Het zit gek genoeg net andersom als jij denkt dat het zit. Deze serie is op de ouderwetse manier gemaakt. Eerst in zijn geheel geschreven(of herschreven voor tv als de bron een boek is), vervolgens gaat men stap voor stap door het productieproces. Daarom duurt het zo lang. In Nederland was het de gewoonte dat (een seizoen van) een serie 13 afleveringen had, in Engeland zijn het er vaak 6, maar het aantal is niet zo heel belangrijk.
De Blacklist is gemaakt op zijn "Amerikaans", zoals networks als ABC CBS en NBC, omroepen met open kanalen op de kabel, te werk gaan. Dat lange en kostbare productieprocies wordt ingekort om te voorkomen dat er geld wordt verspilt aan een serie die niet succesvol is. De kijker betaalt geen abonnementskosten, de inkomsten komen uit reclameblokken van bijna 20 minuten per uur; daarom duren de afleveringen ca 20 of 40 minuten. Een serie met te lage kijkcijfers levert te weinig reclameinkomsten op en kan direct van de buis gehaald worden. Er is geen begin en eind, elke aflevering staat los van elkaar, de rode draad is een soort lapmiddel of wortel die de kijker voor wordt gehouden. Een nieuwe kijker moet de TV aan kunnen zetten zonder dat de geschiedenis, wat vooraf ging, echt belangrijk is. In het geval van The Blacklist is dat zaak nummer zoveel, de zoektocht naar crimineel X en als je uitzoomt, zie je dat de geschiedenis van de hoofdrolspeelster, de zgn rode draad, een bijzaak is. Deze wordt bedacht terwijl de serie verloopt. Het is voor de netwerken lucratief om een lang seizoen te hebben van succesvolle series, vandaar de 22 of 24 afleveringen per seizoen. Het is goedkoper om door te gaan met één serie; er zijn soaps die meer dan 50 seizoenen oud zijn.
Makers van series pitchen een idee. Bij succes schrijft men vervolgens een 'pilot' en als die pilot succesvol lijkt, wordt er een groot team met schijvers aangesteld die elke week een episode schrijven. Het kan zijn dat de taken gesplits worden, maar dat hangt van de werkwijze af. Voor het TV seizoen begint zijner een paar afleveringen geproduceert, maar men maakt daarna wekelijks een aflevering. Zo kan de serie tussentijds afgekapt worden als de reclameinkomsten tegenvallen.
Je kunt dit procedurele televisie noemen, politieseries, advocatenseries, soaps, sitcoms etc, het gaat allemaal volgens een formule en idereen moet kunnen kijken.
Betaalkanalen die van oudsher achter de decoder zaten op de kabel, zoals HBO en Showtime, en tegenwoordig streamingdiensten als Netflix, werken op de ouderwetse manier. Hoewel Netflix wat sneler en efficienter werkt; die betalen een bedrag en daar moet je het mee doen. Het resultaat is dat de kwaliteit over het algemeen hoger is, maar daar staat tegenover dat de kosten dat ook zijn. Flops kosten bakken met geld, de networks lopen die risicos veel minder.
[Reactie gewijzigd door ABD op 12 oktober 2025 18:05]