Je kunt tijdens de zomer, op vakantie, op je balkon, in je tuin of op de bank, natuurlijk de hele dag de frontpage van Tweakers refreshen. Reken maar dat we daar blij mee zijn, maar soms zoek je vertier dat wat minder 'online' voelt. Sommige mensen hebben niets met boeken, maar er zijn zeker ook veel tweakers die juist veel met boeken hebben.
Gelukkig zijn er veel boeken waarin je hobby's kunt combineren, want er zijn meer dan genoeg boeken over technologie. Dit overzicht bevat besprekingen van boeken die met technologie of techbedrijven te maken hebben. We hebben ze van A tot Z gelezen, simpelweg omdat we ze interessant vonden. Misschien vind jij dat ook. Zo kwam ook de selectie tot stand; het waren niet per se de populairste of de recentste boeken. Dit overzicht is gebaseerd op onze eigen leesgewoonten.
Dus ga lekker comfortabel staan of zitten, pak je favoriete drankje erbij en bereid je voor om wat interessante techboeken te lezen. Deel in de reacties vooral je eigen favorieten van de afgelopen jaren en eigen bevindingen van de boeken die wij hier doornemen. Want wat is er nu leuker dan samen praten over boeken?
Of het nu gaat om onze rubriek Terug in de tijd, .Geeks over oude hardware of oude software of nieuws over archieven of musea: er zijn veel tweakers die een zwak hebben voor de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw. Sommigen omdat ze het hebben meegemaakt en anderen uit nostalgie naar een tijd voordat zij geboren werden of oud genoeg waren om het echt mee te maken.
Voor wie dat heeft, zal De hackers die Nederland veranderden een warm bad zijn. Het vertelt het verhaal rond de oprichting van provider XS4ALL, maar eigenlijk gaat het net zozeer over de ethische en onethische hackers en de maatschappelijke ontwikkelingen op het gebied van hacking en beveiliging in de jaren tachtig en negentig. Het boek opent in het begin van de jaren tachtig met hackers die voor het eerst digitale systemen binnendrongen via telefoonlijnen en wereldwijd gratis konden bellen met analoge trucs.
Reijnders volgt die hackersscene de jaren negentig in, met ruime aandacht voor onder andere het tijdschrift Hack-tic, de bijeenkomsten van hackers in binnen- en buitenland en de aandacht van reguliere media en politiek voor wat hackers aan het doen waren. Daarom gaat het bijvoorbeeld ook over de arrestatie van hackers in de VS begin jaren negentig en de tv-journaals over de hack bij de PTT in de jaren tachtig.
Foto uit De Hackers die Nederland veranderden, Maarten Reijnders
Je bent al aardig opgeschoten in het boek als XS4ALL het levenslicht ziet aan het begin van de jaren negentig. Verwacht niet te veel details over hoe de hacks technisch precies in elkaar zaten, hoe de backend van XS4ALL destijds werkte of zelfs maar over de bedrijfsvoering van de provider in de eerste jaren. Het boek richt zich op de mensen en de maatschappelijke ontwikkelingen.
Dit lijkt recente geschiedenis, maar om de oprichting van XS4ALL te hebben meegemaakt, moet je toch minimaal in de veertig of misschien wel in de vijftig zijn. Voor wie er niet bij was, is dit een geschiedenisles. Maar geschiedenis leeft vaak voort in het heden, en dat is ook nu het geval. De ideologie van XS4ALL leeft voort; de ideeën en waarden zijn nog steeds terug te vinden bij partijen als Freedom. En dat is precies waarom kennis van geschiedenis waardevol is: het leert ons niet alleen over het verleden, maar ook om het heden beter te begrijpen.
De geschiedenis van chipproductie
The chip war
Chris Miller The Chip War Uitgeverij Scribner, 464 pagina's
Kijk, je krijgt een stel tweakers heus wel enthousiast voor een boek over de strijd om de vierkante nanometer, maar hoe doe je dat met een minder ingevoerd publiek? De uitgever heeft daar zijn best voor gedaan. Het boek is "een episch verslag van de decennialange strijd om de controle over wat zich heeft ontpopt als 's werelds meest kritieke grondstof − microchiptechnologie − waarbij de Verenigde Staten en China steeds vaker met elkaar in conflict komen. Het zal je misschien verbazen dat microchips de nieuwe olie zijn − het schaarse middel waarvan de moderne wereld afhankelijk is."
