Item: For Honor, Xbox One
Rating: 7
Author: Jurian Ubachs

Samengevat

Een game waarin ridders, Vikingen en samoerai tegen elkaar vechten: dat klinkt als iets dat bijna niet mis kan gaan. For Honor profiteert zeker van deze setting, die zorgt voor spectaculaire confrontaties. Sommige missies in de campagne tonen dat spektakel absoluut. Ook in de multiplayer is dat spektakel er, maar dan in de vorm van spannende gevechten. Hier is For Honor dan ook op zijn best. Helaas is niet elk multiplayer-potje even leuk en spreken technische problemen ook een woordje mee, met als vervelendste probleem het net iets te vaak verliezen van de verbinding. Die wisselvalligheid is in elk element van For Honor terug te vinden en daardoor valt deze game, waar we al sinds de E3 van 2015 veel potentie in zagen, uiteindelijk toch een beetje tegen.

Pluspunten

Minpunten

Eindoordeel

Getest

For Honor, Xbox One

Prijs bij publicatie: € 49,99

Vanaf € 14,-

Vergelijk prijzen

Bekijk alle uitvoeringen (3)

Ridders, Vikingen, samoerai: alle drie horen ze onmiskenbaar bij wat we 'stoere krijgers' kunnen noemen. Ze kunnen allemaal overweg met verschillende wapens en zijn verantwoordelijk voor heftige veldslagen en flinke slachtpartijen. Maar welke van de genoemde types is het sterkst? Welke historische krijger zou victorie kraaien, mochten de drie elkaar tegenkomen? Gezien de andere tijdperken en gebieden waar die strijders actief waren, is dat uiteraard geen realistische vraag. Gelukkig hoeven games niet altijd realistisch te zijn. En dus kunnen we deze titanenstrijd der historische vechtersbazen uitgebreid in actie zien, in Ubisofts actiespel For Honor.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Trailer van For Honor.

Ubisoft schotelt gamers een alternatieve werkelijkheid voor, om maar niet te zeggen een sprookje, waarin de drie genoemde soorten krijgers verzanden in een duizend jaar durende strijd. Die strijd krijgt de speler van alle kanten mee. De game bevat een singleplayer-campagne waarin de drie stromingen elk hun eigen hoofdstuk hebben, en in de multiplayer-modus kan uiteraard ook worden gekozen voor het type krijger van jouw voorkeur. Je kunt dus op meerdere manieren aan de slag met The Legion, The Chosen en The Warborn, oftewel de ridders, samoerai en Vikingen.

Welke spelmodus je ook speelt, de basis van de gameplay is altijd hetzelfde. In de basis is For Honor een third-person actiegame, en als speler controleer je steeds één held tegelijk. Met die held begeef je je op het slagveld, waar andere helden en wat minder indrukwekkende soldaten rondrennen. Het doel verschilt per spelmodus en per missie in de campagne, maar in grote lijnen gebeurt steeds hetzelfde: je stort je in een gevecht, maait groepen nietszeggende soldaten uit de weg, en moet af en toe een duel aangaan met een krijger die wat meer uit hetzelfde hout is gesneden als jouw vechtersbaas. For Honor draait voornamelijk om de duels die dan ontstaan.

In zo'n duel focus je je dus op één vijand. Je kiest daarbij eerst een houding, die gericht kan zijn naar links, naar rechts of naar boven. Je vijand doet hetzelfde. Je kunt hem dan een snelle of zware klap geven. Het succes van die aanval hangt af van je eigen houding, en van die van je vijand. Komen de houdingen overeen, dan blokt de een de aanval van de ander. Voer je je aanval uit terwijl je tegenstander een andere houding heeft, dan heeft je aanval succes. Die simpele basisregel is allesbepalend in de gameplay van For Honor. Natuurlijk zijn er ook andere belangrijke bewegingen. Een goed getimede 'dodge' kan ook voordeel opleveren en met een andere klap kun je de defensieve houding van een vijand openbreken, zodat je hem omver kunt werpen of snel kunt aanvallen.

De truc van het vechten zit hem in For Honor dus in timing: net op tijd naar een andere houding schakelen dan de houding van je tegenstander, en hopen dat hij niet op tijd kan anticiperen. Het is echter meer dan alleen dat. De vier archetypes aan de drie zijdes hebben allemaal ook nog eigen sterke en zwakke punten. De Assassin-klasse is bijvoorbeeld minder sterk, maar sneller dan de andere drie. De Hybrid is langzamer, maar met zijn langere wapen bij uitstek geschikt om groepen soldaten weg te meppen. Zo'n soldaat heerst als geen ander over een open slagveld.

