Item: Olympus E-PL5 + 14-42mm II R f/3.5-5.6 Zwart
Rating: 6
Author: Pieter Molenaar

Inleiding: betere specificaties

Vlak voor het begin van de Photokina-fotografiebeurs in Keulen, in september dit jaar, kondigde Olympus de E-PM2 en E-PL5 aan. De toestellen zijn opvolgers van respectievelijk de E-PM1 en de E-PL3, die in juni 2011 aangekondigd werden. Voorstanders van het Micro Four Thirds-systeem keken reikhalzend uit naar de release, omdat de nieuwe toestellen naar verwachting uitgerust zouden zijn met dezelfde beeldsensor als de Olympus E-M5. Die verwachting kwam uit.

Deze sensor, afkomstig van Sony, bracht de beeldkwaliteit van 4/3"-sensoren voor het eerst op het niveau van aps-c-sensors. Volgens DxOMark presteert de E-M5-sensor zelfs beter dan bijvoorbeeld de huidige aps-c-varianten van Canon. Een betere sensor was ook hard nodig. Al bij de introductie van de E-PL3 werd de sensor met 12,3 megapixels, waarschijnlijk van Panasonic, gezien als verouderd en zouden vooral de ruisprestaties en het dynamisch bereik teleurstellen.

De E-P3 van vorig jaar kreeg deze keer, waarschijnlijk door de introductie van de E-M5 in de line-up, geen opvolging. Olympus heeft echter een aantal features van die camera laten terugkomen in de E-PL5, waaronder een verwisselbare grip en een touchscreen. Tweakers testte de camera, waarbij onder meer gekeken werd naar de beeldkwaliteit, de bedieningsmogelijkheden en het ontwerp.

Olympus E-PL5 inleiding

Body: druk uiterlijk

Afmetingen en gewicht

Voor een compacte systeemcamera is de E-PL5 met zijn gewicht van 332g behoorlijk zwaar. Hij is bijna 20g zwaarder dan zijn voorganger, de E-PL3. Ook de Lumix GX1 van Panasonic, toch niet bekend als lichtgewicht, is minder zwaar. De EOS M van Canon, de NEX-5R van Sony, de Samsung NX210 en de niet in de tabel genoemde Nikon 1 J2 zijn zelfs beduidend lichter dan de E-PL5. Ondanks het hoge gewicht, is de E-PL5 niet het meest uit de kluiten gewassen van de onderstaande modellen. Zowel de NEX-5R en de Lumix GX1 als de NX210 zijn enkele millimeters breder, terwijl alleen die laatste een lager profiel heeft. De combinatie van afmetingen, gewicht en de 16:9-aspectratio van het scherm maken dat de E-PL5 langgerekt aandoet.

Features	E-PL5	E-PL3	EOS M	NEX-5R	Lumix GX1	NX210
Afmetingen (mm)	b: 114 h: 65 d (min): 31 d (max): 38	b: 114 h: 65 d (min): 31 d (max): 37	b: 109 h: 67 d (min): 31 d (max): 33	b: 115 h: 67 d (min): 31 d (max): 33	b: 116 h: 68 d (min): ? d (max): 39	b: 117 h: 63 d (min): 37 d (max): 37
Gewicht (incl. accu)	332g	313g	296g	276g	318g	268g

Olympus E-PL5 body

Verwisselbare grip

Op het eerste gezicht lijkt de E-PL5 als twee druppels water op zijn voorganger en inderdaad is de body van de E-PL3 voor het grootste deel hergebruikt, maar er zijn ook elementen van het ontwerp afkomstig van de E-P3. Dat laatste model was voor de komst van de E-M5 het topmodel in de m4/3-serie, maar in tegenstelling tot het instapmodel E-PM1 en het opstapmodel E-PL3 kreeg de E-P3 dit jaar geen opvolging.

Een van de bezwaren van de E-PL3 van vorig jaar was het gebrek aan houvast aan de voorkant, die geheel glad was. Bij de E-PL5 heeft Olympus dit willen verbeteren door toevoeging van een verwisselbare grip, zoals we die eerder al zagen bij de E-P3. Dit is een kunststof plaatje met een lichte verdikking voor de wijsvinger. Het wordt met een scheef geplaatste schroef stevig aan de body bevestigd.

