De invloed van Conor McGregor
Samengevat
EA Sports UFC 3 is de beste game die een MMA-liefhebber anno 2018 kan kopen, maar dat komt ook omdat een vergelijkbaar spel ontbreekt. UFC 3 is zeker geen slechte game, maar brengt nauwelijks verbetering ten opzichte van de vorige game in de serie, en stilstand is achteruitgang. De game heeft meer aandacht voor zaken om het vechten heen, zoals promotie, maar deze zijn verwerkt in een verder vrij saaie, heel lineaire carrièremodus. De gevechten zien er goed uit, met veel oog voor detail in de vechters zelf, maar de zalen ogen leger en minder levendig dan in het echt het geval is. Het vechten voelt goed en daarmee haalt UFC 3 belangrijke punten binnen. Harde klappen 'zitten er lekker op', zoals men dat dan omschrijft. Helaas zakt het niveau van de gameplay mee omlaag als een gevecht zich naar de grond verplaatst, want worstelen is het minst leuke deel van het spel. Al met al is UFC 3 nog steeds een game die voor vermaak kan zorgen, maar het is duidelijk dat een verse concurrent op het gebied van vechtsportgames zeer welkom zou zijn. Al was het maar om de ontwikkelaar onder druk te zetten om meer verbetering in de serie aan te brengen.
Eindoordeel
Sportgames zijn altijd gebaat bij uithangborden. Een FIFA- of PES-release zonder Messi of Ronaldo in de spotlights is nauwelijks nog voor te stellen. Stephen Curry en Kevin Durant dragen de NBA-titels, en Tom Brady, de meest succesvolle quarterback in de NFL ooit, staat op de cover van Madden. In vechtsporten zijn zulke uithangborden zelden te vinden. Menig vechter schopt het weliswaar tot sterrendom, maar in vergelijking met de situatie in andere sporten duurt dat sterrendom meestal relatief kort. De UFC beschikt momenteel wél over zo'n uithangbord, in de vorm van Conor McGregor. Hoe lang zijn heerschappij aanblijft, weet niemand, maar duidelijk is wel dat Conor momenteel de onbetwiste koning van de UFC is.
The Notorious
Bij het schrijven van deze review was nog niet duidelijk wat McGregors volgende gevecht gaat worden. Dat is ook meteen de grootste bedreiging voor zijn 'koninkrijk'. De poster boy van de UFC die ook de sporter is waar Electronic Arts' UFC 3 omheen is gebouwd, noemt zichzelf nog steeds kampioen van twee gewichtsklassen, maar heeft ondertussen zijn titel als lichtgewicht al anderhalf jaar niet meer verdedigd. Bovendien twijfelt UFC-baas Dana White eraan of Conor überhaupt nog van plan is om te gaan vechten; de sporter zou al meer dan 100 miljoen dollar hebben verdiend. "Probeer jij maar eens zin te maken om op je gezicht geslagen te worden als je al zo veel geld op de bank hebt", vatte White het dilemma onlangs samen.
Het is dus nog maar de vraag of McGregor aan het einde van 2018 nog steeds dé UFC-ster is, maar in UFC 3 van Electronic Arts is hij dat in elk geval nog wel, en dat is te merken in de game. Het spel begint met een filmpje dat McGregors weg naar de top laat zien, en ook in de voor velen belangrijkste spelmodus van het jaar is de invloed van de kampioen duidelijk merkbaar. In de 'GOAT Career Mode', wat de nieuwe versie van de carrièremodus is, draait het nog steeds om het maken van een eigen vechter om die vechter vervolgens naar de top te brengen. Dat doe je echter niet alleen maar met trainen en winnen. Sterker worden en nieuwe bewegingen leren blijven de basis voor wat je in de ring doet, maar hoe veel effect het heeft in je carrière, hangt ook van andere zaken af.