Wie een moderne versie van de Odyssee van Homerus verwacht, komt bedrogen uit. Zo indrukwekkend is dit boek nu ook weer niet. Maar dit boek is zeker interessant, vooral omdat vrijwel geen enkele tweaker oud genoeg is om dit allemaal te hebben meegemaakt. The Chip War vertelt het verhaal van de chipindustrie vanaf het midden van de vorige eeuw tot nu. Het begon ooit met fabrieken in de VS, maar inmiddels is het een industrie met belangrijke spelers in Taiwan, Zuid-Korea en uiteraard Nederland.
Het boek gaat uitgebreid in op de positie van ASML als leverancier van de machines om chips te maken. Miller legt, terecht, uit dat dit alleen maar mogelijk was omdat de VS Nederland als betrouwbare bondgenoot zag. Een andere reden is volgens Miller dat de overheid in de VS wel lag te slapen; niemand zag in hoe cruciaal de positie van ASML zou worden in de decennia die volgden. Politici die zelf een typemachine als moderniteit zagen, moesten zich verdiepen in een toekomst vol euv-machines en dat bleek een brug te ver, om maar eens een uitdrukking uit een echte oorlog te gebruiken.
Het boek gaat ook in op ontwikkelingen die veel tweakers wel meegemaakt zullen hebben. De uitsluiting van Huawei op het wereldtoneel is daar een goed voorbeeld van. Onder het presidentschap van Donald Trump begon de VS met het handelsverbod voor Huawei, een ontwikkeling waar voorganger Barack Obama al het voorwerk voor blijkt te hebben gedaan. Zo gaat het bij veel dingen die Miller vertelt: het komt niet uit de lucht vallen en Miller geeft context bij alle hoofdstukken.
Wat het mooie is, is dat het boek bijna tot het heden gaat. Daardoor is duidelijk te zien waar de huidige ontwikkelingen in de chipmarkt vandaan komen. Voor veel tweakers zal het technisch wel wat aan de oppervlakte blijven: Miller gaat slechts oppervlakkig in op de werking van technologieën als finfet en euv, vermoedelijk een noodzaak om een breder publiek aan te spreken.
Het boek heeft die technische duiding ook niet echt nodig. Wel is het een boek met een typisch Amerikaanse blik: de VS zou standaard het centrum van de wereld moeten vormen en als dat niet zo is, zoals bij de posities van ASML en TSMC, dan is dat afwijkend. De Amerikaanse versie van het boek heeft op de cover ook geen wereldkaart in chipvorm, maar een Amerikaanse vlag. Toch is dit een waardevol boek en zorgt de schrijfstijl bovendien voor een leuke leeservaring.
Euv-chipmachine van ASML
De matige technologie van een miljardenstart-up
Bad Blood
John Carreyrou Bad Blood Uitgeverij Knopf, 339 pagina's
Eerst even een huishoudelijke mededeling: dit boek heeft twee varianten. Het origineel uit 2018 is al leuk genoeg, maar inmiddels is de rechtszaak tegen hoofdrolspeler Elizabeth Holmes geweest en is er een nieuwe versie met een uitgebreid verslag van de rechtszaak en, spoileralert, de veroordeling van Holmes.
Die uitgebreidere versie is zeker de moeite waard, vooral omdat er een hoofdstuk in staat dat het verhaal van Elizabeth Holmes en Theranos echt afsluit. Het hoofdstuk is wel vrij lang met uitgebreide omschrijvingen van de gebeurtenissen rond de rechtszaak.
Het is niet zo dat het hoofdstuk nodig was om dit een aansprekend boek te maken. Na het verschijnen van het boek is er een serie van gemaakt, The Inventor, die te streamen is. De serie is uiteraard minder uitgebreid dan het boek en legt andere accenten, maar het brengt de personages wel op een goede manier tot leven.
Poster The Inventor
Dat is leuk, vooral omdat sommige elementen uit het boek in tekst minder goed overkomen. Zo gaat het over de stemverandering van Holmes: zij leek met een lagere stem te praten, vermoedelijk om meer autoriteit uit te stralen als oprichter en ceo. In de serie komt dat goed naar voren en hoor je dat verschil duidelijk; in het boek moet je erover lezen.
John Carreyrou bekijkt dit verhaal niet alleen als auteur van buitenaf. Hij was namelijk ook de journalist die de fraudezaak bij start-up Theranos aan het licht bracht in The Wall Street Journal. Hij werd geïntimideerd door Holmes en haar entourage en door mensen die hij gesproken had voor zijn artikelen, en hij kreeg ook te maken met juridische dreigementen.
