Unieke besturing en interface
Het strategiegenre wordt geregeerd door Empire: Total War van The Creative Assembly. Althans, op de pc. Waar het om consolegames gaat hebben verschillende ontwikkelaars aardige pogingen ondernomen om een graantje mee te pikken, waarvan Halo Wars van Microsoft wellicht de beste is. The Creative Assembly wil de kroon der console-rts-games graag ook in zijn prijzenkast, en probeert dit te bereiken met Stormrise. Geen game die echt in het straatje van deze ontwikkelaar past, maar strategie in een game verwerken is aan de studio toevertrouwd. Stormrise heeft dan ook zeker potentie, zo concludeerden we dik een maand geleden.
Getest op: Xbox 360
Ook verkrijgbaar voor: PlayStation 3, pc
Hoewel het spel zeker een kans leek te maken gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we niet alles in de game even origineel vonden. Het verhaal en de setting zijn bijvoorbeeld niet erg vernieuwend. De wereld is weer eens naar de verdoemenis geholpen, en dit keer heeft de mensheid zich opgesplitst in Echelon - de mensen die zichzelf hebben afgesloten van de wereld en min of meer normaal zijn gebleven - en de Sai - een gemuteerd ras. Hierdoor liggen ook de tegenstellingen tussen beide rassen en hun units voor de hand: technologie versus rare, gemuteerde beesten. Toch hoeft een gebrek aan originaliteit in de setting natuurlijk niet te betekenen dat het spel slecht is.

Veelbelovende gameplay is echter ook niet altijd voldoende om een spel 'goed' te maken. Tijdens de korte speelsessie bij Sega hadden we destijds weliswaar onze twijfels, maar de door de ontwikkelaars verzonnen besturing en interface waren origineel, doordacht en vooruitstrevend. Andere strategiegames op de console waren gebaseerd op concepten die ooit zijn bedacht voor de pc en in de ogen van The Creative Assembly vraagt een strategiespel op een console om een andere aanpak. De Australische studio dacht buiten het hokje 'rts' om en verzon een uniek concept voor Stormrise.
Whip Select
Het eerste dat aan dat concept opvalt is dat het spel niet beschikt over de voor rts-games typerende 'hoge camera' die de actie van bovenaf vastlegt. In Stormrise focust de camera zich altijd op een unit, en de truc is om je eenheden zo te positioneren dat je steeds een unit hebt op de plaats waar je op dat moment wilt kijken. De basis daarvan ligt in het snel heen en weer kunnen springen tussen de verschillende eenheden, via een systeem genaamd 'Whip Select'. Je mikt met de rechterthumbstick op het icoon van een unit ergens om je heen, waarna het beeld zich razendsnel naar die unit verplaatst. Een klein tikje zorgt ervoor dat je automatisch naar de dichtstbijzijnde volgende unit in die richting gaat, en als je de tumbstick wat langer vasthoudt kun je een specifieke unit aanwijzen.
Zo beleef je de gameplay vanuit een derdepersoons-standpunt terwijl je naar de verschillende units vliegt. De hud is min of meer in het beeld zelf verwerkt. Je ziet dus constant allerlei icoontjes om je heen van je units en van missiedoelen die je moet bereiken, met het idee dat je zo overzicht kunt houden over de situatie. Lukt dit niet, dan kun je via de back-knop een tactische map bekijken, waarin je een totaaloverzicht krijgt. Helaas kun je via deze view je units niet besturen; dat had een hoop ellende gescheeld.
Gebrek aan overzicht
De theorie rond de besturing van Stormrise klinkt aardig, maar in de praktijk blijkt Stormrise enorm lastig te besturen. Een flinke leercurve hoeft geen probleem te zijn, maar in het geval van deze game grenst hij aan het onoverkomelijke. Het blijkt enorm moeilijk te zijn om precies op je icoontjes te mikken. Daardoor selecteer je regelmatig de verkeerde unit, waarna je weer een paar tikjes verder bent voor je de juiste eenheid te pakken hebt. Daarbij komt dat je dit met de rechter-thumbstick doet, en daarmee bedien je in negen van de tien games de camera. Dus als de camera even niet naar je zin staat, tik je automatisch de rechter-thumbstick aan, waardoor je spontaan - en onbedoeld - naar een andere unit springt.
Behalve met Whip Select zul je ook veelvuldig bezig zijn om units een bepaalde kant op te sturen. Dit doe je middels een cursor die je met de linker-thumbstick bestuurt. Doordat je de camera niet lekker kunt besturen, kun je de plekken waar je de cursor wilt neerzetten soms niet goed bereiken. Daardoor lukt het vaak niet om je units precies op de juiste plek neer te zetten - en dat is nou net iets dat in Stormrise belangrijk is. The Creative Assembly heeft de spelwereld namelijk zo in elkaar gestoken dat het gebruikmaken van de omgeving een grote rol speelt, bijvoorbeeld als je troepen dekking zoeken of de hoogte in gaan. Als je ze dan niet precies daar kunt plaatsen waar jij dat wilt, levert dat nogal wat problemen op.