/i/2001840315.jpeg?f=imagearticlefull)
Punten uitgeven
Er hangt veel af van je 'Fight hype'. Hoe hoger de hype rond je gevecht is, hoe groter de gevolgen. Fight hype bouw je op door je bezig te houden met zaken om het vechten heen. Dat doe je in de aanloop naar je volgende gevecht. Elke keer dat je een trainingskamp belegt, duurt zo'n traject een bepaald aantal weken. Elke week krijg je honderd punten om uit te geven aan activiteiten. Trainingen kosten bijvoorbeeld tussen de 10 en 35 punten, en speciale trainingen om nieuwe moves te leren kosten 40 punten. Met trainingen bouw je ook je fitheid voor een gevecht op, dus het is van belang dat je er genoeg tijd in steekt. Hou je echter geen punten over voor andere zaken, dan zullen je gevechten minder hype hebben. Door je bezig te houden met social media en mee te doen aan door de UFC en sponsors georganiseerde activiteiten, zorg je voor meer aandacht en dus meer hype. Die activiteiten kosten ook punten. Het is dus zaak om een goede balans te vinden tussen jezelf fit trainen, en aandacht voor je gevecht genereren.
Hierin heeft de carrièremodus best een leuke opbouw. Aanvankelijk stellen je gevechten niet veel voor, is de zaal redelijk leeg en eindigen je eerste confrontaties met echte UFC-vechters in kansloze nederlagen, maar uiteindelijk bereik je zelf ook een goed niveau. Wanneer je om titels vecht en de focus niet per se meer op nieuwe moves hoeft te liggen, krijg je ook andere mogelijkheden. Je kunt aan een reclamespotje meedoen, of wordt geacht te verschijnen op persconferenties. Want net als bij McGregor geldt dat de show al begint voordat de vechters in de octagon verschijnen.
De nieuwe carrièremodus is een leuke weergave, een samenvatting misschien, van hoe de weg naar een UFC-gevecht eruitziet. Het is ook fijn dat je niet meer handmatig hoeft te trainen. Toch knaagt er wel iets. De modus voelt minder 'open' aan dan in vorige games. Alles draait om de 'Rival Fights', confrontaties met de titelhouder en de titelhouder in een andere gewichtsklasse als belangrijkste twee gevechten. De weg daar naartoe ligt vast, evenals de titelhouders. Het zou vrij logisch zijn als in de tijd die je nodig hebt om naar de top te komen de titel af en toe verandert van eigenaar, maar dat gebeurt niet. Dan nog is de GOAT Career Mode leuk om een keer door te spelen, maar de modus kent veel te weinig variatie om er daarna nog een keer mee bezig te gaan.
/i/2001840333.jpeg?f=imagearticlefull)
Weinig meerwaarde in overige modi
Natuurlijk is de de 'GOAT Career Mode' niet het enige dat UFC 3 te bieden heeft. Een grappige toevoeging is de Knockout Mode, een soort arcademodus waarin je het aantal rake klappen dat nodig is van tevoren kunt vastleggen. De vechter die het eerst dat aantal klappen heeft uitgedeeld, slaat de ander knock-out. De grootste meerwaarde is echter dat deze modus is voorzien van commentaar door niemand minder dan Snoop Dogg. Een leuke bonus, die in bredere zin echter weinig aan de game toevoegt.
Persoonlijkheid inleveren
Een andere spelmodus die je zeker even moet uitproberen, is UFC 3 Ultimate Team. Deze succesvolle modus, die we in Nederland vooral kennen van FIFA, laat je fighters en moves verzamelen om zo een ultiem roster met vechters in diverse gewichtsklassen samen te stellen. Daarmee werkt Ultimate Team een stuk anders dan bijvoorbeeld in FIFA of Madden, games waarin het gericht is op het samenstellen van een ultiem dreamteam. In UFC 3 moet je dus vechters verzamelen of maken, en die vechters daarna voorzien van kaarten die ze bepaalde vaardigheden geven. Daarmee leveren bekende vechters een deel van hun persoonlijkheid in. We betwijfelen of dat nou de meest aantrekkelijke manier is om een UFC-game te spelen.