Ondanks al die gebeurtenissen lijkt de auteur afstand tot het onderwerp te bewaren. Het is bovendien een fascinerend verhaal vol cognitieve dissonantie: veel mensen wilden graag geloven dat deze student op jonge leeftijd een manier had ontdekt om veel bloedtesten te doen zonder te prikken.
Het is bovendien, als je het breder ziet, een kritisch verhaal over de wereld van investeerders en start-ups. Het charisma en de overtuigingskracht van Holmes bleken veel belangrijker om geld aan te trekken dan de vraag of de technologie werkte, of haar partner Sunny Balwani een goede leidinggevende was en of het idee technisch haalbaar was. Daardoor kon dit bedrijf meer dan tien jaar bestaan en in onderhandeling raken met bekende retailers en het Amerikaanse leger.
Holmes spiegelde zich aan Steve Jobs, die volgens biograaf Walter Isaacsson een reality distortion field om zich heen kon spinnen: een manier om de realiteit naar zijn wil te buigen. Het wordt duidelijk dat zij dat ook wilde, maar waar de iPod, iPhone en iPad écht het levenslicht zagen en deden wat Jobs beloofde, gold dat niet voor de bloedmachines van Theranos. Hoewel elke lezer bij het begin al weet hoe het zal aflopen, is het boek op momenten alsnog, pun intended, bloedstollend.
Dit is geen actueel boek. Op het moment dat auteur Nick Bilton de laatste punt achter dit verhaal zette, had Twitter weliswaar zijn beginperiode gehad, maar er zouden nog veel hoofdstukken volgen, hoofdstukken die dit boek niet heeft.
Het wordt vermoedelijk een boek op zich, over hoe Twitter onder Elon Musk X werd en binnen korte tijd een heel ander bedrijf werd. Niemand kan ontkennen dat het nodig was: hoewel het vijftien jaar lang min of meer een bloeiend platform is geweest, is Twitter in tegenstelling tot concurrenten als Facebook of YouTube nooit een financieel bloeiende dienst geworden.
Het verhaal speelt zich in alle opzichten af in een andere tijd, een tijd waarin 'web 2.0' het nieuwe hippe ding was op internet en waarin het bijzonder was dat je berichten in een feed met je volgers en de hele wereld kon delen.
Toch is die geschiedenis sinds het schrijven van dit boek niet wezenlijk veranderd. De manier waarop Jack Dorsey de status van oprichter heeft geclaimd, zonder dat hij dat écht was, en de manier waarop Twitter zijn populariteit won dankzij het harde werk van de vroege medewerkers.
Bovendien voelt het als een reallifesoap. Evan Williams, de ervaren kracht van de oprichters, maakte eerder het blogplatform Blogger, dat hij aan Google verkocht. Hij zat samen met onder meer Dorsey en Noah Glass bij podcastbedrijf Odeo. Met sms-diensten als inspiratie kwamen ze op Twttr; het was een tijd waarin webdiensten klinkers zo spaarzaam mogelijk gebruikten, zoals Flickr dat ook deed. Uiteindelijk werd het Twitter, omdat de statusupdates zouden lijken op het gekwetter van vogels.
Door promotie in de buurt van San Francisco, werd Twitter eerst populair op de conferentie SXSW in Texas. Het boek laat goed zien hoe de opkomst van Twitter zeker geen gegeven was en afhing van allerlei op het oog kleine beslissingen. Bovendien wordt heel duidelijk dat de oprichters zelf geen enkel idee hadden van wat ze aan het oprichten waren.
Iedereen doet weleens iets in zijn of haar jeugd waar hij of zij later spijt van krijgt. Misschien heb je weleens een verkeersbord meegenomen, tijdens een tussenuur gepoold en bier gedronken in een kroeg, of een steen door een ruit gegooid. Maar heb je ook weleens min of meer per ongeluk een drugsimperium op poten gezet?
Toch is dat precies wat er gebeurde met Ross Ulbricht, de Amerikaanse student die de darkwebsite Silk Road oprichtte. Hij kwam niet uit de drugswereld en had zelf alleen marijuana gebruikt toen hij de site oprichtte. Hij kweekte paddo's om in elk geval één verkoper op de site te hebben.
Het boek, inderdaad van dezelfde auteur als Hatching Twitter, legt uit hoe Ulbricht daar kwam: hij kreeg in zijn adolescentie libertarische ideeën, de ideologie dat mensen ultieme vrijheid hebben om te doen en laten wat ze willen, zonder inmenging van overheden. Daarom vond hij dat iedereen het recht had om de drugs te gebruiken die ze wilden.
