DOOM: The Dark Ages
DOOM: The Dark Ages is net als de twee voorgangers uitzonderlijk vermakelijk en absoluut grafisch mooier dan die delen. De fundamentele gameplay zit ijzersterk in elkaar, mede dankzij de unieke flow van gevechten, waarbij het nieuwe zaagschild centraal staat. Je voelt je daarmee als de Slayer een regelrechte badass, al ontbreken de vette Glory Kills in dit deel. Andere nieuwe elementen zijn een minder groot succes. De grotere nadruk op het verhaal werkt niet lekker vanwege de onsamenhangende hoofdstukken en de muziek doet weinig om toffe momenten aan te dikken. Ook de nieuwe mech- en draakmissies voegen na de aanvankelijke adrenalinekick weinig toe vanwege de weinig uitgewerkte gameplay in die stukken. DOOM is met The Dark Ages toegankelijker en grootser dan ooit, maar helaas ook de minste van de drie recente games. Hoe dan ook staat dit deel garant voor heel veel gruwelijk, over de top schiet-, zaag- en beukplezier.
:fill(white):strip_exif()/i/2007205162.jpeg?f=thumblarge)
De machtige Agaddon Hunter maakt zich klaar voor zijn volgende aanval. Ik zie dwars door zijn intenties heen. Oké, ik werd vooral geassisteerd door het feit dat zijn zwaard felgroen kleurt om een pareermogelijkheid aan te duiden. Ik, de Slayer, til mijn enorme schild doelbewust, kalm, doch agressief op. Met een bevredigend gekletter pareer ik de potentiële doodsklap. De Agaddon Hunter is nu kort kwetsbaar. In een oogwenk lanceert de Slayer zich richting het monster. Het schild geeft een holle metalen klap, de vlegel een doffe dreun en de twee lopen van de Super Shotgun ontladen hun munitie in het gespuis. Dan rest alleen nog de zaagschildexecutie van wat zojuist nog een imposant helmonster was. Nu zijn het er twee, althans: twee stukken. Dat soort momenten doorrijgen de adrenalinekick die DOOM: The Dark Ages heet.
The Dark Ages is een prequel van DOOM (2016) en DOOM: Eternal uit 2020. In het eerste deel deed id Software het ondenkbare: de grootvader van het firstpersonshootergenre op creatieve wijze nieuw leven in blazen. Eternal ging op alle fronten een stapje verder: het was een grootser, ambitieuzer en complexer geheel. The Dark Ages gaat terug in de tijd naar vóór de gebeurtenissen van DOOM (2016), maar ook naar vóór de ambitieuze - en soms ook onnodig ingewikkelde - gameontwikkelingen die DOOM: Eternal voor mij toch een van de vermakelijkste shooters van het afgelopen decennium maakten.
Terug naar de Middeleeuwen
DOOM: The Dark Ages speelt zich af in een op de Middeleeuwen geïnspireerde, duisterdere versie van het DOOM-universum. Dit deel is serieuzer dan de voorgangers. Uiteraard loopt de hel nog steeds over van gruwelijke monsters. De mensachtigen, in dit geval de krijgersklasse Sentinels, proberen zich tevergeefs te verdedigen tegen eindeloze helse aanvallen, aangevoerd door de kwaadaardige Prince Ahzrak.
Gelukkig hebben de geavanceerde aliens Maykr een geheim wapen waarmee ze de Sentinels wel willen helpen: de DOOM Slayer. Door middel van een tether aan de geavanceerde systemen van de Maykr proberen ze het ongekend krachtige wezen onder controle te houden. Maar je ziet het al aankomen: niets of niemand kan de machtige Slayer in bedwang houden. Wat volgt is een lowtech maar toch futuristisch epos: een gevecht tussen goed en kwaad met de goddelijke Slayer als gereedschap. Eerst voor de moreel ambigue Maykr, maar al snel met een eigen wil. De presentatie van dat epos laat een hoop te wensen over, maar daarover later meer.
'Rip and tear, until it is done.'
Want op de eerste plaats draait DOOM natuurlijk om de snoeiharde actie. Of zoals King Novik de Slayer opdraagt: "Rip and tear, until it is done", ofwel scheuren en openrijten tot er niets meer te scheuren of open te rijten valt. Zelden werden er toepasselijkere woorden gesproken dan dat.
De game bestaat uit 22 vrij los aan elkaar verbonden hoofdstukken om precies dat te doen: scheuren en openrijten. Soms gebeurt dat in een lineaire korte missie, soms in een grote open omgeving en zo nu en dan vanuit een immense Atlan-mech of vanaf de Cyber Dragon. Die 22 missies zijn, afgezien van de sporadische dip, goed voor een constante toestroom aan extreem gewelddadig speelplezier. Er zijn weinig games die dat zo goed kunnen als DOOM, maar dan moet je wel enkele misplaatste ontwerpkeuzes kunnen negeren.
:fill(white):strip_exif()/i/2007271480.jpeg?f=thumbmedium)
