The Last Guardian Preview

Genieten van emotie en sfeer

Toch nog gekomen

Als je ons een jaar of drie geleden had verteld dat we in 2016 een preview zouden schrijven over The Last Guardian, hadden we je waarschijnlijk niet geloofd. De game werd ooit, met een van de mooiste E3-trailers aller tijden, aangekondigd voor de PlayStation 3. Daarna bleef het lang stil rond de game van regisseur Fumito Ueda, die in het verleden verantwoordelijk was voor onder meer Ico en Shadow of the Colossus. Boze tongen beweerden dat Sony de stekker uit de titel had getrokken. Net zo vaak werden die geruchten echter weerlegd door mensen die aanwijzingen zagen dat er nog wel degelijk aan The Last Guardian werd gewerkt. Op de E3 van vorig jaar keerde The Last Guardian eindelijk terug. Sony kondigde de game aan voor de PlayStation 4 en maakte daarmee een einde aan alle onduidelijkheid. Dit jaar was de Japanse titel opnieuw op de E3 aanwezig, en Tweakers mocht een uur lang met deze eigenzinnige game aan de slag .

The Last Guardian draait, zo zullen de meeste gamers inmiddels wel weten, om een klein jongetje en een groot, mythisch beest, genaamd Trico. De twee kunnen niet met elkaar praten, maar zijn toch op elkaar aangewezen om verschillende hindernissen te overwinnen. Dat zijn vaak hindernissen in de vorm van puzzels, maar op een zeker moment zullen er ook vijanden opduiken die het jongetje en Trico kunnen verslaan door samen te werken. Confrontaties met vijanden hebben we op de E3 nog niet kunnen uitproberen, dus hoe dat precies werkt weten we nog niet, maar de speelbare demo gaf in elk geval wel een aardig beeld van hoe dat in zijn werk zou kunnen gaan.

Ook gaf de demo een duidelijk beeld van de setting van het spel. Tijdens het spelen is er namelijk met enige regelmaat een wat ouder klinkende man aan het woord, die vertelt over vroeger. Die oude man is het jongetje zelf, vele jaren later. Hij kijkt terug en vertelt over de avonturen die hij samen met Trico heeft meegemaakt. Dat plaatst de setting in een ander perspectief, want kennelijk heeft het jongetje het dus overleefd en is hij een oude man geworden. En wellicht beklijft het verhaal in het spel een veel langere periode en zullen we het jongetje later ook nog als volwassen man zien? De tijd zal het leren.

Laten we ons voor nu echter vooral concenteren op wat er op de E3 wél al was te zien. We speelden een stukje uit het begin van The Last Guardian, waarbij het nu nog naamloze jongetje voor het eerst in aanraking komt met Trico. Na de eerste kennismaking volgen de eerste stapjes op het gebied van samenwerken en leert het jongetje stukje bij beetje hoe het moet omgaan met Trico. Dat proces, hoewel het al met al misschien een half uurtje duurde, zat zo boordevol sfeer en emotie dat we er nog steeds van onder de indruk zijn.

De eerste ontmoeting

Wanneer het jongetje voor het eerst zijn ogen open doet, begrijpt hij niet goed waar hij is. De omgeving is donker en somber. Ver boven het jongetje kruipen wat zonnestraaltjes voorzichtig de bovenkant van de grot in, net genoeg om een klein beetje licht te werpen op wat er in de directe omgeving is te vinden. Dat is niet veel meer dan de overblijfselen van iets dat op een oude tempel lijkt, wat gras en losse stenen. Dan valt zijn oog op een gevaarte dat in het donkerste hoekje van de grot ligt. Het jongetje komt voorzichtig dichterbij. Zijn nieuwsgierigheid wint het van zijn angst, maar dat verandert als het gevaarte zijn hoofd optilt en een keer briest. Het jongetje deinst achteruit en valt achterover.

Wanneer hij zich weer opricht, kijkt hij recht in de op dat moment rode ogen van Trico, een soort kruising tussen een hond en een vogel, die op dat moment absoluut niets moet weten van de aanwezigheid van het jongetje. Meteen is duidelijk dat er iets mis is met Trico. Wat doet zo'n majestueus beest in het donkerste hoekje van de omgeving? Instinctief gaat het jongetje op onderzoek uit. Wie ooit een kat of een hond heeft gehad, weet dat het behoorlijk mis is als zo'n beestje zich probeert te verstoppen in een donker hoekje. En inderdaad: Trico blijkt gewond. Er steken twee speren in zijn lichaam, en hij zit ook nog eens vastgeketend aan een ketting. Het jongetje doet een voorzichtige poging de eerste speer te verwijderen, maar Trico gilt het uit van de pijn en geeft het jongetje een gooi. Met een rotvaart klapt het jongetje tegen een rotswand, waarna hij eventjes van de wereld is.