Adminpaneel Silk Road
Het boek heeft twee duidelijke perspectieven: dat van Ulbricht, die zijn site snel ziet groeien en al snel een manager is van een illegaal miljoenenimperium. Hierbij komt hij voor morele keuzes te staan, zoals of mensen nieren mogen verkopen op het platform, of wapens zijn toegestaan en of crewleden die over de schreef gaan mogen blijven leven.
Het andere perspectief is dat van de opsporingsdiensten. Na de eerste media-aandacht wordt de oprichter van Silk Road bij diverse diensten het focuspunt van meerdere onderzoeken. Het punt is dat niemand weet wie het is.
In de loop van het boek sluit het net zich steeds verder rond Dread Pirate Roberts, zoals Ulbricht zich noemt, tot aan de uiteindelijke arrestatie. Vervolgens is de rechtszaak een relatief kleine voetnoot, waarin Ulbricht levenslang krijgt.
Het leest als een spannend boek, vooral doordat Ulbricht lange tijd niet in beeld is bij de speurneuzen. Uiteraard vraagt dit om een verfilmde versie en die is er ook: de serie staat al enige tijd op Netflix. Het is een onderhoudend boek, hoewel de technologie achter Silk Road er bekaaid van afkomt. Uiteindelijk gaat het weinig over de technologie en infrastructuur achter Silk Road, maar meer over Ulbricht, zijn relaties en liefdesleven, en de personages aan de kant van het recht. Het is een logische keuze, maar als je een technisch kijkje achter de schermen bij deze dienst hoopt te krijgen, dan is dit niet het boek daarvoor. Het is wel onderhoudend en lekker leesvoer.
De Volkskrant-onderzoeksjournalist Huib Modderkolk schreef in 2019 met Het is oorlog, maar niemand die het ziet een fantastische bestseller. Het kon dan ook niet anders dan dat er een vervolg moest komen. Dat vervolg is er nu met Dit wil je écht niet weten, dat vol staat met spannende verhalen over cybercrime en spionage, hoewel dit duidelijk een heel ander boek is dan het vorige.
Dit wil je écht niet weten draait in de eerste plaats om Modderkolk zelf. Het boek heeft een opvallend narratief. Dat begint bij het moment waarop Modderkolk, die als journalist vooral schrijft over geheime diensten, benaderd wordt door een man die zegt dat hij bij de Israëlische geheime dienst Mossad heeft gewerkt. De man wil zijn verhaal doen, specifiek tegen Modderkolk. Maar als doorgewinterde journalist is Modderkolk sceptisch. Het boek gaat vervolgens voor een groot deel over hoe Modderkolk probeert de identiteit van 'de Mossad-man' te achterhalen en zijn verhaal te verifiëren.
In die zoektocht leer je veel over het werk van de Nederlandse en internationale geheime diensten, en vooral over de Israëlische. Dat leest als een spannend boek, vooral als Modderkolk een privédetective inschakelt en telkens over zijn schouder kijkt als hij door de stad fietst. De zoektocht gaat door tot aan de laatste pagina, maar de ontknoping verklappen we hier natuurlijk niet.
Uitstapjes naar Stuxnet
Als het boek alleen over dit mysterie was gegaan, was dat wat mager geweest. Gelukkig wisselt de schrijver deze hoofdstukken af met andere verhalen die hij gebruikt als puzzelstukjes. Hij gaat bijvoorbeeld langs bij een hacker die zich heeft aangesloten bij een vrijwillig 'leger' van hackers dat strijdt tegen de Russische invasie van Oekraïne. Met dat verhaal introduceert Modderkolk een expert die hem uitlegt hoe geheime diensten in oorlogstijd te werk gaan, al ligt dat soms nogal ver van de oorspronkelijke zoektocht af. Een ander verhaal gaat over een man met Iraanse roots die in Amsterdam komt wonen en een goede baan als programmeur heeft, maar in aanraking komt met de Iraanse geheime dienst en uiteindelijk het land wordt uitgezet. Hoewel deze verhalen weinig te maken hebben met het hoofdverhaal, geven ze een goed inkijkje in hoe buitenlandse diensten invloed op Nederland kunnen hebben.
