Minder ondersteuning voor 'old-gens'
Samengevat
Assassin's Creed: Rogue bedient gamers met alleen een oudere console van een Assassin's Creed-game, presenteert een interessante setting met een prima verhaal en knoopt bovendien wat losje eindjes uit de franchise aan elkaar. De game kopieert echter ook heel veel elementen van Assassin's Creed IV: Black Flag. Bij tijd en wijlen voelt het alsof je dezelfde game nog een keer aan het spelen bent, ook al zijn er best wat kleine veranderingen en nuanceverschillen. Dat maakt Rogue niet het meest sterke deel uit de Assassin's Creed-reeks. Echte fans van de serie zullen het verhaal niet willen missen, maar buiten dat is er weinig dat je niet kunt missen aan Assassin's Creed: Rogue. Dan nog blijft de basis sterk en de game vermakelijk, maar de glans die Black Flag had is er hier wel een beetje af.
Eindoordeel
"Grappig eigenlijk. Ubisoft heeft binnen één franchise twee games die allebei een 'uitgemolken' concept hebben", grapte een vriend van ons onlangs. Het ons uitstekend bevallen Assassin's Creed: Unity kreeg links en rechts kritiek, en niet alleen maar vanwege de bugs waar veel gamers last van bleken te hebben. Diverse gamers vonden het spel te veel op de oude games lijken, en vonden dat er iets meer nieuwe elementen in hadden mogen zitten. Mochten gamers uit die groep ook nog aan de slag gaan met Assassin's Creed: Rogue, dan ligt dezelfde kritiek voor de hand. De game is in alles een doorontwikkeling van Assassin's Creed IV: Black Flag, en dat blijkt ook wel uit wat het spel je voorschotelt.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 3, in 2015 ook op pc
Dat levert voor Ubisoft dus een vreemde situatie op. Na vorig jaar had Black Flag een aardige schare fans verworven. Die fans liepen weg met de nieuwe setting en de rol die het varen in het spel speelt, en zij vonden Assassin's Creed als serie plotseling een stuk leuker. Daar tegenover staat de groep die Black Flag wellicht best leuk vond, maar Assassin's Creed het liefst in een grote stad ziet. Ubisoft probeerde dit najaar beide groepen tevreden te stellen door van beide varianten een game te maken, maar op veel 'goodwill' hoeft de Franse uitgever niet te rekenen. De buggy release van Unity, maar ook het gedoe rond de graphics van Watch Dogs afgelopen voorjaar, hebben het imago van Ubisoft geen goed gedaan.
Geen multiplayer en geen app
Het is dan ook maar zeer de vraag of Assassin's Creed: Rogue de game is die daar een ommekeer in gaat brengen. Zoals gezegd lijkt de game veel op Black Flag, en daar komt bij dat het spel op bepaalde vlakken zelfs minder goed is dan dat vorig jaar verschenen spel. Een opvallend gemis is bijvoorbeeld een companion-app. In Black Flag kon je daarmee Kenway's Fleet aansturen en je kon schepen van je vrienden helpen door ze een snelheidsboost of extra reparatie te geven. Dat was leuk om te doen en het werkte handig. Het maken van zo'n app had, met die van Black Flag als basis, ook niet overdreven moeilijk hoeven zijn. Toch heeft Ubisoft het niet nodig gevonden om een companion-app te maken voor Rogue. De eer om van zo'n app te zijn voorzien blijft voorbehouden aan Assassin's Creed: Unity. Ook een multiplayer-modus is afwezig. Waar Unity tenminste nog coöp-content heeft, is Rogue volledig een singleplayer-game.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Launch-trailer van Assassin's Creed: Rogue.