Het begin van vriendschap

Als hij weer wakker wordt is er eigenlijk niets veranderd. Hoewel? Trico lijkt op een andere manier naar het jongetje te kijken. Wellicht is het gewenning. Het beestje heeft in alle rust kunnen wennen aan de geur en aanwezigheid van het jongetje, dat dapper aanstalten maakt voor een tweede poging om Trico te bevrijden van de speer. Dit keer sorteert de actie meer succes. Het jongetje moet met zijn volle gewicht aan de speer gaan hangen, maar uiteindelijk komt het houten wapen los. Nummer twee steekt uit de schouder van Trico, en is dan ook een stuk lastiger te bereiken. Voorzichtig pakt het jongetje de veren van Trico vast, en langzaam begint hij te klimmen. Trico is er nog wat onrustig onder en dat maakt het klimmen niet gemakkelijk, maar het lukt. Met vallen en opstaan wordt de schouder bereikt, en even later is Trico ook bevrijd van de tweede speer.

Daarmee zijn de problemen niet opgelost. Trico zit nog steeds vast aan een ketting, en al zou hij los zijn: hij is verzwakt en kan amper op zijn poten staan. Het jongetje ontdoet Trico eerst van zijn ketting. Bevrijd van deze beperking reageert Trico aanvankelijk enthousiast, maar al snel zakt hij weer door zijn poten. Te zwak. Het jongetje speurt de omgeving af en vindt een aantal tonnen. Deze blijken precies het voedsel te bevatten dat Trico nodig heeft om weer aan te sterken. Het jongetje gooit ze een voor een naar Trico. Na enige aarzeling tast Trico toe, en zijn gezondheid verbetert zienderogen. Langzaam maar zeker krijgt het imposante beest zijn kracht terug. Met een dankbare blik in de ogen richt hij zich op, klaar om deze desolate plaats te verlaten.

Bovenstaande scène duurt al met al misschien een minuut of vijf á tien, maar hij maakt indruk. De emotie spat van het scherm. De angst van het jongetje, die plaats maakt voor nieuwsgierigheid en compassie. De wanhoop van Trico, die langzaam overgaat in hoop en dankbaarheid als hij uit de brand wordt geholpen door het jongetje. De prachtige vormgeving en animaties, en een ijzersterke soundtrack maken dat allemaal voelbaar. En zo hadden we, nog voor we goed en wel begonnen waren aan The Last Guardian, het kippenvel al op onze armen staan.

Niet bij je handje vastgehouden

De geniale sfeer belooft een van de belangrijkste pluspunten van The Last Guardian te worden, maar er is natuurlijk veel meer. De op de vorige pagina beschreven scène gaat gepaard met een aantal basishandelingen die indicatief zijn voor hoe de gameplay van The Last Guardian werkt. Zo moet de speler een knop ingedrukt houden om zich vast te houden aan Trico, terwijl hij aan het klimmen is. Het trekken aan de speren werkt door de linker-thumbstick helemaal naar beneden te duwen. De scène voelt aan als een cutscene, maar je doet alles zelf. Dat is een sterke insteek, maar er kleeft ook een nadeel aan: in een cutscene kan de regisseur de camerastandpunten perfectioneren, maar in de gameplay moet de speler de camera zelf meedraaien, met de rechter-thumbstick. Dat werkte in deze versie van The Last Guardian nog niet helemaal lekker.

Vast komen te zitten

Dat is een bescheiden puntje dat verder niet of nauwelijks van invloed was op ons spelplezier. De rest van het spel werkte goed. Tenminste, als je eenmaal door hebt wat je moet doen. Uitvogelen wat de bedoeling is en hoe je verder komt, is een basisingrediënt van Ueda's games, en dat element zit ook sterk in The Last Guardian. In het hok waar we het spel speelden stonden vier setups, en het verschil in hoe snel de spelers door het level heen gingen was groot. De een had het na een paar minuten in de smiezen en ging vrij soepel door de game, de ander stond na een kwartier nog steeds te hannesen met de speren of de kettingen die om Trico heen zaten. De game neemt spelers niet bij de hand, dus kun je af en toe even goed vast komen te zitten. Dat is soms irritant, maar het is tegelijk ook een deel van de charme van het spel.

