WH-1000XM6 de geest, dertig procent langer dan de gemiddelde concurrent. Opvallend is dat de XM6 niet heel veel langer meegaat als je anc uitschakelt: we krijgen er slechts zo'n drie uur bij, terwijl andere hoofdtelefoons dan enorm veel beter kunnen presteren.
Van alle geteste modellen laadt de WH-1000XM6 veruit het snelst op. Na 1 uur en 18 minuten zit de hoofdtelefoon vanaf leeg weer helemaal vol, waar de concurrentie er over het algemeen richting de 2 uur voor nodig heeft. De WH-1000XM6 is ook een van de twee modellen die na een halfuurtje laden alweer voor meer dan de helft vol zitten.
In het kort
De Sony WH-1000XM6 is momenteel een van de beste hoofdtelefoons met noisecancelling, maar hij is wel duurder dan de meeste andere modellen. Je krijgt daar een lichtgewicht hoofdtelefoon voor terug, met scharnierende oorschelpen waardoor je hem compacter kunt meenemen. De hoofdtelefoon heeft veel mogelijkheden, waaronder een uitgebreide equalizerfunctie, en al ondersteuning voor de nieuwe Bluetooth Auracast-functie. Helaas is bedraad luisteren nog steeds niet mogelijk via USB-C. De WH-1000XM6 heeft zeer goede ruisonderdrukking, en daarnaast goede windruisreductie. De klank is neutraal, maar het geluidsbeeld en de scheiding van het geluid kunnen beter. Ook de ruimtelijkheidsmodus is niet zo goed als die van andere merken. De gesprekskwaliteit is goed, maar de nieuwe AI-gebaseerde ruisonderdrukking veroorzaakte in onze test enige vervorming. Uit onze test bleek ook dat de hoofdtelefoon een zeer goede accuduur heeft en een hoge laadsnelheid.
Vergelijkende tests: verbindingsmogelijkheden en audiokwaliteit
Met alle vergeleken hoofdtelefoons kun je zowel draadloos als bedraad luisteren. Bij ieder apparaat kan de bluetoothverbinding met twee apparaten tegelijk worden gebruikt (Bluetooth Multipoint), iets dat je soms eerst moet aanzetten in de app. Sommige apparaten ondersteunen ook Auracast, waarmee meerdere hoofdtelefoons tegelijk naar één stream kunnen luisteren.
Bluetoothcodecs: hoe zit het ook alweer? (klik om uit te klappen)
Audio over bluetooth wordt gecomprimeerd met verschillende codecs, want de bandbreedte volstaat niet om een audiostream één op één door te zetten. Om een codec te kunnen gebruiken, moet zowel de koptelefoon als het bronapparaat hem ondersteunen. Voor SBC is dat altijd het geval, AAC wordt vaak ook ondersteund. De encodeerkwaliteit verschilt bij deze codecs van apparaat tot apparaat, waardoor de geluidskwaliteit kan tegenvallen. Apple iPhones en iPads hebben wél een uitstekende AAC-encoder aan boord.
Bij de Qualcomm aptX- en Sony LDAC-codecs zijn verschillen in encodeerkwaliteit tussen verschillende bronapparaten kleiner en kun je daarmee beter op de geluidskwaliteit vertrouwen. Sommige varianten van deze 'hi-res' codecs ondersteunen een hogere bitrate dan SBC en AAC, wat in theorie een hogere geluidskwaliteit mogelijk maakt. Dat vereist natuurlijk wel een stabielere bluetoothverbinding. In drukkere omgevingen schalen aptX en LDAC de bitrate en kwaliteit automatisch terug. Deze codecs zijn op minder apparaten beschikbaar. Apple iPhones, iPads en Macs hebben bijvoorbeeld geen aptX- of LDAC-ondersteuning, en de meeste Windows-pc's standaard ook niet.
AptX Lossless kan, zoals de naam al zegt, geluid zonder verlies van kwaliteit doorgeven, wat niet geldt voor de overige codecs. Dit vereist een bitrate van zo'n 1,2Mbit/s, vier keer hoger dan het normale maximum voor SBC en een kwart meer dan LDAC op zijn maximale kwaliteit. Kan de bluetoothverbinding dat niet aan, dan schaalt aptX Lossless de bitrate eveneens terug om drop-outs te voorkomen, waardoor de 'lossless' codec in de praktijk niet altijd écht verliesvrij is. De ondersteuning op bronapparaten is nóg minder breed dan voor overige aptX-varianten en voornamelijk beperkt tot high-end smartphones.
Bovengenoemde codecs gebruiken de reguliere Bluetooth-standaard, maar vanaf Bluetooth 5.3 is het ook mogelijk om audio te verzenden over het zuinigere Bluetooth LE-protocol. Daarbij wordt gebruikgemaakt van de nieuwe LC3-codec. In tegenstelling tot bij bovengenoemde 'hi-res' codecs ligt de nadruk hierbij op het bieden van een zo goed mogelijke geluidskwaliteit op de relatief lage bitrate van Bluetooth LE. Auracast, een nieuwe functie van Bluetooth 5.3 waarbij meerdere hoofdtelefoons tegelijk naar dezelfde audiostream kunnen luisteren, maakt ook gebruik van Bluetooth LE en de LC3-codec.
In de onderstaande tabel vind je per hoofdtelefoon meer informatie over de verbindingsmogelijkheden. De Shure Aonic 50 Gen 2, Bowers & Wilkins Px7 S3 en Sonos Ace hebben de uitgebreidste codecondersteuning; de laatste twee ondersteunen als enige aptX Lossless. Bluetooth LE Audio, de LC3-codec en Auracast vind je voorlopig alleen op de JBL Tour One M3 en Sony WH-1000XM6, waarbij de Bowers & Wilkins Px7 S3 er later dit jaar een update voor krijgt. JBL heeft de Auracast-implementatie beduidend beter voor elkaar. Inloggen op een Auracast-uitzending kan vanuit de JBL-app, waar je bij Sony afhankelijk bent van het bluetoothmenu van je smartphone. Lang niet alle Android-telefoons hebben er al een knopje voor, en iPhones in ieder geval niet.