Zo ligt het gevaar op de loer dat Assassin's Creed: Rogue erg negatief benaderd wordt. Dat is echter ook weer niet terecht. Ja, de game mist misschien een stuk van de ondersteuning die Black Flag wel had, en het blijft raar om nu een game uit te geven die alleen op de PlayStation 3 en Xbox 360 draait, maar in de basis is en blijft Rogue een goede game. De game biedt een nieuw personage, een nieuw gebied met onder meer New York als te verkennen stad, en allerlei gameplay-elementen uit Black Flag die net iets beter zijn uitgewerkt.
Grafisch gelijk aan Black Flag
Toch blijft de keuze voor de 'old-gens' opmerkelijk te noemen. Het is natuurlijk fijn dat Ubisoft een game maakt die mensen zonder nieuwere console of een goede pc kunnen spelen, maar het betekent ook dat fans van de franchise zowel een oudere console als een nieuwer platform nodig hebben. Daarbij komt dat Rogue audiovisueel gezien een stapje terug doet ten opzichte van alles dat we nu gewend zijn. Zeker als je de afgelopen maand eerst Assassin's Creed: Unity hebt gespeeld, is het even slikken om weer op een PS3/Xbox 360-niveau terug te komen. Rogue haalt audiovisueel hetzelfde niveau als Black Flag. De aanwezigheid van het Noorderlicht is natuurlijk nieuw, evenals een aantal animaties, maar verder zijn Black Flag en Rogue wat graphics betreft niet erg verschillend.
Goed verhaal, leuke setting
Als we de eerste geluiden mogen geloven, die trouwens in lijn zijn met wat we voorafgaand aan de release al dachten over Rogue, dan belooft deze Assassin's Creed zich vooral te gaan onderscheiden met zijn verhaal. Ergens is dat niet meer dan logisch. Assassin's Creed: Rogue schotelt spelers een nog niet eerder geziene setting voor. Assassin Shay Cormac, een stoere kerel van Ierse komaf, wordt namelijk al snel geconfronteerd met de gevolgen van de opdrachten die de leiders van de Assassins hem geven. Shay besluit dan dat de handelswijze van zijn broeders niet toelaatbaar is. Hij steelt een belangrijk artefact en maakt zich uit de voeten.
Shay: de bekeerde Assassin
Wat er dan gebeurt is wat vaag, omdat het verhaal in stukken is geknipt. Rogue beschikt net als Black Flag over diverse missies die zich in het heden afspelen, op kantoor bij het bedrijf dat min of meer de belichaming is van de hedendaagse tempeliers. Daar kom je er achter dat de herinneringen van Shay op de een of andere manier gefragmenteerd zijn. Via flarden krijg je mee dat Shay in aanraking komt met de Templars, en in hen een ideale bondgenoot ziet om de Assassins te stoppen. Wanneer het verhaal op het punt belandt dat het twintig jaar geleden is dat Shay de Assassins verliet, begint de game, en daarmee de jacht van Shay op de Assassins, pas echt. En daarmee is de eerste Assassin's Creed-game geboren, waarin je aan de andere kant staat van de oorlog tussen de Assassins en de Templars.
/i/2000564189.jpeg?f=imagenormal)
Dat gedeelte zorgt voor wat logische verfrissing, maar de kracht van de verhaalelementen in Rogue gaat een stuk dieper dan dat. Ubisoft heeft van begin af aan geroepen dat dit spel een aantal touwtjes aan elkaar zou gaan vastknopen die tot op heden nog niet met elkaar waren verbonden. Die aanpak komt zowel in het stuk dat je als Shay speelt als in de hedendaagse segmenten naar voren. Op kantoor bij Abstergo kom je, door computers te hacken en communicators van de grond te rapen, doorlopend allerlei research-informatie tegen. Daarin gaat het niet alleen over Assassin's Creed: Rogue, maar vooral ook over de andere games uit de franchise. Zo vind je al snel een stuk tekst waarin een andere medewerker van Abstergo opdracht krijgt om zich te verdiepen in de herinneringen van ene Arno Dorian. Elders vind je teksten waarin mogelijke onderwerpen voor nieuwe games worden besproken, met zelfs vermakelijke ideeën om het spelelement er helemaal uit te halen en de producten te veranderen in toeristische attracties.