Helaas geeft deze verwisselbare grip nog steeds te weinig houvast en is het gripmateriaal te hard. Olympus zou daar best een zachter, rubberachtig materiaal aan kunnen spenderen. Voor de E-P3 kon Olympus als alternatief een dikkere grip leveren, maar bij de E-PL5 wordt alleen de plattere variant geleverd. Aan de achterkant zit een klein, wigvormig gripvlakje voor de duim en dat functioneert goed. De markt voor third party-grips voor de E-P3 is nooit van de grond gekomen en dat verwachten we ook niet bij dit nieuwe opstapmodel. We denken met weemoed terug aan de grip van de E-PL2.

Olympus E-PL5 verwisselbare grip

Lcd met meer bewegingsvrijheid

Verschil dikte lcd-module E-PL5 en NEX-5R

Net als de lcd van de E-PL3 is die van de E-PL5 naar boven en naar beneden te kantelen. Bij het nieuwe model, dat voorzien is van een touchscreen, kan de lcd echter bijna verticaal naar boven geklapt worden voor bijvoorbeeld zelfportretten. Bij de E-PL3 kon het scherm naar boven toe alleen horizontaal gedraaid worden. Een nadeel is wel dat de lcd-module vanwege de complexere draaiconstructie dikker is uitgevallen.

Ook de NEX-F3 en de NEX-5R van Sony hebben de mogelijkheid om de lcd naar boven te kantelen, maar de lcd-module is bij de Sony-camera's beduidend dunner vanwege een andere constructie van het draaimechanisme. Ook hebben deze camera's in tegenstelling tot de E-PL5 een geheel vlakke bovenzijde, waardoor het scherm volledig recht naar boven kan staan.

Helaas heeft Olympus de resolutie van de 3"-16:9-lcd bij de E-PL5 niet opgewaardeerd. Deze heeft nog steeds slechts 460.000 subpixels, de helft van een vga-scherm, en dat zie je duidelijk.

Kleine knopjes

De achterkant van de camera straalt geen serene rust uit. Door de vele hoeken van de body en de verschillende knoppen ziet het er ronduit druk uit. Zo worden voor het afspelen en het verwijderen van foto's platte, ronde, zwarte knopjes van plastic gebruikt, zijn de kleine knopjes voor Info en Menu rechts van de lcd van metaal, en zijn de randen ervan scherper, terwijl de knoppen voor het in- en uitzoomen een bol oppervlak hebben en op een verhoging zijn geplaatst.

Hoewel deze zoomknoppen meer naar achteren uitsteken, drukken ze door de dikte van de lcd-module niet lekker in. Ook bij de Info- en Menu-knoppen zit de rand van de lcd-module in de weg. Over de kleine d-pad met draaiwiel zijn we wel zeer te spreken. Het draaiwiel is gekarteld en geeft een goede grip, terwijl de posities van de d-pad en de ok-knop in het midden goede feedback geven. Een nadeel is wel dat de d-pad en omringende knoppen vanwege de brede lcd behoorlijk ver naar rechts en naar beneden geplaatst zijn.

Olympus E-PL5 knoppen

Verder zien we onder meer een rode videoknop helemaal rechts aan de achterzijde en een standaardflitsschoen, met daaronder een featureconnector voor bijvoorbeeld het gebruik van een optionele elektronische zoeker. Daarnaast zit aan de bovenzijde nog een modusknop, met onder meer de pasm-modes, een sluiterknop en de verzonken aan-uitknop. Aan weerszijden van de flitsschoen zitten de ingangen voor de stereomicrofoon en helemaal links heeft Olympus een speakertje geplaatst. De E-PL5 heeft geen ingebouwde flitser, maar Olympus levert een kleine opzetflitser bij de camera.

Olympus E-PL5 bovenzijde

Gehavend

Olympus E-PL5 losse sluiterknop Ons reviewexemplaar zag er wat gehavend uit, met krassen op de flitsschoen en weggesleten verf hier en daar aan de onderzijde, maar hij leek ons dan ook intensief gebruikt. Ernstiger was dat het knopje van de sluiterknop losliet. Dat konden we er uiteindelijk wel weer opzetten, maar helemaal geruststellend was het niet.