Die andere verhalen in dit boek zijn stuk voor stuk erg sterk en interessant, hoewel je je soms kunt afvragen waarom ze precies in dit boek zitten. Bovendien stond een van die verhalen al eerder in de Volkskrant, maar er staan wel nieuwe anekdotes, onthullingen en uitleg in. Een deel van het einde van het boek gaat bovendien over Stuxnet, een onderwerp waarover Modderkolk al jaren publiceert. Het was Modderkolk die in 2019 onthulde dat de Nederlandse AIVD een rol speelde bij het binnendringen van het Iraanse atoomcomplex Natanz en daar het cyberwapen losliet. In Dit wil je écht niet weten krijg je veel mee over de zoektocht naar die details. Vooral als je die zaak niet zo goed hebt gevolgd, zet dit boek het duidelijk voor je op een rij.
Wat Dit wil je écht niet weten zo sterk maakt, is niet alleen hoe spannend de verhalen zijn, maar ook de goede schrijfstijl. Modderkolk schrijft in korte, krachtige zinnen, waardoor het boek razendsnel wegleest. Het is dan ook zeker een aanrader, maar neem wel een van de andere boeken op onze lijst mee, want dit boek heb je binnen een paar avonden uit.
De titel van Zoë Schiffers boek Extreem intens is in ieder geval goed gekozen. Waar we eerder een boek beschreven over de oprichting van Twitter, gaat dit boek over de recentere fase, misschien zelfs wel de ondergang. Want als je een gevoel overhoudt na het lezen van Extreem intens, is het wel het gevoel dat Twitter, inmiddels X, ten onder gaat aan de megalomanie van één persoon.
Extreem intens beschrijft de overname van Twitter door Elon Musk, vanaf het moment dat hij er als gewone gebruiker groot op werd en invloed begon te vergaren tot kort nadat Linda Yaccarino de ondankbare taak op zich nam om ceo van het bedrijf te worden. Dat gebeurt in korte hoofdstukken; het boek van 348 pagina's telt 72 hoofdstukken, gemiddeld dus 4,8 pagina's per hoofdstuk. Bedoeld of onbedoeld lijkt Schiffer zich daarmee te richten op een doelgroep die Twitter veel gebruikt, een korte aandachtsspanne heeft en steeds op zoek is naar het volgende schandaal.
Want dat doet Extreem intens heel goed. Het boek heeft geen overkoepelend narratief en trekt geen conclusies. Het is een aaneenschakeling van situaties, schandalen, ophef, turbulentie en chaos. Het boek is een achtbaanrit, maar ook een auto-ongeluk waarbij je wel weg wilt kijken, maar toch ook morbide gefascineerd raakt. De rode draad is Musks megalomanie en ego. In ieder hoofdstuk speelt vooral het onvermogen tot zelfreflectie en de weerstand tegen elke vorm van kritiek een hoofdrol. Musk ontslaat meerdere keren op staande voet werknemers die zijn denkbeelden en aannames niet delen, ongeacht of die kloppen.
Vrijheid of beknotting van meningsuiting
Schiffer draait in het boek behendig om het abstracte vraagstuk rondom vrijheid van meningsuiting heen, hét punt dat Musk zelf zo belangrijk maakte tijdens de overname. Schiffer hoeft haar mening er niet in te laten doorschemeren, dat doet Musk zelf wel met zijn overduidelijke hypocrisie. Het feit dat hij hard optrad tegen @ElonJet bijvoorbeeld, enkel vanuit persoonlijke grieven, om daarna met veel bombarie en vooral mist en chaos een halfbakken antidoxingbeleid op te stellen, is een van de vele voorbeelden die volledig voor zich spreken.
Zoë Schiffer weet waar ze over schrijft. Ze werkt inmiddels bij Platformer, maar volgde Twitter eerder al voor The Verge. Ze vertelt het verhaal aan de hand van een aantal werknemers die ze met naam en toenaam noemt. De meesten van hen halen het eind van de rit niet. Ze worden ontslagen omdat ze onethische verzoeken weigeren in te willigen, of ze nemen ontslag omdat ze niet willen meewerken aan bijvoorbeeld de totale ontmanteling van het team dat voor veiligheid op het platform zorgt. Je krijgt op die manier alle informatie mee op een persoonlijke manier en niet alleen via tweets en nieuwsartikelen. Dat maakt het boek extra sterk.
Extreem intens leest als een trein. Ook bij Tweakers volgen we de perikelen rondom Twitter al jaren, maar als je alle schandalen zo snel achter elkaar leest, kun je alleen maar hoofdschuddend toekijken en je afvragen hoe zo'n waardevol merk zo snel kon afglijden. Het antwoord ligt bij slechts één persoon, en dat is wat dit boek meer dan duidelijk maakt.
