Onlangs schreven we op Tweakers over een watergekoelde M.2-ssd. De ssd heet MP600 Pro Hydro X en dankzij het waterblok ‘pluk je’, volgens de fabrikant in zijn persbericht, ‘de voordelen van lagere temperaturen en elimineer je vrijwel alle throttling’. Nu snap ik dat je je overgeklokte cpu en videokaart, die samen een halve kilowatt verstoken, met vloeistof wil koelen, maar een M.2-ssd, die volgens de specs maar 7 watt mag verstoken? Dat gaat natuurlijk helemaal nergens over.
Het M.2-slot, waarvan we er op de knappere moederborden soms wel drie aantreffen, had daar eigenlijk nooit moeten zitten. Het is bedoeld voor laptops, zoals voorheen mini-PCI Express de laptopversie van PCI Express was en nog eerder mini-PCI de laptopversie van PCI. Op de een of andere manier zijn we laptophardware in onze desktop gaan schuiven en eigenlijk past dat helemaal niet, want het wordt zo warm dat we onze opslag intussen met water moeten koelen als we willen dat het fatsoenlijk blijft werken. Throttling zou wat mij betreft iets moeten zijn dat in een extreem scenario kan voorkomen en niet iets waarvan de fabrikant niet eens durft te garanderen dat het met behulp van zijn waterkoeling niet plaatsvindt.
En de grap is: er is een prachtig alternatief. Of eigenlijk was dat er. Vanaf 2014 werden moederborden namelijk voorzien van SATA-express-connectors. Ken je die nog? Heb je weleens in de situatie gezeten dat je een nieuwe NVMe-ssd wilde kopen, maar dat je moederbord daar geen connector voor had? En dat je dan vervolgens de keuze had tussen een PCIe-insteekkaart kopen en maar gewoon je hele systeem upgraden (en dat je vervolgens dan toch maar alles een upgrade gaf, want nieuwe hardware is leuk en ach, dat oude mobo had niet eens 10Gbit/s-USB-poorten, dus hoog tijd voor wat nieuws).
Dat was dus allemaal niet nodig geweest als SATA Express ‘gewoon’ de opvolger van SATA was geworden. Het mooie is, was, namelijk dat je op de Express-connector je gewone oldskool AHCI-ssd kon aansluiten, en als je op een gegeven moment de stap naar een NVMe-ssd zette, hing je je splinternieuwe ssd dankzij diezelfde connector direct aan de PCIe-bus. Magie op je mobo!
We krijgen bij Tweakers met enige regelmaat nieuwe hardware toegestuurd, maar je voelt het al aankomen; in heel 2014 was er geen spoor van SATA Express-ssd’s te bekennen en toen we uiteindelijk in 2015 onze eerste NVMe-ssd testten, was het een Intel 750, met PCIe-aansluiting en geen SATA Express.
SATA Express is dus stilletjes verschenen en vertrokken op de moederborden. Kortstondig werden sommige high-end moederborden nog voorzien van een U.2-connector, wat eigenlijk de serverversie van SATA Express was en eigenlijk ook superieur was aan M.2. Voeding en data zitten in dezelfde stekker, die in spanningen van 3,3 en 12 volt voorziet. Hotplug wordt ondersteund en misschien wel het belangrijkste: de ssd’s die je er uiteindelijk aan hangt, zijn van ‘gewoon’ 2,5”- of eventueel 3,5”-formaat. Anders dan met M.2-ssd’s heb je op dat formaat wel genoeg oppervlakte voor een fatsoenlijke heatsink en daardoor hoef je niet naar paardenmiddelen als een waterkoeler te grijpen, zoals bij de M.2-ssd's waarmee we nu opgescheept zitten.
Ook dat snap ik eigenlijk niet; als de ssd-fabrikanten ons met alle geweld M.2-schijven in onze desktop willen doen schuiven, waarom dan die lullige 80mm lange exemplaren? De M.2-specifcatie omvat ook een lengte van 110mm, waarop je dus een 37,5 procent langere heatsink kwijt kunt. Die kan vervolgens meer warmte afvoeren, waardoor je ssd langer throttlevrij is.
Voordat ik daadwerkelijk mensen ga enthousiasmeren voor dode connectors en M.2-ssd’s in formaten die nauwelijks te koop zijn, moet ik toegeven dat ik de aantrekkingskracht van een watergekoelde ssd stiekem wel snap. Sterker nog, ik heb me in het verleden zelf weleens schuldig gemaakt aan het koelen van mijn opslag. Tegenwoordig zit mijn pc in een gesloten behuizing, maar destijds was mijn kast voorzien van een venster en hingen er ccfl’s in. Jaja, opa vertelt: rgb-ledkitjes had je namelijk nog niet. Het was een bijzonder warme zomer in 2004, de temperatuur van mijn harde schijf ging richting de vijftig graden Celsius en toen schafte ik dit aan:
En net als de mensen die nu een watergekoelde ssd kopen, was de temperatuur de officiële reden van aanschaf, maar eigenlijk deed ik het ook omdat ik het er heel cool uit vond zien. Dus, watergekoelde ssd-kopers, hoewel ik er bij blijf dat M.2 niet op de desktop thuishoort, snap ik jullie volkomen.