Tell Me Why Review

Vinger aan de pols van de tijdgeest

Vinger aan de pols van de tijdgeest

Samengevat

Net als in Life Is Strange snijdt ontwikkelaar Dontnod in Tell Me Why een aantal maatschappelijke thema's aan. Het draait dit keer om de acceptatie van homo's en transgenders, en ook thema's als sociaal isolement en zelfmoord komen aan bod. Het zijn pakkende en zeer actuele thema's die zelden in een game aan bod komen. Dontnod weet er een mooi verhaal omheen te vertellen en de game ziet er beter uit dan de voorgaande games van de studio. Het is jammer dat Tell me why slechts drie episodes telt. Bovendien maken de keuzes die je onderweg kunt maken slechts weinig verschil.

Pluspunten

• Mooie, volwassen thematiek
• Net wat strakker uiterlijk

Minpunten

• Slechts drie episodes
• Keuzes maken weinig verschil

Eindoordeel

Getest

Tell Me Why, Windows

Prijs bij publicatie: € 29,99

Bekijk product

Bekijk alle uitvoeringen (2)

Het Franse Dontnod heeft zich zo langzamerhand gespecialiseerd in games waarin het vooral draait om het verhaal en veel minder om de gameplay. Dontnod probeert verhalen te vertellen waarin de emotionele ontwikkelingen verder gaan dan in de gemiddelde game. Je kent de studio wellicht van Life is Strange en Life is Strange 2. Daarin ging het om de problemen van tieners, pubers en kinderen. In Tell Me Why zijn de hoofdrolspelers net iets ouder. Ze zijn begin twintig, maar hebben al veel meegemaakt en daarom ook veel te verwerken.

Net als in Life is Strange 2 heeft Dontnod weer gekozen voor twee hoofdrolspelers. Het draait dit keer om de tweeling Alyson en Tyler Ronan en een behoorlijk dramatische gebeurtenis die tien jaar geleden heeft plaatsgevonden. De twee zijn de afgelopen tien jaar gescheiden geweest, maar worden aan het begin van de game herenigd. Gedurende de game proberen ze te ontrafelen wat er precies is gebeurd tijdens die dramatische nacht.

Een prachtig Alaska

Wat uiterlijk en gameplay betreft ligt Tell Me Why volledig in de lijn van zijn voorgangers. De game speelt zich af in Alaska en het winterse landschap is nog mooier dan de bossen rond Seattle waar LiS2 begint. Het landschap leent zich voor prachtige vergezichten over meren en bergen, en daar word je dan ook veelvuldig op getrakteerd. In het uiterlijk van de game zit de grootste winst. Alles is net wat scherper neergezet dan in de eerdere games van de studio. Dat geldt voor de interface, die net wat strakker is, voor het landschap dat net wat scherper in beeld wordt gebracht en dus iets minder die typisch getekende stijl heeft, en het geldt vooral voor de gezichten van de hoofdrolspelers die net wat meer detail hebben en meer emotie tonen.

Dat laatste is ook meteen een valkuil, want doordat de gezichten realistischer zijn dan in de voorgaande delen valt ook meer op dat de ogen van de verschillende personages wat 'leeg' zijn. Het is een euvel dat veel games hebben, maar het valt doorgaans minder op omdat er minder emotie hoeft te worden weergegeven. Het valt in Tell Me Why vooral op bij de gezichten van de kinderen in de game. Dat neemt niet weg dat de emoties van de volwassen personages beter overkomen dan in de voorgaande games. Al heeft dat wellicht ook te maken met de volwassener problematiek die wordt aangekaart en die een volwassen speler toch meer aanspreekt dan de jeugdsores uit de voorgaande games.

Vertrouwde gameplay

De gameplay van Tell Me Why is vertrouwd. De personages in de game praten wat en aan de hand van de gesprekken kun je in een kleine ruimte rondneuzen naar aanwijzingen. De meeste van die aanwijzingen zijn onbelangrijk. Het is zaak juist die ene te vinden die je verder helpt. Verder zijn er uiteraard de dialogen die je voert en waarin je keuzes dient te maken. In elk van de drie episodes van de game zitten bovendien keuzemomenten die enigszins beslissend zijn voor de voortgang van het verhaal. Dat betekent niet meteen dat ze veel invloed hebben op de uitkomst. De afloop en het verloop staan grotendeels vast, al heeft de studio licht van elkaar verschillende versies van het einde van de game gemaakt. Aan het einde van elke episode krijg je te zien hoe de keuze die jij hebt gemaakt op de bepalende momenten zich verhoudt tot die van andere spelers. Tot slot zit er af en toe wat klein puzzelwerk in de game, maar dat staat steeds ten dienste van het verhaal.

Net als in de voorgaande games is er ook weer iets aparts. Dit keer kun je niet de tijd manipuleren en heb je ook geen telekinetische gaven. Het is veel simpeler, de band tussen de tweeling Alyson en Tyler is zo sterk dat ze woordloos met elkaar kunnen communiceren. Ze kunnen elkaars gedachten lezen als ze dat willen en zo gesprekken voeren die verder niemand kan horen. De twee hebben nog een andere eigenschap die voor het verloop van de game eigenlijk veel belangrijker is: ze kunnen gezamenlijke herinneringen ophalen. De woordloze gesprekken kunnen ze voeren wanneer ze willen, de herinneringen doemen echter op zonder dat ze daar invloed op hebben. Dat laatste is tegelijk het belangrijkste thema van de game: hoe betrouwbaar zijn onze herinneringen?

Maatschappelijke thema's

Zoals je van Dontnod gewend bent draait het in Tell Me Why om meer thema's die momenteel aan de orde zijn in het publieke debat. Het belangrijkste thema daarvan is ‘kunnen zijn wie je wilt zijn’ en geaccepteerd worden zoals je bent. In Tell Me Why, dat zich afspeelt in een heel klein dorpje in Alaska, gaat het om de acceptatie van homo's en transgenders. Wat verder op de achtergrond spelen problemen als sociaal isolement, opvoedingsproblemen en zelfmoord. Ook de positie van minderheden komt aan bod. Het zijn grote thema's, die door Dontnod op een mooie manier door het verhaal van Tell Me Why zijn verweven. De studio stelt dat het de hulp heeft ingeroepen van de nodige belangengroepen, om dergelijke thema's op een goede manier aan te kaarten. Wat ons betreft is de studio daarin geslaagd.