We vinden de draaiweerstand van de modusknop veel te zwak; deze zou veel strakker in de posities kunnen klikken. Ook vinden we de ruimte tussen de achterzijde van de camera en de lcd-module wat groot. Bij het uit de tas halen van de camera kan de lcd gemakkelijk achter iets haken, met kans op beschadiging.

Bediening: dualistisch

Hoofd- en snelmenu

Olympus' hoofdmenu is een van de meest ontoegankelijke in de cameramarkt. Tegelijk is het snelmenu juist een van de meest gebruikersvriendelijke.

Het hoofdmenu is onderverdeeld in tabbladen A tot en met J, en komt intimiderend over vanwege de vele opties. Dat maakt het menu aangenaam uitgebreid voor degenen die dat op prijs stellen, maar het vinden van de juiste optie vergt vaak het nodige scrollwerk. Er is werkelijk aan alles gedacht en maar liefst vier knoppen of posities zijn programmeerbaar. Daarbij kan gekozen worden voor opties als directe toegang tot de handmatige witbalans en de iso-waarde, maar ook het aan- of uitzetten van de digitale teleconverter. Met een druk op de knop kan zelfs een hdr bracketing-functionaliteit worden geactiveerd, waarbij snel drie opnames achter elkaar, met verschillende belichting worden genomen. Er is zelfs een optie om de L-Fn-knop, die onder andere op de stof- en spatwaterdichte 12-50mm-lens zit, te programmeren als bijvoorbeeld AF Stop om de continue af-functie tijdelijk te pauzeren.

Het snelmenu, te benaderen door op de OK-knop van de d-pad te drukken, vinden we in tegenstelling tot het hoofdmenu wel fijn in het gebruik. De icoontjes die bij de Live View-weergave in de rechterkolom stonden, worden dan actief en er verschijnt onderaan een balk met opties die bij het actieve icoontje horen. Hiermee is bijvoorbeeld snel de iso-waarde in te stellen, net als de beeldstabilisatiemodus, de transportstand, de witbalans, de af-modus en zelfs de belichtingscompensatie voor de flitser.

Weergavestanden

In Live View heb je de beschikking over vier weergavestanden. De eerste geeft alleen het 4:3-beeld van de sensor weer zonder iconen in de grijze balken ernaast, terwijl de tweede stand relevante informatie toevoegt over sluitertijd, diafragma en iso-waarde, maar ook belichtingsmeting, programmakeuze, beeldstabilisatiestand, beeldmodus, of er in jpeg of ook in raw geschoten wordt, en videoresolutie. Een volgende klik op de Info-knop voegt een live-histogram toe, terwijl de laatste stand zowel de onder- als overbelichte gebieden toont met rode en blauwe pixels. Het histogram mag van ons wel wat duidelijker, terwijl ook een rgb-histogram zou helpen. De EOS M bijvoorbeeld heeft dat laatste wel.

Bij drie van de vier Live View-weergavestanden verschijnt een icoontje in beeld voor de Touch Shutter. Deze functionaliteit kan aan- of uitgezet worden, maar er is ook een optie om te bepalen waar de focus komt, terwijl het afdrukken gedaan wordt met de sluiterknop of met de zelfontspanner. Bij gebruik van de auto-iso-functionaliteit, wordt automatisch en continu de gekozen iso-waarde weergegeven.

Bij de afspeelmodus voltrekt zich eenzelfde cyclus met de Info-knop. Een stand toont alleen het beeld zonder icoontjes en er is een weinig nuttige stand met wat info over de tijd waarop de foto genomen is en het nummer van de foto. De volgende weergaveoptie laat de meest uitgebreide info zien, met linksboven een thumbnail van het beeld, en daaronder luminantie- en rgb-histogrammen in helaas wat grove grafieken, terwijl rechts de belangrijkste camera-instellingen zijn vermeld. De daarop volgende weergavestand geeft alleen het beeld met, alweer, een grof luminantiehistogram over de volle breedte. Ten slotte is er een weergave met de onder- en overbelichte gebieden.