Bij de meeste hoofdtelefoons luister je bedraad via USB-C of via 3,5mm, hoewel de laatste aansluiting alleen bij de Sony WH-1000XM6 en Nothing Headphone 1 nog fysiek op de hoofdtelefoon zit. Bij de Bose QuietComfort Ultra, Sennheiser Momentum 4 Wireless en Shure Aonic 50 Gen 2 is hij uitgevoerd als een kleinere 2,5mm-aansluiting. Op de overige modellen zit een kabel van USB-C naar 3,5mm in de doos. Alleen bij de Apple AirPods Max moet je een adapter bijkopen om via 3,5mm te kunnen luisteren. Dat lijkt ook echt een Apple-kabeltje te moeten zijn: het meegeleverde verloopje van JBL werkt niet.
De Bose QuietComfort Ultra en, opmerkelijk genoeg, de gloednieuwe Sony WH-1000XM6, vereisen juist een adapter om via USB-C te luisteren. De USB-C-poort op die hoofdtelefoons dient alleen voor opladen. Niet echt handig, als je bedenkt dat vrijwel nog geen enkele smartphone een 3,5mm-poort heeft.
Ondersteunde codecs Bluetooth (behalve SBC)
Auracast
Bedraad luisteren via USB-C
Bedraad luisteren via 3,5mm
Bedraad luisteren zonder inschakelen hoofdtelefoon
* LC3- en Auracast-ondersteuning zullen later dit jaar met een update worden toegevoegd aan de Bowers & Wilkins Px7 S3
Naar de hoofdtelefoons van Apple, Sennheiser, Shure en Sony kun je bedraad luisteren zonder dat de hoofdtelefoon is ingeschakeld. In passieve modus zijn de ingebouwde digital-to-analogconverteren versterker niet actief, wat betekent dat de geluidskwaliteit kan afnemen. Het model van Shure heeft daar minder last van dan de rest; die klinkt in passieve modus misschien juist wel beter dan wanneer hij aanstaat.
We hebben de hoofdtelefoons doorgemeten bij het gebruik van de bluetoothverbinding, in onze geluiddichte kooi. Daar staat een Kemar-torso met supergevoelige microfoons in de oren en een luidspreker in de mond. De exacte specificaties van onze meetapparatuur vind je in onderstaande tabel.
Meetapparatuur audio
Audiotesttorso
GRAS 45BC Kemar Head and Torso with Mouth Simulator
Akoestisch analysesysteem
Sinus Apollo Light
Analysesoftware
Sinus Samurai en Room EQ Wizard (REW)
Monitorluidspreker
M-Audio BX8
Bluetoothzender/-ontvanger
Ugreen USB-C aptX 5.3 Bluetooth Audio Adapter en Ugreen Bluetooth 5.4 Adapter
USB-dac
Topping X ShenzhenAudio EX5
In de grafiek hieronder zie je het verschil tussen de gemeten frequentierespons van de koptelefoon en de Harman OE 2018-curve, die we als 'richtlijn' gebruiken. We hebben dat voor ieder bereik (lage tonen, middentonen en hoge tonen) uitgedrukt als één getal, door de gemiddelde kwadratische afwijking (rms) te berekenen tussen de grafiek van de hoofdtelefoon en de Harman-curve. Klinkt ingewikkeld, maar de uitwerking is simpel: hoe hoger het getal, hoe meer de frequentierespons verschilt van de Harman-curve.
Ik heb de hoofdtelefoons beluisterd en vergeleken met een referentiemodel, de Sennheiser HD 650. Afgaande op de frequentierespons, maar ook andere eigenschappen die de klank bepalen, zoals het geluidsbeeld, de scheiding tussen instrumenten, het detail en de dynamiek in het geluid, vind ik de Apple AirPods Max, JBL Tour One M3 en Sennheiser Momentum 4 Wireless het beste klinken, gevolgd door de Sony WH-1000XM6 en Nothing Headphone 1. De basrijke klank maakt de Bose QuietComfort heel leuk om naar te luisteren, maar leent zich vooral goed voor bepaalde soorten muziek. De Bowers & Wilkins Px7 S3 klinkt een beetje versterkt in de hoge en lage tonen; bij de Sonos Ace mist het in vergelijking wat aan hoge tonen, detail en dynamiek. De Shure Aonic 50 Gen 2 versterkt juist de hoge tonen en mist aan bas, waarbij middentonen ook niet echt natuurlijk klinken.
Vergelijkende tests: anc en gesprekskwaliteit
Voor ruisdempingstests gebruiken we een monitorluidspreker in onze geluiddichte kooi om ruis af te spelen. Deze staat een meter van de meettorso af (gemeten vanaf de tweeter tot het rechteroor) en is in een hoek neergezet, zodat het geluid uit de luidspreker zowel direct als indirect de oren van ons testhoofd bereikt.
We trekken het geluidsniveau dat wordt gemeten met de koptelefoon op het testhoofd af van het geluidsniveau dat we meten met het hoofd zonder iets erop. We middelen de demping vervolgens voor lage tonen (20-200Hz), middentonen (200-2000Hz) en hoge tonen (2000-20.000Hz). Merk op dat actieve noisecancellation vooral actief is in het lagere bereik en een deel van het middenbereik; de demping voor hoge tonen is vooral afhankelijk van het geluid dat de koptelefoon tegenhoudt als hij simpelweg op de oren zit.
Op het vlak van ruisonderdrukking scoort de Sony WH-1000XM6 het best, gevolgd door de Apple AirPods Max. De Bose QuietComfort Ultra heeft ook erg effectieve ruisreductie, maar die leidt bij dat model wel tot wat bijgeluiden, waarbij ik ook wat meer druk op de oren ervaar. De JBL Tour One M3, Nothing Headphone 1 en Sennheiser Momentum 4 Wireless zitten in het middenveld. De JBL-hoofdtelefoon biedt een relatief goede actieve ruisreductie voor lage tonen, maar relatief weinig demping in hoge tonen. Sennheiser dempt vrij weinig lage tonen, maar doet het voor hoge tonen juist weer beter. De modellen van Sonos en Bowers & Wilkins komen daar weer achter; de Shure Aonic 50 Gen 2 is de afgetekende nummer laatst.
