Samsung ontwikkelt Gear VR-software voor behandelen psychiatrische aandoeningen

Samsung, het Zuid-Koreaanse Gangnam Severance-ziekenhuis en softwaremaker FNI gaan software maken om op de vr-headset Samsung Gear VR psychiatrische aandoeningen vast te stellen en te behandelen. Hoe dat precies in zijn werk gaat, is nog onbekend.

Samsung, het ziekenhuis en softwaremaker FNI tekenden een overeenkomst om de samenwerking tot stand te brengen, meldt Korea Biomedical Review. Vanaf volgend jaar moeten de eerste programma's op de Gear VR van start gaan.

De bedrijven en het ziekenhuis zeggen kunstmatige intelligentie en geanonimiseerde data uit het ziekenhuis te gebruiken om software te maken die helpt bij het stellen via diagnoses en behandelen van psychiatrische aandoeningen. Zo zou de software moeten helpen bij het voorkomen van zelfmoordneigingen.

De bedoeling is om de software vanaf volgend jaar op de markt te brengen en aan te bieden aan onder meer ziekenhuizen en andere medische instellingen. Er zijn nog geen details bekend over de werking van de software.

Reacties (14)

[Tikkels]

Ik betwijfel of dit succesvol gaat blijken. Diagnose automatiseren kan wellicht op den duur, maar blijkt nu toch nog erg lastig te zijn voor veel ziektebeelden. Dit komt door individuele verschillen die vanuit de statistiek wat verborgen zijn, maar ook door comorbiditeit (het hebben van meerdere ziektebeelden) en onvolledige, of ontoereikende descripties vanuit de DSM.

Zelf heb ik met twee andere studenten voor een vak Knowledge Engineering getracht een diagnose systeem voor dementie te ontwikkelen. Dit bleek een vrijwel onmogelijke taak, voornamelijk gezien ons tijdbestek (zo bleek ook vanuit interviews met klinisch neuropsychologen en neurologen dat PhD studenten zich hier al vaak aan gewaagd hebben, maar uiteindelijk niet veel resultaat hadden geboekt). Wij zijn toen gepivot naar een testbatterij-samensteller op basis van individuele informatie, test eigenschappen, bestaande normgegevens, en het testen van zoveel mogelijk cognitieve functies.

Punt is; de diagnose kan erg lastig zijn. Om terug te komen op dementie; er zijn al heel veel verschillende soorten, en deze verschillende soorten uitten zich ook nog eens verschillend op individuen. Bij sommige zijn bepaalde biomarkers te vinden, en bij anderen weer niet. Bij sommigen met hetzelfde ziektebeeld, hebben verschillende symptomen de overhand. Dit maakt het totaal plaatje uitermate complex.

Bovendien, dit soort geautomatiseerde diagnose lijkt mij helemaal geen voordeel te putten uit VR. Wat, willen ze spinnen laten zien om te kijken of jij last hebt van arachnofobie? Edit: Geautomatiseerde diagnose is net zo goed te doen zonder VR; het diagnose systeem zelf moet gewoon voldoende kennis hebben om tot een oordeel te komen. Dit kan dus net zo goed op een normaal monitor. Heck; op een smartphone, die mensen toch wat meer bezitten dan VR devices.

Ik zie echter wel goede mogelijkheden in behandeling door VR. De virtuele therapeut ben ik al lang over na aan het denken (echter erg moeilijk te maken), maar meer specifieke behandelingen zijn al vrij mogelijk in VR. Het leent zich voornamelijk voor behandeling van angststoornissen. En dit is al een lastig, tijdrovend en vrij kostig iets. Wanneer een simulatie niet voldoende realistisch is, wordt de vraag of de training/behandeling succesvol is (universiteiten die met VR trainingen en behandelingen bezig zijn huren dan ook regelmatig externen in om de 3D wereld te creeëren).

Het voorkomen van bijvoorbeeld zelfmoord pogingen zet ik weer vraagtekens bij. Willen ze een ondersteunende virtuele omgeving creeëren waarin een persoon zich gemakkelijker, minder alleen voelt? Het lijkt mij niet dat perse VR hiervoor geschikt is. Misschien een idee om aan de suicide hotline een avatar te plakken. Tsja, leuk, maar ik denk niet dat dit een groot verschil gaat maken voor suicide pogingen.

Of het nou gaat werken of niet; het is toch een erg mooi initiatief van Samung. Ook al blijkt het zelf niet te werken als gewenst kan het alsnog deuren openen naar effectievere middelen.

[Reactie gewijzigd door Tikkels op 23 juli 2024 18:07]

[totaalgeenhard]

Negatieve reactie die je baseert op slechts je eigen ervaringen....

1) mbt demenite heb je dit artikel gezien? https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5259585/

2) Behandelen van b.v. PTSS middels 3D is al jaren in gebruik.

