Nadat we vorig jaar in Leipzig al een voorproefje van Flashpoint 2 te zien kregen, konden we kortgeleden zelf met een vroege en nog wat beperkte versie van het spel aan de slag. Ontwikkelaars reserveren vroege versies van spellen vaak om dat deel van de gameplay te presenteren dat in hun ogen representatief is voor het spel, zodat reviewers toch een goed beeld van de game kunnen krijgen. Het nadeel van vroege versies is echter dat het stapsgewijs opbouwen van de moeilijkheidsgraad er zelden bij is, en bovendien ontbreekt een uitgebreide tutorial meestal.
Getest op: Xbox 360 en pc
Verschijnt ook op: PlayStation 3
Je voelt het een beetje aankomen: Operation Flashpoint 2 is pittig, en zelfs meer dan dat. In Leipzig zagen we dat visueel tot uiting komen, maar tijdens de twee missies die we konden spelen ondervonden we aan den lijve dat Operation Flashpoint 2 niet gemaakt wordt voor de gemiddelde Call of Duty-speler. We hebben elk van beide missies talloze malen opnieuw moeten beginnen om ze helemaal tot een goed einde te brengen. Overigens kon de moeilijkheidsgraad in deze versie slechts een beetje beïnvloed worden; de niveaukeuze had alleen invloed op de hoeveelheid informatie die we via HUD-elementen op het scherm kregen, maar de vijanden gingen er niet beter of slechter van schieten. Je zult dus op élk niveau je best moeten doen.
Flankeren en onder druk zetten
Met de moeilijkheidsgraad is wellicht het belangrijkste pluspunt van Operation Flashpoint 2 genoemd. Dat gaat hand in hand met een zeer hoog realisme, variërend van de manier waarop je je oriënteert totaan de vuurgevechten. Bovendien moet je niet alleen goed schieten en voorkomen dat je zelf geraakt wordt, je moet je tegelijkerheid ook concentreren op het aansturen van je team. Blijf je constant bij elkaar en ren je overal recht op af, dan wordt Operation Flashpoint 2 geen succes voor je: je bent steeds bezig met het flankeren en onder druk zetten van je vijanden. Het spel stelt je geregeld voor aparte uitdagingen. Zo werden we in de eerste missie omsingeld door twee met machinegeweren uitgeruste jeeps; zie dan je complete team maar eens op de been te houden.
De missies die we konden spelen waren zeer verschillend, hoewel ze wel vaak dezelfde opzet hadden. Je opereert altijd in een team en zult de mogelijkheden daarvan ten volle moeten benutten. De manier waarop je dat moet doen, verschilt echter van missie tot missie. Waar we ons in de eerste missie vooral voorzichtig moesten voortbewegen en de vijand zoveel mogelijk ongezien moesten bestoken, daar was de tweede missie meer een collectieve Rambo-actie. Die tweede missie start op het strand, waarna jij met je team het zware geschut moet begeleiden en zoveel mogelijk vijandelijke antitanksoldaten moet uitschakelen.
Het spreekt voor zich dat het er bij een bestorming van een strand en het land daarachter een stuk minder stil aan toe gaat dan bij de eerste missie, waarin we een aantal strategische doelen moesten innemen en een dorpje moesten uitkammen. In die tweede missie drong pas goed door hoe dodelijk één enkele kogel kan zijn: je belandt namelijk in een gigantisch vuurgevecht waarbij er overal kogels rondvliegen. Nog nooit hebben we zo vaak achter elkaar 'restart mission' gebruikt...
Gebrekkig of realistisch?
Hoewel we nog niet erg veel voorbeelden kunnen geven, leek de kunstmatige intelligentie goed zijn werk te doen. De manier waarop vijandelijke soldaten reageren op het vuur van jou en je team, is overtuigend en realistisch. Ook je teamgenoten zijn geen hersenloze robots en snappen dat ze dekking moeten zoeken als ze onder vuur liggen. Het is dan ook niet de AI die een stoorzender is tussen jou en je team, maar de gebruikersinterface. Omdat Operation Flashpoint 2 realisme boven alles stelt, ontbreken bepaalde visuele indicatoren die bij heel veel andere games normaal zijn. Daardoor is bijvoorbeeld heel moeilijk te zien waar je teamgenoten zich exact bevinden. Je kunt ze zien op de mini-map, maar in het beeld zelf zijn het gewoon soldaten, zonder enige indicatie boven hun hoofd. Ook vijanden en soldaten aan jouw kant worden niet speciaal aangeduid, waardoor je aan hun pakje en gedrag moet zien af te lezen of je er wel of niet op moet schieten. Medestrijders die vallen door friendly fire zijn dan ook eerder regel dan uitzondering, en het is knap moeilijk om een succesvolle flankeermanouevre te doen als je niet precies weet wat je team een paar honderd meter verderop aan het uitspoken is.

Grafisch sterk
Dat maakt Operation Flashpoint 2 een game die je doet afvragen waar de grens tussen simulatie en game eigenlijk ligt, en je kunt betwisten of een ultrarealistische aanpak wel zo geschikt is voor een game. Iedereen zal het er echter over eens zijn dat die aanpak tot geweldige graphics leidt. Terwijl een goed opgezet spel als ArmA II ten onder ging aan verouderde techniek, laat Operation Flashpoint 2 zien hoe het beter kan. De modellen van de wapens zijn haarscherp en tot in detail correct - voor zover wij dat kunnen nagaan dan - en de omgevingen zijn mooi. Dat laatste geldt zeker ook in functionele zin; een soldaat die zich in hoog gras laat vallen, zie je ook echt niet meer. Het enige minnetje wat betreft de technische uitvoering vonden we het besturen van de jeeps. Ze voelen nog stroperig aan, en de collision detection hield het te vaak even niet bij, waardoor we soms ineens stilstonden tegen een boom waar we een seconde of drie geleden al langsgereden waren. Opvallend is overigens ook dat wij nauwelijks visuele verschillen wisten te ontdekken tussen de Xbox 360- en de pc-versie, terwijl we laatstgenoemde versie toch op veel zwaardere hardware hadden draaien dan die van de Xbox 360.