Tell Me Why is daarmee weer een erg mooie toevoeging aan het genre, al is het natuurlijk wel een genre die je moet liggen. Het is geen game die je speelt om de actie of om de vaardigheden die je hebt of moet ontwikkelen. Het draait enkel en alleen om het verhaal en om de emotionele ontwikkelingen van de hoofdrolspelers. Mocht je daarvan houden, dan is Tell Me Why een absolute aanrader. Vooral omdat Dontnod dit keer een wat volwassener thematiek aansnijdt.

Wat ons betreft is het hooguit jammer dat de game uit slechts drie episodes bestaat. Met elk van de episodes zijn we zo'n drie uur zoet geweest. Dat is niet heel lang. Opnieuw spelen heeft ook weinig zin. Daarvoor maken je keuzes onderweg te weinig verschil. Er zijn wat spullen die je kunt verzamelen, maar je hoeft weinig moeite te doen om ze allemaal te vinden. Tot slot moet worden gezegd dat de muziek in Tell Me Why een minder prominente rol speelt dan in de voorgaande games. Vooral de eerste Life Is Strange zat vol hippe muziek, maar dat aandeel neemt met elke volgende game van Dontnod iets af. We hebben het niet gemist.

Van de drie episodes van Tell Me Why zijn de eerste twee al verschenen. De laatste verschijnt op 10 september. De complete game kost 30 euro en dat is wat ons betreft een mooie prijs. De game is er voor Windows en Xbox en hij maakt ook onderdeel uit van de Xbox Game Pass.

Reacties (78)

Als de keuzes die je maakt geen tot weinig verschil maken, vind ik het “spelen” van het verhaal vaak eerder vertragend en storend. Wat heeft een game in de categorie “interactief verhaal” dan voor zin? Maak dan een film.

[Reactie gewijzigd door SilentF0rce op 6 september 2020 11:21]

Ik denk dat je dit soort spellen niet vaak speelt als je niet ziet hoe het emotioneel verschilt van een film. of dat dat soort films en spellen je allebij niet aanspreken, dat kan ook. want het is echt een wereld van verschil in termen van betrokkenheid van de speler en dus ook de emotionele reacties die dat oplevert. het maakt niet echt uit of het een schijnkeuze is of niet in die context, de illusie van keuze is genoeg om iemand echt engaged te krijgen.

Ik ben het anders geheel met SilentF0rce eens. Life is Strange vond ik ook al tenenkrommend slecht. Personages waren super voorspelbaar, hoofdpersonage had heel erg last van het 'woe little ol me'-syndroom en het was erg irritant dat het spel je duwt naar gewenste antwoorden om verder te kunnen komen. Ik snap werkelijk waar niet hoe dit ooit een hype is geworden.

Ik snap werkelijk waar niet hoe dit ooit een hype is geworden.

Smaken verschillen?

Ik vond Life is Strange juist wel heel leuk. Leuke decors. Irritante pubers (net echt, juist). Verwijzinkjes naar Twin Peaks enzo. Zeer vermakelijk.

Maar goed, het was wmb niet een heel herhaalbare formule, Before the Storm kwam ik niet door heen en dat deel met die twee broertjes ben ik maar niet aan begonnen.

In LiS deden de keuzes er ook wel toe. Je kreeg andere varianten van het verhaal bij andere keuzes. De overkoepelende lijn was wel hetzelfde, maar dat is ook lastig anders toen bij zo'n in episodes uitgebracht spel. Als ze in dit deel de keuzes nog minder gevolgen hebben gegeven dan laat ik hem denk ik ook maar weer schieten.

de illusie van keuze is genoeg

Op zich heb je gelijk, maar zodra die illusie doorbroken is doordat je om wat voor reden dan ook weet dat het schijnkeuzes zijn, werkt het niet meer. Je kan in zo'n spel best wat schijnkeuzes gebruiken om gevoel van keuzevrijheid wat op te krikken, maar een relevant percentage van de keuzes zal toch enig effect moeten hebben om erin te blijven geloven.

Ik stoor me ook een beetje aan deze opmerking in de review. Ookal zouden de keuzes die je maakt weinig impact hebben, wil ik wel het gevoel hebben dat de keuzes die ik maak iets doen met het verhaal. Een opmerking als dit is eigenlijk een verpakte spoiler.

in een heel klein dorpje in Alaska, gaat het om de acceptatie van homo's en transgenders

Is daar publiek voor? Persoonlijk speel ik geen games om onderwerpen waar je in nieuws en op social media mee wordt dood gegooid nog 's door te nemen. Ik prefereer escapisme.

in een heel klein dorpje in Alaska, gaat het om de acceptatie van homo's en transgenders

Is daar publiek voor? Persoonlijk speel ik geen games om onderwerpen waar je in nieuws en op social media mee wordt dood gegooid nog 's door te nemen. Ik prefereer escapisme.

Wel aangezien tussen de 5 en 7% van mensen zich homosexueel noemt, lijkt me dat dat ook best in games mag voorkomen. Tenslotte was het in films ook zwaar taboe en is het nu een veelgebruikt onderdeel van de verhaallijn. Het lijkt me vervelend dat je vind dat je ermee doodgegooit word, maar er zijn voldoende plekken op het Internet waar men het er liever niet over heeft. Dus keuze genoeg.

Persoonlijk vind ik games waarbij het doelbewust doden van andere mensen het doel is toch echt iets meer controversieel. Maar daar zijn we met zijn allen totaal ongevoelig voor geworden. Wat in films en op TV niet meer mag, is in games nog zeer gebruikelijk. Het lijkt er zelfs op dat gamers steeds zwaardere effecten nodig hebben. Een 'headshot' is niet meer genoeg, nu moet het halve hoofd wegspatten.

[Reactie gewijzigd door Anoniem: 310408 op 7 september 2020 13:33]

Ehhm, schrijf ik ergens dat het niet in games mag voorkomen? Nee. Mijn verwondering was of er publiek is (in Nederland waar homosexueel zijn vrij normaal is) wat zich bij het gamen met een maatschappelijk thema wil bezig houden. Dat is er blijkbaar, weer wat geleerd.

Dat je niet wordt neer geknuppeld door de politie voor je geaardheid in Nederland betekent nog niet dat er voor LGBT's geen vuiltje aan de lucht is. Juist op emotioneel vlak hebben ze vaak hele grote dilemma's waar ze mee worstelen en ik kan me goed voorstellen dat het veel steun geeft (als het op een correcte manier is weergegeven in Tell me Why) om te zien dat een fictief personage hier ook tegenaan loopt. Zoals met de meeste problemen die in je hoofd spelen denken mensen vaak dat ze de enige zijn die zich zo voelen en dat niemand anders ze snapt.

in een heel klein dorpje in Alaska, gaat het om de acceptatie van homo's en transgenders

Is daar publiek voor? Persoonlijk speel ik geen games om onderwerpen waar je in nieuws en op social media mee wordt dood gegooid nog 's door te nemen. Ik prefereer escapisme.