Om hierop aan te haken.. Ik heb zojuist een geweldig boek over de geschiedenis van cyber war gelezen. Je wordt er niet blij van, maar het is enorm interessant. Over de wereld van zero-days handel en meer.
Nicole Perlroth:
This Is How They Tell Me the World Ends: The Cyberweapons Arms Race
Ik ben benieuwd welke van de twee je het interessants gaat vinden. Het boek dat jij in 1 ruk hebt uitgelezen lijkt voor een groot deel over hetzelfde te gaan. Maar de auteur van This is how the world ends, heeft zich enorm verdiept in de wereld van hackers en de geschiedenis van het zoeken en verhandelen van exploits die de aanvallen als stuxnet mogelijk maakten.
Simon Singh met the code book is ook tof. Evenals zijn vorige boek Fermat's last theorem, maar dat is niet per se tech. Zelfs voor een totale leek erg makkelijk en boeiend geschreven.
[Reactie gewijzigd door Dekar op 22 juli 2024 13:29]
Er zijn natuurlijk ook heel veel goede science fiction boeken welke passen bij de thema's van Tweakers.
Een heel toegankelijke serie novelle's (korte boeken) zijn de Murderbot Diaries van Martha Wells, met een soort The Office achtige humor.
Er zijn ook heel veel populaire films gebaseerd op scifi boeken. Ready Player One van Ernest Cline heeft wat humor net als de film en vond ik erg leuk om te lezen en past natuurlijk goed bij Tweakers.
Dark Matter van Blake Crouch is een goed en spannend verhaal met links naar een bepaalde interpretatie van quantummechanica.
Mijn persoonlijke favoriet is The ShrikeHyperion van Dan Simmons, wat een soort scifi/thriller/horror is. Is al ouder maar een klassieker, hiervan zijn de filmrechten ook verkocht.
[Reactie gewijzigd door Cerebriform op 22 juli 2024 13:29]
Er zijn ook heel veel populaire films gebaseerd op scifi boeken. Ready Player One van Ernest Cline heeft wat humor net als de film en vond ik erg leuk om te lezen en past natuurlijk goed bij Tweakers.
Fantastisch boek, zeker voor de iets ouder tweaker/70-80's liefhebber.... maar de film is 1 grote teleurstelling wanneer je het boek hebt gelezen.
Ja ik heb de Cantos met veel plezier achter elkaar uitgelezen en daarna Ilium en Olympos. Die laatste twee vond ik qua verhaal en spanning weer beter dan de latere boeken uit de Cantos. Vond het jammer dat ik ze allemaal uit had.
Ik zou nog wel meer van Simmons willen lezen maar twijfel omdat de rest geen scifi lijkt te zijn. Song of Kali adviseren mensen wel eens, maar ik zag gemengde reviews op Goodreads, heb je die toevallig gelezen?
Het eerste boek van The Hyperion Cantos heet Hyperion en was het beste boek. De volgende drie boeken waren ook goed, maar vooral om de losse eindjes op te lossen en het verdere Hyperion universum uit te diepen. De verhalen zijn niet zo goed en spannend als in het eerste.
Ook zonder de drie volgende boeken te lezen vond ik Hyperion heel leuk. Op een bepaalde manier is het ook zonde om alle spannende en mysterieuze aspecten uit het verhaal uitgelegd te krijgen in de volgende boeken.
Ilium en Olympos zijn nog twee boeken van Dan Simmons die ik goed vond. Beter dan de vervolg boeken uit The Hyperion Cantos en meer hard scifi aspecten, maar ook gericht op de menselijke kant van een technologisch geavanceerde verre toekomst net als de Cantos.
[Reactie gewijzigd door Cerebriform op 22 juli 2024 13:29]
Zelf kijk ik heel erg uit naar het 5de deel uit de triology van de Bobiverse.
Ik ben niet zo'n doorgewinterde lezer, maar maar door de humor en het thema (de hersenen van hoofdpersoon worden na de dood als IA gebruikt in een Von Neumann Probe) vloog ik er door heen, later bleken er ook audio boeken van te zijn voor als lezen te veel van het goede is.
Hyperion is een fictie boek uit 1989. De boeken waar het hier om gaat gaan over recente actualiteiten. Goede, oude sci-fi boeken zijn er zat zoals Neuromancer, Snow Crash, of Star Wars boeken.