Maar er zijn ook nieuwe middelen:
http://www.express.co.uk/...stasy-MDMA-PTSD-treatment


3) EMDR schijnt goed te werken. Echter het aantal behandelaars tov patienten kan je middels VR ondervangen.

Over 50 jaar zal het normaal zijn dat je je mentale "shit" zelf online gaat ontdekken en verhelpen (of beheersbaar krijgen)

[Tikkels]

Het is geen negatieve reactie. Ik ben gewoon realistisch.

Ik geef aan een groot voorstander te zijn van de AI therapeut (maar deze is helaas nog niet mogelijk).

1) Klopt, dit gaat echter enkel over Alzheimer's; waaarbij ook maar een deel van het ziektebeeld gebruikt wordt voor diagnostiek. Mooi begin, maar we zijn er nog niet.

2) Klopt, dat is ook waarom ik aangeef dat ik denk dat voornamelijk angststoornissen baat hebben bij zo'n manier van behandeling.

3) EMDR helpt goed voor sommige PTSD patienten. Voor mensen met life long trauma of multipele traumas schijnt het minder goed te werken; veel mensen klagen hier dat EMDR juist klachten verergerde.
In principe zou een VR EMDR versie een prima idee zijn. Hier moet echter wel een dikke bijsluiter mee komen, en er moet nagegaan worden hoe effectief het is zonder therapeut. De therapeut is er namelijk ook als begeleider, geruststeller, etc. Wanneer zo'n aspect van een behandeling wegvalt, is het nog maar kijken of het effectief (genoeg) blijft, of dat er juist side effects geintroduceerd worden.

Verder zijn er zeer uitgebreide klinische trials nodig om vast te stellen of iets als behandeling nuttig is. Één van de redenen dat er tegenwoordig vrij weinig onderzoek wordt gedaan naar nieuwe behandelsvormen; gezien er een bestaande basis is en een nieuwe vorm toevoegen aan deze basis een lastig traject is. Ik wens er Samsung en hun partners veel success mee.

Maar dit zijn een paar voorbeelden, eerlijk gezegd zie ik vrij weinig kans dat er een betere VR behandeling mogelijk is voor; eetstoornissen, persoonlijkheidsstoornissen, mood disorders, OCD, dementies, schizofrenie en psychosese etc. etc. Natuurlijk, sommige uit dit lijstje zullen wellicht wel een virtuele behandeling vinden, maar dat zal iig niet met de Gear VR gebeuren denk ik zo maar. Nogmaals, of het nou gaat werken of niet; het is toch een erg mooi initiatief van Samung. Ook al blijkt het zelf niet te werken als gewenst kan het alsnog deuren openen naar effectievere middelen.

[Verwijderd]

EMDR zonder behandelaar lijkt me erg lastig, daar is toch begeleiding bij nodig. Maar er zijn zeker allerlei leuke mogelijkheden met VR

[totaalgeenhard]

Virtuele behandelaar, AI...

Zal ooit eens zo goed zijn dat turingtest zal kunnen doorstaan.

[t link]

in vr kan je veel dingen niet doen die een ander fysiek mens wel kan, geruststellend iemand een knuffel geven, iemand fysiek comfort bieden, fysiek voor iemand zorgen, etc. overigens zal het idee dat degene tegenover je niet echt is ook al effectiviteit verminderen, en dat wil je echt niet bij emdr want als de behandeling niet lukt is dat vaak negatiever dan als het gewoon nooit begonnen was. Het zal heel lang duren voor je de hele therapeutische experience zal kunnen automatiseren. E-health is prima dat is vaak vrij simpel, een dagboek bijhouden of een oefening doen die je in therapie ook op papier zou doen, daarvoor hoef je elkaar niet persee te zien.

[Reactie gewijzigd door t link op 23 juli 2024 18:07]

[Verwijderd]

Het is ook niet bedoeld als geneesmiddel (voorzover uberhaupt al mogelijk) maar als hulp. Ik heb een app 'Face your Fears' op de Gear VR. Ik heb hoogtevrees en ik kan je vertellen dat ik de bril een paar keer van mijn hoofd heb geslagen. ZO echt ervaarde ik de beleving. Met begeleiding en de juiste apps ben ik er van overtuigd dat vooral de psychiatrie hier heel veel mee kan doen.

[Rabelais]

Bovendien, dit soort geautomatiseerde diagnose lijkt mij helemaal geen voordeel te putten uit VR. Wat, willen ze spinnen laten zien om te kijken of jij last hebt van arachnofobie?