Kern van het probleem
Een combinatie van die factoren vormt de kern van het probleem waarmee Stormrise te kampen heeft. Dankzij het gekozen camerastandpunt en de besturing is het niet mogelijk om in een grootschalig gevecht het overzicht te bewaren. Zolang je met een beperkt aantal units werkt gaat het nog, dan onthoud je nog wel waar je een bepaalde unit hebt neergezet en waar hij mee bezig is. Ga je echter met meer units aan de slag, dan zul je al snel kwijt zijn welk icoontje op je scherm ook alweer voor welke unit stond, laat staan dat je de unit die je zoekt op tijd zult vinden.
Het spel kent gelukkig wel een feature waarmee je dit probleem een beetje kunt omzeilen. Zo kun je door luchteenheden te gebruiken wel een overzicht van bovenaf krijgen, waardoor je voor even weer duidelijk ziet wie waar ook alweer is. Daarbij komt dat je niet per definitie van perspectief hoeft te wisselen om orders aan units te geven. Je kunt zo vanuit het perspectief van je luchteenheid een andere unit selecteren, om hem direct van opdrachten te voorzien. Het maakt het spelen er iets gemakkelijker op, maar het is een noodoplossing en geen uitgangspunt. Het is dan ook lang niet altijd mogelijk om op deze manier te spelen.
Frustrerend
De beschreven problemen zorgen ervoor dat Stormrise zich absoluut niet lekker laat spelen. Als gevolg van desoriëntatie heb ik diverse missies opnieuw moeten doen. Stormrise is niet eens heel moeilijk; elke factie heeft maar negen verschillende units, een aantal dat overzichtelijk genoeg is. Het is dan ook des te frustrerend dat je missies niet haalt omdat je de strategische mogelijkheden van de map niet kunt benutten, door de beperkend werkende interface en besturing.
Verouderd
Los van de gameplay maakt Stormrise een wisselende indruk. Het introductiefilmpje van het spel is technisch achterhaald; het filmpje is weliswaar sfeervol, maar niet mooi afgewerkt. Zo is er een stevig gebrek aan anti-aliasing, waardoor vrijwel alles er zeer kartelig uit ziet. Dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te zijn, maar in een spel dat toch al niet zo lekker werkt telt dit soort punten extra zwaar. Je gaat je afvragen hoe lang Stormrise in ontwikkeling is geweest; het lijkt er op dat het zo lang duurde voordat het team de besturing en de interface rond had, dat de overige technologie ondertussen alweer verouderd was.
Laagjes
Behalve de kwaliteit van de graphics is ook de opbouw van die graphics belangrijk. The Creative Assembly pakte op het persmoment bij Sega destijds vooral uit met de gelaagdheid die je in de omgevingen aantreft. Daarbij speelt de 'line of sight' een grote rol. De speler kan alleen dat aanschouwen wat zijn units kunnen zien. Een vijandelijke unit die door geen van je units kan worden gezien, zal voor jou dus ook verborgen blijven. Hierdoor draagt de opbouw van de levels iets bij aan een strategisch element in de game.
In tegenstelling tot de graphics is het geluid in de game over het algemeen wel in orde. De gesprekjes tussen de verschillende hoofdpersonages zijn weliswaar voorspelbaar, maar ze zijn toch heel aardig uitgewerkt. Die gesprekken toveren bij vlagen een glimlach tevoorschijn. Het spel weet best een sfeer te creëeren die geloofwaardig overkomt, maar dat wordt jammer genoeg niet ondersteund door kwalitatief sterke graphics of een noemenswaardig verhaal. De clou van het verhaal kan na de eerste cinematics al worden geraden.
Multiplayer
De multiplayer-modus biedt Stormrise nog een klein lichtpuntje. Als je tegen een menselijke tegenstander speelt kampen beide kanten met dezelfde problemen, wat de gameplay eerlijker maakt dan wanneer je tegen de computer speelt. Hierdoor komen de strategische kanten van het spel, die in de singleplayer sterk op de achtergrond raken, wat meer naar voren en is er ineens weer wat van de potentie aanwezig die we eerder in het spel hebben gezien. Met acht maps zul je echter niet al te lang bezig zijn met de multiplayer, al zal dat aantal waarschijnlijk uitgebreid worden middels downloadable content.
Conclusie