Panasonic Lumix DMC-LX100

'Professionele' compactcamera

Body, evf, bediening en flitser

Body

De body van de LX100 is wat ontwerp betreft grotendeels identiek aan die van de LX7. De omvang is nauwelijks toegenomen, lengte en breedte zijn nagenoeg identiek en alleen de dikte is bijna een centimeter gegroeid. Al met al is dat een knappe prestatie, gezien de flink grotere sensor. Wel is de camera een stuk dikker dan de Sony RX100 en Canon PowerShot G7X. Die laatste twee passen prima in een gemiddelde broekzak, maar dat gaat met de LX100 niet lukken. Een jaszak is wel te doen, al is het gewicht van bijna 400 gram voelbaar.

De LX100 heeft geen kantelbaar scherm. Dat is een begrijpelijk keuze van Panasonic, want dat had de camera nog dikker gemaakt. Toch is het in bepaalde situaties jammer, bijvoorbeeld als je laag bij de grond met scherptediepte wil spelen. Directe concurrenten, zoals de Sony RX100- en Canon PowerShot-serie, zijn wel voorzien van een kantelbaar scherm en ook bij systeemcamera's in dezelfde prijsklasse is dit gemeengoed.

Evf

De LX100 is standaard uitgerust met een evf en dat zie je niet vaak bij vergelijkbare camera's met een grote sensor. De Sony RX100 Mark III is hier ook mee uitgerust, maar diens voorganger niet. Ook de Canon PowerShot G7X en G1 X II hebben geen evf, al is voor de laatstgenoemde tegen een meerprijs van circa 250 euro wel een externe evf beschikbaar.

De evf van de LX100 is wat resolutie en omvang betreft vrijwel identiek aan die van de Panasonic GX7, al oogt het beeld van de LX100 een fractie prettiger. Net als bij de GX7 heeft de zoeker wel wat last van het rainbow-effect, waarbij je bij beweging rode, blauwe en groene pixels ziet. Ook is het beeld niet erg groot, maar voldoende voor een compacte camera als deze. Via de evf kun je de scherpte en scherptediepte nauwkeuriger bepalen dan via de lcd, zeker als de zon schijnt. Wat ons betreft heeft de evf dus zeker meerwaarde, ook al betekent dit dat Panasonic de prijs niet laag kon houden.

Bediening en menu

Wat bediening betreft gaat Panasonic met de LX100 een iets andere richting op dan met de LX7 en zijn systeemcamera's. De LX100 leunt een beetje op het retrogedachtegoed van Fujifilm, met een draaiwieltje voor de sluitertijd. Er is dus geen pasm-draaiwieltje meer. In plaats daarvan selecteer je een modus via het draaiwieltje met sluitertijden en de diafragmaring om de lens.

Als die op Auto staan, bevindt de camera zich in de P-stand en functioneert hij volledig automatisch, maar kun je iedere gewenste instelling veranderen. Zet je de bovenste schijf op een bepaalde sluitertijd, dan schakelt de camera over naar de S-stand. Laat je de sluitertijd op automatisch staan, maar wijzig je handmatig de diafragmaring, dan kom je in de A-stand terecht. En kies je zowel diafragmawaarde als sluitertijd, dan zit je in de M-stand. Het is een slim uitgedacht systeem, dat andere fabrikanten wat ons betreft mogen overnemen. Het heeft tot gevolg dat je vlot met de LX100 kunt werken.

Ook is er een apart wieltje voor belichtingscompensatie, een mooie toevoeging, maar daarbij moeten we wel opmerken dat het snel per ongeluk van stand wisselt. Het is ons meer dan eens overkomen dat de camera zwaar onder- of overbelichtte nadat we hem uit onze jaszak haalden.

De LX100 ligt goed in de hand en laat zich indien nodig prima met één hand bedienen. De diafragmaring draait soepel en heeft twee uitsparingen, zodat je er makkelijk met je linkerduim of rechterwijsvinger bij kunt. Zoomen kun je in compactcamerastijl met een zoomwieltje rond de ontspanknop. Het kan ook met een draairing rondom de lens, maar die is meer voor video bedoeld, omdat het zoomen daarmee vloeiend en dus traag gaat.

Waar we minder over te spreken zijn is het schuifje boven op de lens waarmee je het beeldformaat selecteert: 3:2, 16:9, 1:1 of 4:3. Dit zagen we ook al bij de LX7. Omdat de meeste mensen in de praktijk niet continu van beeldformaat wisselen is dit zonde van de ruimte. Een andere selectie, zoals de enkele modus, burstsnelheid en zelfontspanner, was wat ons betreft nuttiger geweest.

Andere kritiek betreft de twee knoppen boven op de camera. De eerste is de iA-knop, oftewel de volledig automatische modus. Als je hierop drukt, werkt de camera volledig automatisch. Dat was niet nodig geweest; de P-stand werkt immers ook al vrijwel automatisch. Doordat de knop prominent tussen de andere knoppen zit, kun je hem bovendien per ongeluk indrukken. Een tweede prominente knop aan de bovenkant is er een voor filters. We vragen ons af of de beoogde doelgroep daarop zit te wachten. Jammer is ook dat deze twee knoppen niet programmeerbaar zijn.

Het menu van de LX100 is onderverdeeld in Opname, Bewegend Beeld, Voorkeuze, Set-up en Afspelen: redelijk overzichtelijk, maar elk hoofdmenu bestaat uit verschillende pagina's, waardoor je even moet zoeken naar een bepaalde optie. Ook staan sommige zaken die je in het menu Opname zou verwachten in het menu Voorkeuze, zoals de stille modus, en vinden we het vreemd dat iets als een zebrapatroon daar staat in plaats van in het videomenu.

Flitser

Helaas is het Panasonic niet gelukt om de flitser in de body te verwerken. Dat is begrijpelijk, gezien de grote sensor en lens, maar wel jammer. Er wordt wel standaard een extern flitsertje meegeleverd, maar dat is een beetje simpel en bulky. Het kan bijvoorbeeld niet hoog worden uitgeklapt, zoals de losse flitser van de Fujifilm X-T1, en hij is niet echt compact, waardoor hij een flinke bobbel op de camera vormt.

• Volgende pagina 4. Lichtsterk objectief