Hoe veel kosten willen we maken om een theoretisch belang te verdedigen?
Bedoel je met "we" de samenleving? Dan zou ik zeggen dat we hier geen kosten aan hebben. Een mailtje van (de advocaten van / de juridische afdeling van) EA naar deze ontwikkelaar kost de maatschappij niets en als er een rechtszaak van komt dan moet de verliezer de kosten daarvan betalen.
In theorie zou ik geld kunnen verdienen met zandkastelen bouwen op het strand, maar de staat komt me niet helpen als de zee dreigt om mijn zandkasteel weg te spoelen.
Nee, want de zee kun je niet aanklagen. Als ik echter met een bulldozer jouw zandkasteel verniel dan hebben we het concept van vandalisme en helpt de staat (de rechter) jou wel degelijk om bij mij een vergoeding te verhalen.
Je legt me woorden in de mond door het om te draaien, dat is niet de strekking van wat ik schrijf.
Dat is een logisch gevolg van het toepassen van jouw redenatie in een vergelijkbare situatie.
Ik wil dat hij díe source (dus niet: alle source) ook mag overnemen, het is oud genoeg voor.
Ik begrijp niet op welke grond je de assets anders wilt behandelen dan de programma-code. Beide zijn creatieve werken, beide zijn beschermd door copyright. Prima als je vindt dat de duur van copyright ingekort moet worden (dat ben ik zelfs nog met je eens ook), maar dan zou het logischer zijn om te stellen dat niet alleen de assets als public domain beschouwd moeten worden, maar de code ook.
Ik wil dat de maatschappij vrije toegang krijgt tot werken voor ze waardeloos zijn.
Is dat niet tegenstrijdig? Juist als je vindt dat bepaalde dingen (nog) niet waardeloos zijn is het vreemd om ze geforceerd van de rechtmatige eigenaar af te pakken en aan "het publiek" te geven. Wat mij betreft is de redenatie "ach, laten we eerlijk zijn, dit is inmiddels zo oud, daar kun je geen geld meer voor vragen, dus nu is het van iedereen" een stuk logischer.
Ik ga er even van uit dat je had willen schrijven "redelijk" ("wouldn't"

).
Ehm ja, sorry; gevolg van meerdere keren herschrijven.
Waar de grens ligt is natuurlijk een onderwerp waar we het over kunnen hebben. Dat doe ik! Ik zeg dat ik vind dat wettelijke bescherming voor software niet meer dan 10 jaar na publicatie zou moeten zijn.
Ah, dankjewel, dat detail ontbrak in je oorspronkelijke post (en ik moet bekennen dat ik er in mijn reactie ook niet expliciet om vroeg), je "tegenvoorstel" voor hoe lang copyright dan wel zou moeten duren. Persoonlijk denk ik dat 10 jaar wat aan de korte kant is; mijn idee (niet gebaseerd op enig onderzoek!) zou 25 à 30 jaar of zo zijn (of een eerste, kortere termijn, die tegen betaling te verlengen is tot maximaal 30 jaar, zodat een heleboel materiaal veel eerder uit copyright komt, maar dat levert wel een heleboel extra administratie op...).
Voor software is het de facto al eeuwig, tegen de tijd dat het copyright verloopt is er niemand meer die de software nog kan lezen of draaien.
Hoe het zit met software "lezen" (ik neem aan dat je het dan over source code hebt, niet over de uitvoerbare object code) is sowieso een lastig verhaal, omdat de auteur niet verplicht is om de source code openbaar te maken.
Ik denk dat je onderschat hoe goed backward compatibility is. Zowel x86 als (DOS en) Windows zijn onwaarschijnlijk goed in het draaien van ronduit aftandse code. Zo heb ik jaren geleden nog een of ander oud spel gedraaid dat na het opstarten begon met een soort van easter egg; een popup-achtige melding "This game was written in 19xx and still being run in the year 20yy" (ik weet de exacte jaartallen niet meer, maar ik dacht iets in de jaren tachtig en vlak na de millennium-bug). En dat was zonder emulatie of wat dan ook; gewoon opstarten en het werkte. En voor de gevallen waar dat niet zo is: er zijn emulatoren voor allerhande verouderde hardware. Misschien gaan we ooit op het punt komen dat we in 2050 eerst een x86-Windows-emulator op moeten starten om daarin een Gameboy-emulator (ik noem maar iets) te kunnen draaien, maar dan
werkt het wel.
