De eerste Dawn of War-game van Relic werd volop geprezen en het is dus niet meer dan logisch dat de Canadezen een vervolg in elkaar hebben gesleuteld. Dit tweede deel wijkt echter behoorlijk af van het origineel.
Getest op: pc (exclusieve titel)
Je moet het maar durven. Maak je een real-time strategygame die zo succesvol is als Dawn of War, besluit je voor het vervolg het roer stevig om te gooien. Goed, het universum is hetzelfde, de volkeren die je er tegenkomt zijn dat voor het grootste deel ook en Dawn of War II is nog steeds een rts-titel, maar daarnaast zijn er stevige verschillen aangebracht. Zo breekt DoW II met de aloude traditie van het opbouwen van een basis van waaruit de vijand moet worden aangevallen. Niet dat DoW II daar nu zo uniek in is, maar in het eerste deel moest je nog wel een uitvalsbasis opbouwen.
Achtergrond
Ook nieuw in dit tweede deel, is dat de hoofdpersonen in het verhaal een naam en achtergrond hebben. Het singleplayer-gedeelte doorloop je vanuit het perspectief van de Space Marines. Het karakter dat voorop gaat in de strijd kun je een naam geven, de andere hebben van Relic al een naam en verhaal meegekregen. In dat verhaal strijden de Space Marines tegen hun aartsvijanden, de Orks. Die blijken te worden opgehitst door de Eldar, die in de Orks een wapen zien tegen de inval van het nieuwe ras in het spel, de insect-achtige Tyranids. Dit ras trekt in grote zwermen van planeet naar planeet, en overal weten de Tyranids binnen de kortste tijd al het leven uit te roeien. De Eldar hopen de Orks als buffer te kunnen gebruiken, maar de Orks zijn zo dom dat ze de bases van de Space Marines aanvallen. Zo hebben de Marines opeens drie vijanden. Om beurten vecht je missies uit tegen de Orks en tegen de Eldar, terwijl je tegelijkertijd de oprukkende Tyranids moet zien af te weren. Je kunt overigens zelf bepalen in welke volgorde je de verschillende missies uitvoert, er is steeds een aantal missies waar je uit kunt kiezen. Ze leiden allemaal naar dezelfde finale.
