Israelische wetenschappers hebben een biologische transistor, die ook als oled kan fungeren, ontworpen op basis van eiwitten die uit bloed, slijm en melk zijn gehaald. Het voordeel van een dergelijke transistor is dat deze biologisch afbreekbaar is.
De benodigde eiwitten hebben elk verschillende functies. In bloed zit het eiwit hemoglobine, dat zuurstof op kan nemen. Dit wordt door de wetenschappers gebruikt om chemicaliën met de biologische structuren te laten reageren, zodat de transistor de gewenste halfgeleider-eigenschappen krijgen. Daarbij zijn eiwitten uit melk verantwoordelijk om structuur aan het geheel te geven. Tenslotte zijn eiwitten uit slijm verantwoordelijk voor de optische eigenschappen van de transistor: deze worden ingezet om de kleurstoffen voor rgb-licht gescheiden van elkaar te houden. Zo kan het geheel als oled fungeren.
Wetenschappers hebben de lichaamseiwitten op een coating aangebracht, waarbij de juiste structuur zich na droging uit zichzelf zou vormen. Het maakt daarbij volgens de makers weinig uit wat voor basismateriaal er wordt gekozen. Er wordt zo een dunne laag op nanometer-schaal gevormd. Deze structuur fungeert vervolgens als halfgeleider. Normaliter wordt een siliciumsubstraat gebruikt voor de productie van halfgeleiders.
Volgens de Israelische wetenschappers van de universiteit in Tel Aviv wordt er aan gewerkt om de biotransistors met oled-capaciteiten geschikt te maken voor gebruik in beeldschermen. Op termijn moet het systeem echter te gebruiken zijn in meerdere soorten elektronica. Het voordeel van het gebruik van transistors die op biologische moleculen zijn gebaseerd, is dat zij gemakkelijk afbreekbaar zijn. Dat moet de afvalverwerking verbeteren en de impact op het milieu verlagen. Het is echter aannemelijk dat commerciële productie van chips met dergelijke transistors nog jaren op zich laat wachten.
Twee jaar geleden slaagde een Californische groep wetenschappers er al eens in om een transistor te ontwikkelen die gedeeltelijk op biologische moleculen is gebaseerd. Hiervoor werd het ATP-molecuul gebruikt, dat in het lichaam voor de energievoorziening zorgt. Daarnaast werd er een laag toegevoegd die vergelijkbaar is met een celmembraan.