UFC in Nederland
Samengevat
EA Sports UFC 2 betekent een stap voorwaarts na het middelmatige eerste deel uit de serie, dat in 2014 verscheen. De game heeft meer inhoud doordat er meer spelmodi en meer vechters in te vinden zijn. De gameplay is aantrekkelijker doordat de lastigste onderdelen toegankelijker zijn geworden. Die winst wordt vooral geboekt door een verbeterde user-interface tijdens de gevechten. Audiovisueel gooit de game hoge ogen. Wel is de carrièremodus nog steeds aan de droge, saaie kant, maar doordat er meer te beleven is buiten die modus om, is dat minder erg dan in de vorige game. Er is op verschillende vlakken nog ruimte voor verbetering, maar met UFC 2 laat EA Sports in elk geval een sterk stijgende lijn zien.
Eindoordeel
Nog niet zo lang geleden beklom UFC-voorzitter Dana White het podium van Electronic Arts op de E3. De Amerikaan toonde zich gelukkig met de op dat moment net beklonken overeenkomst tussen UFC en EA, dat vanaf dat moment de UFC-games zou gaan maken. Hoe terecht dat geluk was, daar valt over te twisten. Onder de vlag van THQ maakte ontwikkelaar Yuke's een aantal prima UFC-games. EA Sports liet met het in 2014 verschenen EA Sports UFC zien dat het voorlopig nog niet aan dat niveau kon tippen. De samenwerking tussen UFC en EA begon dus moeizaam. Aan UFC 2 de taak om te laten zien dat er sprake is van een stijgende lijn.
Gevecht tussen Overeem en Arlovski in EA Sports UFC 2.
Daarbij wordt het spel in elk geval geholpen door een externe factor. De interesse in de sport zal in de Benelux wellicht toenemen door de komst van een UFC-evenement in Ahoy in Rotterdam. De Nederlandse MMA-vechter Alistair Overeem zal het op 8 mei, in het Main Event van de avond, opnemen tegen de Wit-Rus Andrei Arlovski. Ook Stefan Struve komt in actie in Rotterdam; hij zal vechten tegen de Braziliaan Antonio 'Bigfoot' Silva. Beide vechters maken ook deel uit van het roster van in totaal 250 vechters die in UFC 2 te vinden zijn.
Met dat feitje wordt de stijgende lijn direct ingezet. Daarbij zijn dit keer ook veel vrouwen te vinden, onder wie natuurlijk de bekende Ronda Rousey, maar ook de Nederlandse Germaine De Randamie. Bij de mannen zijn natuurlijk UFC-grootheden als Jon Jones, Chuck Liddell, Rampage Jackson, Anderson Silva en Georges St-Pierre te vinden, maar ook wat bekendere 'mainstream'-namen. Zo heeft EA ook Bruce Lee en Mike Tyson in het spel gestopt. Misschien niet direct iets wat in goede aarde valt bij puristen, die een zo realistisch mogelijke weergave van de sport op prijs stellen, maar het zal meer mainstream-gamers misschien aanspreken.
Toegankelijker en meer pijn
Dat uitgebreide roster voegt uiteraard waarde toe aan alle aspecten van het spel en dus ook aan de carrièremodus. Toch zul je daarin altijd maar een beperkt aantal vechters echt tegenkomen, want als UFC-vechter ben je natuurlijk gebonden aan een gewichtsklasse, en dat bepaalt ook meteen welke sterren je uiteindelijk tegenover je krijgt als je eenmaal toe bent aan grotere gevechten. Daarnaar toewerken is voor een belangrijk deel waar de carrièremodus over gaat en aan de top blijven is waar de uitdaging ligt in de nadagen van je carrière.
Toegankelijk
Net als in EA Sports UFC begin je met je zelfgemaakte vechter in UFC 2 weer als deelnemer van The Ultimate Fighter. Hier is het zaak je een weg naar de finale van het evenement te knokken, terwijl je de basiselementen van de sport aangeleerd krijgt. Het is zeker aan te raden de tijd te nemen om alle facetten van de gameplay goed te leren. Dat levert in UFC 2 nog meer op dan in het eerste deel, want EA heeft duidelijk stappen gemaakt op het gebied van toegankelijkheid. Een verbetering aan de onscreen-indicaties tijdens worstelpartijen op de grond draagt bijvoorbeeld enorm bij aan dat aspect van de gevechten. Juist die grondgevechten waren voor veel gamers een lastig te doorgronden deel van de gameplay uit het vorige spel.