Van Modderkolk heb ik de documentaire gezien. Die was interessant maar daardoor (en ook omdat ik zijn eerdere boek hierover heb gelezen) weet ik er genoeg over. Bad Blood heb ik het boek over gelezen en de documentaire over gezien (in die volgorde). En dat is ook de volgorde die je m.i. aan moet houden. Dan lees ik liever het boek van Kim Zetter.
[Reactie gewijzigd door Jerie op 22 juli 2024 13:29]
Leuk artikel! toevallig vorige week de biografie van Elon Musk gelezen. Wat is hij een bijzonder man zeg. Hij doet wel goede dingen, maar zelf zal ik nooit voor hem willen werken.
Let wel het is een biografie . . . Ik denk dat mensen die aan de andere kant van de tafel hebben gezeten zoals in Extreem intens: Twitter onder Elon Musk wel een andere mening hebben.
Dit geeft ook wel aan dat je toch wel meerdere boeken over bepaalde onderwerpen wilt lezen. Schijvers stellen zich niet altijd even neutraal op, ze hebben niet altijd toegang tot dezelfde/alle informatie, schrijven een boek op dat moment terwijl de situatie sterk kan veranderen na x jaar.
Leuk zo'n boekenlijst overigens, een paar heb ik al gelezen zoals Chip War, de reden dat de schrijver niet diepgaat in de techniek is vanwege dat dit helemaal niet relevant is voor dit boek. Het gaat over geopolitiek en economy in de chip wereld. Niet over hoe een EUV etc. precies functioneert.
Ik heb deze biografie nog niet gelezen maar dezelfde schrijver (Walter Isaacson) heeft ook de biografie van Steve Jobs gemaakt. Hij zegt zelf dat hij onafhankelijk heeft gewerkt en er zitten daar inderdaad een paar onprettige details in.,
Hier het boek ook uit. Mijn beeld van de beste man is toch wel bijgesteld, en dan in positieve zin.
Je leest een oorzaak/achtergrond van de excentrieke uitspraken/impulsieve acties (zonder het goed te praten).
Maar wat ik vooral fascinerend vond is wat Musk toch maar allemaal voor elkaar heeft gekregen door zeer grote (onverantwoorde?) risico's te nemen en zijn zelfopgelegde extreme werkdruk (en van andere mensen ook die commitment te verwachten).
De grote namen uit het verleden hadden ook stuk voor stuk 'eigenaardige' trekjes. In de online wereld waarin we nu zitten wordt dat natuurlijk veel sneller belicht en (deels terecht) bekritiseerd.
Ik geloof zeker dat om grote dingen te bereiken (in korte tijd) onconventionele mensen nodig zijn. (Hoe Musk bijvoorbeeld stappen kon zetten in de ruimtevaart door af te wijken van de vastgeroeste processen bij NASA/US overheid)
En vanuit dat perspectief heb ik wel respect voor Musk. Al blijft het een rare snuiterd
Echt een aanrader, zelf als je de man niet kan uitstaan. Tip, lees de Engelse variant.
[Reactie gewijzigd door evmmb op 22 juli 2024 13:29]
Linda Yaccarino is de CEO van X; niet Jacinda Ardern, de ex-premier van Nieuw-Zeeland. Al denk ik niet dat het veel uitmaakt wie er op die stoel zit, zolang Musk aan boord is. (edit: niet Australië, thnx https://en.m.wikipedia.org/wiki/Muphry%27s_law)
[Reactie gewijzigd door Kerfuffle op 22 juli 2024 13:29]
Musk houdt ervan om dingen in eigenhanden te hebben, dus hij is meestal bestuursvoorzitter + Head of technology. Ik weet neit of dat nu ook het geval bij Twitter is.
Ik was al van de space sci-fi (met name space opera's als Children of time of Bobiverse) en kwam via de recommendations van Goodreads op deze serie. Was sceptisch, want een boek over een game? Maar toch geprobeerd vanwege de goede reviews en ik ben inmiddels aan het 5e deel begonnen.
Het is vlot geschreven, er zit humor in en het blijft leuk omdat de wereld ieder boek weer anders is. Ook het hele RPG aspect met stats, levels, loot en gear is goed uitgewerkt. Alsof je een game leest, aanrader!
[Reactie gewijzigd door Evanesco op 22 juli 2024 13:29]
Ben benieuwd naar Bobiverse! Zoek al een tijd naar scifi waar ook wat humor in zit, zonder dat het een parodie wordt.
Children of Time (het eerste boek) ook gelezen en vond het al minder droog dan veel andere scifi. Iets voorbij de helft miste ik wel blijvende personages aan de kant van de planeet. Hoe is dat in de volgende boeken?
Op het eerste gezicht sprak het me niet zo aan om te lezen over stats en levelen zoals in Dungeon Crawler Carl, maar het is leuk geschreven dus?
Bobiverse: erg leuk! Leest makkelijk, met humor, en zeker geen parodie op space opera. Ook nog best wat tech en nerd stuff, zoals de implicaties van near light speed travel of instant communicatie over lichtjaren heen, maar ik vind dat interessant als space geek. Overigens nooit zo gedetailleerd dat het voor een leek onbegrijpelijk wordt.
Children of time: ik heb niet meer helemaal scherp wat er in ieder boek gebeurt. De personages zijn wel redelijk blijvend, alleen telkens in een andere tijdlijn (dit klinkt vaag, maar je snapt dat hopelijk als je boek 1 uit hebt gelezen). Ik vond alle 3 de boeken boeiend. Vooral de kijk op de ontwikkeling/ evolutie van rassen anders dan mensen vond ik prikkelend. En er gebeurt nog zoveel meer na boek 1 (kan niets zeggen zonder te spoilen).
Over Carl: begin er eens aan en kijk of het je aanspreekt. Ik had ook twijfels, maar ik dacht: alle boeken hebben 4,5 ster op GR, dus er moet iets goeds aan zijn. Did not disappoint for me. Vooral de world building is erg goed vind ik, al ben ik ook wel een RPG speler, net Baldur's Gate 3 uitgespeeld tijdje terug.
[Reactie gewijzigd door Evanesco op 22 juli 2024 13:29]
Voor de meeste IT'ers is het ook niet super vernieuwend maar het leest prima weg moet ik zeggen. Makkelijk geschreven duidelijk verhaallijn was er voor mijn gevoel in een paar uur doorheen (wekelijkheid paar avonden).
Klopt en die kun je ieder jaar wel aanraden, net als een aantal andere boeken. Zo heb ik het origineel van Bad Blood gelezen. Dit was een mooi boek omdat de zaak toen nog lang niet rond was.
Bij het boek over Theranos gaat het in de tekst over een tv serie maar de poster die daarbij staat afgebeeld is van de film; The Inventor (wel over hetzelfde onderwerp)
De serie die bedoeld wordt is waarschijnlijk The Dropout
:strip_exif()/i/2004911346.jpeg?f=imagegallery)
Bovendien voelt het als een reallifesoap. Evan Williams, de ervaren kracht van de oprichters, maakte eerder het blogplatform Blogger, dat hij aan Google verkocht. Hij zat samen met onder meer Dorsey en Noah Glass bij podcastbedrijf Odeo. Met sms-diensten als inspiratie kwamen ze op Twttr; het was een tijd waarin webdiensten klinkers zo spaarzaam mogelijk gebruikten, zoals Flickr dat ook deed. Uiteindelijk werd het Twitter, omdat de statusupdates zouden lijken op het gekwetter van vogels.
:strip_exif()/i/2006768274.jpeg?f=imagenormal)
/i/2006768276.webp?f=imagenormal)
:strip_icc():strip_exif()/i/2006834258.jpeg?f=fpa_thumb)
:strip_exif()/i/2005643276.jpeg?f=fpa)
/i/2001872281.png?f=fpa)
:strip_exif()/i/2005500108.jpeg?f=fpa)
:strip_exif()/i/2005171912.jpeg?f=fpa)
.:strip_icc():strip_exif()/u/147791/crop56e423ed8d794_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/305786/crop583d93254a881_cropped.gif?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/8178/hitchhikersguidethemoviesmall.gif?f=community){kind=small}
/u/217510/crop660db19c1cf7b_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/478652/crop55c48d502231d_cropped.jpeg?f=community){kind=small}
/u/90124/RedRobot%2520-%2520Nieuw.png?f=community){kind=small}
/u/40481/crop63f777c898038_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/413995/crop5daf4ad59bbb8.jpeg?f=community){kind=small}
:strip_exif()/u/267506/crop6737556602b99.gif?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/1822858/crop63851bcaeea32_cropped.jpg?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/544446/2332.jpg?f=community){kind=small}
/u/518735/crop590c368ed64a4_cropped.png?f=community){kind=small}
:strip_icc():strip_exif()/u/826937/crop65fbe83478374_cropped.jpg?f=community){kind=small}
/u/151149/crop5fde11d32f663_cropped.png?f=community){kind=small}