Het voordeel van een EULA is dat die zich moet voegen naar de wet. In de EULA mogen geen onwettige zaken staan. Je hebt maar één jurist nodig en de hele EULA kan overboord
Er zit nog wel een verschil tussen recht hebben en recht krijgen. Je komt er echt niet met één jurist tegen een team van een bedrijf als Google of Facebook. Kijk maar naar de gevechten die Max Schrems met de steun van NYOB. Dat duurt al jaren en ondanks herhaaldelijke successen in de rechtbank verandert er in praktijk maar weinig.
In 9 van de 10 gevallen kun je blind de EULA accorderen omdat mag aannemen dat deze voldoet aan Europese wet- en regelgeving.
Ik vind het een dappere aanname dat EULA's over het algemeen aan de wet voldoen. Ik heb geen gegevens om het tegendeel te bewijzen maar alleen de grootste websites laten zo'n tekst schrijven door proffessionele deskundigen. De meeste websites (en bedrijven) rommelen maar wat aan en hebben hun EULA niet in gedachte bij de dagelijkse operatie. Bedrijfsjuristen zijn er niet om te zorgen dat bedrijven zich aan de wet houden maar om het aantal boetes acceptabel laag te houden. Dat is bittere realiteit omdat de wet ook niet bepaald zonder fouten is. Ik verwacht meer van de kwalieit van de wet dan van de EULA van het gebruikersforum van een stofzuigerfabrikant, of zo iets.
Zelfs als alle bedrijven zich keurig aan de wet hielden dan leg je de lat nog niet erg hoog. Legaal is het absolute minimum. Ik lees contracten en EULA's niet om te controleren of ze zich aan de wet houden maar omdat er binnen de wet best wel veel mogelijk is waar ik geen zin in heb.
Werken tegen minimumloon is ook legaal maar dat betekent niet dat ik mijn nieuwe arbeidscontract niet doorlees en genoegen neem met het minimumum.
Dat een product in de supermarkt ligt betekent ook niet dat het verstandig is om het te eten. Van de wet mag ik iedere dag alleen maar bier en chips kopen. Maar om verstandig te leven zal ik zelf moeten nadenken en dus ook de benodigde informatie beschikbaar hebben zoals de ingredienten.
Wat meer concreet is het volgen van mensen over internet gewoon toegestaan, net als het verzamelen en verhandelen van hun gegevens.
Mijn punt is dat je het papierwerk moet laten waar het hoort en dat is bij de juristen van de overheden en de belangenverenigingen die opkomen voor consumenten.
Ik ben het helemaal met je eens dat dit door juristen en politici moet worden opgeknapt maar dat betekent niet dat het nu al geregeld is. De Nederlandse overheid is al jaren met Google en MS in overleg en komt nauwelijks verder. Op papier is er vanalles geregeld in praktijk veranderd er bijzonder weinig.
Het is niet het Wilde Westen zoals jij het beschrijft, er zitten zeker regels aan wat een bedrijf wel en niet mag vragen van een consument.
Wat de overheidsjuristen geregeld hebben is dat bedrijven toestemming moeten vragen voor bepaalde zaken. Er is een groot grijs gebied van dingen die niet mogen ténzij je eerst om toestemming vraagt.
Daar is die EULA voor. Alles wat in de wet staat hoeft niet in de EULA. De EULA is er juist voor zaken die niet door de wet worden afgedwongen. Welke? Tja, dat zal je zelf moeten lezen in de EULA, dat is het hele punt van dat document.
Zeggen dat je de EULA niet hoeft te lezen omdat die zich aan de wet houdt mist het hele punt. Die EULA is juist voor de grensgevallen die alleen mogen als je de gebruiker /duidelijk/ informeert via de EULA. Als je stelt dat je de EULA niet hoeft te lezen dan is de gebruiker dus niet duidelijk geinformeerd en heeft het bedrijf dus geen toestemming voor de zaken waar ze in de EULA om vragen. Dan heeft het hele document geen zin meer. De aanname bij een EULA moet daarom zijn dat de gebruiker deze wel leest.
Dat impliceert weer dat de EULA een zeer toegankelijk document is. Zoals je zelf eerder aangaf gaat dat niet bij juridische teksten. Ik ben het met je eens dat Google heel goed z'n best heeft gedaan maar het blijft veel te veel voor de meeste mensen om te lezen, laat staan om het echt te begrijpen.
Daarmee zitten we in een impasse. Het is onmogelijk om de gebruiker goed te informeren omdat de gebruiker geen jurist is en je alleen in juristentaal duidelijk kan maken wat je bedoelt. De enige logische conclusie is wat mij betreft dus dat de hele constructie niet kan werken in de huidige vorm.
Mijn quick fix is dat de overheid een paar standaard EULA's schrijft en dat websites daar uit moeten kiezen met slechts zeer beperkte mogelijkheden om extra te vragen. Dat maakt het veel makkelijker voor iedereen om te begrijpen wat er wel en niet mogelijk is. Zoiets als "standaard webshop" = "NAW + e-mail + bankrekeningnummer".
Als je extra wil dan moet je jouw EULA van te voren (tegen betaling) laten goedkeuren door de overheid, inclusief uitleg waarom het noodzakelijk is. Ik zie geen mogelijkheid om het zonder "extra's" te doen. Sommige producten vereisen dat nu eenmaal, zoals bijvoorbeeld een sporthorloge met GPS-tracker die precies bij houdt waar je bent. Dan moet je een mogelijkheid hebben om gedetailleerde tracking toe te staan die onder andere omstandigheden volkomen onacceptabel is (in bed, top).