We hebben nog geen gestandaardiseerde test om de invloed van windruis op de noisecancellation te bepalen, maar ik heb de hoofdtelefoons daarvoor in de praktijk uitgeprobeerd terwijl er een ventilator op mijn gezicht stond te blazen. De Bose QuietComfort Ultra en Sennheiser Momentum 4 Wireless blokkeren het meeste geruis; beide hebben daarvoor een speciale functie die je via de app kunt activeren. De Apple AirPods Max en Sony WH-1000XM6 hebben dat niet, maar presteren toch goed. De Bowers & Wilkins Px7 S3 en Nothing Headphone 1 hebben relatief veel last van wind. Bij de Shure Aonic 50 Gen 2 hoor je een continu gejakker van hogere en lagere tonen in een luchtstroom, dus die presteert het minst goed.
Gesprekskwaliteit
Windruis kan natuurlijk ook de gesprekskwaliteit beïnvloeden, als de microfoontjes door een plotse windvlaag worden overstuurd. Ik heb voor die test mijn collega Sjef ingeschakeld, met wie ik met de negen hoofdtelefoons heb zitten bellen in onze geluiddichte kooi, zittend voor een ventilator. Sjef wist daarbij niet met welke hoofdtelefoon ik zat te bellen.
Sjef kon mij het beste verstaan met de JBL Tour One M3, gevolgd door de Nothing Headphone 1 en Sony WH-1000XM6. Al die drie hoofdtelefoons filteren de windruis effectief weg, maar houden tegelijk een helder stemgeluid over. De JBL doet het net iets beter dan de andere twee en heeft ook de unieke optie om de klank van de microfoon aan te passen in de app: je kunt wat meer bas of hoge tonen in je stem leggen. Dat verbeterde de verstaanbaarheid bij veel wind overigens niet.
Negatieve uitschieters zijn de Sonos Ace, Shure Aonic 50 Gen 2 en de Bowers & Wilkins Px7 S3. De Ace klinkt weliswaar vrij clean, maar wel erg dof, wat de verstaanbaarheid niet ten goede komt. De Aonic 50 Gen 2 laat zich telkens overstemmen door de wind en het volume fluctueert nogal. Bij de Px7 S3 is de verstaanbaarheid nog slechter doordat de hoofdtelefoon veel te agressief snoeit in het stemgeluid om ruis tot een minimum te beperken.
We hebben ook onze vaste mictests uitgevoerd, waarvoor we de ingebouwde speaker van onze meettorso in de geluidsarme ruimte een vast testbestand laten afspelen op telkens hetzelfde volume. We maken twee geluidsopnames met de op het hoofd geplaatste hoofdtelefoon: een zonder omgevingslawaai en een waarbij de monitorluidspreker, die we ook voor ruisdempingstests gebruiken, ruis genereert. De geluidsbestanden vind je per hoofdtelefoon op de betreffende pagina hierboven.
In deze vergelijking scoort deSony WH-1000XM6 het beste, met de aantekening dat de ruisreductie de stem nogal robotisch laat klinken. Bij andere modellen heeft die ruisreductie vaak het gevolg dat de stem erg dof klinkt. Bij de Nothing Headphone 1 en Sonos Ace komt dat de verstaanbaarheid niet ten goede. De Bose QuietComfort Ultra en Sennheiser Momentum 4 laten er vrij veel ruis doorheen komen, en dat is ook suboptimaal. Veruit het slechtst scoort de Bowers & Wilkins Px7 S3: die filtert zoveel ruis dat het stemgeluid nauwelijks nog te horen is.
Vergelijkende tests: accuduur en opladen
We meten de accuduur van hoofdtelefoons door muziek af te spelen met een volume van 80dB. Dat doen we over een draadloze bluetoothverbinding en op twee manieren: met en zonder ingeschakelde noisecancellation. We zetten de hoofdtelefoon op een set oren met ingebouwde microfoons en laten deze net zo lang spelen tot de accu het begeeft.
Accutest - anc ingeschakeld
Accutest - anc uitgeschakeld
Accutest - anc
Hoofdtelefoon
Gemiddelde tijd in uren en minuten (hoger is beter)
De Sennheiser Momentum 4 scoort in de belangrijkste test, die met anc ingeschakeld, als beste, gevolgd door de Sony WH-1000XM6. Ook de JBL Tour One M3 scoort goed. De Nothing Headphone 1 zet een absolute topscore neer in de test met uitgeschakelde noisecancellation, maar zakt terug naar de vierde plek als we actieve ruisdemping inschakelen. De Bose QuietComfort Ultra, Bowers & Wilkins Px7 S3 en Shure Aonic 50 Gen 2 bieden een ondergemiddelde accuduur. Met afstand het slechtst presteert echter de Apple AirPods Max.
Laadtijd
Procent vol na 30 minuten
Laadtijd
Hoofdtelefoon
Gemiddelde tijd in uren en minuten (lager is beter)
De laadtest voeren we op dezelfde manier uit als bij smartphones, met een krachtige oplader en een stroommeter, waardoor we achteraf per minuut het laadvermogen kunnen aflezen en bepalen wanneer de hoofdtelefoon helemaal vol zit. De Sony WH-1000XM6 zit duidelijk sneller vol dan de andere geteste hoofdtelefoons, die er over het algemeen net iets minder dan twee uur voor nodig hebben. Bij de Bose QuietComfort Ultra, Shure Aonic 50 Gen 2 en Sonos Ace duurt het duidelijk langer dan dat. Deze hoofdtelefoons zitten na een halfuurtje laden vanaf leeg ook maar voor ongeveer een kwart vol, terwijl de Bowers & Wilkins Px7 S3 en Sony WH-1000XM6 dan alweer voor meer dan de helft zijn opgeladen.
