Begin 2007 maakten we kennis met Crackdown, een futuristische sandbox game die duidelijk inspiratie had gehaald uit Robocop en tal van superheldenfilms. De game was een aangename verrassing al mistten vrijwel alle elementen ervan enige subtiliteit. Dat maakte weinig uit, want de ijzersterke combinatie van explosieve actie, grenzeloze exploratie en vrijwel eindeloze mogelijkheden om het ingame alterego op te waarderen wist gamers wereldwijd lange tijd bezig te houden. Het is dan ook logisch dat een vervolg op Crackdown de nodige verwachtingen met zich meebrengt.
Voor iedereen die stiekem eigenlijk helemaal niet weet wat Crackdown voor game is, even een korte beschrijving. Pacific City, een fictieve stad in de nabije toekomst, is een uitzichtloze put vol geweld en misdaad. Gelukkig zijn de agenten die er rondlopen geenszins vergelijkbaar met de tammere variant zoals wij die kennen. In die tijd is het klonen van mensen namelijk allang geen taboe meer en wordt er door The Agency (een soort Interpol) vrolijk op los geëxperimenteerd om effectieve superagenten te creëren. De speler kruipt in de huid van zo’n kloonagent en begint qua vaardigheden op nul. Door de game heen doet de agent ervaringen op die zijn vaardigheden tot ronduit belachelijke proporties opblazen. Zo wordt over gebouwen springen en auto’s wegsmijten uiteindelijk heel gewoon. Crackdown combineerde op ingenieuze wijze explosieve actie, een lading minigames en een Orb-verzamelingsysteem dat slim inspeelt op de collectiewoede (die toch in veel van ons blijkt te zitten) tot een onverwacht aangename game die bij velen nog altijd warme gevoelens oproept.
Slecht voorgevoel
Omdat de originele Crackdown op een niet eens zo negatief bedoelde manier zo lekker 'lomp' was en werkelijk alle subtiliteit mistte, mocht toch op zijn minst worden aangenomen dat een sequel op de game op alle vlakken zou worden bijgeschaafd tot een gepolijste en uiteraard sterkere versie van zijn voorganger. Sterker, completer, grafisch mooier en wellicht dit keer voorzien van een echt verhaal. De ronduit slordige bediening en de audiovisuele afwerking die te wensen overliet, waren stuk voor stuk puntjes die met niet al te veel inspanning (en ruim drie jaar productietijd) beslist opgelost zouden moeten zijn om over de talrijke interessante mogelijkheden die een nieuwe speelwereld te bieden kan hebben nog maar te zwijgen. Ken je dat gevoel dat je bekruipt wanneer je een tekst leest die op een of andere manier verkeerd af gaat lopen? Zo’n verhaal waarbij je constant wilt weten waar de 'maar' blijft en dat gevoel van onbehagen dat vanwege het prettige hoofdonderwerp eigenlijk helemaal niet aanwezig zou moeten zijn? Dat gevoel krijgen je nu, toch? Helaas is dat volstrekt terecht, want Crackdown 2 doet alles wat de game had moeten doen juist helemaal niet.