Hoewel de gameplay dus met name draait om duels tussen verschillende krijgers, is het slagveld controleren ook een wezenlijk onderdeel van het spel. De helden maken namelijk vrijwel altijd onderdeel uit van een groter gevecht. Door jouw troepen een handje te helpen, wat je doet door de zwakkere vijandelijke soldaten weg te meppen, schuif je de frontlinie van zo'n veldslag op en krijgt jouw leger meer controle over het gevecht. Dat speelt niet in elke missie een even grote rol, maar soms is juist de voortgang van het leger als geheel bepalend voor het succes dat je wel of niet kunt behalen.

Simpel verhaal

In de campagne begin je met de ridders. Hier speel je de rol van een Warden die zich aansluit bij het Blackstone Legion, een groep ridders onder leiding van de genadeloze Apollyon, die de beste krijgers probeert te rekruteren, vaak ook uit verslagen tegenstanders. Hun gevecht richt zich, na wat interne strubbelingen met andere ridders, op de strijd tegen de Vikingen. Is dat hoofdstuk afgelopen, dan ga je verder met diezelfde Vikingen. Hier ben je de Raider, die zich als doel heeft gesteld de Warborn-clans te verenigen. Onder leiding van de Raider val je met Vikingen de Samurai aan. Vervolgens gaat het stokje over naar de Samoerai en worden de ridders van het Blackstone Legion je doelwit. Daar zit meer overkoepelend verhaal aan vast dan deze alinea wellicht doet vermoeden, maar dat je For Honor niet hoeft te spelen voor het verhaal, mag duidelijk zijn.

Inhoudelijk zijn de missies van de campagne, die overigens ook coöperatief te spelen is, best aardig. Ze zijn niet al te lang en bevatten meestal een of enkele missiedoelen en een duel tegen een bepaalde sterke tegenstander. Dat zijn de momenten waarop de campagne het meest uitdagend is. Via deze duels brengt For Honor je ook in contact met elk type tegenstander dat je in de game kunt tegenkomen, zodat je aan hun vechtstijlen kunt wennen. Uiteindelijk wacht steeds een gevecht met een Warlord, de sterkste tegenstanders in de campagne. Hun forse beuken breken door je verdediging heen. Sta je toe dat ze je raken, dan kunnen er zo vijf of zes rake klappen volgen die je niet al te makkelijk kunt blokkeren. Toch zijn de gevechten zeker niet onoverkomelijk. Zeker wanneer je de stijl van de Warlord door hebt, is het gevecht uiteindelijk nog best gemakkelijk.

Geen keuze

Met zes tot acht uur speeltijd ben je wel door de campagne heen. Dat maakt For Honor niet direct een zeer indrukwekkend product als je de multiplayer links zou laten liggen. De campagne is vermakelijk, maar niet meer dan dat, en zoals gezegd heeft het verhaal ook niet al te veel om het lijf. De variatie tussen de drie facties is leuk, maar uiteindelijk blijft de basisgameplay hetzelfde. Het helpt ook niet dat je in de campagne bent overgeleverd aan wat de ontwikkelaars hebben bedacht. Je speelt wel af en toe met verschillende soorten vechters, maar daar heb je geen keuzemogelijkheden bij. Wil je het liefst met de Assassin-klasse spelen, dan kan dat in de campagne maar een paar keer. De rest van de tijd zit je dus vast aan een type vechter dat niet jouw voorkeur geniet, en dat is best jammer.

Van een ander aspect van For Honor profiteer je hoe dan ook, óók als je alleen de campagne speelt, en dat is de audiovisuele kant van het spel. Toen de game op de E3 van 2015 werd onthuld, waren we onder de indruk van de beelden, maar we weten allemaal hoe veel een E3-presentatie soms zegt over de uiteindelijke kwaliteit van een game. Dat de kwaliteit in de Xbox One-versie die wij speelden gevoelsmatig lager was dan de presentatie destijds is dus bijna logisch. Dat maakt For Honor overigens zeker niet direct een lelijke game. Met name de animaties van de ridders, samoerai en Vikingen zien er prima uit. Wat ons daarbij vooral weet te bekoren, is dat er een duidelijk verschil in de snelheid van de bewegingen zit, op basis van hoe zwaar het wapen van de soldaat is. Dat zit dus goed. Helaas zijn we over de spelwereld om de krijgers heen minder positief. Die wereld ziet er soms wat gedateerd uit, met name als je kijkt naar elementen buiten de grote kastelen om. Bomen, maar ook kleinere huisjes, ogen bijvoorbeeld een stuk minder indrukwekkend dan die kastelen.