Art-filters

De camera is uitgerust met maar liefst twaalf zogeheten Art-filters. Dit zijn grafische effecten die in realtime op het scherm getoond worden. Deze Art-filters kunnen zowel gebruikt worden voor fotografie als voor het opnemen van video. De combinatie van film en Art-filters gaat echter gepaard met haperingen in beeld, waarbij de beeldprocessor de camerabeweging niet snel genoeg kan volgen. Sommige 'kunstfilters' worden slechts met een of twee frames per seconde ververst. Bij de fotostand hapert alleen het Soft Focus-filter, terwijl de overige filters met een werkbare verversing van live view worden getoond.

De beschikbare filters zijn: PopArt, Soft Focus, Pale & Light Color, Light Tone, Grainy Film, Pin Hole, Diorama, Cross Process, Gentle Sepia, Dramatic Tone, Key Line en Watercolor. Van de twaalf vinden we de laatste twee de leukste. Key Line toont een beeld met een beperkt aantal kleurovergangen, terwijl Watercolor beelden produceert die afkomstig lijken te zijn van een warmtecamera. Ook het proberen waard zijn het Cross Process-filter, dat een wat groenige tint geeft, en Gentle Sepia.

De Art-filters kunnen direct via het snelmenu gekozen worden of via de Art-stand op de modusknop. Via deze laatste ingang is het ook mogelijk om het effect van het Art-filter te versterken, te verzachten of anderszins aan te passen.

Lens: Olympus 17mm f/1,8

Olympus stuurde ons de E-PL5 in combinatie met de standaard 14-42mm-kitlens, maar op verzoek stuurde het bedrijf ook de nieuwe 17mm f/1,8-lens mee. Net als de 12mm f/2-lens heeft dit nieuwe 17mm-objectief een behuizing van glanzend aluminium en is de lens voorzien van het zogeheten Snap Focus-systeem.

Bij dit Snap Focus-mechanisme kan de, normaal gesproken vrij ronddraaiende, focusring naar achteren geschoven worden voor handmatige focus met vaste begin- en eindpunten. Ook komt dan een afstandenschaal met diafragmaverdeling zichtbaar en draait de ring met iets meer weerstand. Het diafragma wordt net als de ander m4/3-lenzen van Olympus geregeld in de body van de camera.

Olympus 17mm f/1,8 top

Ook is de 17mm-lens relatief klein, onder meer vanwege het feit dat de sensor van de E-PL5 gestabiliseerd is en er dus geen beeldstabilisatiesysteem in de lens nodig is. De lens heeft een donkerblauwe ring aan de voorkant, ten teken dat het hier om een premium-lens gaat. Voor de scherpstelling maakt Olympus gebruik van zijn stille en snelle MSC-technologie, oftewel 'Movie & Still Compatible'. Bij deze internal focus-technologie hoeft slechts een zeer klein en licht glaselement bewogen te worden voor de scherpstelling.

Optioneel is de LH-48B-lenskap voor de 17mm f/1,8-lens. Deze zonnekap is net als deze lens gemaakt van aluminium en is van binnen matzwart geverfd om reflecties tegen te gaan. In plaats van een bayonetaansluiting wordt de lenskap met een klein schroefje aan de zijkant vastgeschroefd.

Het objectief is opgebouwd uit negen lenselementen verdeeld in zes groepen. Van de negen is een lenselement dubbel-asferisch, twee zijn er enkelvoudig asferische geslepen, terwijl er ook een glas met een hoge refractie-index in verwerkt is. De lens heeft een diafragma met zeven afgeronde lamellen en het objectief heeft een kortste scherpstelafstand van 25cm.

Olympus 17mm f/1,8 constructie

Scherpte

Om de te behalen scherpte van de lens in combinatie met de E-PL5 te beoordelen hebben we bij de belangrijkste diafragmawaarden testfoto's gemaakt van een ISO 122333-resolutiekaart, de raw-bestanden hiervan door Lightroom gehaald en uit de resulterende bestanden 100procent-crops van het midden en van de linkerbovenhoek 'gesneden'.