Overlap tussen diverse AC-games
Dat is vooral leuk voor wat meer hardcore Assassin's Creed-fans die alle stukjes informatie inderdaad kunnen plaatsen. Gamers die wat minder om de achtergrondinformatie geven maar zich meer richten op de game zelf, zullen echter een soortgelijke ervaring krijgen terwijl ze met Shay aan de gang zijn. De stukken die je met Shay speelt, spelen zich af in New York, in en om het noordelijke deel van de Atlantische kust van Noord-Amerika en in een gebied genaamd 'de Rivierlanden'. Hoewel dat niet één op één overeenkomt met het gebied waar Connor actief was in Assassin's Creed III, zit er een zekere overlap in. Datzelfde geldt voor de periode. Rogue valt chronologisch tussen Black Flag en Assassin's Creed III in: piraat Edward Kenway is inmiddels uit beeld en Connor is nog niet geboren. Laat de kenners nu maar voor zichzelf invullen wie daar nog tussen zat, en wie je in Rogue wél tegenkomt.
Ook een aantal van de overige figuren uit het verhaal zijn te herkennen uit eerdere Assassin's Creed-games, zoals de voormalige eerste matroos van Edward Kenway, de Afrikaan Adéwale. Rogue verbindt op diverse manieren inderdaad de verschillende Assassin's Creed-games met elkaar, en zeker gamers die alle voorgaande spellen hebben gespeeld, of misschien zelfs ook wel de boeken hebben gelezen, zullen die bruggetjes zeker kunnen waarderen. Diezelfde gamers zullen ook een klein vraagtekentje plaatsen bij een ander onderdeel. Het New York dat je in Rogue voorgeschoteld krijgt is groter en oogt ontwikkelder dan het New York dat we in Assassin's Creed III zagen, terwijl dat spel zich dus chronologisch pas na Assassin's Creed: Rogue afspeelt. Een vreemde teruglopende ontwikkeling voor de Big Apple. Het maakt voor het spelplezier natuurlijk geen donder uit, dat moge duidelijk zijn.
Dezelfde game nog een keer spelen?
Assassin's Creed: Rogue biedt dus een andere invalshoek en een ander personage, maar van een wereldschokkende verandering is geen sprake. Hoewel Shay wat zijn afkomst en affiliatie betreft flink verschilt ten opzichte van Edward Kenway, hebben ze ook wel wat gelijkenissen. Beide zijn onverschrokken zeelieden en kapitein van hun eigen schip. Net als in Black Flag is dat schip minstens zo belangrijk als het hoofdpersonage zelf. Je zult het schip van Shay, The Morrigan, dan ook van de nodige upgrades moeten voorzien als je niet hopeloos uit het water geblazen wilt worden zodra je een keer een leuk fregat of een Man 'o War tegenkomt. Upgrades kosten steeds geld en een combinatie van verschillende grondstoffen, die je kunt verdienen door andere schepen aan te vallen of bepaalde handelsposten op land aan te vallen.
Kopie?
Hier zullen gamers die Black Flag hebben gespeeld direct de gelijkenis zien, of beter gezegd: de exacte kopie. Hoewel vechten met andere schepen nog steeds zeer vermakelijk is en het spectaculair blijft om verschillende grote schepen tegelijk te tackelen, blijft het een en al herhaling. Zeker wie zich nog herinnert hoeveel werk het was om de Jackdaw helemaal te upgraden, zal er bepaald niet naar uitkijken om dat hele proces nogmaals te doorlopen. En daar begint het eigenlijk pas. Loop even door de wereldkaart en de menu's heen, en je ziet dat er weer de nodige forten veroverd moeten worden. Ook duidelijk is dat je weer zult moeten jagen om upgrades te kunnen maken waarmee je een grotere health-balk krijgt of meer kogels of pijltjes mee kunt nemen.