Een mooiere spelwereld zou de game best helpen, maar het is ook weer niet het allerbelangrijkste aan For Honor. Die rol is weggelegd voor de multiplayer-modus van het spel. Welbeschouwd is de campagne eigenlijk maar een opwarmertje voor de vijf spelmodi waar spelers daarna mee aan de slag kunnen in de multiplayer-modus. Dit is waar For Honor zijn herspeelwaarde vandaan haalt, en waar spelers ook de meeste uitdaging en spelplezier vandaan kunnen halen.

Meer keuzevrijheid

Dat komt in de eerste plaats al doordat hier wél gekozen kan worden voor een bepaald type soldaat. Wij konden zelf bijvoorbeeld totaal niet overweg met de Hybrids. Het gebrek aan snelheid brak ons in gevechten op en we wisten dat nooit echt helemaal op te lossen. Spelen met de Vanguard, Heavy of Assassin verging ons altijd beter, met de aardig uitgebalanceerde Vanguards toch wel als persoonlijke favoriet. Natuurlijk is het fijn om in teamverband je keuzes op elkaar af te stemmen, maar kunnen kiezen voor je favoriete klasse is wel zo fijn. Daar komt bij dat je ook kunt kiezen voor je manier van vechten. Wil je een rechtstreeks duel zonder al te veel afleiding, of kies je voor een spelmodus waarin vier tegen vier gespeeld wordt op een grotere, meer open map?

In de spelmodus genaamd Duel gaat het logischerwijs om zo'n rechtstreeks duel. De op de eerste pagina beschreven basisonderdelen van een gevecht, maar ook oog voor de omgeving, spelen hierbij een grote rol. De verschillende omgevingen kennen allerlei risicovolle aspecten waarmee je een gevecht snel kunt winnen of verliezen. Een goed getimede beuk naar voren kan je tegenstander immers in een afgrond of in een brandend vuurtje doen belanden. Daar is nog nooit iemand beter van geworden.

In de multiplayer-modus worden menselijke spelers af en toe aangevuld door bots.

De overige spelmodi hebben steeds meer dan twee spelers. Brawl heeft dezelfde opzet als Duel, maar dan met twee tegen twee. Het aardige is wel dat bij het begin van de ronde spelers van beide kanten tegenover elkaar worden gezet, op een ander punt op de map. Spelers hebben dan zelf de keuze of ze het één-tegen-één gevecht meteen aan gaan, of dat ze eerst hun teamgenoot opzoeken om er daarna een tactischer strijd van te maken. Het is een leuk element, dat de gameplay wat extra diepgang geeft. Deze opzet is ook te zien in de Elimination-spelmodus, maar daarin speel je met vier tegen vier. In Elimination kunnen spelers op de speelvelden ook nog boosts vinden. Dit zijn handige extra's die je een beetje kunnen helpen en bijvoorbeeld een bonus op je aanval of verdediging geven.

Leuke spelmodi

Dat element is ook terug te vinden in de overgebleven multiplayer-modi Dominion en Skirmish. In deze twee modi speelt de aanwezigheid van zwakkere, computergestuurde soldaatjes echter ook een rol. In Dominion is het doel om een aantal strategische punten onder controle te houden. Dit is dus een soort Domination, maar dan op zijn For Honors. Je zult het gevecht niet winnen door je uitsluitend op de computersoldaten te richten, maar het kan zeker helpen om ervoor te zorgen dat jouw kant controle houdt over het slagveld. Als je omringd wordt door veel van dat soort soldaten kan het soms best even lastig worden, zeker als je tussendoor ook nog in duel bent met een andere speler. Hier een balans in vinden is dus belangrijk. In Skirmish speelt datzelfde mechanisme, maar dan zonder de strategische punten, waardoor dit wat meer een open hakpartij wordt.