De resolutie in het midden is al de grootste lensopening goed, maar deze wordt hoger als de lens afgestopt wordt tot f/4 of f/5,6. Vanaf f/8 wordt het beeld weer wat minder scherp.

Olympus 17mm f/1,8 sharpness top left corner 610px

De extreme hoeken zijn bij de 17mm-lens niet al te best, vooral niet bij f/1,8. Vanaf f/4 verbeterd dit echter aanzienlijk, al is het verschil in contrast met het midden van de foto opvallend.

Bokeh

Ook hebben we gekeken naar de zogeheten 'bokeh'; dat aangeeft hoe de lens puntlichten weergeeft die niet in focus zijn. Vanwege de 2x-cropfactor van de m4/3-beeldsensor is een grootste diafragma van f/1,8 equivalent aan een f/3,6-lens op een fullframecamera.

De lichtjes in de achtergrond zijn met de lens volledig open niet volledig rond. Mogelijk komt dit doordat de lens maar zeven diafragmalamellen heeft. De rest van de onscherpe achtergrond ziet er redelijk rustig uit.

Prestaties: nabewerking een must

De onderstaande foto's zijn gemaakt vanaf een stevig Manfrotto-statief en met de zelfontspanfunctie van de camera. Als lens is de meegeleverde 14-42mm-kitlens gebruikt en f/5,6 is gekozen als diafragma voor de testfoto's. Op de eerste foto na zijn alle afbeeldingen honderdprocentscrops, die zonder verscherping en met de maximale jpeg-kwaliteit zijn opgeslagen. De ruisreductie is ingesteld op de defaultwaarde.

Olympus E-PL5 iso overzicht

iso: 200, ruisreductie: standard

iso: 400, ruisreductie: standard

iso: 800, ruisreductie: standard

iso: 1600, ruisreductie: standard

iso: 3200, ruisreductie: standard

iso: 6400 (extension), ruisreductie: standard

iso: 12.800 (extension), ruisreductie: standard

iso: 25.600 (extension), ruisreductie: standard

Bij lagere iso-waarden laat de beeldsensor zich van zijn beste kant zien. Vanwege het minder sterke laagdoorlaatfilter voor de sensor zien de foto's van de voorbeeldcompositie er scherper uit dan bijvoorbeeld bij de vorige keer gereviewde EOS M. Deze scherpte neemt bij iso 800 wel wat af, gezien het lijntjespatroon van het moederbord.

Met de jpeg-engine zouden we iso 1600 als hoogst bruikbare betitelen. Daarna gaat de ruisreductie redelijk grof te werk. Olympus merkt toch al iso 5000 als hoogste iso-waarde aan en de stappen erboven zijn niet meer analoog, maar digitaal versterkt, zo blijkt uit de 'extension'-benaming die Olympus aan iso 6400 en hoger geeft.

Ruisreductiestanden

We zijn altijd benieuwd wat de verschillende ruisreductieniveaus betekenen voor de beeldkwaliteit van een camera. Zo kun je de ideale instelling kiezen zonder dat je met een raw-converter als Lightroom aan de slag moet.

iso: 6400, ruisreductie: off

iso: 6400, ruisreductie: low

iso: 6400, ruisreductie: standard

iso: 6400, ruisreductie: high

We zijn geen fan van het ruisreductiesysteem van Olympus. Je boet daarmee te veel in op detail en kleurverzadiging, terwijl het eindresultaat in combinatie met verscherping bij hogere iso-waarden niet om over naar huis te schrijven is. Bij de E-PL5 zouden we zelfs kiezen voor de Off-stand van de ruisreductie. Er is dan weliswaar behoorlijk wat luminantieruis aanwezig, maar detail blijft behouden en ondanks het Off-label zorgt de stand er wel degelijk voor dat vervelend zichtbare kleurruis eruit gefilterd wordt.