/i/2000564181.jpeg?f=imagenormal)
Nu is het wel zo dat er links en rechts kleine nuanceverschillen zijn. Zo werkt het systeem met premiejagers een beetje anders. Word je gezocht op zee, dan hoef je nu alleen nog maar een bepaald gebied te verlaten om daar verandering in te brengen. Ook leuk is dat je in de steden en dorpen basissen van de Assassins in kunt nemen door een Assassin uit te schakelen en een vlag neer te halen. Die basissen, maar ook forten die je inneemt, hangen samen met het economische systeem in Rogue. Hoe meer je bezit en hoe meer gebouwen je renoveert in de plaatsen die je bezit, hoe meer geld je periodiek op je rekening krijgt.
Dezelfde gameplay
Voor al deze elementen geldt: leuk dat ze er in zitten en aardig dat het net even anders verpakt is, maar het zet te weinig zoden aan de dijk om te verbloemen dat Rogue toch vooral heel erg hetzelfde is als Black Flag. Dat is niet alleen in dat soort feitelijkheden zichtbaar, maar ook in de gameplay. Shay heeft best wat andere bewegingen dan Kenway had, maar vertoont in grote lijnen een overeenkomstig aanbod aan animaties. Voor je het weet gebruik je in gevechten dezelfde tactieken die je altijd al gebruikte. Des te handiger is het dat de vijanden in Rogue zich exact hetzelfde gedragen als in Black Flag: dezelfde archetypen, dezelfde aanvallen en dus: dezelfde gameplay.
Je kunt in die gevechten overigens wel gebruikmaken van een aantal nieuwe trucjes, waarvan de belangrijkste de 'Puckle gun' is. Dit is hetzelfde wapen dat je op je schip terugvindt waarmee je andere schepen onder vuur kunt nemen op het moment dat je aan het enteren bent. De Puckle gun heeft op land de mogelijkheid om granaten, slaapgranaten of gifgranaten af te schieten. Het voordeel is dat je op deze manier meerdere soldaten in slaap kunt krijgen in plaats van één per keer, zoals altijd het geval was met de pijltjes, die nu overigens ook nog steeds aanwezig zijn. Een aardige extra, maar nauwelijks baanbrekend of echt heftig van invloed op de gameplay.
Conclusie
En daarmee is het verhaaltje voor Assassin's Creed: Rogue wel zo'n beetje af. Vooropgesteld: de game neemt de door Assassin's Creed IV: Black Flag gelegde basis over, en dat levert in principe direct, als we de game even apart bekijken, een goed spel op. Trekken we echter Black Flag erbij, dan valt vooral op dat Rogue wel erg veel op een exacte kopie lijkt. Afgezien van enkele nuanceverschillen zijn veel gameplayelementen één op één overgenomen van Black Flag. Dat maakt Assassin's Creed: Rogue niet meteen een slechte game, maar wel een game die momenteel te kort op Black Flag zit, waardoor de overeenkomsten erg opvallen. Juist dat aspect zat bijvoorbeeld Assassin's Creed: Unity wél mee; het was immers alweer enige jaren geleden dat we een ouderwetse setting meekregen, en daardoor voelde dat spel weer een stuk frisser aan na Assassin's Creed III en AS IV: Black Flag. Dat ligt voor Rogue dus anders. Het verhaal en de setting maken veel goed, maar nemen de 'been there, done that'-smaak die aan het geheel hangt niet helemaal weg. Kun je dat van je af zetten, dan is Rogue nog steeds een meer dan vermakelijke game. Als bonus wordt een aantal losse eindjes aan elkaar geknoopt, maar dat maakt van dit deel van de Assassin's Creed-reeks niet ineens een onmisbaar deel.
Eindoordeel