Och. Ik ben ook niet bedankt toen, maar wat wat wil je dan? Je bent je kind kwijt, hij is niet meer op school, hij is niet met vriendjes mee, en dan komt hij huilend aangelopen aan de hand van een vreemde? Dan is het ook niet raar dat je even scheef kijkt. Maar dat vind ik ook helemaal prima. Als dat komt bij iemand helpen die even hulp nodig heeft, dan neem ik dat graag voor lief. Ik doe niks raars, en ik sta voor wat ik doe.
En ik vind dat meer mensen die houding wel mogen aannemen. No bullshit, gewoon normaal doen.
Aan de ene kant heb je gelijk dat ouders minder paranoïde zouden moeten zijn. Risico's bestaan nu eenmaal, je kan ze niet uitbannen, en je moet je er niet gek door laten maken. Het hoort erbij, en dat is soms ook gewoon prima. Het moet een beetje balans hebben: niet roekeloos onvoorzichtig, maar ook niet obsessief veilig ten koste van alles. Met dwangmatige risico-preventie kan een kind niet buitenspelen, niet met vriendjes mee, niet ontdekken, niet vies worden, niet vallen en niet leren opstaan.
Maar ook van 'onze' kant moeten we ons niet gek laten maken door 'een paranoïde maatschappij'. Als je normale dingen niet meer durft, zoals een kind helpen, alléén omdat je bang bent dat er misschien wel mensen zijn die je scheef aan kijken, dan laat je je echt gek maken. Dat is niet gezond meer, vind ik.
Doe dan liever gewoon normaal; en als mensen dan scheef kijken, dan is dat maar zo. Doe normaal, en sta voor wat je doet. Mensen helpen is niet raar. Balletje trappen met een verveeld kind is niet kwaadaardig. Werken met kinderen is NIET raar.
Wanneer je kind weet dat het niet met vreemden mee mag gaan, heb je slechts de
minst voorkomende vorm van kindermisbruik
gebrekkig afgedekt. Want meestal zijn die vreemden veel vriendelijker dan je ooit in een rollenspel langs zal laten komen, of er is een superlief hondje, en dan is al die aandacht meteen weg. Dat is echt een voorzorgmaatregel van niks.
In het echt is het veel moeilijker, veel grijzer, en veel complexer, omdat er bijna nooit van eenvoudige 'dwang' sprake is. Het gaat om bekenden, vrienden en familie, die geleidelijk en onopvallend over grenzen heen gaan, zonder dat het kind het doorheeft; en dat in een complex web van leuke dingen, aardig vinden, afhankelijkheid en
vertrouwen. Het
zíjn vrijwel nooit mensen die het kind niet vertrouwt. Integendeel. En hoe maak je een kind weerbaar voor misbruik door mensen die hij vertrouwt, zonder dat vertrouwen bij iedereen weg te nemen?
Door te praten, door open te zijn, door het kind te leren wat normaal is en wat niet. Door een omgeving te scheppen waarin het kind wéét dat het alles kan vertellen, zonder oordeel en zonder paniekreacties. (Als een kind denkt dat je zoiets héél erg zou vinden, en het kind vind zijn oom tegelijk ook heel lief, dikke kans dat hij het dan gewoon niet zou vertellen.) Risico-situaties met vreemden zijn een hele enge, maar heel zeldzame vorm van misbruik. Misbruik door bekenden is confronterender, omdat het gaat om mensen die je zélf vertrouwt; maar toch ook veel realistischer. Daar helpt een smartwatch ook niet tegen. Daarvoor is niet genoeg tijd, het verziekt je vertrouwen in mensen in brede zin, en iemand die echt doelbewust misbruik wil plegen legt zo'n ding in de kamer ernaast neer.
Neem geen onnodige risico's, zorg dat je kind weerbaar is en weet wat normaal is, zorg dat alles bespreekbaar is, maar laat je niet gek maken.
[Reactie gewijzigd door KarmaniaK op 22 juli 2024 18:06]