Maar maakt dat het niet juist gevaarlijker?
Kijk we spelen allemaal gewelddadige games. Dat beinvloed je, onherroepelijk, al was het maar vanuit een puur filosofisch-psychologisch principe van 'alles wat je doet beinvloed je op een of andere wijze'.
GTA5 geeft bepaalde doelen weer. Maar wil ik mijn kind of zelfs mijzelf blootstellen aan seks hebben met een prostituee en haar dan niet betalen maar in elkaar slaan? Dat is geen doel in het spel, maar een keuze die je maakt voor jezelf. Sta je het jezelf toe zoiets te flikken omdat 'het maar een spelletje is'?
Dit is de morele keuze die je voorgeschoteld krijgt maar om te stellen dat het helemaal jouw keuze is vind ik makkelijk, als je zou zeggen dat de ontwikkelaar niet verantwoordelijk is voor jouw keuzes. Dat zou betekenen dat de duivel niet slecht is, maar ook dat god niet goed is. Het een gaat niet zonder het andere, wat je dan krijgt is relativisme.
En dat raakt aan deze discussie. Een spel zoals Hatred dat als doel heeft om mensen te doden geeft in die zin geen keuze, maar de keuze komt vooraf het spel, of je zoiets wilt spelen, als je hier nog spreken kunt van 'spelen'....
Ik denk dat je er als mens niet omheen kunt dat er koppelingen zijn tussen bepaalde zaken. Zelfs als ik dart dan is er de koppeling met een pijl, dus met de pijl en boog, oorlogswapens, jachtwapens. Zelfs die sport waar ze langlaufen en dan af en toe met een buks schieten heeft de link met de controle van een soldaat die dat moet kunnen in de strijd.
In een online shooter kun je jezelf vertellen dat 'het is een ander mens die ik neerschiet maar all in good fun', maar hoe je het ook wend of keert, je raakt gewend aan het elimineren van andere mensen, via de proxy van hun avatar. Denk niet dat omdat het maar een avatar is, er niet iets in je hersens gebeurt, moreel, ethisch, filosofisch zelfs.
Maar dat is mijn mening.
Dus juist omdat GTA5 doelen stelt die net wat breder zijn dan maniakaal iedereen vermoorden, maakt het spel nauwelijks beter, eerder veronderstelt het dat als je zelf immorele keuzes maakt, het goed te praten is want...het is maar een game! Het veronderstelt dat de uitgever en ontwikkelaar niet op een bepaalde manier mede-verantwoordelijk zijn voor de gevolgen,, voor die koppelingen die ontstaan in jouw psyche.
Hatred mag dan zichzelf laten zien als een spel dat over alle grenzen heen gaat en je zodoende meent te waarschuwen, het is in die zin gevaarlijk omdat het dan het idee mee geeft dat omdát het zo over the top is, je psyche veilig is, beinvloeden gaat het je toch.
Ik snap heus wel dat wat je in een 'spel' doet je niet ook in het echte leven. Maar ik vraag me af in welke mate dat echt waar is. We nemen dat makkelijk aan. Immers, we zien geen maniakken met bijlen door straten rennen. Maar we zien wel genoeg criminaliteit in de samenleving. En waarom is dat? Komt dat omdat we allemaal cowboy en indiaantje speelden? Is dat op zich al niet afstotelijk, dat je je als kind als cowboy of indiaan opstelt en elkaar dan gaat neerschieten, pow pow! Jij bent dood! Niettes, je miste! Niet! Ik raakte je echt!
Dat is wat ouders de kids toestaan. We nemen te makkelijk aan dat dit een kind niet fundamenteel een boodschap geeft waarmee het als het later volwassen is het bedrijfsleven in gaat. We leven in een wereld die ons vormt en wij vormen haar. Er is geen ontkomen aan, die terugkoppeling, of feedback loop.
Ik ben geen voorstander van games als GTA5 en zelfs een vriend van me die geen fuck geeft om dit soort bespiegelingen, toen zijn 12-jarige zoon GTA5 wilde spelen zei hij nee. En hij is een kerel die in zijn jeugd stal, vocht, dealer was, zelf gebruikte zodat ie geen tanden meer heeft omdat al die XTC blijkbaar de wortels aantast of zo en klappen kreeg van zijn pa als ie het gore lef had om de politie naar zijn huis te leiden. Hij kon doen wat ie wilde maar geen politie aan de deur. En die vader was een man die toen zijn zoon hem plaagde dat ie in een spelletje gewonnen had, de C64 met zijn hak ter plekke verbrijzelde.
Waar ik maar mee wil aangeven dat zelfs een ex drug dealer en halve ontspoorde crimineel het niet geschikt vind voor zijn zoon van 12.
Ik merk, nu ik ietsje ouder wordt, dat ik niet meer zo snel in de verdediging schiet als er kritiek komt op games. Mijn ouders hadden deze bezwaren ook. En hoewel zij zo dom waren als de achterend van

-en, hadden ze wel het vaag vermoede idee dat geweld in games misschien toch wel een heel klein beetje effect heeft.
Ik merk dat geweld vervelende emoties in me oproept tegenwoordig. Ik erger me kapot als ik op YT weer een vid titel zie die suggereert dat iemand helemaal in elkaar getrapt wordt.
In het verlengde, sport en spel wordt altijd als nobel gezien. Maar in feite is elke sport en spel competitie en strijd en een proxy of een alternatief voor oorlog. In welke mate onze geest het onderscheid fundamenteel weet te maken weet ik niet. Maar ik denk, ik vermoed, ik meen dat er een heel direct verband is tussen oorlog en geweld, sport en spel en games en dat we die link onderschatten maar wel ongekende invloed heeft op de samenleving.
Alles wat we doen in de wereld is strijd, zelfs een baan vinden is in feite een strijd tussen jouw belangen en die van een ander. Het zit diep in ons. De wereld is zo omdat wij zo zijn en als we het onszelf toestaan steeds weer dat te bevestigen door geweld als normaal te zien en te bagatelliseren,dan denk ik dat er een constante prikkel is die blijft aanzetten tot die manier van denken en games zijn een van die prikkels.