Inderdaad ieder zijn ding, en escapisme is voor de meeste mensen een reden om een film te kijken of een game te spelen.

Echter; de aangesneden thema's zijn wel dingen die al eeuwen bestaan en ook dus voor kunnen en mogen komen in films en games. Ik zie het juist als een verademing (ik behoor niet tot een van de genoemde categorieën) omdat deze groepen ook dagelijks deel uitmaken van de samenleving.

Het geeft hoogstwaarschijnlijk inzicht en begrip, in iets waar veel mensen niets vanaf weten. Voor mij een reden om deze game om die reden juist te spelen (alhoewel ik er al veel inzicht in heb in mijn prive leven)

En toch heb ik vaak wel het idee dat door er een game echt omheen te bouwen je juist dingen benadrukt die je niet wilt/niet waar zijn. Een game (of film) waarin een homostel of transgender gewoon dagelijkse dingen doen zoals dit in de werkelijkheid voor het grootste deel van de tijd het geval is, is natuurlijk geen interessante game/film.

Dus wordt er allerlei drama geïntroduceerd om de game/film interessant te maken, maar daardoor riskeer je dat je bij het publiek een indruk van "homo's zijn dramaqueens" wekt, wat natuurlijk totaal geen realistisch beeld schept en je daarmee dus wellicht de verdere normalisering van deze groep juist tegenwerkt.

Ik ben dan ook zelf meer voorstander van media-uitingen waarbij de acceptatie van homo's en transgenders niet zo zeer het doel van het spel/film is, maar dat dit een natuurlijk onderdeel is van de karakters waar verder geen buitenproportionele aandacht aan besteedt wordt.

Nu ben ik geen deskundige, dus wellicht zit ik er helemaal naast. Het komt soms gewoon bij me over alsof we willen benadrukken dat dingen normaal zijn door er speciale aandacht aan te besteden.

Ik las de review en ik dacht, dat gaat prijs worden in de reacties. Hoewel de reacties doorgaans oprecht en totaal niet slecht bedoeld zijn, dit soort reacties geeft net aan dat er nog een gigantisch probleem zit.

"Het belangrijkste thema daarvan is ‘kunnen zijn wie je wilt zijn’ en geaccepteerd worden zoals je bent. In Tell Me Why, dat zich afspeelt in een heel klein dorpje in Alaska, gaat het om de acceptatie van homo's en transgenders"

naar

"Het belangrijkste thema daarvan is ‘kunnen zijn wie je wilt zijn’ en geaccepteerd worden zoals je bent. In Tell Me Why, dat zich afspeelt in een heel klein dorpje in Alaska, gaat het om de acceptatie van mensen met een handicap"

Zou je dan dezelfde reactie geschreven hebben? Of om naar andere reacties te reageren, zou dan iemand anders de vraag stellen of iemand zit te wachten op een verhaallijn over mensen met een handicap?

Ik vermoed van niet, dan is de vraag waarom komen deze reacties wel als het woordje homo of transgender valt? Voor mij is een thema als een ander wat past in een story driven game punt.

Los van de game:
Je geeft aan dat je een realistisch beeld wilt, dat wil ik ook maar dat kan je enkel bereiken door net het verhaal te brengen.

Iemand kan zeggen, zie ze daar lopen op hun jaarlijkse carnavalstoet in Amsterdam, altijd aandacht zoeken, doe eens normaal.

Of je kan zeggen, 0.5 miljoen bezoekers in Amsterdam, 1 miljoen in Keulen, 1 miljoen in Berlijn, 1.5 miljoen in Londen, 2.5 miljoen in Madrid, 4 miljoen in São Paulo plus een eindeloze lijst wereldwijd allemaal lokaal georganiseerd door lokale verenigingen zonder winstoogmerk. Ter referentie, de Olympische spelen trekt per dag tussen de 0.5 en 1 miljoen bezoekers op 1 locatie om de 4 jaar.

Daar moet toch een serieus verhaal achter zitten, die aantallen kan je toch onmogelijk afdoen met ze zoeken gewoon wat aandacht? Maar wat is dat dan? En als een snelle wiki search ons verteld dat ik die aantallen niet uit mijn duim gezogen heb, of je nu voor of tegen bent, hoe kan het zijn dat het brede publiek niet verder komt in dat verhaal dan "pluimen in hun gat" & "homo's zijn dramaqueens die aandacht komen zoeken op hun carnavalstoet"?

Ik zie media als één grote blob wat betreft voorkeur. Ik kan een boek lezen ter ontspanning, of omdat ik wil leren over genderneutraliteit etc. Zo geldt dat voor mij ook voor films, artikelen, graphic novels, of bijvoorbeeld spellen. Soms speel ik dus een spel voor ontspanning en ontsnapping, zoals jij dat ook doet, en dan wil ik mijzelf inderdaad even verliezen in een andere wereld. Soms kies ik er echter voor om wat meer aan het denken te worden gezet of iets te voelen. Dan zijn spellen als deze uitstekend.

Valt hier iets uit te leren dan?
Mijn indruk is des te activistischer de makers des te minder je over dit soort thema's kan leren namelijk.
Het is ook een mijnenveld waarin niemand nog weet hoe ze willen worden aangesproken of dat ze uberhaupt nog willen worden aangesproken..

https://uwm.edu/lgbtrc/wp...cards-2016-02-768x439.png

[Reactie gewijzigd door Sergelwd op 6 september 2020 18:15]

Mijn indruk is des te activistischer de makers des te minder je over dit soort thema's kan leren

Daar zit wat in. Maar gelukkig speelt dat hier (naar mijn smaak) niet. Dat een van de twee hoofdrolspelers transgender is, komt veel aan bod, maar de game draait er niet om. Het gaat om het achterhalen van wat er tien jaar geleden is gebeurd en daar heeft de geslachtsverandering slechts zijdelings mee te maken. Dat hebben de makers echt wel goed gedaan (vind ik). Ze hebben ook vooraf contact gehad met wat belangenorganisaties. Sowieso eentje voor LHBTI+, maar ook eentje die de belangen van de oorspronkelijke inwoners van het Amerikaanse noordpoolgebied vertegenwoordigt, want ook dat is een (minder prominent) thema in de game. Maar de boodschap (gelijke behandeling van diverse minderheidsgroepen) wordt je zeker niet door de strot geduwd. Is er daarmee iets te leren? Hooguit begrip voor groeperingen die je wellicht niet dagelijks tegenkomt. Ook wat waard :-)

[Reactie gewijzigd door Paul Hulsebosch op 7 september 2020 01:04]

Het is goed dat deze onderwerpen langs komen omdat daardoor deze onderwerpen genormaliseerd worden.