Conclusie
Van negen fabrikanten kregen we hun beste nieuwe over-earhoofdtelefoons met actieve ruisonderdrukking. Na een uitgebreide test is het tijd om de balans op te maken: met welke van deze koptelefoons ga je zo stil mogelijk het najaar in?
Het testveld valt uiteen in drie groepen van drie hoofdtelefoons. De Shure Aonic 50 Gen 2 is van het onderste drietal de duidelijke nummer laatst. Op nagenoeg alle vlakken waarop we hem hebben getest, scoort hij minder goed dan de concurrentie, van het ontwerp tot de geluidskwaliteit, gesprekskwaliteit, noisecancellation, accuduur en opladen. De Bowers & Wilkins Px7 S3 en Sonos Ace zijn twee hoofdtelefoons die er weliswaar fraai uitzien en zijn voorzien van interessante specificaties, zoals brede codecondersteuning in het geval van de Px7 S3 en integratie voor een Sonos-geluidssysteem bij de Ace. De testresultaten vallen echter ondergemiddeld uit; beide hoofdtelefoons hebben niet zo'n goede noisecancellation en niet het beste geluid. Bij de Px7 S3 zijn het draagcomfort, de repareerbaarheid en de slechte microfoonkwaliteit verdere aandachtspunten; de hoofdtelefoon van Sonos laadt heel traag op en heeft weinig aanvullende features.
In het middenveld vinden we de Apple AirPods Max, Bose QuietComfort Ultra en de Nothing Headphone 1. De laatste is een hoofdtelefoon die over het geheel genomen goed scoort en geen enorme steken laat vallen, maar ook op weinig punten echt uitblinkt. Het design verdeelt de meningen nogal, het is vrij zwaar en niet het comfortabelst, waarbij je weinig moet verwachten van de repareerbaarheid.
De hoofdtelefoons van Bose en Apple hebben enkele grote pluspunten, waaronder uitstekende noisecancellation, maar ook belangrijke minpunten. De AirPods Max werkt bijvoorbeeld perfect samen met iPhones en ziet er luxe uit, en hij klinkt ook erg goed. Hij is echter ruimschoots duurder dan de concurrentie, het design is kwetsbaar en de featureset is niet ruim. Bovendien is de accuduur veruit slechter dan die van andere producten. De QuietComfort Ultra heeft als verdere voordelen een erg compact en licht ontwerp. De klank onderscheidt zich met name door een diepe bas, wat het luisteren van bepaalde soorten muziek echt een genot maakt, maar voor andere genres minder goed werkt. De featureset is daarbij vrij minimaal, bijvoorbeeld als het gaat om codecondersteuning en extra functies in de app. Opladen gaat traag en de accuduur is niet erg goed.
De top 3 bestaat uit de Sennheiser Momentum 4 Wireless, de JBL Tour One M3 en de testwinnaar, de Sony WH-1000XM6. De hoofdtelefoon van Sennheiser is interessant omdat hij de langste accuduur heeft van de geteste hoofdtelefoons. De klank is ook erg goed, waarbij de prijs lager is dan bij veel concurrenten, wat hem een Great Value-award oplevert. Een opvolger staat mogelijk wel voor de deur. Voor een Momentum 5 zouden we hopen op betere noisecancellation, want die is bij de 4 slechts gemiddeld. Ook de featureset kan wat updates gebruiken. Extra functies heeft de JBL Tour One M3 juist in overvloed. Deze hoofdtelefoon zit vol met leuke snufjes, zoals ondersteuning voor Auracast en eventueel een meegeleverde bluetoothtransmitter. De gesprekskwaliteit behoort tot de beste van het testveld, de geluidskwaliteit ook, waarbij de accuduur en laadtijd in de top 3 zitten. Echter is de noisecancellation niet beter dan gemiddeld, en de bouwkwaliteit zelfs matig, hoewel dat het draagcomfort niet zo schaadt.
De Sony WH-1000XM6 is onder de streep duidelijk de beste van de geteste hoofdtelefoons en daarmee de winnaar van een Excellent Choice-award: hij scoort op de meeste testonderdelen goed tot uitstekend en praktisch nergens echt slecht. Hij is wel wat duurder dan het gros van de concurrentie, maar daar krijg je ook wat voor. Bedenk wel dat Sony’s oudere topmodellen prijstechnisch veel interessanter kunnen zijn.
Wat ik niet zo goed uit het artikel kan halen is hoe de gesprekskwaliteit voor degene met wie je belt is, als er andere mensen in de ruimte ook bellen (kantoortuin). Ik heb zelf een Bose en een collega een Sony, en gesprekken worden toch wel vaak onverstaanbaar tot het punt waar je iemand moet muten, omdat zijn mic dan andere personen oppikt.
We testen dit tot op zekere hoogte wel door middel van de mictest met ruis, waarvan je de testbestanden bij iedere hoofdtelefoon ook zelf kunt beluisteren. Maar we zouden wellicht ook een test kunnen toevoegen waarbij we dan een kantoortuin-geluid door de speaker in de testruimte laten horen. Ik ga het er eens met mijn collega's over hebben of we dit erbij kunnen doen voor toekomstige reviews.
Ik vraag me af of je de praktijk kantoortuin echt realistisch kunt nabootsen door dit via een (enkele) speaker te doen in een testruimte. Het gaat er mijns inziens om dat de microfoon alleen de stemmen met een minimaal volume vanuit een bepaalde richting/afstand oppakt. Je zou dus idealiter meerdere geluidsbronnen (liefst stem geluid) rondom de microfoon willen plaatsen om dit goed te testen. Dit klinkt vrij omvangrijk om te standaardiseren, maar is wel mogelijk. Zou zeker een mooie uitbreiding van de review zijn! Ik kan me voorstellen dat dit zeer doorslaggevend kan zijn voor de aanschaf van menig kantoorwerker.
volgensmij heeft tweakers/DPG zelf een prima open kantoor om dit uit te proberen. Wellicht moeilijk om een sample te delen, maar je kan er dan zeker iets over zeggen.
