Yakuza 3

Met toppers als Heavy Rain en God of War III mogen PlayStation 3-bezitters zich oprecht gelukkig prijzen. Met Heavy Rain hebben ze een cinematografische, bijna avant-gardistische videogame in handen die de grenzen tussen film en game op innovatieve wijze probeert te vervagen, en God of War III brengt de crème de la crème van interactief actiespektakel op het scherm. Het enige echte nadeel van deze twee titels is dat ze zó imposant zijn, dat andere PS3-games die rond dezelfde tijd zijn uitgekomen er door lijken te zijn ondergesneeuwd. Dat geldt ook voor Yakuza 3 en dat is zonde, want deze titel is behoorlijk imponerend.

Getest op: PlayStation 3 (exclusieve titel)

De releasedatum van Yakuza 3 lijkt niet de meest handige te zijn geweest, mede omdat deze game behoorlijk ontoegankelijk is voor de massa en best wat extra media-aandacht en impulsaankopen kan gebruiken. Helaas ziet het er naar uit dat de meeste mensen toch eerder God of War III uit de rekken zullen vissen dan een nichegame als deze. Ergens is dat begrijpelijk, want om nu te zeggen dat dit de meest drempelloze game ooit is... nee. Alles aan de game schreeuwt 'Japan', tot op het punt dat het zelfs niet onredelijk is om te zeggen dat Japanofielen, kenners van de Japanse cultuur en natuurlijk Japanners zelf meer plezier en waarde uit dit product zullen halen dan de gemiddelde Westerse gamer.

Complex plot

Een ander element dat ook niet helpt bij het aanspreken van de massa, is het erg uitgebreide en ingewikkelde verhaal, dat essentieel is voor de spelervaring. Net als bijvoorbeeld Grand Theft Auto IV is Yakuza 3 een 'open-wereld-game' waarin je in principe kunt gaan en staan waar je wilt. Maar waar het verhaal in GTA IV relatief simpel blijft en enkel als motivatie dient om de speler op allerlei missies in een virtuele stad te sturen, is het verhaal in Yakuza 3 een stuk complexer en diepgaander. Het heeft veel meer zijsporen en er spelen meer belangrijke personages een rol in.

Dat de game een direct vervolg is op de eerste twee Yakuza-titels is niet eens de voornaamste reden waarom het verhaal relatief moeilijk is te volgen. Je kunt namelijk behoorlijk uitgebreide samenvattingen zien van het plot van de twee voorgangers, zodat zelfs de nieuwkomer zonder voorkennis in het spel kan stappen. Nee, de reden waarom de complexiteit van het verhaal bijna Metal Gear Solid-achtige proporties aanneemt, is louter dat de speler enorme hoeveelheden informatie krijgt te verwerken. Zowel de dialogen met de NPC's als de grootse tussenfilmpjes doen een plot uit de doeken dat niet onderdoet voor de betere yakuzafilm.

Die complexiteit klinkt als een minpunt, maar dat is hij allerminst. De diepgang van het verhaal en de indrukwekkende tussenfilmpjes zorgen er juist voor dat deze game zich voor een groot deel onderscheidt van zijn populaire westerse concurrenten. Van andere aspecten moet Yakuza 3 het daarbij namelijk niet hebben. Op technisch gebied is de game niet bijzonder overweldigend: de speelwereld is lang niet zo groot als die van andere open-wereld-games en in grafisch opzicht verbleekt de game naast een titel als God of War III. Maar wie let er op het aantal polygonen waarmee een nep-personage is opgebouwd, wanneer datzelfde personage een hartverscheurende monoloog houdt? Onderdelen waarmee dit spel ons erg wist te imponeren zijn het hoge niveau van het acteerwerk, de voice-overs en de vormgeving van de hoofdpersonages, en de volwassenheid van het script. Extra ironisch detail is dat de gezichten in deze game soms nog realistischer lijken dan die in de eerder genoemde hit Heavy Rain.

Open-minded

Maar nogmaals, toegankelijk is het allemaal niet. Wie dit spel speelt, moet erg open-minded zijn en de bereidheid tonen om zich even door wat 'WTF'-momenten heen te bijten. Het stoere, volwassen, donkere, brute, intense verhaal over een ex-yakuza die vecht voor waar hij in gelooft lijkt in het begin nogal te worden ondermijnd door scènes over een weeshuis, om maar even iets te noemen. In het begin van een game als deze is het behoorlijk moeilijk om een harde ex-gangster in designpak serieus te nemen, als je hem voornamelijk bezig ziet met het avondeten van een groep weeskinderen.

Levend en authentiek

Wie zich even door de zure, Japanse appel heen bijt en zich openstelt voor het ingewikkelde verhaal - klik de filmpjes dus niet weg! - ontdekt een memorabele videogame met misschien wel de meest levende virtuele stad die tot nu toe ooit is gecreëerd. Wie zich er in titels als GTA IV aan ergert dat je in zo'n grote stad bijna nergens spontaan een winkel in kunt om met een vreemdeling te praten of een hapje te eten, zal prettig verrast zijn door de digitale interpretatie van Tokyo in Yakuza 3. Hier kun je in de meeste restaurants niet alleen plaatsnemen, maar ook daadwerkelijk een menukaart bekijken en iets eten. Om nog maar te zwijgen over een locatie als de arcadehal, die zo realistisch en sfeervol is nagebouwd dat je bijna de neiging krijgt om op zoek te gaan naar kwartjes.