Dan heb je de mensen die zogenaamd niets tegen homo’s en transgenders hebben, maar als het in een game zit dan taaien ze af met geklaag over politiek en agenda’s. Ze laten hun ware aard zien, en dat is niet veel soeps wat mij betreft.

Dit soort argumenten over activisme is Wat mij betreft vaak zelf activisme om geluiden over dit soort onderwerpen te smoren. Hou je mond, misschien accepteren we je dan wel. Yeah, sure Jan!

Zwarte personages of (zelfstandige) vrouwen in een game zijn straks vast ook activistisch.....

Edit: hoe het kan dat op het moment van schrijven 4 mensen een -1 geven aan deze post, ik denk dat er blijkbaar nog een aantal tweakers rondlopen met 'vreemde' ideeën. Ik voel me echter gesterkt in het grote aantal positieve beoordelingen.

[Reactie gewijzigd door Q op 7 september 2020 20:27]

Ik ben hier deels met je eens.
Het is de laatste jaren ineens wel heel erg veel, en ligt het er wel heel dik bovenop. Het voelt voor mij persoonlijk soms een beetje krampachtig aan. Begrijp me niet verkeerd: Ik vind het oprecht hartstikke goed als filmmakers en spelmakers willen bijdragen aan de 'maatschappelijke normalisering' van deze groepen, maar de manier waarop voelt voor mij soms een beetje geforceerd. (ik doel dus nadrukkelijk niet op politieke (in)correctheid en dergelijke, gewoon puur dat het ineens wel heel veel is, dus dat het er op eens op lijkt dat één op die vier mensen homo en/of transgender is, en dat het de verhalen ineens wel heel erg laat sturen)

Ik weet niet hoe het in dit spel is gedaan. Wat ik zo lees uit het artikel haal en de andere reacties haal, is dat één van de twee 'transgender is', dat dat meer een gegeven is, dan dat het, het spel leidt en dat het slechts zijdelings met het plot als geheel te maken heeft.
Ik denk zelf dat ze het in dit spel dan 'voor mij' de juiste lading er in hebben gestopt, dat het bij deze titel niet stoort.

(als ik naar de animaties van de filmpjes kijk, zou ik zeggen dat Tyler als vrouw/meisje geboren was (de heupaanzet is erg vrouwelijk (Bij vrouwen zitten de dijbenen aan 'meer naar de buitenkant' van de heupen vast, zodat er 'plat gezegd' een kind uit kan en bij mannen meer aan de binnenkant, omdat dit 'sterker' is voor kracht zetten))

Tja, ik weet niet zo goed wat 'krampachtig' hier betekent. Nu ken ik niet zoveel voorbeelden, maar zou het niet kunnen zijn dat dit precies jouw projectie is op het issue, waarbij eindelijk eens redelijk wat aandacht wordt besteed aan deze onderwerpen.

En stel nu dat het een beetje een overreactie is op het gebrek aan dit soort thema's in het verleden, dan nog vind ik de vaak vijandige reactie op deze content nogal ongepast. Zeker als je naar het verleden kijkt dan vind ik dat je de ontwikkelaars in deze context gewoon wat 'slack' mag geven, ook al is het voor jouw gevoel iets teveel van het goede.

Om een evenwicht in aanzienbare tijd te herstellen is een tijdelijke onbalans in de andere richting nodig.

En hier is een groot onevenwicht; ik ben als blanke heteroman niet aangesproken maar ik kan me volledig vinden in de stelling: ligt het me niet, speel/kijk ik het niet, keuze genoeg.

Op dezelfde manier ga ik met het maatschappelijk thema zélf om. Ik kan in de verste verte niet weten hoe het voelt om transgender te zijn, dus een logisch gevolg is dat ik het niet zal veroordelen want ik heb geen enkele basis om dat te doen en ik vind het maar normaal dat ze gelijke rechten én gelijke behandeling krijgen, en er games over gemaakt worden, zolang men daarom niet stopt met het maken van andere games = top.

En het is idd. best frappant hoeveel vijandigheid hierop komt, dat merk je telkens er iets over verschijnt in de media: jaren terug nog geschrokken van uitlatingen van een vriend waarvan ik echt niet had verwacht hoe conservatief die is, toen in het nieuws kwam dat ergens in Groot Brittannië de reizigers in de luchthaven niet meer werden aangesproken met Ladies and Gentlemen maar met een meer genderneutrale aanspreking, dacht (goodmorning/evening everybody ofzo)

En toch stonden social media die week vol passieve agressie jegens transgenders omdat conservatieve rechtse kwasten dat blijkbaar zo'n gigantisch probleem vonden, net zoals ze het zo'n gigantisch probleem vonden dat er op formulieren onder "geslacht" nog een derde lijntje kwam. F***, als je niet betrokken bent, voel je dan ook niet zo aangesproken, da's toch niet moeilijk?! Ik ga toch ook niet lopen zeuren over de braille-knoppen in liften want "waarom is dat nou nodig, vroeger was dat ook niet dus nu hoeft het ook niet, nah!"

[Reactie gewijzigd door PinusRigida op 9 september 2020 16:13]

Bedankt voor je reactie. Ik voel me ook niet aangetrokken door games met dit soort thema's, maar als het in een game zit die ik toch wil spelen zoals TLOU2 dan is dat verder helemaal prima.

Het geklaag over 'Social Justice Warriors' als er ook maar iets heel kleins positief veranderd in taalgebruik (of anders), ten gunste van homoseksualiteit, transseksualiteit of tegen rasisme/slavernij spreekt boekdelen en laat wat mij betreft zien dat hier dicht bij huis op Tweakers.net nog een lange weg te gaan is.

Zwarte personages of (zelfstandige) vrouwen in een game zijn straks vast ook activistisch.....

Zo voelen velen dat toch al? Die willen 'zich kunnen verplaatsen in het karakter', dus moet het hoofdpersonage hetero, blank en man zijn. En de rest van de wereld dan?

Ik had de hoop dat we wel voorbij dat punt zijn, maar misschien heb je gelijk. Dat zou wel erg jammer zijn.