Raw-nabewerking

Door de .orf-raw-bestanden in Lightroom van Adobe na te bewerken trachten we de beeldkwaliteit bij lage en hoge iso-waarden te verhogen.

links: jpeg | rechts: raw-nabewerking (iso 200)

Olympus E-PL5 iso 100 scherpte raw-nabewerking

links: jpeg | rechts: raw-nabewerking (iso 200)

Bij de foto van het moederbord zien we dat het nabewerken van de raw-bestanden bij de E-PL5 vooral winst oplevert wat kleurechtheid betreft. Ook ziet het nabewerkte beeld er natuurlijker uit doordat er geen overbodige verscherping toegepast is. Bij het jpeg-bestand is dat overduidelijk wel het geval. Bij de foto van de scherptekaart eronder is het verschil minder groot. Wel is meer moiré zichtbaar bij de in het midden samenkomende, gebogen lijntjes van de raw-versie, die waarschijnlijk de diffractielimiet van de sensor overschrijden. Bij de raw-conversie hadden we overigens het contrast wat verhoogd.

links: jpeg | rechts: raw-nabewerking (iso 6400)

Vooral bij de hogere iso-waarden levert nabewerking met een raw-converter bij de E-PL5 overduidelijk voordeel op voor de beeldkwaliteit. De combinatie van ruisreductie en verscherping die de jpeg-engine van Olympus uitvoert, is gewoon funest voor het detail. We hebben wat korrel in de raw-conversie laten zitten, maar de ruisreductie had nog wat hoger opgeschroefd kunnen worden in Lightroom. Kleurruis is geen punt van zorg.

Autofocussnelheid

De E-PL5 is net als de rest van de compacte systeemcamera's zeer snel met scherpstellen. We durfen zelfs te stellen dat Olympus het snelste af-systeem op basis van contrastdetectie heeft van alle compacte systeemcamera's. Niet alleen is de scherpstelling snel, maar ook de ontspanvertraging is zeer kort te noemen. Je kan in principe de sluiterknop in een keer naar beneden drukken zonder noemenswaardige vertraging.

Continu scherpstelling is echter met contrastdetectie nog niet snel genoeg bij de E-PL5. Bij de Nikon 1-serie is dat wel mogelijk vanwege de aanwezigheid van af-punten op de 1"-sensor waarmee snel fasedetectie-af mogelijk is. De NEX-6-sensor heeft ook af-punten, maar dat af-systeem werkt op een iets andere manier waardoor die camera net iets trager is dan de Nikon 1-serie.

af-snelheid Olympus E-PL5

af-snelheid Olympus E-M5

af-snelheid Sony NEX-6 met 16-50mm-lens

af-snelheid Nikon 1 V1

Alternatieven: genoeg keuze

De E-PL5 van Olympus houdt vast aan het ontwerp van zijn voorganger, maar heeft de sensor met 16 megapixels van de E-M5 gekregen. Ook is het scherm nu aanraakgevoelig en kan het via een nieuw draaimechanisme helemaal naar boven gedraaid worden.

Vanwege zijn lage prijs kan de E-PL3 van vorig jaar nog interessant zijn, maar bedenk wel dat de nieuwe E-PL5 beduidend betere foto's oplevert bij weinig licht en met hoge contrasten in de beeldcompositie. De E-PL3 heeft geen verwisselbare grip en houdt daardoor minder stevig vas. De burstrate van de E-PL3 is 4,1fps vanwege de oudere sensor, bijna de helft van het nieuwe model. De 3"-lcd van de E-PL3 is niet aanraakgevoelig.

De E-PM2 is het nieuwe instapmodel van Olympus'-m4/3-lijn en heeft dezelfde goede sensor als de E-PL5. De E-PM2 is ongeveer 100 euro goedkoper, maar daarvoor betaal je onder andere met een vast gemonteerde lcd en het ontbreken van een fysieke modusknop. Wel heeft de E-PM2 ten opzichte van zijn voorganger, de E-PM1, een ondiepe, vaste grip gekregen.

Met een prijs van rond de 1100 euro, is de E-M5 voor de meesten niet een echt alternatief, maar we noemen hem hier toch, vanwege de met de E-PL5 gedeelde beeldsensor. Het topmodel E-M5 is echt van een ander kaliber. Zo is het stof- en spatwaterdicht, voor de komst van de Lumix GH3 een unieke feature bij compacte systeemcamera's, het sluitergeluid klinkt mooi gedempt en de camera is voorzien van een groot aantal bedieningselementen waaronder de twee over elkaar heen draaiende instelwieltjes bovenop. Ook heeft de E-M5 een ingebouwde evf, maar de meegeleverde flitser is helaas extern.

