Toen Intel de Sandy Bridge-processors op liet volgen door de Ivy Bridge-lijn concludeerden we dat Intel een prima evolutie had bewerkstelligd. Ivy Bridge was zuiniger, presteerde beter en had een snellere igp aan boord. Ivy Bridge vormde een 'tick' - oftewel een die-shrink met optimalisaties, terwijl de nu uitgebrachte Haswell-processor een 'tock', oftewel een heel nieuw ontwerp zou moeten zijn.
Hoewel Intel genoeg nieuwe features in de processor geïntegreerd heeft, is de nieuwe generatie desktopprocessors toch niet revolutionair te noemen. De 'tock' leek veel groter toen Intel van de Pentium 4 naar Core 2 Duo ging en later weer toen de Core ix-processors de Core 2-lijn opvolgde. De 'echt' grote verschillen moeten waarschijnlijk ook niet bij de desktopprocessors gezocht worden, maar eerder bij de ultrabooks, waar Intel hoog op inzet. De Iris Pro-gpu en de nieuwe S0ix-modus van de processor, die voor 'connected standby' zorgt, zijn ideaal voor ultrabooks, maar zijn voor desktops minder interessant. Wil je immers goede grafische prestaties, dan koop je een losse videokaart. Connected standby is aardig, maar geen noodzaak voor een computer die altijd aan het stopcontact hangt.
Nu lijkt het misschien alsof de desktop-Haswell geen interessante processor is, maar dat is ook niet waar. Intel verkoopt al een tijdje de snelste desktopprocessors en met de i7-4770K heeft de fabrikant er weer een schepje bovenop gedaan. De architectuur kreeg behoorlijk wat verbeteringen mee en ook de 'tweakbaarheid' verbeterde, dankzij het loslaten van een vaste baseclock. Voorheen wist AMD Intel nogal eens te overtroeven met hun snelle igp's, maar ook dat zou dankzij de Iris (Pro)-gpu tot het verleden gaan behoren. Intel blijft, kortom, nog altijd heer en meester over de high-end cpu's en met de Iris-gpu op komst mag AMD zijn borst in het middensegment ook nat gaan maken.