De Amerikaanse cryptoloog Rabin (die in de cryptografie al bekend was door zijn 'Kwadraatsysteem', een van de weinige cryptosystemen dat wiskundig bewezen veilig is) claimt een onbreekbaar versleutelingssysteem te hebben ontworpen. De zwakte van bestaande systemen is dat er een sleutel gebruikt wordt, zodra deze uitlekt kan een aanvaller alle voorgaande, huidige en toekomstige communicatie ontsleutelen. Er bestaat theoretisch gezien maar één sluitend systeem: de zogenaamde 'One Time Pad'. Hier wordt elke bit van het bericht met een nieuwe 'sleutel-bit' versleuteld. De sleutel is dan even lang als het bericht, dus alle mogelijke sleutels (en berichten) hadden de bron kunnen zijn voor de (afgeluisterde) communicatie.
Het One Time Pad systeem lijkt mooi, in de praktijk is het vrijwel niet te implementeren. De verzendende en ontvangende partij moeten op een of andere manier een 'bitgenerator' hebben, die ze allebei dezelfde random bits geeft. Rabin heeft hier een oplossing voor gevonden:
It works like this. The two conspirators, Alice and Bob, first have to establish a set of secret rules for picking random bits from the data. This is a potential weakness in the scheme-how do they share these rules securely? But it would only involve one meeting, say, rather than the repeated ferrying of one-time pads.They might share a computer program that taps into the world's data stream, pulling out a certain bit from the Sky TV satellite at 12 noon precisely, a bit from the Microsoft home page half a second later, a bit from the Dow Jones index after that, and so on. The program assembles these bits into a key.
Whenever they want to communicate, Alice just tells Bob over the phone which key-say, the one their program made last Tuesday-she is using to encode the message. The eavesdropper, Eve, is sunk. Without Alice and Bob's program, she doesn't know which bits to look for. So it's a machine for generating an endless one-time pad, with no reliance on couriers.
Al eerder berichtten we over dit systeem, nu blijkt het al in een vergevorderd stadium te zijn. Het idee van Rabin is nu om een gestandaardiseerd systeem te maken dat random bits genereert (een netwerk van 48 satellieten), deze genereren zoveel data (45000 Gigabit per seconde) dat opslag ervan niet mogelijk is. Op deze manier kan de aanvaller niet alle bits opslaan om later rustig te gaan zoeken naar de key, hij zal van te voren moeten weten waar in de bitstream de sleutel verstopt zit.
Dit klinkt natuurlijk geweldig, maar nog steeds is er een impliciete 'key' aanwezig: namelijk de afspraak tussen Alice en Bob. Zodra Eve deze afspraak kan afluisteren (of raden) is het systeem gebroken. De bekende cryptoloog Bruce Schneier heeft in maart 2001 al zijn bedenkingen tegen dit systeem geformuleerd in zijn CryptoGram mailinglist.
Met dank aan Verwijderd voor de tip. Het complete artikel zal 5 januari in het blad 'New Scientist' verschijnen.