De blinde dichteres Elizabeth Goldring heeft een apparaat ontwikkeld waarmee mensen met een zeer beperkt zicht in staat worden gesteld om toch bepaalde beelden te zien. Het kijkapparaat moet worden aangesloten op een computer waarna lichtgevende dioden de beelden direct op het netvlies van de slechtziende projecteren. Voorwaarde is wel dat men nog over enkele levende netvliescellen beschikt en niet totaal blind is, maar toch nog over enig zicht beschikt. Officieel wordt iemand in de Verenigde Staten overigens als blind beschouwd als hij alles wat kleiner is dan de grote 'E' op de zogenaamde visus- of Snellen-kaart bij de oogarts niet kan lezen. Met het apparaat van Goldring kan men bijvoorbeeld gezichten van vrienden leren kennen of woorden lezen, maar de meest praktische toepassing lijkt het vooraf bestuderen van een te bezoeken ruimte.
Het apparaat kan een ruimte in 3d renderen zodat de slechtziende persoon met behulp van een joystick de nieuwe omgeving kan verkennen, vergelijkbaar met hoe we in computerspellen nieuwe omgevingen leren kennen. Volgens Goldering, die aan het MIT verbonden is, heeft een blinde veel aan een blindegeleidehond, mits de te bezoeken omgeving bekend is. Uit eigen ervaring weet ze dat het in een geheel nieuwe omgeving echter moeilijk blijft om als blinde je weg te vinden, ondanks de hulp van de trouwe viervoeter. Haar kijkapparaat moet in deze leemte voorzien. Helaas is het apparaat niet draagbaar. De prijs valt wel alleszins mee: de productie van het apparaat kost zo'n 4.000 dollar. Ter vergelijking: Goldring werd op het idee gebracht door een 'laser opthalmoscope' van haar oogarts die zo'n 100.000 dollar kost.