Dit is (in)direct het gevolg van het Britse tweepartijensysteem. (uiteraard hebben ze meer partijen, maar effectief hebben ze twee partijen. Dit wordt de facto afgedwongen door hun kiessysteem.) Maar goed. Dat even ter zijde.
De 'anti-Europa' mensen wilden voornamelijk 'tegen de andere partij' bashen in die tijd. Het was een onderdeel van de campagne geworden. Ze focuste bijvoorbeeld op de bijdragen van het VK aan de EU. Op een gegeven moment hadden ze op bussen staan: "350 miljoen pond per week naar Brussel" (18,2 miljard pond per jaar). Dit was statistisch gezien correct.
Echter

Statistieken kun je natuurlijk zodanig verbuigen dat het alle kanten op gaat.
Hun marketingmolen had zoiets van: "Dit kan ook naar de NHS" (hun zorgsysteem waar je 3 maanden op de wachtlijst staat om een wrat te verwijderen, maar wel voor iedereen gratis is.), wat toen ongeveer 180 miljard pond per jaar kreeg. (Ofwel die 18 miljard ging echt die wachtlijsten niet korter maken, maar het bekt wel lekker natuurlijk.)
Echter: In werkelijkheid betaalde ze 250 miljoen pond week (wat nog steeds een boel is), omdat ze 'korting' kregen (een 'rebate' in EU-termen), maar kwam er natuurlijk ook weer geld terug aan subsidies voor publieke zaken.
Onder aan de streep waren hun laatste jaarlijkse bijdrage netto ongeveer 170-175 miljoen pond per week. (Ongeveer 9 miljard pond jaar). Nog steeds een boel geld, maar significant minder dan wat BoJo te melden had.
Vervolgens gingen ze een soort anti-EU-campagne opstarten, dat de EU hun Britse vrijheden tegenging. Al die EU'ers die 'onze banen' wegkapen, al die illegale vluchtelingen (wat in het VK echt al decennia een serieus probleem is.) die ze niet goed kunnen verzorgen, maar wel moesten opnemen. Al die 'regeltjes' die de EU voor ons bepaald, enz, enz, enz, enz. Ze vonden het on-Brits dat ze 'metrische maten' op goederen moesten zetten. (Je weet wel. Die maten waar je wèl mee kunt meten en rekenen

). Er werden dus allemaal ogenschijnlijk lullige dingetjes aangehaald om maar te focussen op alles wat 'onBrits' is. Baas van eigen land was het motto. Ongeacht wat dat daadwerkelijk inhield. Ofwel. Hun marketingmolen ging voornamelijk hakken op sentiment.
Wat ze er natuurlijk niet bij meldde was dat de vrije markt een aanzienlijk deel van hun inkomsten verzorgden en de kosten van producten en diensten laag hielden. dat door die open handelsgrenzen, ze daadwerkelijk goederen hadden om te verwerken. Dat het werk dat gedaan moest worden, daadwerkelijk gedaan kon worden, enzovoorts.
Nogmaals: Dit was allemaal puur en alleen een marketingcampagne om de andere partij te kunnen bashen. Ze wilden helemaal niet winnen. Als je demografisch keek, zag je ook dat de mensen die minst met de EU te maken hadden (kleinere afgelegen stadjes, met voornamelijk lokale kleine werkgevers), voor Brexit stemden, en de mensen die er wel meer te maken hadden (kustgebieden, grote steden met veel bedrijvigheid, enz.) tegen de Brexit stemden. (uiteraard niet een 100%-score aan beiden kanten, maar dat was de algemene tendens.)
Toen het publiek had gekozen voor een Brexit, wilden ze in de eerste instantie 'eerst rustig afwachten totdat ze een deal hadden voordat ze de 'exit-knop' indrukten. De EU pikte dit niet omdat er dan teveel onrust en onzekerheden bleven zweven, en ze moesten 'nu op exit drukken, waardoor er een tweejarige afsluitperiode inging, of gewoon in de EU blijven'. Dit laatste was natuurlijk politiek zelfmoord (want dan ben je tegen het referendum ingegaan), dus drukte ze op de knop. Theresa May was persoonlijk openlijk tegen een Brexit, maar ze voerde uit wat het volk wilde of in elk geval waar het volk op gestemd had.
Na een boel gedoe zonder deal, mede omdat de EU (in mijn optiek gelukkig) haar poot stijf hield, verlieten ze de EU. Het VK is nu voor de EU hetzelfde als Kenya. Gewoon 'nog een land' waar we mee handelen.
Grappig detail: Op de dag van de Brexit, was er een wet actief geworden in het VK, die een 'copy-paste' deed van alle Europese wetten en regels, om die actief te maken naar Britse wetgeving, anders zou er een wetvaccuum omstaan. (Dat was dus niet optioneel, maar wel geinig vond ik zelf.)
Maar als we nog verder terug gaan, stond het VK altijd al een beetje vreemd in de wedstrijd van de EU. Zij hadden nog een douane voor mensen vanuit EU-landen. Ze vonden zichzelf 'anders' omdat ze (effectief) een eiland zijn. Ook toen ze moesten stemmen om het Verdrag van Maastricht te ondertekenen, na heel veel amendementen op die wet in hun land, was het 50-50 in hun Lagerhuis. De toenmalige voorzitter van de kamer (hun 'Speaker') moest toen de beslissende stem (casting vote) geven. (dit is redelijk uniek. Sinds 1801 (Toen, versimpeld gezegd het VK, het VK werd), is dit maar 50 keer voorgekomen. (De laatste keer in 2019, de keer daarvoor was voor het Verdrag van Maastricht).
N.B. Toen de EU opgericht werd, werd er echt heel veel gepikt van sommige landen (waaronder het VK). Dit werd gedaan, omdat ze bij de oprichting, zoveel mogelijk grotere economieën moesten hebben om in één keer een groot blok te vormen. Dit was toen waarschijnlijk wel een goed idee, maar voor nu zien we dat dit toch onpraktisch bleek. (kijk naar het gedoe in Hongarije).