Canon EOS M + EF-M 18-55 f/3.5-5.6 IS STM + Speedlite 90EX Zwart

De nieuwe EOS M is de eerste poging van Canon om een compacte systeemcamera te maken en het resultaat is een competent, maar weinig opzienbarend toestel. Het grote euvel van de EOS M is de trage scherpstelling en Canon heeft vreemd genoeg nog niet gereageerd op klachten daarover. Evenmin is bekend welke richting Canon op wil met de EOS M. Begin volgend jaar verschijnt er misschien een versie met ingebouwde evf, maar dat is speculatie. Het systeem heeft nog maar twee lenzen, maar via een adapter kan wel van het grote Canon EF-lensaanbod geprofiteerd worden.

De nieuwe NEX-5R van Sony heeft af-punten op de beeldsensor voor fasedetectie-af en de scherpstelling is daardoor sneller dan bijvoorbeeld bij de voorganger NEX-5N. De NEX-5R heeft een betere grip dan de E-PL5, maar door de geringe hoogte en de zware kitlens is de Sony-camera wat topzwaar. De NEX-5R heeft verder een vga-scherm dat volledig naar boven geklapt kan worden en de mogelijkheid om een oled-evf te gebruiken. Olympus levert voor zijn PEN-cameraserie externe zoekers, maar die zijn op basis van lcd-technologie. De NEX-5R heeft ook een extra instelwiel en een functieknop naast de sluiterknop voor het oproepen van een snelmenu en is daarmee vlotter te bedienen dan de NEX-5N.

Panasonic Lumix GX1 + 14-42mm F3.5-5.6 (pancake) Zwart

De Lumix GX1 van Panasonic heeft als enige van de genoemde modellen een ingebouwde flitser. De camera heeft een diepere grip voor meer houvast en een vaste lcd met 460k subpixels. Een nadeel is dat de beeldsensor in de GX1 minder presteert dan de E-PL5, maar een voordeel is weer dat er nu voor het einde van het jaar flink mee gestunt wordt. Voor ongeveer 150 euro minder dan de E-PL5 heb je de Lumix GX1, inclusief de korte 14-42mm Vario X-lens met 'powered zoom'. De Lumix GX1 werd in november 2011 aangekondigd.

Samsung NX210 + 18-55mm II OIS f3.5-5.6 Zwart

Net zoals de E-PL5 het tussenmodel is bij de PEN-lijn van Olympus, zo is de NX210 dat bij Samsung. De NX210 volgde in april dit jaar de NX200 op en voegde daaraan voornamelijk wifi en Samsung Smart Camera-functionaliteit toe, waarmee het bijvoorbeeld mogelijk is om foto's automatisch te uploaden naar een fotodienst. De body is van zwart metaal met scherpe hoeken en is net als de E-PL5 behoorlijk langgerekt. De NX210 heeft een aps-c-beeldsensor met 20,3 megapixels, geen evf en geen ingebouwde flitser, al wordt een externe flitser wel meegeleverd. Net als de 18-55mm-kitlenzen van Sony en Canon is de lens die bij de NX210 geleverd wordt behoorlijk uit de kluiten gewassen. Samsung heeft de interface overigens goed voor elkaar.

Fotosamples en specificaties

Onderstaande foto's zijn gemaakt met behulp van de meegeleverde 14-42mm-kitlens in de diafragmavoorkeuzestand en zijn uit de hand geschoten. Het betreft onbewerkte foto's, rechtstreeks afkomstig van de E-PL5.