Och, als ik de reacties her en der lees over een spel als The Last Of Us 2 was dat wat mij betreft ook bewijs dat veel gamers "er nog niet aan toe zijn". En nu probeer ik het netjes te verwoorden. Natuurlijk komt men met de cliche-argumenten dat het allemaal 'SJW' is, 'te aangedikt', of nog mooier: 'niet realistisch' (maar inderdaad: in een game als CoD als een 1-man-army honderden terroristen headshotten = geen probleem!).

Maar eigenlijk is het heel simpel voor de mensen die zich 'irriteren' aan spellen die aandacht geven aan inclusiviteit en/of minderheden: als de thematiek van een spel (of bepaalde keuzes van de makers) je niet aan staat; dan koop / speel je het spel toch niet? Je bent het aan niemand verplicht. Als zo'n spel alsnog een succes is dan tja; tijden veranderen

Tja helemaal mee eens. En mensen die over TLOU2 klagen op dat front: heeft dan niemand zijn (en laten we wel wezen: dat zijn 100% mannen) huiswerk gemaakt en de DLC content Left Behind van TLOU gespeeld/bekeken? Je had het kunnen weten...

[Reactie gewijzigd door Q op 8 september 2020 21:06]

Nu hoor ik sowieso niet bij de doelgroep vrees ik maar de combinatie Alaska, sociaal isolement en aandacht voor lhbti vond ik wel een vreemde en ietwat gezochte setting.
Ik vermoed dat die 700.000 inwoners op een gigantisch oppervlak hier niet zo van wakker liggen

[Reactie gewijzigd door Sergelwd op 6 september 2020 21:27]

Toen ik het las dacht ik ook vreemde setting voor een spel. Maar als ik denk aan Alaska dan denk ik aan kleine dorpen. Vaak zijn kleine dorpjes een hechte gemeenschap. Verhalen gaan daar dan meestal sneller rond dan in grote steden. Nu ken ik het verhaal niet maar ik kan me dusvgoed voorstellen dat ze in zulke plekken niet zo makkelijk zulke dingen accepteren. En dus in zo een kleine dorp zal het gewoon lastig zijn om met zoiets te leven. Uiteraard kan het overal moeilijk zijn maar in zo een dorpje heb je wel het gevoel dat gelijk iedereen in het dorp tegen je is.

Nogmaals ik heb het spel niet gespeeld en dus klopt het misschien niet wat ik zeg. Maar dit is wel de gedachte die bij me opkwam uiteindelijk. Het kan ook gewoon gekozen zijn omdat het een mooie landschap is en een rustige dorpje is gewoon makkelijker te maken en beheersen als je met keuzes werkt.

Vertrouw maar de Fransen om dat met gevoel te doen.

Valt hier iets uit te leren dan?

Dat weet ik niet, ik heb het nog niet gespeeld ; ) Zo was ik ook begonnen aan een spel laatst dat ik dacht dat ik vermakelijk ging vinden, maar na 20 uur meer gefrustreerd te zijn dan vermaakt heb ik het aan de kant gelegd.
Je kunt niet weten of iets vermakelijk is, leerzaam is, vermoeiend is, of wat dan ook tot je het geprobeerd hebt. Vaak heb ik wel een vermoeden, maar dat klopt niet altijd gelukkig : )

[Edit: quote toegevoegd]

[Reactie gewijzigd door Weltschmerz op 6 september 2020 19:17]

Dat snap ik heel goed. Ik denk dat heel veel games om die reden gespeeld worden. Verreweg de meeste games zijn dan ook gericht op dergelijk escapisme. Gelukkig zijn er ook zo nu en dan wat games die maatschappelijke thema's aansnijden. Dan valt er wat te kiezen :-) En wat @coolkingler1 zegt, dit is dan wellicht geen game voor jou. Ik speel ze graag, zeker ter afwisseling. Voor ieder wat wils :-)

Wel een grappig toeval dat we op dezelfde dag de recensie van Tell Me Why en het interview met Elledan op de frontpage hebben :-)

[Reactie gewijzigd door Paul Hulsebosch op 6 september 2020 12:37]

Dus ondanks een actueel thema is het nog steeds ontspannend? Voor jou dan?

Jazeker. Het is niet de hoofdmoot van het verhaal. Dat draait om het uitdokteren wat er nu precies gebeurt is tien jaar geleden.

Dan speel je het niet?

Het is een oprechte vraag. Probeer 's een volwassen reactie. Kijk maar bij Paul hoe dat moet.

Mijn reactie was niet slecht bedoeld ofzo, maar als het spel bestaat dan is er duidelijk wel markt voor. Je hoeft mij niet gelijk aan te vallen.

Ik heb nu de eerste 2 episodes gespeeld en ik vind het eigenlijk wel verfrissend om eens wat andere soort characters in games te zien. Net als bij films heb je mensen die graag naar een actiefilm gaan en je hebt mensen die liever naar een filmhuis gaan. Ik ben blij met wat breder aanbod.

'Het draait dit keer om de acceptatie van homo's en transgenders, en ook thema's als sociaal isolement en zelfmoord komen aan bod'. Ik vind dit een zeer slechte zaak om dit soort onderwerpen in een game te verwerken die ook gespeeld worden door kinderen (die spelen toch ongeacht de rating). Ik vind dit verwerpelijk. Om bij zelfmoord 'een mooi verhaal' erom heen te vertellen kan nooit een mooi verhaal zijn en mensen met dit soort ideeën moeten onmiddellijk hulp zoeken en niet deze game spelen. Ik vind transgenders en zelfmoord niet horen bij 'Mooie, volwassen thematiek' maar dat is mijn mening.

(Acceptatie van) homo's, transgenders, sociaal isolement en zelfmoord mogen niet aan bod komen in een game? Dat kinderen het spelen is een slecht argument, dat ouders de rating negeren idem dito, en zelfs dan nog. Wat maakt dat uit? Het is niet alsof dit spel zelfmoord verheerlijkt. En laat sociaal isolement juist nu een heel relevant thema zijn.

Dus alle films die bloed tonen, schelden, geweld, etc. moeten maar meteen verboden worden? Alles moet PEGI 3 zijn want "kinderen gaan er toch naar kijken"? Geen bloed mee, geen content meer voor volwassenen? Geen gevoelige thema's meer? Of waarschijnlijk meer de nagel op de kop hier: geen thema's meer waar iemand een andere mening over heeft dan jij?