/i/2001027355.jpeg?f=imagenormal)
Een verbetering op het gebied van toegankelijkheid betekent niet dat de controls nu ineens makkelijk zijn. Het blijft zaak om veel te oefenen, want er is veel te leren. Verschillende soorten klappen uitdelen is snel te leren, maar de timing van goed blokken, ontwijken en counteren is een ander verhaal, en datzelfde geldt voor het toepassen van submissions. Duidelijkere instructies op het scherm leiden hier tot meer vaardigheid in de gameplay en dat is wel zo fijn.
Die vaardigheid is tegen de ai nog niet per se nodig. Als je de gameplay een klein beetje doorhebt, is het niet overdreven moeilijk je een weg richting de titel te vechten. Die weg begint dus bij The Ultimate Fighter en leidt daarna langs verschillende UFC-events. Tussen die evenementen door gebruik je ervaringspunten om nieuwe bewegingen en perks aan je vechter te geven, en spendeer je tijd in de gym. Door trainingen op makkelijk, middelmatig of moeilijk niveau te doen verdien je minder of meer trainingspunten en die leiden weer tot verbeteringen op het gebied van je statistieken. Die verbeteringen zijn goed merkbaar in de gameplay.
Blessures en slijtage
Tijdens de trainingen kom je ook al snel in aanraking met misschien wel de belangrijkste vernieuwing in de carrièremodus van UFC 2. De game houdt namelijk continu bij hoeveel slijtage je lichaam oploopt. In het gunstigste geval heb je een blessure. Dat levert een kleine vermindering van een bepaalde eigenschap op, bijvoorbeeld hoe hard je kunt slaan met je rechterarm. Er kan echter ook slijtage optreden en dat levert blijvende strafpunten op. Na een paar gevechten kregen we bijvoorbeeld al een een '-2'-straf op uithoudingsvermogen. Die aftrek blijft dan de rest van je carrière van toepassing. Ook bereik je bepaalde fysieke 'mijlpalen' die de aftakeling van je lichaam illustreren. Een dergelijk moment brengt met zich mee dat je minder makkelijk aan trainingsboosts komt en het risico op blessures tijdens trainingen wordt groter.
/i/2001027359.jpeg?f=imagenormal)
Deze sterkere focus op het fysieke aspect van het leven van een UFC-vechter geeft de carrièremodus wel iets van een frisse wind, maar nog steeds biedt de belangrijkste offlinemodus van het spel niet genoeg. Het kabbelt allemaal vrij voorspelbaar voort, zonder dat je direct de resultaten van je harde werk ziet. De THQ-games toonden je bijvoorbeeld hoe je sponsordeals binnenhaalde en op de cover van magazines verscheen naarmate je roem groeide. UFC 2 beschikt nauwelijks over een dergelijk aspect. Ook zijn er een stuk minder filmpjes waarin de bekende UFC-vechters hun opwachting maken. Jammer, want een wat sappigere presentatie had de verder best aardige carrièremodus een stuk aantrekkelijker kunnen maken.
Ultimate Team
Nu was het in EA Sports UFC zo dat de koek na de carrièremodus al voor een groot deel op was en ook dat rekenden we het spel aan. Dat ligt dit keer een beetje anders. Niet alleen draait de onlinemodus een stuk stabieler en is daar dus flink wat extra uitdaging te vinden, EA heeft ook zijn Ultimate Team-modus naar UFC gebracht. In plaats van dat je een vechter traint, verzamel je nu dus kaartjes uit digitale pakjes kaarten en met die kaartjes kun je dan een vechter verbeteren. Dat levert een andere manier van progressie op, die niet direct realistischer is dan een vechter die gewoon uren maakt in een gym. Maar goed, een voetbalteam samenstellen op basis van kaartjes is net zo min realistisch, dus je kunt moeilijk stellen dat dat voor de Ultimate Team-spelmodus een vereiste is. Toch, gevoelsmatig is het huwelijk tussen UFC en Ultimate Team een minder logische dan in een game als FIFA of Madden.