De zaak is ook nog eens extra interessant om de beheerders van dit copyright niet zuiver financiële belangen hebben, maar ook rekening willen houden met nagedachtenis aan Anne Frank, de emotionele lading van de tweede wereldoorlog, etc
Daar heb je op zich een goed punt, maar moet dat via copyright afgedwongen worden? Hoe je het ook went of keert, vroeg of laat verloopt copyright (of, in elk geval, daar kunnen we in elk geval op hopen...) en ik zou het wel fijn vinden als we ook daarna nog respect hebben voor de emotionele lading. Dus ik zou dat specifieke punt liever oplossen via hetzelfde soort wetgeving die verbiedt om in een SS-uniform naar carnaval te gaan.
Waanzin
Bedoel je dat je het met me eens bent dat dat waanzin is, of juist dat het waanzin is dat ik het belachelijk vind...!?
Daarbij wordt fundamenteel onderzoek voornamelijk door universiteiten gedaan en grotendeels betaald met belastinggeld. Daarna worden de middelen die commercieel interessant lijken verder uitgewerkt door de industrie en die krijgen dan een patent op het productieproces en dat is in praktijk hetzelfde als een monopolie op dat medicijn.
Dat is niet hoe het in de praktijk werkt. Ja, er wordt fundamenteel onderzoek gedaan met publiek geld, maar voor zover ik weet wordt het overgrote deel van het medicijnenonderzoek gedaan door farmaceutische bedrijven. En zelfs als elk chemisch stofje dat uiteindelijk een medicijn wordt op een universiteit zou worden ontdekt, dan nog draaien de uiteindelijke producenten voor het overgrote deel van de kosten op. Vaststellen of een nieuw middel in de praktijk ook echt werkt, of het veilig is (of, voor medicijnen tegen zeer ernstige aandoeningen: veilig genoeg), hoe het op een betrouwbare manier in massaproductie te fabriceren is, ... Vergeet niet dat alle tests (eerst dierproeven, daarna klinische proeven op menselijke proefpersonen) uitzonderlijk duur zijn, al was het maar omdat ze jaren duren (om te ontdekken of er niet per ongeluk ongewenste lange-termjin-effecten zijn). En als uiteindelijk de conclusie is "dit is geen goed medicijn", dan is al dat geld weggegooid.
Ik heb liever dat we de productie van medicijnen helemaal vrij geven en de farmaceutische industrie op een andere manier stimuleren om nieuwe medicijnen te ontwikkelen, bijvoorbeeld door ze er rechtstreeks voor te betalen.
Hoe zie je "rechtstreeks ervoor betalen" precies voor je? Via de een of andere formule (er lijden X mensen aan een aandoening, het medicijn is Y% effectief, minus een factor voor bijverschijnselen) uitrekenen hoeveel een medicijn "waard" is en dat simpelweg uitbetalen aan het bedrijf? Dan heb je nog steeds marktwerking. Plus een gigantisch juridisch gevecht zodra iemand met een net-iets-beter medicijn komt voor een ziekte waarvoor al een goed medicijn bestaat. Plus, betekent dat dat de overheid verplicht is om voor elk medicijn te moeten betalen dat ontwikkeld wordt? En tenzij je dit op een wereldwijd niveau invoert vrees ik dat er nog veel meer haken en ogen aan zitten die deze oplossing in de praktijk ondoenlijk maken.
Ik kan me prima voorstellen dat het niet goed voelt dat er zoveel geld rondgaat in de medische industrie, maar ik vrees dat het een noodzakelijk kwaad is. Als we patenten op medicijnen afschaffen, waarom zou een bedrijf dan ooit nog het risico nemen om geld te investeren in een mogelijk nieuw medicijn? Als ze erin slagen om aan te tonen dat het werkt en veilig is, dan kunnen al hun concurrenten (zonder diezelfde kosten te maken) hetzelfde stofje op de markt brengen en omdat ze geen onderzoek hoeven terug te betalen, kunnen zij veel goedkoper zijn. In die situatie zullen er alleen nog nieuwe medicijnen ontwikkeld worden voor de ziektes waar de kinderen van de CEO aan leiden...