Zou zulke praktijktests erg graag terug zien in reviews. Ik heb de Sony van 2 generaties terug gekocht puur op de Tweakers review, en toen ook de geluidsfragmenten beluisterd. Echter, in de praktijk kan ik niet normaal een gesprek voeren wanneer ik buiten loop of anderszins geluid om me heen heb; afwassen, iets opruimen, een auto die voorbij rijd: het zorgt echt voor luide herrie bij de ontvanger.
Ik heb om deze reden de Steelseries Arctis Nova Pro aangeschaft. Deze heeft een uitschuifbare microfoon, en werkt als headset perfect, en heeft goed geluid als het op muziek aankomt. ANC laat wat te wensen over, maar het zou wel mooi zijn als die een keer wordt meegenomen in deze tests, om dat eens netjes naast elkaar te zetten.
In ieder geval prefect als headset, en zeer goed voor muziek. Muziek op de fiets iets minder.
Ja klopt sommige headsets laten alles door met de Microfoon, Poly is er ook zo 1 van die dat vaak doet.
Jaren een Jabra75 gehad op het werk, was echt een goeie headset. nu poly 4300 series echt bagger hierin.
Geluids kwaliteit voor muziek en bellen is best prima, maar de Microfoon laat echt alles door(Zeker in kantoor tuinen vervelend voor de ander).
Daarom maar weer overgeschakeld naar Jabra 55 evolve2, muziek kwaliteit hiervan wel minder. Maar goed gebruik hem toch eigenlijk alleen om te bellen.
Zelfde probleem met de AirPods Pro 2. Als ik iets moet opzoeken, dan gaat ie de mensen om mij heen versterken. Echt dood irritant, zeker met privacy issues.
Airpods zijn echt verschrikkelijk op dat vlak. Bij ons op kantoor heb je een aantal mensen die altijd met Airpods deelnemen aan een vergadering, dan hoor je gewoon iedereen die errond zit.
Je bedoeld dan als je iets moet opzoeken voor iemand die naast je zit/staat ofzo, dan doe je toch je oortje uit neem ik aan ?.
Net zoals dat je dan je koptelefoon ook niet oplaat dan, of in de supermarkt met afrekenen(Al is het maar 1 oortje).
Dat is gewoon een klein beetje normaal doen tegen de ander.
Nee. Als ik een telefonisch spreekuur heb en ik praat 10 seconden niet, gaat ie dus het geluid van de buurvrouw versterken. Ik kan moeilijk iemand voor 10 seconden in de wacht zetten
Ja wat mij betreft zou het cool zijn om naast nc op de mic bijvoorbeeld ook te detecteren wie de spreker is en juist alleen op diens stem te reageren. Dan heb je juist dat probleem niet meer.
Dit moest vast op een privacy-vriendelijke manier moeten kunnen
Ik heb een Lenovo headset waarin 3 microfoons zijn verwerkt. Dat schijnt nodig te zijn om omgevingsgeluid goed weg te filteren en die doet dat uitstekend. Bij de hier geteste headsets (die daar niet a priori voor gemaakt zijn) is dat toch wel lacking. In kantoortuin met Bose headset hielp het mij om in Teams de microfoon van de laptop in te stellen en als speaker de headset te kiezen. Ik vermoed dat de Windows/Teams-software beter is in filtering.
Uit eigen ervaring. Ik ben van sony mx3 naar mx5 gegaan omdat dat voor de andere kant zoveel fijner luistert tijdens bellen en zoomen. Bij mx5 hoort de ander niks meer van het spreekwoordelijke café met andere mensen en achtergrondmuziek. De mx3 was hier waardeloos voor terwijl het verder en prima koptelefoon blijft.
Misschien dat ik er gewoon los over kijk, maar ik mis een beetje het klassieke getabte kadertje waarin de beste modellen nog eens mooi worden samengevat met voor- en nadelen opgesomd.
Ik zie nu dat die samenvatting na elk model staat, en niet gegroepeerd.
[Reactie gewijzigd door nzall op 25 augustus 2025 11:28]
Ik wilde vroeger altijd dat alle headphones/earbuds AptX Adaptive (voor de laagste latency) en AptX Lossess (voor de beste geluidskwaliteit) gingen ondersteunen.
Tegenwoordig niet meer. LDAC is echt meer dan prima voor geluidskwaliteit, omdat de Bluetooth verbinding tegenwoordig beter is dan bij oude modellen (op quality mode stoorde het weleens, want dan was de verbinding niet goed genoeg voor 990kbit/s).
En met LE Audio, via LC3, heb je EN prima geluidskwaliteit EN de allerlaagste latency EN de beste energie efficiency.
Dus een headphone die zowel LDAC als LC3 ondersteund is eigenlijk wat je wil. Dan is de fabrikant ook niet gebonden aan Qualcomm audio/bluetooth chips, want alleen die ondersteunen AptX.
En hopelijk dat in de toekomst een software upgrade mogelijk is naar LC3 lossless.
De Airpods Max komen in deze vergelijking op plek 10:
10a) AirPods Max - These are slightly warm headphones with an excellent tuning. The sub bass is the star of the show with these. You won't find many wireless ANC headphones that display a sub bass this deep and clean. Pretty fun headphone as well. If you have access to Apple's Spatial Audio, there's no headphone on this list that can do movies better. The weakness is it lacks a little in clarity when compared to the headphones ranked above it. I do feel the PX7 S2e and Momentum 4 both sound a little more natural and less digitized, which if that's a big deal to you, may bump these down. The AirPods Max do resolve better than every headphone below it though, you just have to be ok with the slighly less than natural sound.
De dure merken staan natuurlijk in de top 3. Maar elk merk heeft wel zijn eigen plus en minpunten als ik alles lees. Het is maar net afhankelijk van je prioriteiten en de inhoud van je portemonnee
Volgens mij heeft Nothing zich nooit uitgesproken over repareerbaarheid? Of misschien wel over uitgesproken, maar nooit duidelijkgemaakt dat dit een doel is voor hen. Komt dat puur doordat ze doorzichtig zijn, dat ze dat voor jou uitstralen? Of verwar je Fairphone met Nothing?