/i/2001840343.jpeg?f=imagearticlefull)
We zeggen dat niet zonder reden. UFC is mixed martial arts. Daarom mag je het niet vergelijken met het worstelen in de WWE, maar er is wel een overeenkomst: elke vechter heeft een sterke eigen persoonlijkheid. In de WWE komt dat vooral via toneelstukjes vol uiterlijk vertoon naar voren, aangevuld met wat persoonlijke moves. In de UFC gebeurt het via de eigen muziek, rituelen bij en in de octagon, en vooral ook via de vechtstijl. Het maakt ongelooflijk veel uit of iemand een achtergrond in kickboxing, worstelen of jiu jitsu heeft. Het zorgt ervoor dat bepaalde moves van een vechter levensgevaarlijk zijn, en andere bewegingen wat minder. Wat hou je over aan persoonlijkheid, als je dat uitgumt?
Een gevecht in dertien seconden?
Het kritiekpunt dat we daarmee benoemen, is de reden waarom wij Ultimate Team in UFC 3 niet al te boeiend vinden. Het verklapt echter ook dat de verschillen in stijlen in UFC 3 goed merkbaar zijn. Alle bekende UFC-fighters zijn voorzien van hun gelijkenis, hun muziek en rituelen. Dat betekent dus dat je Conor slingerend met zijn armen door de octagon zult zien lopen, om maar wat te noemen. Conor is een kickboxer. Zijn jabs met rechts zijn al hard, maar wanneer zijn linker er overheen komt, kan een voltreffer fataal zijn. Vraag dat maar aan José Aldo, die in UFC 194 na dertien seconden gestrekt ging, na één ferme tik van McGregors linkervuist.
Dat aspect is goed verwerkt in UFC 3. Als je aan het vechten bent, laten kleine 'levensbalkjes' zien hoe gezond een lichaamsdeel is, waarbij je hoofd, lijf en benen aparte balkjes hebben. Zodra een van die ledematen een paar klappen opvangt, loopt de rode balk ervan terug. Ben je heftig geraakt, dan begint het balkje wit te knipperen en ben je in gevaar. Een volgende harde klap leidt dan vrijwel altijd tot een knock-down, en in potentie ook tot een knock-out. Dat is redelijk overzichtelijk. UFC 3 gaat echter dieper dan het 'simpelweg kijken naar balkjes'. De perfect getimede hit kán een gevecht in een keer op zijn kop zetten. De perfectie zit hem dan in de kracht die je zelf in die hit kon gooien, de mate van dekking bij de tegenstander, waar je hem raakt, welke kant hij op bewoog, en ga zo maar door. Een perfecte storm van deze elementen kan ervoor zorgen dat een vechter die tot dan de controle over de wedstrijd had, ineens gestrekt gaat.
Staand goed, op de grond een stuk minder
De onvoorspelbaarheid maakt UFC 3 leuk om te spelen. De gameplay verloopt grotendeels op een logische manier, maar er is altijd een kans. Zelfs als je moegestreden bent en je tegenstander meer punten heeft gemaakt dan jij, kun je terugkomen. Het zorgt ervoor dat gevechten in UFC 3 niet altijd maar hetzelfde verlopen. De ene keer eindigt een wedstrijd plotseling na een mooie headkick, een andere keer maak je het af met een 'ground and pound' na een knock-down, en weer een andere keer dwing je je tegenstander op te geven door hem in een pijnlijke houdgreep te nemen.
Worstelen delft het onderspit
Althans ... dat laatste zou je denken. De praktijk is echter anders. Het worstelen is duidelijk het minst leuke onderdeel aan het vechten in UFC 3. Je uithoudingsvermogen en vaardigheid hebben invloed op hoe goed je vechter is in transities, maar dan nog wordt maar matig duidelijk wat bepaalt of een move wel of geen succes heeft. Komt het tot een submission, dan bereikt de game zijn dieptepunt. We slaagden er slechts één keer in een submission-poging van een tegenstander af te breken. Alle andere pogingen lukten, zelfs als wij een stuk fitter waren dan de tegenstander. Het onhandige systeem met in vier richtingen bewegen van de rechter-thumbstick is te onduidelijk, en zorgt voor ondermijning van het spelplezier in UFC 3. De game biedt overigens wel een gemakkelijker alternatief voor deze besturing, maar zelfs als je alleen maar als een bezetene op knoppen hoef te rammen, lukt het vrij vaak niet. Bovendien sluit die alternatieve besturing totaal niet aan bij de rest van de gameplay.