Niet weten wat je doet is namelijk een essentieel onderdeel van The Last Guardian. Er is geen gouden pad dat aanwijst waar je naartoe moet, en de omgang met Trico is ook iets dat je moet leren. Wel kun je aanwijzingen halen uit wat de oude man vertelt, maar afgezien van enkele tutorial-achtige tooltips houdt het daar wel mee op. Hoe je precies je band met Trico opbouwt weet je dus niet van tevoren. Het is iets dat gaandeweg gebeurt. Je geeft hem eten, helpt hem op kracht te komen, en al snel begint het beestje je te volgen. Na het oplossen van een eerste puzzeltje kom je opnieuw in een ruimte waar eten voor Trico te vinden is. Daar kan Trico zelf niet bij. Hij is te groot voor de nauwe doorgangen, dus pakt het jongetje de tonnen met voedsel en brengt ze naar hem toe. Met elke hap die Trico naar binnen werkt, groeit zijn vertrouwen in het jongetje en wordt hun band hechter.

Samenwerken met Trico

De ontwikkeling van die band belooft nu al een van de mooiste onderdelen van The Last Guardian te worden, temeer omdat het ook een duidelijke functie heeft in de gameplay. Het jongetje heeft Trico bijvoorbeeld vaak nodig om verder te komen. Door op hem te klimmen, kan het een hoger gelegen platform bereiken, of Trico kan een muur stuk maken en een doorgang creëren die er eerst niet was. Dat werkt met iets waarvan we ons kunnen voorstellen dat het door de game heen een belangrijk wapen van Trico en het jongetje zal worden. Op een gegeven moment vindt het jongetje namelijk een soort schild of steen waarmee het een cirkeltje op muren kan projecteren. Zodra Trico dat cirkeltje ziet, activeert zijn agressievere modus en schiet hij bliksemstralen met zijn staart op de plek waar het jongetje het cirkeltje had geplaatst. In onze demo moesten we dat gebruiken om een muur kapot te maken, maar je kunt er natuurlijk op wachten dat je dezelfde tactiek kunt gebruiken in de strijd met vijanden die op je pad komen.

Kort na het vinden van dat wapen was het tijd om de speelsessie, en daarmee onze eerste echte blik op de game, af te ronden. Wat daarbij trouwens ook opviel, is dat game op sommige plaatsen best sporen van ouderdom laat zien. Zo zijn de grassprietjes min of meer rechte, groene lijnen, en ook zien sommige stukken van de wereld er wat grof uit. Dat valt echter enorm in het niet bij de vormgeving van de beide hoofdpersonages en hun animaties. Als we terugdenken aan de audiovisuele prestaties van deze versie van The Last Guardian, dan overheersen die elementen, samen met de uitstekende soundtrack, en niet dat de technische basis van het spel stamt uit een wat ouder gamestijdperk.

Voorlopige conclusie

The Last Guardian is een game die draait om emotie, vriendschap en vertrouwen. Het thema van een klein jongetje en een mythisch beest die elkaar leren begrijpen en vertrouwen, en zo samen allerlei hindernissen weten te overwinnen, spreekt enorm aan. Kleine minpuntjes als de soms wat onhandige camera daargelaten lijkt het er sterk op dat Fumito Ueda en zijn team opnieuw een meesterwerkje gaan afleveren. Natuurlijk hebben we nog maar een kleine portie van de game gezien en hoeft dit nog helemaal niet representatief te zijn voor de volledige game, maar als dat wel zo is, zijn wij verkocht. Over de volledige game gesproken, trouwens ... zien we op een van de screenshots hieronder nou echt twee Trico's? Hoe dat precies zit, en hoeveel van die beesten er zijn, is een vraag die voorlopig helaas nog niet beantwoord zal worden.

Reacties (47)

[Mic2000]

Ik snap niet dat meer ontwikkelaars niet zien dat er een markt is voor games die sterk een sfeer weten neer te zetten. Uiteraard het is niet alleen sfeer, gaat ook om gameplay. Maar als voorbeeld games als ico, shadow of the colossus, Journey en flow, hebben iets naar mijn mening dat andere games missen. Het is een stukje sfeer / karakter dat voorbij de meeste games gaat dat vol staat met stereotypen van het ego. Groter, stoerder, macho, prestatiegericht gedrag, etc etc. In veel games mis ik dit stuk bewustwording / spiritualiteit dat het leven meer moois te bieden heeft dan die stereotypen en ik begrijp dan ook niet waarom nog zo weinig games daar gebruik van maken.

Naar mijn mening bieden de games die ik hierboven noemde iets wat in vele van ons resoneert, het zit dichter bij de essentie van het leven, het biedt meer dan opgeblazen ego's, en ik denk dat onbewust veel meer mensen daar behoefte aan hebben dan nu wordt aangenomen in de industrie.