Yakuza 3

Yakuza 3 doet enorm zijn best om de ervaring en spelwereld authentiek te maken, en in dat kader bevat het spel veel minigames die in elke andere game geforceerd zouden overkomen, maar die hier gewoon prima werken. Die spelletjes gaan van golf tot karaoke, waarvan dat laatste is gegoten in de vorm van een kek rhythm-action spelletje waarbij je op het juiste moment op de juiste knop moet drukken. Vermakelijk en bijzonder doeltreffend, vooral als je net een virtuele griet hebt versierd en haar mee wilt nemen voor een vermakelijke date. Een echte ex-yakuza zou zoiets ook doen, toch? We hebben het hier immers wel over Tokyo!

Wat ons misschien nog wel het meest verraste in deze game, is dat Yakuza 3 veel meer blijkt te zijn dan slechts een Japans-geörienteerde open-wereld-game met een ingewikkeld verhaal, een levendige stad en een verzameling minigames. Al deze elementen zijn namelijk op een slimme manier aan elkaar gelijmd met een opmerkelijk simpel element: het vechtsysteem. Als snel blijkt dat hoofdrolspeler Kazuma zijn geliefde weeshuis niet met diplomatieke methodes kan redden, zodat hij al snel verzeild raakt in gewelddadige problemen met duistere types uit zijn yakuzaverleden. We hebben het natuurlijk over het type problemen dat het beste kan worden opgelost met een harde vuist, of - zoals Kazuma laat zien in de loop van de game - met objecten zoals mountainbikes.

Yakuza 3

De gevechten in Yakuza zijn simpel, maar bevredigend. De speler heeft twee aanvalsknoppen waar combo's mee kunnen worden gemaakt, en daarnaast grabs, counters en wapens voor de nodige variatie. Het resultaat is een vechtsysteem dat simpel genoeg is om op te pakken, maar dat tegelijkertijd net genoeg variatie biedt om de hele game lang vijanden mee te vermorzelen zonder dat het echt gaat vervelen. Daarnaast is de focus op wapens, voorwerpen en interactie met de omgeving behoorlijk groot, waardoor het ook mogelijk is om speciale aanvallen uit te voeren wanneer het juiste metertje gevuld is. We kunnen wel verklappen dat het gedurende lange tijd lekker blijft om iemands schedel tegen een muur te horen kraken na een lang, intens straatgevecht!

Ouderwetse conventies

Het vechtsysteem voelt behoorlijk 'old-skool', op een goede manier. Het speelt weg als een oude beat-'em-up, maar werkt dusdanig goed in combinatie met het relatief moderne open-wereld-concept en de vele minigames, dat het ouderwetse ervan niet opvalt. En eigenlijk is dat een perfecte manier om Yakuza 3 samen te vatten: als een prachtige game, waarvan zowel de kracht als de zwakte is dat het een brug probeert te slaan tussen ouderwetse conventies en moderne standaarden. Ouderwets zijn bijvoorbeeld de vele dialogen, die negen van de tien keer in beeld verschijnen in een tekstballon, in plaats van dat ze ingesproken zijn door stemacteurs. Eigenlijk kan dat vandaag de dag echt niet meer. Yakuza 3 houdt bij wel meer zaken koppig vast aan ouderwetse conventies, en dat is soms frustrerend, soms charmant.

Yakuza 3 is een verrassend spel dat met zijn levendige interpretatie van Tokyo en zijn uitgebreide verhaal een frisse wind laat waaien door het clichématige genre van de open-wereld-game. Tegelijkertijd is het ook een interessante vechtgame, dankzij het toegankelijke, maar best indrukwekkende vechtsysteem, en ook de vele minigames zorgen dikwijls voor een brede glimlach. De game heeft wel een groot deel van zijn charme te danken aan de manier waarop het doorspekt is met de Japanse cultuur. Wie hier niet voor openstaat, zal veel moeite hebben om het geduld op te brengen dat nodig is om te genieten van alles dat het spel je voorschotelt. Verder heeft Yakuza 3 ook wat ouderwetse elementen in zich, maar die staan eigenlijk prachtig symbool voor hoe Japan zelf ook is: erg vooruitstrevend en modern-ogend, maar diep van binnen simpel, traditioneel en een tikkeltje ouderwets. Wat dat betreft is Yakuza 3 de beste representatie van het huidige Japan, en alleen al daarom verdient de game een plaatsje in de PS3 van elke serieuze gamer.

Pluspunten

+ Diepgaand, complex verhaal
+ Toegankelijk en vermakelijk vechtsysteem
+ Opzwepende technosoundtrack met rockinvloeden
+ De tofste virtuele stad in een open-wereld-game tot nu toe
+ Erg vermakelijke en grappige minigames