Audiovisueel: onveranderd sterk
Waar de presentatie in de carrièremodus wat te wensen overlaat, zit het met dat aspect in en om de wedstrijden juist wel goed. Sterker nog, als het aankomt op het nabootsen van een sportevenement uit het echte leven, dan is UFC 2 misschien het beste spel ooit. Wie de game niet kent, maar eventjes meekijkt met iemand anders, zou zomaar kunnen denken dat hij naar een live UFC-evenement zit te kijken. Alles, vanaf de walk-ins van de vechters, tot de aankondigingen van Bruce Buffer en het laten zien van de winnaar, is keurig overgenomen van hoe het er in het echt aan toe gaat. Nieuw is dat trouwens niet; dit was een van de pluspunten van de vorige game, maar het oogt en klinkt allemaal weer een stukje beter.
Mooiste MMA-game
In het grafische aspect van het spel zit een volgend pluspunt. Elke vechter in het spel oogt namelijk zeer menselijk. Dat is niet alleen aan de character models zelf te danken, maar uiteraard ook aan de prachtige animaties. Alle acties zien er geloofwaardig uit, en het is ook mooi om te zien hoe de intensiteit van acties verandert naarmate je energiebalk leger is en je vechter dus minder kracht heeft om zijn acties uit te voeren. Ook de animatie van losse elementen als haren en broekjes is mooi gedaan. Dat alles samen maakt van UFC 2 vrij eenvoudig de mooiste MMA-game ooit en wellicht zelfs het mooiste vechtspel ooit of in elk geval het meest realistisch uitziende vechtspel.
/i/2001027343.jpeg?f=imagenormal)
Ondanks die positieve kwalificatie kan een kritisch oog ook kanttekeningen plaatsen bij de audiovisuele presentatie van het spel. Zo valt het prima klinkende commentaar tijdens wedstrijden inhoudelijk vrij snel in herhaling. Ook kunnen oplettende gamers een aantal elementen vinden die EA een-op-een heeft overgenomen van het vorige spel, zoals de manier waarop de ring girls, die met het rondebord lopen, in beeld worden gebracht. Die animatie, maar ook een aantal andere standaardbeelden, zijn simpelweg gerecycled.
Bloederig
Een laatste punt dat wat de graphics betreft moet worden aangestipt is natuurlijk het bloed. Een MMA-game is alleen compleet als er liters bloed worden vergoten op de mat en dat is in UFC 2 dan ook zeker het geval. Het is mooi om te zien op hoeveel verschillende manieren de vechters in de octagon pijntjes kunnen oplopen, variërend van sneetjes in hun gezicht tot kneuzingen op allerlei plekken op het lichaam. Of het ook mogelijk is om lichaamsdelen te breken durven we niet te zeggen. We hebben we het zelf nog niet meegemaakt, maar dat betekent uiteraard niet automatisch dat het onmogelijk is.
Conclusie
Met UFC 2 laat EA Sports zien dat het een stuk beter kan dan EA Sports UFC, dat in 2014 op de markt kwam. Dat spel is weliswaar gebruikt als fundament voor deze game, maar dan wel met de nodige verbeteringen. Daarbij horen onder meer een uitgebreid roster, een breder aanbod aan spelmodi en een verbeterde interface tijdens gevechten, waardoor de gameplay toegankelijker is geworden. Ook ziet de game er prachtig uit. Dat pakket leidt als geheel tot intense gevechten, zowel offline tegen de ai als online tegen andere spelers. De carrièremodus kan nog steeds wel beter, sommige onderdelen van de gameplay zijn nog altijd lastig en er is sprake van wat 'copy-paste'-werk in de graphics, maar verder is UFC 2 een duidelijke stap voorwaarts ten opzichte van EA's eerste UFC-titel.
Eindoordeel