Wellicht dat de crux hem in het laatste zit inderdaad. Ik verwar ze niet zozeer, maar qua marketing voelen ze voor mij alsof ze hetzelfde publiek proberen aan te spreken. In ieder geval met hun telefoons.
En ik mis juist weer de Focal Bathys in de lijst. Als we het toch over luxe hebben en wat geluidskwaliteit betreft zal het de andere headphones eenvoudig verslaan. Op andere terreinen zoals nc zou het dan spannend kunnen worden.
Inderdaad, als je 'luxe' in de titel opneemt zou je die er wel tussen verwachten en zoals @mopringles aangaf ook de Focal. Hoewel je over de IO-12 kan zeggen dat ie een beetje aan de prijzige kant zou kunnen zitten...
Ik heb zelf ook een Sony WH-1000XM4, en wat mij betreft wel. Noise-cancelling werkt ook gewoon bedraad (dat is niet altijd een gegeven), dus dat is ideaal wanneer je PC op volle toeren draait en de case-fans en GPU-fans veel lawaai maken.
Draadloos gaming daarentegen kun je eigenlijk vergeten. Daar is de latency veel te hoog voor. De microfoon werkt alleen draadloos (niet via de kabel), dus ook op dat gebied heb je weinig aan de XM4.
Om die redenen heb ik twee koptelefoons: een Astro A50 en de Sony XM4. Die eerste gebruik ik voor draadloos online gaming met vrienden. Goeie latency, redelijke microfoon, maar slechte isolatie en geen noise-cancelling. Voor solo bedraad gaming (meestal single-player spellen) is die XM4 ideaal.
Bedankt voor de feedback, mijn andere model wat ik overweeg is de Nova 5, wat meer allround betreffende connectiviteit, al zal het geluid heel wat minder zijn, ben geen audiofiel en was primair bedoelt voor gamen.
Voor muziek en gaming is de XM4 prima te gebruiken, maar zodra je de microfoon ook gaat gebruiken is het geluid (in ieder geval bij mij) behoorlijk slecht. Of ik doe iets fout, maar als gaming headset is die niet goed bruikbaar (een Teams call gaat dan wel weer redelijk).
Naast de XM4 heb ik nog een aparte amp/dac in combinatie met Hifiman Ananda Nano (dat heeft verder niets met headsets en noise cancelling te maken, maar als ik muziek wil luisteren, maar ook met gaming, dan pak ik die)
Kan hem hier ook zeker aanraden. En nog ter aanvulling de XM5 echt afraden. Die had ik eerst gekocht, maar had na 10 minuten al pijn op mijn hoofd. Direct teruggestuurd en geruild voor de XM4! Kwam van de XM2 (die ik toen al goed vond) maar wat een heerlijke upgrade. Ik gebruik mijn XM2 nog wel eens in nood (Ow die batterij gaat nog wel 5 uur mee, en dan toch in 1 keer uit haha) en dan merk he pas hoe goed die XM4 eigenlijk is!
Mijn WF-1000XM5 avontuur was daarintegen geen succes en die heb ik uit fustratie (slechte geluidskwaliteit en pasvorm) gewisseld voor de QC Ultra buds.
De ANC van die van mij is over de jaren heen geleidelijk gedegradeerd tot het niveau dat het nauwelijk nog merkbaar is. Het duurde lang voordat ik het doorhad. Ik weet niet of een bekend probleem is, maar voor de zekerheid ben ik overgestapt op een Bose Ultra QuietComfort en tot nu toe heel erg tevreden.
Nadeel van de XM4 is trouwens dat bellen niet goed mogelijk is, ook niet in stille ruimtes.
Eergister, na lang twijfelen welke het zou gaan worden, nieuwe B&W Px7 S3 gekocht. Een upgrade voor m'n oude Bose QC 35. Wat een heerlijk geluid heeft dat apparaat! Kan er niks anders van maken, ondanks dat 'ie hier niet als beste scoort.
Update: waarom eigenlijk wel het Sony vlaggenschip getest en dan niet de Px8 ernaast gelegd?
[Reactie gewijzigd door varttaanen op 25 augustus 2025 08:39]
Ja, dat vraag ik me ook af, je neemt van de genoemde merken het topmodel en van B&W neem je het "middensegment". Dat blijkt ook uit de testresultaten, want de PX7 zit bij de laatste drie. In reviews over de PX8 lees je dat deze zeer comfortabel zit en erg mooi geluid weergeeft.
Er zijn zelfs reviews te vinden die de Px7 S3 qua geluid naast, of zelfs boven, de Px8 zetten - afhankelijk van wat voor geluidsprofiel je fijner vindt.
Precies... ik kan echt niet begrijpen dat de Px7 zo laag scoort en (nogal kort door de bocht) aan de kant wordt geschoven. De praktijk leert echt heel anders.
Px7s2 hier. Het is mijn eerste wireless headphone maar ik vind het in alle opzichten een topding. Alleen die B&W software met account staat me een beetje tegen.
Ligt het aan mijn browser/OS op mijn Google 8pro of is er geen opmaak in de vorm van indeling/paragrafen? Voor mij is dit artikel onleesbaar als ik specifiek een bepaalde headset review wil lezen. Ik zie voor het eerst dat er tegenwoordig een inhoudsopgave onderaan de pagina vast staat. Solved
Inhoudelijk net zelf een totaal andere (prijs)klasse headset gekocht, de Anker Q45 voor 55e,- bij de Chinese gigant. Hoewel ik een bovengemiddeld audiofiel ben, bespaar ik dan toch op headsets, omdat ze voor mij gebruiksvoorwerpen zijn die niet lang meegaan. In de regel max. 2 jaar omdat ze flink te lijden hebben en ik ze "opmaak" tijdens het klussen e.d. Van mijn Q30 is de nepleren oorschelpbekleding losgekomen. Ik ben benieuwd hoe deze headset zich verhoudt tot dit soort top of the bill headsets.