In vivo exposure kan wel een effectieve methode zijn om fobieën te lijf te gaan. Qua behandeling zie ik, als therapeut, wel mogelijkheden, ook op gebied van bijvoorbeeld psychodrama.
De diagnostiek automatiseren, daar ben ik ook geen voorstander van. Ik ben bang dat dat een kwestie wordt van arbitrair conformeren aan DSM V. Als handboek een nuttige leidraad, maar de koppeling tussen observatie en diagnostiek blijft (vooralsnog) mensenwerk. Niet alleen comorbiditeit (dat zou je nog tot op zekere hoogte in de te verwerken data mee kunnen nemen), maar inderdaad persoonlijke verschillen, anamnese, thuissituatie, opvoeding, ernst van de aandoening(en), et cetera zorgen ervoor dat er legio menselijke referentiekaders in de analyse meespelen. Momenteel acht ik kunstmatige intelligentie niet in staat een dergelijke afweging te kunnen maken.

Een mooi initiatief van Samsung, zoals je aangeeft. Ik hoop alleen dat ze in de ontwikkeling- en testfase minstens zo zorgvuldig te werk gaan als de bedrijven die chirurgische robots produceren.

[Tikkels]

Exact, ik denk ook dat het voornamelijk voor exposure therapieën, en dan met name voor angststoornissen, een goede behandeling kan zijn (wellicht ooit op zichzelf staand, maar iig als ondersteuning van de behandeling met therapeut). Psychodrama weet ik zo goed als niets over, zou jij daar wat meer over kunnen uitlaten en hoe je denkt VR daar bij te kunnen helpen?

Compleet mee eens wat betreft de diagnostiek. Ik denk dat voor bepaalde medische fysiologische issues een AI veel beter van toepassing is. Zodra het gewoon een virtuele DSM checklist is, heb je er niets aan (voornamelijk vanwege de vele terechte kritiek omtrent de DSM).

Succesvolle psychiatrische/psychologische diagnostiek door AI, zie ik enkel gebeuren door een daadwerkelijke AI, één die gesprekken kan voeren en interpreteren. Dit is echter toekomst muziek waarvan we niet weten of het zelfs ooit zo ver gaat komen.

[Rabelais]

Psychodrama is, kort door de bocht, een manier om middels het medium drama/theater gebeurtenissen te herbeleven en interne processen in het heden te externaliseren.
Het is een manier om cliënten te laten reflecteren op hun eigen leven en een dieper begrip te kweken omtrent bepaalde (negatieve) aspecten hiervan. Denk bijvoorbeeld aan een cliënt die in een theatrale setting vragen stelt aan zijn/haar jongere ik.

Ik vind het nog steeds verbazingwekkend hoe goed en relatief eenvoudig cliënten meegaan in therapiesessies. Voor sommigen blijft het echter lastig om zich in te leven in dergelijke situaties en zorgt de theatrale setting ervoor dat cliënten dichtklappen, gegeneerd zijn of simpelweg de controle niet los kunnen/willen laten.

Bij die laatste categorie zie ik veel mogelijkheden voor VR. Er wordt minder overgelaten aan de capaciteiten van de cliënt, waardoor het voor mij als therapeut eenvoudiger wordt op zoek te gaan naar de kern. De confrontatie met hun eigen persona staat dan centraal en de weg er naartoe is reeds geplaveid. En daar valt winst te behalen. Regelmatig ben ik 80% van een sessie kwijt om een cliënt zover te krijgen of lukt dit überhaupt niet.

Hopelijk heb ik met deze summiere post het een en ander kunnen verhelderen.

[TMDC]

Dit is (deels) mijn vakgebied.

VR wordt al een aantal jaren succesvol toegepast in diverse soorten van fobieën, vliegangst, psychoses en andere angststoornissen. De implementatie is waar het echter vaak op spaak liep, omdat VR-apparatuur pas sinds kort voor redelijk behapbare prijzen te koop zijn en je vroeger toch een flinke brok kennis aan boord moest hebben om de systemen up-and-running te krijgen (en te houden). In de klinische praktijk kan het niet zo zijn dat je 20 van de 50 minuten bezig bent om je VR-systeem te rebooten omdat iets niet werkt, bijvoorbeeld.