Oh... En dat jij transgenders/homo's niet vind horen bij "Mooie, volwassen thematiek" en/of verwerpelijk vindt, daar is nog een ander woord voor.

[Reactie gewijzigd door Loller1 op 6 september 2020 22:12]

Ik heb het toch ook niet over homo's en dat bloed, schelden en geweld verboden moeten worden? Ik weet niet waar dat staat in mijn post? Ik zeg alleen dat er nooit een mooi verhaal verteld kan worden over zelfmoord omdat deze gedachte ziek is waarbij deze mensen gelijk hulp moet zoeken. Er is niets voor niks een speciaal telefoonnummer hiervoor. Ik vind dit namelijk geen Mooie, volwassen thematiek en mensen met zelfmoordneigingen mogen absoluut dit spel niet spelen!!!

Ik ken het spel niet, maar ook gevoelige thema's kun je op een verantwoorde manier naar voren brengen mits je het op de juiste manier doet.Ook rond zelfmoord kun je een mooi verhaal vertellen als je het goed doet, bijvoorbeeld door duidelijk te maken dat bijvoorbeeld depressie een ziekte is, en niet dat die persoon een lafaard is.

Naar mijn weten brengt Tell Me Why deze zware onderwerpen juist op een verantwoorde manier naar voren en maakt het bespreekbaar, iets wat juist bij deze onderwerpen vaak zeer moeilijk is voor het slachtoffer.

Mensen die dergelijke ervaringen hebben of op dit moment ondervinden kunnen zich dan associeren met de karakters, en wellicht beter begrijpen dat uit de kast komen geen zonde is en depressie niet hoeft te lijden tot een voortijdig einde.

Nee, dan Hatred bijvoorbeeld, om iets extreems aan te halen. Dat valt op vrijwel geen wijze verantwoordelijk noemen, eerder ongespuide rebellie en anarchie.

Ik weet niet wat de achtergrond van jouw mening is, of die moreel, religieus of anderzijds is, maar ik kan me er niet echt in vinden. Ik snap dat je (kleinere) kinderen niet met alle thema's in spellen in aanraking wil laten komen. Zeker niet als spellen te dicht bij de realiteit komen.

In bijvoorbeeld al die 3d-shooters (CoD, Far Cry, enz.) zijn naar mijn mening ook niet helemaal fijn voor kleinere kinderen, maar die spellen zijn ook nog 'echt spellen' (ongeacht hoe realistisch alles geanimeerd en geacteerd is). Gemiddeld genomen kan een kind prima het onderscheid maken tussen iemand doden of verwonden in een computerspel en iemand 'in het echt'. (uiteraard zijn er uitzonderingen in de media te vinden)

Zodra een spel een 'dagelijks leven'-setting krijgt, en daarmee ook bepaalde maatschappelijke onderwerpen aankaart, komt het al snel dichter bij de speler zelf en kan het ook in iemands hoofd gaan zitten. Onderwerpen als 'niet standaard'-geaardheid (bij gebrek aan een betere beschrijving, maar even zo) of zelfmoord zijn complexe onderwerpen, die gemiddeld genomen 'niet veel'* voorkomen in het dagelijks leven van het merendeel van de mensen, maar het is niet zo dat het er niet is of niet zou mogen zijn. Het is simpelweg een onderdeel van ons bestaan.
(Disclaimer: Ik zeg dus niet dat er bijna geen homo's zijn (schijnbaar zelfs 3,4% van de Nederlanders las ik net), die mensen niet onjuist behandeld worden, of er geen mensen suïcidaal zijn, of mensen in hun directe omgeving suïcidaal zijn, ik geef alleen aan dat volgens mij het ruime merendeel van de mensen er niet dagelijks mee bezig is)

Als ik puur naar mezelf kijk, als vader van een zesjarige, zou ik er geen problemen mee hebben als zij een spel zou spelen waarin niet-heteroseksualiteit een nadrukkelijk onderwerp is. Voor onderwerpen als sociaal isolement of zelfmoord zou ik, op dit moment, toch wel wat voorzichtiger zijn. (En dan even volledig los van het feit dat ze dit spel waarschijnlijk of niet zou begrijpen en/of oersaai zou vinden, en het dus niet eens zou willen spelen)
Die laatste twee zijn toch van die onderwerpen die heel diep in iemands systeem kunnen gaan zitten en dat vereist, denk ik, iets meer levenservaring om het een betere plaats te kunnen geven en het goed op je in te kunnen laten werken.

Maar ondanks dat, ben ik zeker niet van mening dat deze onderwerpen helemaal niet in spellen geplaatst moeten kunnen worden, simpelweg omdat kinderen er 'per ongeluk' mee in aanraking kunnen komen. Voor mij persoonlijk zie ik het juist als een afwisseling van alle standaard-thema's die je al zo vaak ziet.

Zelfmoord is heel iets anders en mag niet verheerlijkt worden in een game met een romantische verhaal hoe iemand zich van het leven beroofd met eind goed al goed. Er is niets voor niks een speciaal telefoonnummer. De vraag is of je haar dit spel laat spelen ongeacht haar leeftijd als je weet dat zij een depressie heeft of nog erger? Juist! Als verstandige vader zou je dit niet goedkeuren dus het is hypocriet om dan wel zo te reageren omdat het nu een ver van je bed show is. Het is verheerlijking (want het is een spel) en dat mag tot op zekere hoogte maar IK VIND dat zelfmoord in een spel te ver gaat.

Zelfmoord is heel iets anders en mag niet verheerlijkt worden in een game met een romantische verhaal hoe iemand zich van het leven beroofd met eind goed al goed.

Het lijkt mij niet dat Tell Me Why zelfmoord verheerlijkt, maar dat onderwerpen zoals somberheid onderdeel zijn van een typische tiener (De zogenoemde ''teenage angst''). Uit die somberheid kunnen ernstigere zaken optreden, die de game dan ook aanstipt.

De vraag is of je haar dit spel laat spelen ongeacht haar leeftijd als je weet dat zij een depressie heeft of nog erger? Juist!

Dat vind ik een persoonsgebonden vraag. Iemand die met zichzelf worstelt kan namelijk wel hier iets van opsteken op een goede manier. Namelijk dat dergelijke zaken nu eenmaal bestaan, en dat het niet erg is dat te uiten. Het is erger als iemand met zijn ziel onder zijn armen rondloopt en dat oftewel niet uit, oftewel dat niet serieus wordt genomen.