/i/2001840337.jpeg?f=imagearticlefull)
De rest van de gameplay draait juist niet om snel op knoppen drukken. Wie al te agressief van start gaat, komt van een koude kermis thuis. Zonder energie speel je niets klaar in UFC 3, dus is het zaak om op zoek te gaan naar openingen en kansen. Je moet zorgen dat een aanval die veel energie kost, iets oplevert. UFC 3 brengt daarbij als hulpmiddel meer controle over je lichaam en hoofd. Afzonderlijk bewegen met je bovenlichaam en hoofd kan leiden tot gemiste slagen van je tegenstander, en de voorbereiding zijn voor een vernietigende stoot of trap van jouw kant. Het voegt nog net iets meer toe aan de gameplay, die prima overeind blijft zolang de vechters dat ook doen. De actie op de mat is een stuk minder leuk.
Rake klappen
Misschien wel de belangrijkste reden waarom het staand vechten zo goed voelt, is dat UFC 3-spelers zien dat uitgedeelde klappen ook echt raak zijn. De timing van de stoot en de impact zijn steeds heel sterk. Dat is belangrijk, want als je een stoot uitdeelt en het hoofd van je tegenstander schiet niet op exact het juiste moment naar achteren door de impact, breekt dat de geloofwaardigheid van de game. UFC 3 is hierin goed, maar niet perfect. Heel af en toe zie je dus wél zo'n moment, en dan begrijp je waarschijnlijk ook meteen wat we bedoelen: de beelden kloppen dan niet helemaal. Doordat het 99 van de 100 keer wel goed gaat, is UFC 3 een fijne game en geeft een roundhouse-kick op het gezicht van de tegenstander vrijwel altijd de voldoening die je daarvan verwacht.
Op zo'n moment kan het gebeuren dat het gezicht van je tegenstander verandert in een mix van opzwellend vlees en rondspattend bloed. Ook hier laat UFC 3 zich van zijn beste kant zien. In vergelijking met echte gevechten valt het allemaal nog mee, maar zit je in een pittig potje, dan zie je het bloed over de lichamen van de vechters druipen, ogen half dicht gaan door rake klappen, beurse plekken ontstaan, en ga zo maar door. Hier valt een prima oog voor detail te bespeuren. Het is alleen wel jammer dat dat niet voor elk aspect geldt. Zo voelen de zalen waar je in vecht niet al te levendig aan. Ze lijken amper vol te zitten en er is te veel open ruimte. Dat is heel anders in het echt, als zo'n arena afgeladen vol zit wanneer de vechters naar de octagon lopen. De hernieuwde aanwezigheid van bekende namen als Bruce Buffer voor de aankondigingen en Joe Rogan voor het commentaar helpt nog steeds, maar is niet zaligmakend. Het totaalpakket aan graphics en presentatie is zeker niet slecht, maar we hadden een duidelijkere stap omhoog vanaf UFC 2 verwacht.
/i/2001840331.jpeg?f=imagearticlefull)
Conclusie
Dat UFC 3 Conor McGregor als boegbeeld heeft, is illustratief op een manier die misschien niet helemaal was verwacht. Net als McGregor staat UFC 3 bovenaan in zijn genre, maar vooral omdat er geen andere game is die een poging doet. Bovendien is er bij beide ruimte voor twijfel. UFC-fans worden het ellenlange wachten op McGregors volgende gevecht een beetje zat. Gamers die van UFC-games houden, hebben in UFC 3 best een goede game, maar ook een game waar meer uit te halen was en waar best wat op valt aan te merken. De carrièremodus brengt leuke aspecten aan, maar verloopt ook enorm lineair en is daarom maar één keer leuk. Van de extra modi daar omheen zijn Knockout en Ultimate Team leuk om eens te proberen, maar niet sterk genoeg om echt van toegevoegde waarde te zijn. In het vechten zelf had meer aandacht mogen gaan naar het worstelen op de grond, wat met afstand het minst leuke deel is van de actie in UFC 3. Daar staat gelukkig sterke gameplay tegenover zolang het gevecht zich staand afspeelt. Daar geeft de game voldoening en dat maakt UFC 3 ook de moeite waard. Voor een eventuele volgende game in de serie hopen we echter op een grotere stap.
Eindoordeel