Zie o.a.:

Morina, N., Ijntema, H., Meyerbröker, K., & Emmelkamp, P. M. G. (2015). Can virtual reality exposure therapy gains be generalized to real-life? A meta-analysis of studies applying behavioral assessments. Behaviour Research and Therapy, 74, 18–24. http://doi.org/10.1016/j.brat.2015.08.010

Opriş, D., Pintea, S., García-Palacios, A., Botella, C., Szamosközi, Ş., & David, D. (2012). Virtual reality exposure therapy in anxiety disorders: A quantitative meta-analysis. Depression and Anxiety, 29(2), 85–93. http://doi.org/10.1002/da.20910

Turner, W. A., & Casey, L. M. (2014). Outcomes associated with Virtual Reality in Psychological Interventions: Where Are We Now? Clinical Psychology Review, 34(, 634–644. http://doi.org/10.1016/j.cpr.2014.10.003

Cardoş, R. A. I., David, O. A., & David, D. O. (2017). Virtual reality exposure therapy in flight anxiety: A quantitative meta-analysis. Computers in Human Behavior, 72(37), 371–380. http://doi.org/10.1016/j.chb.2017.03.007

Baus, O., & Bouchard, S. (2014). Moving from Virtual Reality Exposure-Based Therapy to Augmented Reality Exposure-Based Therapy: A Review. Frontiers in Human Neuroscience, 8. http://doi.org/10.3389/fnhum.2014.00112

Veling, W., Moritz, S., & van der Gaag, M. (2014). Brave New Worlds-Review and Update on Virtual Reality Assessment and Treatment in Psychosis. Schizophrenia Bulletin, 5–8. http://doi.org/10.1093/schbul/sbu125

[Tikkels]

Interessant. VR staat natuurlijk nog in de kinderschoenen, maar veelbelovend is het zeker wel.
Volgens mij wordt het ook voornamelijk interessant wanneer mensen zelf steeds meer gaan beschikken over VR systemen. Zo kunnen mensen ook geholpen worden die niet naar de kliniek gaan.

Thanks voor de links!

[TMDC]

Wat vooral klinisch interessant is, is dat je met VR-exposure zeer precieze controle hebt over bepaalde situaties die je in het echt minder goed onder controle hebt. Voorbeeld: met een agorafobische cliënt het OV ingaan betekent bloot staan aan allerhande onvoorspelbare gebeurtenissen die je met VR 100% kunt programmeren - zelfde geldt voor situaties die bijvoorbeeld lastig op te zoeken zijn (want relatief zeldzaam), of situaties die risicovol zijn in de zin dat de kans op een mislukte exposure 'experience' groot is (wat contraproductief werkt). In bijvoorbeeld het voorbeeld van VR voor psychose kun je exact van tevoren bepalen hoeveel mensen bijvoorbeeld de cliënt aankijken, hoe lang, en met welke gelaatsuitdrukking. Dat zijn variabelen die je in het echt hooguit met ingehuurde acteurs zou kunnen nabootsen - erg lastig dus. En ook al zijn de geteste voorbeelden soms lachwekkend lelijk gezien de staat van 3d en VR vandaag de dag, het blijkt dat het opwekken van de juist cues (ook al zijn ze overduidelijk nep) leidt tot fysiologische arousal bij de cliënt, wat dus het succesvol toepassen van exposure mogelijk maakt.

Er zijn nog meer dan genoeg mitsen en maren uiteraard, maar er zijn zeer interessante toepassingsvelden.

[Genetai]

Voor behandeling kan ik mij nog enigszins voorstellen, als een huisdier helpt dan kan een digitale representatie misschien ook al helpen, maar diagnose lijkt mij erg lastig. Zoals @Tikkels al aangeeft zijn er dan wel erg veel nuances. Subtiel een vragenlijstje in een game verwerken zal technisch snel haalbaar zijn en misschien leuker zijn dan in een kamertje ergens een lijstje met iemand bespreken maar of het nou veel toegevoegde waarde geeft?

Je kunt natuurlijk wel bepaalde situaties makkelijk "forceren" en er zullen mensen zijn die beter reageren op een simulatie dan de werkelijkheid (minder stress). Je kunt kleur doen, geluid, (vrije) ruimte... ik kan mij voorstellen dat een beetje slim en creatief persoon er wel een enigszins bruikbaar concept uit kan krijgen maar niet meer dan dat wat betreft daadwerkelijk een definitieve diagnose.

Het ultieme doel is natuurlijk het aloude Star Trek holodeck. Als je in die context droomt dan is er zeker potentie. Ik heb alleen persoonlijk niet het gevoel dat we daar ook maar 1% in de buurt zijn. Je moet echter ergens beginnen en als we niets meer proberen dan komen we ook nergens.

Het zal trouwens waarschijnlijk ook niet de eerste keer zijn dat AI interessante patronen zichtbaar maakt. Wat als je mensen met depressie een bepaalde game/scenario laat doorlopen die bepaalde gevoelens/reacties test? Op een pc doen horror games al een boel met gevoel en emotionele staat, VR versterkt dat alleen maar. Als je de reacties "meet" op één of andere manier kan dat misschien diagnose bevorderen of nieuwe info leveren. Een "spelletje" spelen is ook wat minder intensief dan je hart uitstorten bij een vreemde...

Lang verhaal kort:

Hoe dat precies in zijn werk gaat, is nog onbekend.

Cruciale deel dat mist dus meer een weetje dan nieuws