Aan de andere kant, iemand die suicidaal is zit meestal in een ander traject dan dat je nog in staat bent dergelijke titels te spelen. Hoewel enige voorzichtigheid geboden is (Het zijn immers geen lichte onderwerpen) vind ik het te ver gaan om het gelijk maar aan banden te leggen.

Als verstandige vader zou je dit niet goedkeuren dus het is hypocriet om dan wel zo te reageren omdat het nu een ver van je bed show is. Het is verheerlijking (want het is een spel) en dat mag tot op zekere hoogte maar IK VIND dat zelfmoord in een spel te ver gaat.

Ik vind het te makkelijk om enerzijds te stellen dat je een verstandige vader bent als je dit niet goedkeurt en anderzijds dat je de gebruiker waar je op reageert van hypocrisie beticht omdat hij het (in jouw ogen) nu goedkeurt.

Waar het om gaat is of dit onderwerp met tact en nuance wordt binnengebracht. Tell Me Why lijkt daaraan te voldoen. Deze zaken, hoe zwaar ook, dienen bespreekbaar te worden gemaakt. Als een game daarbij kan helpen door het aan te kaarten, waarom niet?

Het is in elk geval duidelijk dat we hier van mening verschillen. Ik vraag me alleen één ding af

Het is verheerlijking (want het is een spel)

Bedoel je dit generiek (dus dat ieder onderwerp dat in een spel wordt aangehaald verheerlijkt wordt), of alleen specifiek voor zelfdoding? (Mijn vraag komt voort uit het woordje want in je statement)

Ik ga er over op houden want jullie blijven verdedigen dat zelfmoord (want dat is uitgelicht als thema ook direct aan het begin van de review) prima kan om in een spel (lees game die je voor plezier speelt) te verwerken. Zelfmoord is echt een categorie apart (helemaal voor jonge kinderen) en daar kan en mag zeker niet over gebagatelliseerd worden. Jullie als verstandige gamers kunnen het prima handelen maar jullie zijn gezond en kunnen bepaalde gedachte onderdrukken. Mensen met zelfmoord neigingen kunnen dit niet dus moeten ze dit spel niet spelen. Deze mensen hebben hulp nodig en het is sowieso al niet wat Paul noemt..Mooie volwassen thematiek. Zelfmoord heeft niks met volwassenheid te maken.

Even voor de zekerheid het betreffende nummer voor de lezers als je hulp nodig hebt 0800-0113
Spelen jullie lekker het spel zou ik zeggen. Veel plezier.

. Mensen met zelfmoord neigingen kunnen dit niet dus moeten ze dit spel niet spelen.

Dat stel je, maar kan je dat onderbouwen? Het ligt in dezelfde sfeer als de onderzoeken die men al deed naar geweld in games i.v.m. geweld in het échte leven. In het beste geval waren de resultaten niet eenduidig en in alle andere gevallen kon er geen verband worden gelegd.

Een kind zal dit soort game al niet spelen, niet omwille van de rating neen, gewoonweg omdat maatschappelijk zware thema's niet meteen childsplay zijn, kinderen spelen liver Fifa of Forza motorsport of pubg of noem maar op, geen games over de maatschappelijke moeilijkheden m.b.t. de acceptatie van transgenders en holebi's.
Het eerste kind (geen jongvolwassene he, maar "kind") dat zich daarin danig interesseert dat het er een game over wil spelen, moet nog geboren worden denk ik.

En als een potentieel suïcidaal persoon het spel speelt, is het niet gezegd dat die zal overgaan tot zelfmoord omdat hij dat spel gespeeld heeft, nét zoals een potentieel gewelddadig persoon niet zal overgaan tot geweld omdat hij GTA heeft gespeeld, net zoals ik als potentieel hitsige vent nooit iemand heb verkracht nadat ik voor de 30'ste keer Leisure Suit Larry had uitgespeeld.

En over verheerlijking kan ik alleen maar dit zeggen: Als jij vindt dat een spel waarin zelfmoord aan bod komt, zelfmoord verheerlijkt, wat vind je dan over de Wolfenstein franchise, verheerlijkt die het Nazisme?

[Reactie gewijzigd door PinusRigida op 9 september 2020 17:03]

De nadruk van de review ligt op de gevoelige thema's die geassocieerd worden met Mooi, volwassen. Dat schiet mij in het verkeerde keelgat. Het gaat om de nadruk van zelfmoord. Als zelfmoord ondergeschikt was in een willekeurig verhaal is het wat anders. Je kunt hier niet even een thema van maken in een leuke game. Zelfmoord is nog steeds een enorm taboe en puur een gevecht met jezelf waarbij je gewoon hulp nodig hebt. Mensen zoals jij hebben ook totaal geen weet van zelfmoord (gezien je reactie al) of het enigszins al kunnen inbeelden ervan. Omdat je het niet kan voorstellen. Jouw redenatie is puur..lang leve de vrijheid en alles mag en kan maar. Die Drill raps liggen nu toch ook onder vuur en terecht! Terwijl z'n vader een historisch boek leest over WW2 loopt z'n zoontje met een kapmes door de straten en is lid van een gang. Verbieden dus die raps!

De Wolfenstein franchise is ook een soort van verheerlijking van het Nazisme maar 99% van de gamers boeit het niet dat er overal kruizen staan want die zijn er niet gevoelig voor. Maar als jij een poster van een kruis achter je raam plakt moet jij is opletten. Tegenstrijdig heet zoiets terwijl de game veel meer kan indoctrineren. Ik heb alle Wolfensteinen gespeeld en ik vind het prachtig maar als kind had ik het gevoel al. Mag en kan dit zomaar? Schijnbaar!

En dat geldt voor GTA net zo. 99% boeit het niet en ziet het als een geweldige game net als ik maar er is altijd een kleine groep die het wel leuk vind om de grenzen op te zoeken. Je zult dus grenzen moeten stellen tot expliciet geweld en pornografie en gelukkig gebeurt dat. Waar de grens ligt? Voor de een eerder dan voor de ander maar dat zelfmoord enorm gebagatelliseerd wordt dat is duidelijk.

Mensen zoals jij hebben ook totaal geen weet van zelfmoord (gezien je reactie al) of het enigszins al kunnen inbeelden ervan. Omdat je het niet kan voorstellen.

Sterke aannames, en heel wat pretentie om ervan uit te gaan dat jij enigszins ook maar een idee hebt over ""mensen zoals ik"" en wat we ons wel of niet kunnen inbeelden. Ongelooflijk dat jij de arrogantie hebt om hier even te komen stellen dat iemand, die je van haar noch tand kent, op basis van één reactie die jouw kortzichtige mening tegenspreekt, zich niet kan inbeelden wat zelfmoord is, en er "totaal geen weet van heeft"... Ik begin er zelfs niet aan om te argumenteren hoe fout dat is.

