Ik heb nog weinigen hier zien betogen dat echte kinderporno verdachten die op goede wettelijke gronden verdacht zijn niet gedwongen kunnen worden een wachtwoord af te geven. Het is steeds dat onderbuikgevoel dat zegt, 'ja maar wacht eens, straks ben ik de onschuldige burger aan de beurt'.
Naar mijn idee is de term onderbuikgevoel een misplaatste disqualificatie van het argument dat straks de onschuldige burger aan de beurt zou zijn. Zo vergezocht is dat namelijk niet. Wat vaak vergeten wordt is namelijk dat de verdachte in een kinderpornozaak en de onschuldige burger één en dezelfde persoon zijn. We hebben het sowieso al over onschuldige burgers wier rechten worden aangetast. Tot op zekere hoogte is dat niet onwenselijk, maar bij het afwegen daarvan dient geen onderscheid gemaakt te worden tussen brave burgers en louche figuren die iets op hun kerfstok hebben. De notie dat maatregelen als hier bediscussieerd aan eenieder die zich keurig gedraagt voorbij zullen gaan, leidt immers af van de realiteit.
Jij stelt een nauwkeurige definitie van 'kinderpornoverdachte' voor om dit probleem te omzeilen, maar geen enkele zinnige definitie kan voorbijgaan aan het feit dat deze groep verdachte is en dus als onschuldig beschouwd behoort te worden. Niet een beetje onschuldig, ongeveer onschuldig, maar echt onschuldig. Het enige onderscheid dat dan nog toegelaten is, is een Orwelliaanse:
"All animals are equal, but some are more equal than others."
Vrijwel elk rechtssysteem erkent het recht om niet aan je eigen veroordeling te hoeven meewerken en dat is niet voor niets. Een carte blanche voor justitie om mensen te kunnen dwingen hun wachtwoorden af te geven, is een botte afbraak van versleuteling in zijn algemeenheid, waarvan ik aanneem dat over het nut consensus bestaat.
Het is denkbaar dat waardevolle informatie versleuteld is ter bescherming tegen anderen dan justitie die er volledig mee te vertrouwen is. Vaak ook niet. Er zijn voldoende voorbeelden vestrekt van gegevens die men liever geheim houdt, zelfs als verdachte in een kinderpornozaak, om legitieme redenen, ook voor de politie. Zelfs als inzage waarschijnlijk niet direct kwaad doet, is versleuteling er niet voor niets en kan ik me goed inbeelden dat er weinig steekhoudende argumenten zijn om voor de politie een uizondering te maken. Sommigen zullen zaken juist voor de politie verborgen willen houden, ongeacht of het belastend materiaal betreft, omdat ze geen munitie willen geven die in hun vervolging gebruikt kan worden. Bekijk
hier een scherpe uiteenzetting van dit gevaar.
Of de verdachte zijn materiaal echter voor legitieme of illegitieme doleinden heeft versleuteld, is een afweging die niemand anders kan maken dan wie de inhoud kent en zelfs los daarvan door niemand anders dan de gebruiker gemaakt zou moeten worden.
Ik heb vetrouwen in de rechtelijke macht. Althans, voldoende om mijn weerstand tegen een indirect verbod op encryptie te bouwen op een angst om persoonlijk van deze macht het slachtoffer te worden. Dat het systeem naar behoren werkt, betekent echter niet dat het onverwoestbaar is. Ik zie een verplichting om encryptiesleutels af te geven als een beschadiging en 'het komt wel goed', hoe waar dat ook moge zijn, neemt mijns inziens geen grond weg om dit voorstel te bestrijden.
[Reactie gewijzigd door Marcks op 26 juli 2024 04:20]