De multiplayer biedt zonder twijfel het gros van het vermaak. De tactiek en spanning die bij de potjes komt kijken is niet uniek, maar wel erg fijn. Daarbij helpt het dat geen van de klassen te sterk aanvoelt, waardoor For Honor over het algemeen zeer goed in balans is. Het gaat pas mis als de mensen of de techniek niet meer meewerken. Als trage vechter kun je weinig doen als een snellere vechter ineens wegrent omdat hij bijna dood is. Erg eervol is het niet, maar het gebeurt helaas wel. Datzelfde geldt voor de technische problemen. Dan doelen we nog niet eens op de aanwezige laadtijden, maar op framerate-problemen als er wat te veel actie tegelijk op het scherm getoond moet worden, en op verbroken verbindingen. Het is zeker mogelijk dat beide puntjes snel worden verbeterd in komende updates, maar dat praat ze uiteraard niet helemaal goed.

Herhaling

Toch is dat niet het voornaamste struikelblok van For Honor. Die bedenkelijke eer gaat naar de vraag hoe lang de gameplay leuk blijft. Ja, er is meer diepgang dan je aanvankelijk wellicht dacht. Ja, je kunt absoluut enorm leuke en spannende potjes beleven in de multiplayer. Zelfs de campagne biedt vertier dat de moeite waard is, dankzij enkele specifieke missies waarbij je uit de standaardgameplay wordt gehaald door een specifieke uitdaging. En daar wringt de schoen nu juist. De basisgameplay waar For Honor het van moet hebben, wordt na een tijdje wat eentonig. Het is leuk om te spelen en werkt goed, maar je doet ook continu hetzelfde. Het duurde lang genoeg voordat dat probleem bij ons echt ging spelen, maar uiteindelijk verloren we met name om deze reden onze interesse in de game een beetje.

Alle actie in de multiplayer vertaalt zich naar een groot strijdtoneel. Spelers kunnen na elk potje hun verdiende oorlogsmiddelen inzetten om zo hun factie vooruit te helpen in de oorlog. Deze wereld krijgt elke zes uur een update en wordt periodiek reset. Aangezien een seizoen in de Factie-oorlog tien weken duurt, hebben we nog weinig van de eventuele meerwaarde van deze tak van For Honor meegekregen.

We hinken bij For Honor op twee gedachten. De game laat op sommige momenten zijn potentie zien. Met name in de grotere multiplayer-potjes die enigszins gestructureerd verlopen en qua niveau aardig in balans zijn, bereikt de spanning en het spelplezier een hoogtepunt. Ook zien de gevechten er mooi uit. De animaties zijn goed, en het vechtsysteem werkt goed. Het voldoet in ieder geval prima om het mogelijk te maken elkaar de loef af te steken door net op het juiste moment de juiste aanval in te zetten. Toch komt dat goed werkende, lekker spelende systeem uiteindelijk onder druk te staan doordat je dezelfde handelingen doorlopend herhaalt. Andere problemen, zoals onsportieve spelers online en wat technische mankementen, helpen ook niet mee. De campagne is de moeite waard, dankzij enkele leuke en memorabele missies. Maar alleen de missies waarin je iets anders dan gebruikelijk moet doen, zorgen voor optimaal vermaak. De rest lijkt toch veel op elkaar. Reken daar het niet kunnen kiezen voor een personage en de wat dunne verhaallijn bij, en ook de campagne is geen onverdeeld succes. Dat oordeel kan dan ook worden doorgetrokken naar de hele game. Slecht is For Honor zeker niet, maar over de hele linie laat het spel te veel steekjes vallen om écht goed te zijn.

Pluspunten

Minpunten

Eindoordeel

Getest

For Honor, Xbox One

Prijs bij publicatie: € 49,99

Vanaf € 14,-

Vergelijk prijzen

Bekijk alle uitvoeringen (3)

For Honor Review

Simpel, maar diepgaand systeem

Samengevat

Pluspunten

Minpunten

Eindoordeel

Getest

Campagne: bij vlagen erg leuk

Simpel verhaal

Geen keuze

Meer plezier in multiplayer

Meer keuzevrijheid

Leuke spelmodi

Herhaling

Conclusie

Pluspunten

Minpunten

Eindoordeel

Getest

Inhoudsopgave

Lees meer

For Honor Preview

Reacties (65)

Sorteer op:

Weergave: