Prachtige wereld verdient betere content

Avatar: Frontiers of Pandora Review

Pandora bevrijden van de RDA

In de korte openingsfase kijk je aanvankelijk vooral veel toe, voordat het verhaal in het heden terechtkomt en je moet ontsnappen uit de RDA-basis waar de Sarentu-kids al die tijd hebben geslapen. Daarna word je al snel wat vrijer gelaten om Pandora te gaan ontdekken. Natuurlijk houdt de game in eerste instantie je handje nog een beetje vast. Je leert hoe je je voortbeweegt en hoe je gevechten aangaat met patrouillerende RDA-soldaten, die vaak voorzien zijn van de mechs die je ook kent uit de films. Daarnaast leer je welke planten je kunnen voorzien van 'healing pods' en hoe je je energie op peil houdt. Energie is nodig om je levensbalk weer aan te kunnen vullen als je gewond raakt en om ervoor te zorgen dat je voldoende energie hebt, moet je eten. Je verzamelt ingrediënten en kunt die bij het koken samenvoegen om nieuwe recepten te ontdekken. De betere recepten vullen niet alleen je energie aan, maar geven ook nog eens allerlei handige 'buffs'.

Groot en sterk lichaam

Dat is in de eerste uren van de game nog niet zo van belang. Sterker nog, we hebben ook later in de game eigenlijk maar weinig aandacht besteed aan het verkrijgen van bruikbare buffs. De andere aspecten van de gameplay zijn dan ook belangrijker. Soepel voortbewegen is een must en dat zit gelukkig in Frontiers of Pandora wel snor. Vergeet niet: Na’Vi zijn een stuk groter dan mensen. Een rennende Na’Vi ontwikkelt meer snelheid en kan hoger en verder springen dan een mens zou kunnen. De game slaagt erin de speler het gevoel te geven dat je inderdaad in zo’n machtig lichaam geplaatst bent. Binnen de kortste keren ren je door het junglelandschap, spring je over gigantische wortels en beklim je rotswanden alsof het niets is. Dit voelt allemaal lekker soepel aan en lijkt een beetje op hoe Mirror’s Edge zijn parkoursysteem aanpakte.

Het rennen, springen, klimmen en sluipen wordt natuurlijk gecombineerd met de nodige gevechtshandelingen. Je begint de game met slechts een simpele boog, maar al snel krijg je ook een ander type boog, een machinegeweer en een shotgun. Zelf vond ik de Hunter Bow het fijnst, door zijn relatief hoge schade en grote range, maar afhankelijk van de situatie heeft elk van de wapens zijn voor- en nadelen. Die kun je trouwens beïnvloeden door skills vrij te spelen via een skilltree. The Sarentu kan zich verbeteren als jager, vechter, maker, overlever en rijder, waarbij elk van die categorieën een serie specifieke vaardigheden heeft die bonussen opleveren voor de gameplay.

Hoe meer van die vaardigheden je hebt en hoe beter de wapens en spullen zijn die je hebt, hoe hoger je combatlevel is. Elke missie in je logboek is voorzien van een niveau, waardoor je in een oogopslag kunt zien of je die missie al kunt aangaan. Of niet, het gebeurt namelijk weleens dat je content tegenkomt die je beter pas te lijf kunt gaan als je Na’Vi wat verder ontwikkeld is. Dit systeem komt niet helemaal lekker uit de verf. Zeker als je de meest voor de hand liggende skills hebt vrijgespeeld, is het niet heel duidelijk hoe je je combatlevel snel omhoog krijgt. De truc is dan om nieuwe spullen te kopen, te maken of te vinden, maar dat lukte ons niet altijd snel genoeg. Dat kan frustrerend zijn, want Avatar: Frontiers of Pandora is op momenten best een lastige game. Als je door meer RDA-mechs wordt aangevallen, merk je dat de Na’Vi best kwetsbaar zijn. Onze tip: verlaag de moeilijkheidsgraad. Deze game is niet per se leuker als je de hoogste moeilijkheidsgraad pakt en kiezen voor een iets lager niveau, vermindert de noodzaak om ervoor te zorgen dat je de best mogelijke spullen hebt. De zoektocht naar betere spullen en wapens begon ons te vervelen, dus dat onderdeel minder belangrijk maken klinkt als een goed idee.

Geforceerd sneaken

Hoe moeilijk de game is, hangt ook af van je speelstijl. De game probeert gamers duidelijk naar de kant van sneaken te duwen. Als je bijvoorbeeld een RDA-basis probeert uit te schakelen, moet je meestal drie of vier handelingen verrichten in die basis om succesvol te zijn. Doe je dat ongezien, dan beloont de game je met meer loot dan wanneer je de basis verovert na een open gevecht. Dat maakt dus dat er een duidelijke ‘beste optie’ is. Dat is jammer, want hoewel in een open gevecht terechtkomen de game moeilijker maakt, leidt het ook tot spektakel. In de films wordt af en toe ook stevig gevochten, dus je kunt zeker verdedigen dat open gevechten horen bij Avatar. Dat de game stealth zo duidelijk boven gevechten prefereert, voelt op die manier dus een beetje geforceerd aan.

Nu is dat ook niet meteen het einde van de wereld, want sluipend een RDA-basis binnendringen en strategisch soldaten uitschakelen met je boog, is best cool. De mechs hebben ook zwakke plekken en zo kun je ook die met één welgemikte pijl onschadelijk maken. De ontploffing die daarop volgt, zal echter wat aandacht trekken en mochten soldaten ergens een lijk vinden, dan is de kans dat er alarm wordt geslagen ook groot. Daadwerkelijk onopgemerkt blijven is dus best lastig, maar het is zeker een poging waard.

Het overnemen van RDA-voorzieningen doe je trouwens in een poging om Pandora te genezen van de ziekte die de aanwezigheid van de mensen vormt voor de planeet. Op veel plekken in de spelwereld zijn vervuilende fabrieken gebouwd die olie en andere grondstoffen uit Pandora hebben gehaald. Nee, wie dacht dat de mensheid zijn lesje wel geleerd zou hebben na één planeet te hebben verwoest, komt in Avatar helaas bedrogen uit. Gelukkig slaag je er al snel in om grote delen van de wereld te ontdoen van de aanwezigheid van de fabrieken. Dat gaat gepaard met het terug in bloei komen van de natuur om die fabrieken heen. Dat is leuk om te zien en geeft een gevoel van voldoening. Wel is het wat gek dat de basis die je zojuist hebt overgenomen van de RDA, als je dan even weggaat en een paar minuten later terugkomt, al helemaal overgenomen is door de natuur en al jaren buiten gebruik lijkt. Niet erg verder, maar wel een tikje vreemd.

Het uitschakelen van de RDA-faciliteiten is slechts een van de dingen waar je je op en boven het oppervlak van Pandora mee bezig kunt houden. In de diverse nederzettingen van de Na’Vi kom je allerlei personages tegen die je vragen te helpen met allerhande zaken. Deze missies zorgen ervoor dat je relatie met die stam verbetert. Dat is belangrijk, want je ruilt feitelijk stukjes van je reputatie voor spullen als je handelt met leden van die stam. Een nieuwe, sterkere boog kost je dan bijvoorbeeld een bepaalde hoeveelheid krediet, die je weer kunt aanvullen door missies te doen of door RDA-soldaten uit te schakelen.

Repetitief

Wat daarbij na verloop van tijd echter wel begint op te vallen, is dat wat je doet, best repetitief wordt. Elk RDA-complex voelt na een tijdje hetzelfde aan en de manier waarop je de soldaten die zo’n complex bewaken uitschakelt, is ook steeds hetzelfde. Natuurlijk wordt de tegenstand na verloop van tijd wel wat groter, maar dat verandert weinig aan de gameplay. Het stelselmatig opruimen van alle RDA-faciliteiten begon zo meer en meer als een onprettig taakje aan te voelen.

Vliegen op een Ikran

Daar staat gelukkig tegenover dat Pandora verkennen wél erg leuk is, heel erg leuk zelfs. Dat komt vooral door de prachtige vormgeving van de wereld. Zelden zag je een fictieve spelwereld die er mooier uitzag dan wat Frontiers of Pandora je voorschotelt. De spelwereld kenmerkt zich ook door fikse hoogteverschillen. Zeker als je je eigen Ikran mag bestijgen en dus vrij rond kunt vliegen, laat de game adembenemende dingen zien. Meermaals hielden we even halt om van een mooi uitzicht te genieten. Daar komt bij dat de wereld behoorlijk divers is. De spelwereld is verdeeld in verschillende zones en die hebben allemaal een eigen karakter, eigen flora en fauna, en natuurlijk eigen avonturen. Dit alles samen is heel belangrijk, want dit weet het gevoel van repetitie goed te doorbreken en maakt dat je toch blijft doorspelen.

• Volgende pagina 3. Schitterende spelwereld pusht consoles flink