Belangrijkste gevecht in de UFC
Samengevat
EA Sports UFC is het eerste spel dat EA maakt met de UFC-licentie, en ook meteen de eerste UFC-game op de nieuwe consoles PS4 en Xbox One. De bekende mma-organisatie had zich echter wel een mooier debuut kunnen wensen. De game doet het grafisch aardig en weet de UFC-sfeer goed neer te zetten, maar laat steken vallen op het gebied van diepgang. Vooral de carrièremodus is een saaie aangelegenheid, waarin de speler veel te weinig vrijheid en ook te weinig uitdaging heeft. Dat maakt dat EA Sports UFC zeker een aantal goede onderdelen heeft, maar er valt nog veel te verbeteren de komende jaren, richting de release van de volgende UFC-game van EA.
Pluspunten
-
Sfeer
-
Vechtstijlen aardig in balans
-
Veel filmpjes van UFC-vechters
Minpunten
-
Carrièremodus
-
Onvoorspelbare/rare wendingen in gevechten
-
Weinig content
Eindoordeel
Belangrijkste gevecht in de UFC-historie
Amerikanen zijn dol op show, dol op verhalen van mannen die van ver moesten komen om het te maken, dol op geweld en dol op televisie. Breng die elementen samen, en je hebt een succesformule in handen. Dat weet Dana White, president van de mixed martial arts-organisatie Ultimate Fighting Championship. White nam het kampioenschap in 2002 over, maar kreeg de UFC aanvankelijk niet uit de rode cijfers. Halverwege het vorige decennium waren de schulden zelfs zo hoog dat het voortbestaan van de UFC ernstig werd bedreigd. Dat alles veranderde op 9 april 2005.
Het was de dag van de finale van het eerste seizoen van The Ultimate Fighter, een reality-show waarin de UFC een groep kandidaten gedurende een aantal weken tegen elkaar liet vechten. Dat zou uiteindelijk twee finalisten opleveren. De winnaar van de finale, die tijdens een groot UFC-evenement gehouden werd, zou een 'contract ter waarde van zes cijfers' krijgen als vechter in de UFC. De show bleek een schot in de roos. The Ultimate Fighter, met een fantastisch finalegevecht tussen Forrest Griffin en Stephan Bonnar als ultiem hoogtepunt, zette de UFC direct op de kaart bij een groot mainstream publiek. White refereert nog steeds aan het gevecht tussen Griffin en Bonnar als "het belangrijkste gevecht in de geschiedenis van de UFC". Overigens waren de prestaties van beide heren die dag zo goed dat niet alleen winnaar Griffin, maar ook verliezer Bonnar een contract aangeboden kreeg van de UFC.
Inmiddels zijn we bijna een decennium verder en is de UFC niet meer weg te denken uit de wereld van mixed martial arts. De organisatie is populairder dan ooit en trekt miljoenen kijkers wereldwijd met zijn UFC Pay-per-view-evenementen. Ook in games is de UFC tegenwoordig een bekende naam. Het inmiddels failliete THQ bracht een tijd lang succesvolle UFC-games op de markt. Toen THQ in nood raakte, ging UFC de samenwerking aan met Electronic Arts. Het eerste product daarvan, EA Sports UFC, ligt sinds afgelopen week in de winkels.
Bij de overstap van THQ naar EA is er veel veranderd, en we zeggen er maar meteen bij: niet al die veranderingen zijn positief. Een aardige vernieuwing, om het bruggetje maar even af te maken, is echter wel dat elke carrière die je begint in EA Sports UFC nu begint met deelname aan The Ultimate Fighter. Het spel leert je tussen die eerste paar gevechten door de basisbewegingen en laat je je eerste stappen zetten als mma-vechter. Uiteindelijk wacht een plaats in de finale tijdens een UFC-evenement, en begint je UFC-carrière pas echt als de in-game versie van Dana White je een hand heeft gegeven en je heeft gefeliciteerd met je dikke contract.
Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.
Goede sfeer
Achter EA Sports UFC zit een andere ontwikkelaar dan achter de games die nog door THQ op de markt werden gebracht, en dat is aan alles te merken. Om met het positieve te beginnen: EA brengt de graphics naar het niveau van de nieuwe generatie spelcomputers. Op de vorige consoles zagen de Fight Night-games er altijd al goed uit, en die ervaring is zichtbaar in EA Sports UFC. De vechters bewegen realistischer dan ooit en hun lichamen vertonen een hoger detailniveau dan we tot nu toe in dit soort games hebben gezien. Wie er op let, ziet spieren aanspannen, en met dank aan de 'full-body deformation' is ook de impact van gegeven klappen goed te zien, net als de eventuele bloederige gevolgen van die klappen.