Merk en uitvoering
Merk	Olympus
Product	Olympus E-PL5
Uitvoering	E-PL5 + 14-42mm II R f/3.5-5.6
Afbeeldingen
Prijs en beoordeling
Prijs	€669,-
Aantal aanbieders	9 winkels
Eerste prijsvermelding	zondag 2 december 2012
Specificatie body
Cameraresolutie	16,1M
Type body	compacte systeemcamera
Sensorformaat	Four/Thirds (17,3 x 13mm, 2x-cropfactor)
Beeldstabilisatie	sensorshift
Iso-bereik	iso 200 - 25.600 (vanaf iso 6400 'extension')
Beelden per seconde	8fps
Buffergrootte	19 raw-beelden \| 27 jpeg-foto's
Aantal scherpstelvelden	35
Lcd	3", 460K subpixels, touch (capacitief)
Verbindingen (extern)	hdmi, usb/av-out
Afmetingen	110,5 x 63,7 x 38,2 mm
Gewicht	325g (incl. sd-kaart en accu)
Film	1080/30p \| container: mov \| codec: mpeg-4/avc/h.264 640x480 \| container: avi \| codec: motion jpeg
Kleur body	zwart
Specificatie overig
Bijzonderheden	lcd kan helemaal naar boven opklappen, fysieke modusknop

Conclusie: nette upgrade

Met de verwisselbare grip eraf zou je het nieuwe E-PL5-milc-opstapmodel zomaar kunnen verwarren met de E-PL3 van vorig jaar, maar door het gebruik van de sensor uit het E-M5 OM-D-model is de PEN-serie van Olympus weer helemaal bij de tijd. Zo scoort de E-PL5 wat ruis betreft ongeveer een tot twee lichtstops beter dan het oude model en is ook het dynamisch bereik vergroot. Dat maakt de nieuwe E-PL5 niet alleen interessant voor nieuwe gebruikers, maar ook voor bezitters van oudere PEN-modellen of Panasonic-m4/3-camera's. Een nadeel is echter dat de jpeg-engine van Olympus niet het beste uit de sensor naar boven haalt. Met een raw-converter is dit te verhelpen, maar voor de gemiddelde gebruiker is dat geen realistisch scenario.

Het belang van de andere vernieuwing, de mogelijkheid om de lcd helemaal naar boven te klappen, hangt af van de wensen van de individuele gebruiker. Wij vinden het in ieder geval jammer dat de lcd-module daardoor iets dikker geworden is, waardoor knopjes lastiger in te drukken zijn. Sony heeft dit beter aangepakt, met een dunnere constructie. Ook is de camera daardoor zwaarder geworden. Dit hogere gewicht wordt niet voldoende gecompenseerd door de toevoeging van de verwisselbare grip aan de voorkant. Die is namelijk te ondiep en niet stroef genoeg. Gecombineerd met de redelijk hoekige behuizing maakt dit dat de camera niet lekker in de hand ligt. Ook had de afwerking van de knoppen bij ons reviewexemplaar beter gekund. De metalen behuizing is verder zeer stevig te noemen.

Het gebruik van het touchscreen is slechts mogelijk voor een beperkt aantal functies, zoals inzoomen en verschuiven. Liever hadden we gezien dat een scherm met een hogere resolutie gebruikt werd. Ook registreert het scherm geen aanrakingen met een fleecehandschoen aan, terwijl dat bijvoorbeeld wel het geval is bij de NEX-5R van Sony en, met inschakelen van een menuoptie, bij de EOS M.

Van alle compacte systeemcamera's hebben Olympus-camera's nog steeds het meest uitgebreide aanbod van menuopties en de E-PL5 is dan ook volledig naar eigen hand te zetten zolang je de weg erin weet te vinden. We zijn nog steeds voorstander van het snelmenu van Olympus, waarmee de belangrijkste camera-instellingen snel te wijzigen zijn. Net als bij zijn voorganger is de scherpstelling zeer snel en kun je nagenoeg in één beweging de sluiterknop indrukken voor het nemen van een scherpe foto. Alleen de Nikon 1-serie stelt bij goed licht sneller scherp.

Pluspunten

+ goede beeldsensor
+ zeer scherpe beelden bij lage iso-waarden
+ ruim lenzenaanbod en ingebouwde beeldstabilisatie werkt met elke lens
+ scherm kan naar boven gedraaid worden voor zelfportretten
+ krachtig snelmenu
+ zeer snelle scherpstelling

Minpunten

– redelijk aggressieve ruisreductie
– houvast onvoldoende ondanks verwisselbare grip
– beeldkwaliteit jpeg's bij iso 3200 en hoger kan beter
– hoog gewicht