[Reactie gewijzigd door PROximity op 25 augustus 2025 12:16]
Als die een beetje als de Q30 die ik nu 3 jaar door wind en weer heb getrokken.
Veel bas, NC die meer een idee is dan een toevoeging. Transparancy mode die erg raar werkt.
Geluid is "lekker" voor onderweg, headset connect makkelijk behalve op linux PC's.
Hele leuke test omdat het gaat om producten welke veel worden gebruikt.
Ik ben het overal eens met de conclusie voor de XM6.
Er is echter 1 ding wat niet kan kloppen....en dat is de geluidskwaliteit van de PX7S3. Deze hoofdtelefoon klinkt zeer goed en vol. Misschien zelfs beter dan de momentum 4. Hier gaat echt iets fout in de test.
Ik snap dit ook niet helemaal. In veel andere online testen wordt de B&W vaak als een van de betere qua geluidskwaliteit gezien. Ik heb zelf net op Amazon een PX8 gekocht gekocht voor minder dan de PX S3. We gaan het zien deze week. Twijfel dan toch of ik niet die Sony had moeten nemen
Wel goed en tof artikel van Tweakers. Hier wordt ik wel blij van op maandag ochtend.
[Reactie gewijzigd door ThaDude op 25 augustus 2025 08:43]
Ik heb de PX8 ook en heb hem vergeleken met de Sony en andere. Die komen niet in de buurt van de PX8 qua soundstage en frequentie scheiding. Het is ook een andere prijsklasse. Ben er erg gelukkig mee, moet ik zeggen.
Het lijkt me dat men even de frequentierespons-grafiek heeft opgesteld en op basis hiervan een korte paragraaf neergezet omtrent geluidskwalitieit, zonder rekening te houden met alle andere factoren die van belang kunnen zijn hiervoor.
De testwinnaar is de enige waarbij bij de plus en minpunten met geen woord gerept wordt over de geluidskwaliteit, m.i toch het belangrijkste aspect van een koptelefoon. Bijzonder.
Bij de andere modellen doe je dit niet altijd, terwijl je daar ook bepaalde punten goed vindt en andere niet. Neem bijvoorbeeld de Bose, wat meer bas en niet geschikt voor alle muziekstijlen. Met de EQ kan bas worden aangepast, ook al heeft die maar drie sliders. Bij de Nothing is het geluid te helder, ditlaat je niet terugkomen in de plus en minnen, etc. Omdat je niet de weging noemt welke aspecten zwaarder wegen of niet komt deze hele testuitslagen behoorlijk willekeurig over.
De Bose QuietComfort Ultra komt daar als Best Overall winnaar uit. Maar ook met meerdere categorie winnaars, zoals Best Sound, Best compact, best value.
Het zou beter zijn als een review hier ook op zo'n manier gaan werken. Zo kun je veel gemakkelijker vergelijken als lezer wat voor jezelf het belangrijkste is.
[Reactie gewijzigd door Corrigan op 25 augustus 2025 15:07]
Ze kunnen meten wat ze willen hier, maar ik heb de Bose QuietComfort Ultra net gekocht, en die heeft een merkbaar betere noise cancellation dan de Sony's die ik heb. Ik hoor nu vrijwel niets meer van mijn naast mij gamende zoon. Tot dusver was ik Sony fan, nu niet meer. Ik heb alleen niet de XM6 (wel de 2,3,4,5). XM6 is veel te duur. Overigens vond ik de XM4 net iets beter dempen dan de XM5. Ik denk dat de oudere maar stevigere schelpen daar meer helpen met passieve demping, maar dat is een vermoeden.
Ja dat kan, maar dat moet dan wel via de Bose connect app. Ik krijg het met alleen de knop op de koptelefoon niet voor elkaar. Vind ik zelf geen probleem, maar wel vreemd.
Ok voor mij is het wel van belang dat ie ook uit kan. Ik was zelf namelijk ook geïnteresseerd totdat ik op Reddit las dat uit niet echt uit is en ze last hebben van bijgeluiden.
In de tekst wordt de geluidskwaliteit wel genoemd, maar ook dat dit niet het beste is. Toch wordt deze hoofdtelefoon als testwinnaar uitgeroepen.
Zolang de wegingsfactoren niet worden gepubliceerd heb je weinig aan dit soort van reviews en het uitroepen van een testwinnaar. Dan kun je zelf een andere vergelijking maken.
Bij Apple zie ik dat het materiaal van de oorschelp ademend lijkt (mesh), bij Bose is dat (nep)leer. Mijn ervaring is dat je bij die laatste zweetoren krijgt. In hoeverre is dit getest? Want voor mij een cruciaal punt.
Ik heb de QC35ii die ik heel veel gebruik, ook bij lange vluchten. Geen klachten over zweet oren, materiaal is goed en fijn. En ook veel after market vervanging. Inclusief suède als je dat prettiger vindt.
dat valt wel mee met de qc ultra. Helaas gaan de oorkussens wel snel kapot, bij mij na 8 maanden (op reddit lees is veel verhalen van mensen waarbij dit al na 6 maanden optreedt).