"It is all over!"
Aan sfeer ontbreekt het EA Sports UFC niet. Zeker als je het geduld kunt opbrengen om de aankondigingen voorafgaand aan de wedstrijden volledig te bekijken, slaagt het spel er uitstekend in om het typische 'UFC-gevoel' los te maken. Dat heeft ook veel te maken met de manier waarop iconische figuren als Bruce Buffer en de vele supersterren zijn nagemaakt, waarbij je dit keer trouwens ook vrouwelijke vechters krijgt voorgeschoteld. Ook de aankleding van de stadions, de aanwezigheid van modellen rond de Octagon en het commentaar van Joe Rogan en Mike Goldberg zijn dik in orde. Wanneer je net die beslissende tik uitdeelt en Goldberg op de achtergrond zijn kenmerkende "It is all over!" hoort schreeuwen, geeft dat best een kick.
/i/1404222074.jpeg?f=imagenormal)
Zeker de eerste paar keer, en na wat spannendere wedstrijden, is dat moment steeds leuk. De problemen ontstaan voor UFC echter als je begint na te denken over wat er zojuist heeft plaatsgevonden. Het gebeurde ons een paar keer dat een gevecht dat verloren leek ineens beslist werd door één goed getimede klap. Toegegeven: dat is niet onmogelijk. Sterker nog, het is misschien wel een belangrijk deel van de aantrekkingskracht van de UFC en van mma in algemene zin. Voor een game is het echter vooral een handicap. Het gebrek aan feedback maakt dat je eigenlijk nooit helemaal helder hebt waarom juist die klap, op dat moment, doorslaggevend was.
Wrang
De potjes die je met een dergelijke comeback in je voordeel beslist, zijn en blijven heerlijk. Wie kan het immers wat schelen waarom je tegenstander, die dik leek te winnen, ineens toch rijp was voor een KO? Maar de keerzijde van de medaille is behoorlijke wrang. Een wedstrijd verliezen door een technische knockout omdat je tegenstander je in de derde ronde eindelijk eens naar de grond sloeg, terwijl je hem zelf al een keer of vier had gevloerd, is niet leuk. We zijn ons er van bewust dat fans van de sport zullen vinden dat dit erbij hoort. Dat die onvoorspelbaarheid deel is van de charme. Wij vinden het - voor een game! - echter verre van ideaal.
/i/1404222076.jpeg?f=imagenormal)
De realiteit is overigens wel dat dit soort momenten maar weinig voorkomt. Veel vaker zul je eenvoudig winnen, of gaan gevechten gelijk op en komt een knockout bepaald niet uit de lucht vallen. In ons geheugen prijkt bijvoorbeeld een gevecht tussen onze zelfgemaakte vechter en Frank Mir. Na vier bijna-submissions van Mir had de worstelaar even geen antwoord op onze vernietigende rechts-links-combinatie, waarna een snoeiharde uppercut een definitief einde maakte aan het gevecht. Zolang het verloop van de gevechten geloofwaardig blijft, is er weinig aan de hand.
Geen laag niveau kiezen
Die geloofwaardigheid dien je zelf af en toe een handje te helpen. Dat begint bij het kiezen van een niveau. Wie kiest voor een van de twee laagste niveaus zal praktisch elke wedstrijd binnen de eerste ronde en het merendeel van de gevechten zelfs binnen een minuut kunnen beslissen. Niet echt leuk. Vanaf 'medium' wordt het beter, maar de AI gaat het je op de hoogste twee niveaus pas echt moeilijk maken. Pas dan ontstaan de epische gevechten over drie tot zelfs vijf rondes, die niet zelden gepaard gaan met een flink bloedbad.
Saaie carrièremodus
Het is dus raadzaam om niet te laag in te zetten bij de start van een nieuwe carrière. Met een te lage moeilijkheidsgraad zul je, zoals gezegd, wedstrijden veel te snel kunnen beslissen, en dat komt het spelplezier niet ten goede. Het klinkt wat heftig, maar daarmee geef je in feite de doodsteek aan de hoofdmodus van het spel. De carrièremodus blinkt namelijk bepaald niet uit in variatie en levendigheid, en wordt zodoende vrij snel saai. Als je de gevechten te makkelijk maakt, blijft er helemaal niets meer over om je best voor te moeten doen.