Je spreekt alsof je van jezelf denkt mensenkennis te bezitten maar je vergist je, oppervlakkige vooroordelen is wat je bezit, over games, over thema's in games, en over mensen die jouw mening niet delen. Dat maak jij ondertussen duidelijk in àl je reacties hierboven.

Sterk, meneertje denkt dat ie me kent en dat ik nog nooit met zelfmoord heb te maken gehad omdat ik in staat ben om het te zien als maatschappelijk thema los van de emotionele lading, én omdat ik blijkbaar in staat ben om in te zien dat het aan bod laten komen van een thema, dat thema niet noodzakelijk verheerlijkt, net zoals zelfmoord hier niet ""verheerlijkt"" wordt zoals jij beweert dat de game doet, net zoals Hitler en het Nazisme niet verheerlijkt worden in de Wolfenstein franchise (net in tegendeel dus) en uiteraard zie je Swastika's in die games, deuh. In de film American History X zag je ook Swastika's, en wat is de boodschap van die film denk je, dat NeoNazisme cool is?
Wat is de boodschap van oorlogsdrama's volgens jou? Dat ze de oorlog verheerlijken *hoezee oorlog, joepieee, moorden is leuk!!* of misschien net omgekeerd, het blootleggen van de gruwel, het lijden, het verlies,... van de oorlog?

Jij moet dringend de definitie van "verheerlijking" eens gaan opzoeken want ik krijg de indruk dat je denkt dat het het tegenovergestelde betekent... En wat minder bevooroordeeld zijn t.o.v. mensen die jouw mening niet delen want laat ons duidelijk zijn, het is maar een mening en... laat me toe, ze is verkeerd, dat inzien zal heel wat introspectie vergen.

Waar de grens ligt? Voor de een eerder dan voor de ander. Gezien je overtrokken reactie bij jou overduidelijk eerder. Misschien moet je er met iemand over praten. Fijne dag verder!

Als "kinderen" dit spel spelen ongeacht de rating, dan faalt de opvoeding. Daar kun je de devs niet op aankijken.

Ik vind €30,- voor een game van 9 uur niet slecht hoor. Ik ben zelf trouwens wel meer tijd kwijt geweest dan 3 uur per chapter, maar ik kijk en lees dan ook alles.
Verder vind ik het wat kort door de bocht om nu al te stellen dat je keuzes weinig impact hebben, aangezien de laatste chapter nog niet uit is. Je kan dus nog niet weten wat de impact is.
Persoonlijk vind ik het ook wel fijn dat het maar 3 chapters zijn, hierdoor blijft het verhaal lekker doorgaan, dat was naar mijn mening het probleem met LiS 1 en 2. Veel te veel filler content.

Ik heb alle drie de episodes al kunnen spelen.

Dan heb ik op dat punt niks gezegd. Kan evengoed niet wachten op chapter 3 deze week.

Als je Xbox/GamePass hebt, je kan het spelen met GamePass.

Slechts 3 episodes is GEEN minpunt tweakers! In sommige cirkels is dit zelfs een groot pluspunt. Games zijn véél te lang. Wees blij dat er eens een korte game uitgebracht wordt.

Games zijn véél te lang. Wees blij dat er eens een korte game uitgebracht wordt.

Sorry daar kan ik me totaal niet in vinden, ik heb nog nooit een leuk spel gespeeld waarvan ik hoopte dat hij korter was, integendeel, hoop altijd dat ze langer zijn

Als ik hunker naar het einde van een game, vermaak ik me op dat moment eigenlijk niet eens meer en was de game dus niet zo leuk als bij games waarvan ik hoop dat het maar door en door gaat

[Reactie gewijzigd door Sinester op 6 september 2020 17:06]

Er zijn een hoop leuke games waarvan de lengte onnodig opgerekt is / wordt door (teveel) zij-missies of verzamelmissies waardoor het uitspelen uiteindelijk een grind wordt.

Lijkt me toch een hele leuke game, wil hem zeker een keer gaan proberen, jammer dat keuzes weinig verschil maken, want daar speel je vaak zulke games voor.

Nou, ik vind het helemaal niet zo jammer, want wat mij betreft hoeft dat dus niet, speel dit soort spellen vaak toch maar 1 keer en hou dus niet van zoveel verschillende eindes..

Dat kan natuurlijk, is ook een persoonlijke mening natuurlijk. Zelf bijvoorbeeld Life is Strange en Life is Strange before the Storm meerdere malen gespeeld en telkens andere keuzes gemaakt.

Ik vind persoonlijk dat de nadruk op het transgender zijn, meevalt. Dontnod heeft het tot epsidoe 2 goed geagendeerd ipv een bepaalde mening op te dringen.

Voelt als Lis, zelfde kwaliteit. ik denk dat je 3 episodes niet als minpunt moet zien. Althans, dat mag naar mijn mening niet meewegen in de score van een 7,5

Ik heb liever dat ze de game kort en krachtig houden dan uitmelken met 2 extra episodes.

eerste stuk gedaan was erg spannend

Ik beschouw Life is Strange eigenlijk als uiteenzetting over waarom keuze in videogames nooit consequentieel genoeg kunnen zijn. Het spel werd verkocht als een "je keuzes maken uit" verhaal, maar uiteindelijk wordt de uitkomst van het verhaal bepaald door een binaire keuze met maar een enkele echte optie, mits het spel gespeeld is op een engaging manier.

Een andere interpretatie is misschien dat het spel toch gaat eindigen, en jij als speler ongeacht de gemaakte keuzes een soortgelijke ervaring voorgeschoteld krijgt/moet krijgen.

Sinds het afronden van dat spel heb ik nooit meer de verwachting dat een videogamekeuze iets wezenlijks verandert aan de uitkomst van het verhaal. Je kan nu zeggen dat het dan misleidend is om 'keuzes' in een spel te programmeren, je kan ook zeggen dat de verwachting dat de keuzes iets uitmaken oneerlijk is.

Deels mee eens! LiS 1 heeft inderdaad een beperkte impact qua keuzes. BTS en LiS hebben wel meer impact qua keuzes!

Ik heb het spel gespeeld voor 1 euro met xbox ultimate en denk dat ik het later nog eens zal spelen voor minder dan 30 want ik vind het best wel veel geld voor een interactieve film die ik een keer wil spelen.

Naar de bios is bijna net zoveel volgens mij...