:strip_exif()/i/2007686468.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007686470.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007686472.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007686474.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689732.png?f=imagegallery)
/i/2007689722.png?f=imagegallery)
/i/2007689724.png?f=imagegallery)
/i/2007689726.png?f=imagegallery)
/i/2007689728.png?f=imagegallery)
/i/2007689730.png?f=imagegallery)
/i/2007691092.png?f=imagegallery)
/i/2007691094.png?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2006931584.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007690554.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007690560.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007690558.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007690556.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689734.png?f=imagegallery)
/i/2007689736.png?f=imagegallery)
/i/2007689738.png?f=imagegallery)
/i/2007689740.png?f=imagegallery)
/i/2007689742.png?f=imagegallery)
/i/2007689744.png?f=imagegallery)
/i/2007691096.png?f=imagegallery)
/i/2007691098.png?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2006179618.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007689888.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689890.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689894.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689892.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689746.png?f=imagegallery)
/i/2007689748.png?f=imagegallery)
/i/2007689750.png?f=imagegallery)
/i/2007689752.png?f=imagegallery)
/i/2007689754.png?f=imagegallery)
/i/2007689756.png?f=imagegallery)
/i/2007691100.png?f=imagegallery)
/i/2007691102.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007426546.png?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007689896.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689898.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689900.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689902.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689758.png?f=imagegallery)
/i/2007689760.png?f=imagegallery)
/i/2007689762.png?f=imagegallery)
/i/2007689764.png?f=imagegallery)
/i/2007689766.png?f=imagegallery)
/i/2007689768.png?f=imagegallery)
/i/2007689770.png?f=imagegallery)
/i/2007689772.png?f=imagegallery)
/i/2007689774.png?f=imagegallery)
/i/2007689776.png?f=imagegallery)
/i/2007689778.png?f=imagegallery)
/i/2007689780.png?f=imagegallery)
/i/2007689782.png?f=imagegallery)
/i/2007689784.png?f=imagegallery)
/i/2007689786.png?f=imagegallery)
/i/2007689788.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007690000.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689998.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007690002.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007691104.png?f=imagegallery)
/i/2007691106.png?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2007413498.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007689914.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689916.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689920.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689918.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689790.png?f=imagegallery)
/i/2007689792.png?f=imagegallery)
/i/2007689794.png?f=imagegallery)
/i/2007689796.png?f=imagegallery)
/i/2007689798.png?f=imagegallery)
/i/2007689800.png?f=imagegallery)
/i/2007689802.png?f=imagegallery)
/i/2007689804.png?f=imagegallery)
/i/2007691108.png?f=imagegallery)
/i/2007691110.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689928.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689926.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689922.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689924.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689806.png?f=imagegallery)
/i/2007689808.png?f=imagegallery)
/i/2007689810.png?f=imagegallery)
/i/2007689812.png?f=imagegallery)
/i/2007689814.png?f=imagegallery)
/i/2007689816.png?f=imagegallery)
/i/2007689818.png?f=imagegallery)
/i/2007689820.png?f=imagegallery)
/i/2007689822.png?f=imagegallery)
/i/2007689824.png?f=imagegallery)
/i/2007689826.png?f=imagegallery)
/i/2007689828.png?f=imagegallery)
/i/2007691112.png?f=imagegallery)
/i/2007691114.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2005280924.webp?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007689936.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689934.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689932.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689930.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689830.png?f=imagegallery)
/i/2007689832.png?f=imagegallery)
/i/2007689834.png?f=imagegallery)
/i/2007689836.png?f=imagegallery)
/i/2007689838.png?f=imagegallery)
/i/2007689840.png?f=imagegallery)
/i/2007689842.png?f=imagegallery)
/i/2007689844.png?f=imagegallery)
/i/2007691116.png?f=imagegallery)
/i/2007691118.png?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2006099902.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007689940.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689946.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689942.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689944.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689846.png?f=imagegallery)
/i/2007689848.png?f=imagegallery)
/i/2007689850.png?f=imagegallery)
/i/2007689852.png?f=imagegallery)
/i/2007689854.png?f=imagegallery)
/i/2007689856.png?f=imagegallery)
/i/2007691120.png?f=imagegallery)
/i/2007691122.png?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2006717258.webp?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2007689950.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007689952.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007476698.jpeg?f=imagegallery)
:strip_exif()/i/2007476678.jpeg?f=imagegallery)
/i/2007689860.png?f=imagegallery)
/i/2007689862.png?f=imagegallery)
/i/2007689864.png?f=imagegallery)
/i/2007689866.png?f=imagegallery)
/i/2007689868.png?f=imagegallery)
/i/2007689870.png?f=imagegallery)
/i/2007689872.png?f=imagegallery)
/i/2007689874.png?f=imagegallery)
/i/2007689876.png?f=imagegallery)
/i/2007689878.png?f=imagegallery)
/i/2007689880.png?f=imagegallery)
/i/2007689882.png?f=imagegallery)
/i/2007691124.png?f=imagegallery)
/i/2007691126.png?f=imagegallery)
:fill(white):strip_exif()/i/2007476376.jpeg?f=thumblarge)
:strip_exif()/i/2004058408.png?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2007476352.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2007599920.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/i/2007476300.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_icc():strip_exif()/u/782695/crop671b96fb75045_cropped.jpg?f=community)
:strip_exif()/i/2005280924.webp?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2006179618.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2007426524.png?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2007413106.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_exif()/i/2006717266.webp?f=thumbmedium)
:fill(white):strip_exif()/i/2006099902.jpeg?f=thumbmedium)
:strip_icc():strip_exif()/i/2007195656.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2007742674.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2007741994.jpeg?f=fpa)
:strip_icc():strip_exif()/u/243583/crop5f528d5b6e0ff_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/31610/pacman-leadership.JPG?f=community){kind=small}
/u/433185/crop6403a776d503d_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/513333/crop58b92df12af71_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/498936/crop5b62bb30b720d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/102469/crop60633f8b439f1_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/769929/crop5b80703c246ff_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/94045/crop66c1b4250e8a2_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/176404/crop5d8a18233281d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/309494/crop5937c5e619f04_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/81282/avatar.jpg?f=community){kind=avatar}
/u/639550/crop60e5d72718a01_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/15441/cat.gif?f=community){kind=small}
/u/2167782/crop6717af3b689d5.png?f=community){kind=small}
/u/62673/crop56e2e8ee04df2_cropped.png?f=community){kind=small}
/u/236977/crop5e678cef94b25_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/478652/crop55c48d502231d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1643572/crop63c2e686b63c0_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/225731/crop5ed89a79424f7_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/107621/ccicon.jpg?f=community){kind=small}
/u/781927/crop683596dc82b87_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/14277/avatar.gif?f=community){kind=avatar}
:strip_exif()/u/284473/crop598caffe294d9.gif?f=community){kind=small}