Tegenvaller
De carrièremodus is daarmee zonder meer de grootste tegenvaller van het spel, temeer omdat diezelfde modus in de vorige UFC-games vaak nog wel goed in elkaar zat. Dat kwam met name doordat er meer diepgang in zat. Het maken van een personage is niet wezenlijk veranderd, maar wat er daarna gebeurt zeker wel. Vanaf de eerste momenten in The Ultimate Fighter heb je een 'persoonlijke begeleider' die je trainingen voorschrijft. Daar heb je dus nul komma nul invloed op. Ook de gevechten worden voor je uitgekozen. Na elk gevecht krijg je een nieuwe tegenstander toegewezen. Dan krijg je weer trainingen opgelegd, daar verdien je punten mee en met die punten verbeter je je eigenschappen. Dan ga je knokken, en daarna begint het hele riedeltje weer van voor af aan, zonder dat je echt keuzes mag maken in wat je doet.
/i/1404222292.jpeg?f=imagenormal)
Dat maakt de carrièremodus binnen de kortste keren gigantisch repetitief, niet in de laatste plaats omdat de trainingen ook behoorlijk makkelijk zijn. Het worden stuk voor stuk zeer plichtmatige handelingen. Daarnaast zijn er nog sponsors, maar die hebben nauwelijks invloed op je voortgang. Oké, je kunt wat andere kleertjes aan als je een bepaalde sponsor kiest, maar verder spelen de sponsors geen enkele rol in de game. In bijvoorbeeld UFC Undisputed 3 leverden de sponsorcontracten extra geld op, waarmee je bijvoorbeeld trainingskampen kon betalen. Het hebben van de juiste sponsors speelde op die manier daadwerkelijk een rol in je voortgang.
Videoboodschap van de sterren
Het enige dat de carrièremodus van EA Sports UFC nog een beetje in gang houdt, zijn de vele filmpjes van UFC-vechters. Voor en na elk gevecht krijg je een paar videoboodschappen te zien waarin de vechters je succes wensen, tips geven, of feliciteren met je zojuist behaalde overwinning. Nu is niet elke UFC-superster ook een held als hij een videoboodschap op moet nemen, maar er zitten leuke varianten tussen. Forrest Griffin, die stelt dat jij beter bent dan hij omdat je zojuist een hogere 'win streak' hebt behaald dan hij ooit heeft gedaan, is daarvan een goed voorbeeld.
Als je niet te vaak verliest, heb je aan ongeveer vijftien tot twintig wedstrijden wel genoeg om zo hoog in de rankings te staan dat je de kans krijgt om voor de titel te vechten in je gewichtsklasse. Dat is leuk om een keer mee te maken. Ook de eerste keer dat je je titel verdedigt verdient nog even speciale aandacht, maar daarna raakt de lol er vrij snel af. De oude UFC-games boden de mogelijkheid om tegen vechters uit een klasse hoger uit te komen. Dat ging dan niet om titels, maar het zorgde wel voor uitdaging, zelfs als je al tijden bovenaan de ranglijst van je eigen gewichtsklasse prijkte. Ook die optie ontbreekt in EA's UFC-spel, wat nog maar eens aangeeft dat er qua diepgang nog een hoop verbeterd kan worden in eventuele volgende releases.
Balans in gevechten
Dat gebrek aan diepgang is eigenlijk ook zichtbaar in de rest van het spel, al mag gezegd worden dat de basis - het vechten zelf - er nog wel aardig vanaf komt. De game neemt aardig de tijd je de besturing aan te leren van de diverse onderdelen, en binnen de korste keren ben je in staat de nodige combinaties op de mat te leggen. Desondanks zal het wel even duren voor je de besturing helemaal in de vingers krijgt. EA Sports UFC kent zeer veel verschillende bewegingen, die allemaal een andere knoppencombinatie vragen. Vaak zal het er op neer komen dat je een beperkt aantal bewegingen heel goed kent en goed weet te gebruiken, wat dan vaak genoeg is om wedstrijden te kunnen winnen.
Ritme en timing
Wij specialiseerden ons met name in het staande vechten, en investeerden onze trainingspunten dan ook vroeg in de kracht van onze armen en benen, en ook schaften we wat extra moves aan. Daarnaast kozen we ook onze abilities, die je kunt zien als vrij te spelen 'buffs', die aansloten op onze voorliefde voor slaan en schoppen. Dan is het nog een kwestie van de timing van het spel leren, en dat combineren met je eigen aanvalsplan. Doorlopend blijven rammen werkt niet; je energievoorraad zal steeds leeg zijn, waardoor je eigen klappen nauwelijks schade bezorgen en je incasseringsvermogen sterk afneemt, en dat maakt het risico groter dat je knockout wordt geslagen.
/i/1404222067.jpeg?f=imagenormal)
Dankzij een overzichtelijke mini-game rond submissions - een goed voorbeeld van waar het spel wél voldoende feedback geeft en je precies snapt wat er aan de hand is - is het ook nog eens zo dat je met verschillende stijlen succes kunt hebben. Een bokser zal het lastig hebben met een worstelaar als hij er niet in slaagt weg te blijven van 'clinches', maar andersom komt ook voor, als een van de verwoestende stoten van de bokser de kin of het lichaam van de worstelaar weet te bereiken.
Weinig koek
Toch biedt die vrijheid in de keuze voor een stijl niet genoeg levensduur voor de game. Het vechten zelf is best goed genoeg om je te vermaken, maar uiteindelijk biedt EA Sports UFC te weinig verpakking. De carrièremodus gaat snel vervelen, en daar omheen is bar weinig te beleven. Natuurlijk kun je je online meten met andere vechters, en je kunt er ook nog rondkijken om de hoogtepunten uit gevechten van andere mensen te bekijken, maar daarna is de koek toch echt op. En dan kan de conclusie niet anders zijn dan dat je in EA Sports UFC toch niet al teveel content terugziet voor de minstens vijf tientjes die je er voor hebt neergelegd.
We kunnen ons ook zomaar voorstellen dat de extra content die EA nu alvast beschikbaar heeft gesteld niet direct in goede aarde valt. Je kunt namelijk nu al, tegen betaling, extra vechters toevoegen aan je spel. De opvallendste naam daarbij is de legendarische Bruce Lee, wiens aanwezigheid in het spel met veel bombarie werd aangekondigd tijdens de E3. Als je de game pre-ordered had, kun je de Bruce Lee-content gratis downloaden, en anders moet je er nog een paar euro voor betalen, of de Career Mode uitspelen op 'Hard'-niveau. Dat laatste moedigen we aan, maar toch: meteen aan het begin een potje knokken met Bruce Lee was ook wel leuk geweest. Bovendien had de 'legende' van Bruce Lee iets meer uitgediept kunnen worden. Het had misschien wel goed kunnen zijn voor een hele extra spelmodus. Weer een gemiste kans dus ...
Conclusie
Fouten zijn dodelijk in de UFC. Vergeet je dekking een halve seconde en de beslissende roundhouse-kick kan zijn weg naar je kin al hebben gevonden. Zo meedogenloos hoeven we voor EA Sports UFC niet te zijn, maar een kampioen is dit spel zeker niet. EA Sports heeft de audiovisuele presentatie, afgezien van een paar bugs die links en rechts op internet zijn opgedoken, prima voor elkaar. De sfeer ademt UFC, en ook het idee om te starten met The Ultimate Fighter werkt goed. Daar omheen heeft EA Sports UFC echter te weinig om het lijf. Het vechten is nog wel aardig, maar het kader waarin je dat doet wordt vrij snel saai, met name door een nijpend gebrek aan diepgang in de carrièremodus. Het zou mooi zijn als EA Sports daarvoor eens gaat kijken naar alle vorige UFC-games, die het op dat punt echt een stuk beter deden. Lukt dat, dan kan EA een belangrijke stap zetten en uiteindelijk echt goede UFC-games gaan maken.
Samengevat
EA Sports UFC is het eerste spel dat EA maakt met de UFC-licentie, en ook meteen de eerste UFC-game op de nieuwe consoles PS4 en Xbox One. De bekende mma-organisatie had zich echter wel een mooier debuut kunnen wensen. De game doet het grafisch aardig en weet de UFC-sfeer goed neer te zetten, maar laat steken vallen op het gebied van diepgang. Vooral de carrièremodus is een saaie aangelegenheid, waarin de speler veel te weinig vrijheid en ook te weinig uitdaging heeft. Dat maakt dat EA Sports UFC zeker een aantal goede onderdelen heeft, maar er valt nog veel te verbeteren de komende jaren, richting de release van de volgende UFC-game van EA.
Pluspunten
-
Sfeer
-
Vechtstijlen aardig in balans
-
Veel filmpjes van UFC-vechters
Minpunten
-
Carrièremodus
-
Onvoorspelbare/rare wendingen in gevechten
-
Weinig content
Eindoordeel