Edit:
Ondertussen nog even gekeken naar nieuwe games die in dit rijtje vallen:

• Rime (PS4) - https://www.youtube.com/watch?v=wOtiMtZxrrc
• Inside (Xbox One/Steam) - https://www.youtube.com/watch?v=E0V2rPVQWfM

[Reactie gewijzigd door Mic2000 op 23 juli 2024 08:32]

[geert1]

Helemaal met je eens! Games kunnen veel meer doen dan alleen het leveren van power-fantasieën en het doorlopen van herhalende activiteiten zonder bezieling of diepgang.

De grootste reden dat games met een unieke sfeer redelijk zeldzaam zijn, is de commercialisering van de game-industrie. Binnen de AAA uitgevers en ontwikkelaars wordt er gericht op de grootst mogelijke doelgroepen en worden risico's gemeden. Vooral de jonge en casual doelgroep wordt aangesproken, en die groep let meestal niet zo op diepere thema's, karakterontwikkeling en dergelijke. Vanuit die invalshoek is het gemakkelijker om maar gewoon weer een actie-gerichte game te maken in een bestaande franchise, zodat de inkomsten zo goed als gegarandeerd zijn. Unieke ervaringen zijn voor dit deel van de industrie veelal niet de moeite waard.

Naast het commercie-argument is er ook specifiek talent nodig om dit soort games te maken, en echte kunstenaars liggen niet voor het oprapen.

Gelukkig zijn er wel ontwikkelaars die buiten de mainstream opereren en bijzondere dingen maken, zoals Supergiant Games (Transistor, Bastion), Thatgamecompany (Flow, Flower, Journey), Dontnod Entertainment (Life is Strange) en Quantic Dream (Heavy Rain). Zij verbreden het medium van games enorm, buiten de gebaande paden. Ook grote uitgevers willen nog wel eens een uitstapje maken naar iets unieks (zolang het ze niet te veel kost), zoals Ubisoft met Child of Light, Grow Home en Valiant Hearts: The Great War. Oh, en dan zijn er ook nog Brothers: A Tale of Two Sons, Limbo en anderen.

Unieke games die werken op het gevoel en het verstand zijn er dus eigenlijk best veel; ze vallen vaak alleen niet zo op in vergelijking met de grote klappers als Call of Duty en GTA. Daarom des te mooier dat een redelijk high-profile en high-budget game als The Last Guardian toch gemaakt wordt, en afgemaakt wordt ondanks vele jaren ontwikkelings-hel. Hopelijk is het eindresultaat op het niveau van de toppers die je noemde.

[Reactie gewijzigd door geert1 op 23 juli 2024 08:32]

[Mic2000]

Thanks voor je ondersteunende reactie. Inderdaad de games zijn er wel, maar staan niet zo voorop. Ik ben wel van mening dat het talent in veel meer mensen zit, alleen niet geprikkeld wordt omdat iedereen teveel overladen wordt met mainstream games/media/etc.

Zelf vind ik het hele opgeblazen ego fenomeen, zoals ik eerder schreef, iets wat 10 jaar geleden nog waarde had, nu niet meer zo realistisch. Mensen worden steeds meer bewuster dat het niet gaat om kijk mij hoe goed ik ben, maar om kijk we hebben het goed met elkaar wat naar mijn mening belangrijker is.

Hoe dan ook, ik ben blij dat games zoals deze het licht halen

[LopendeVogel]

Nou ik weet niet of ik bij de mainstream hoor maar ik speel graag multiplayer of co-op. Ik speel niet graag een game alleen ("vroeger" 10 jaar geleden maakte het mij niks uit). Nu vind ik het vrijwel alleen maar leuk om samen met familie te gamen. Ik heb verschillende goede single player online games die ik amper gedaan heb.
Het is gewoonweg een totaal andere manier van gamen ( single of co-op/multiplayer ). Ik ben de jongste niet meer en ik heb tijdgebrek om te gamen, ondanks dat ik het graag doe. Single player only games hebben vaker veel tijd nodig. Je wordt een verhaal ingetrokken en daar blijf je het liefst in, wanneer je soms 30-60minuten de tijd hebt dan verveelt het snel.

Althans dit is mijn ervaring, hoe goed of mooi de single player games ook zijn, ik heb de tijd er niet voor.

[Mic2000]

Ik herken wat je zegt, ik heb zelf ook niet meer de rust om bepaalde singleplayer games te spelen. Maar dat is dan ook vooral omdat de gameplay niet interessant is. De game mechanics of puzzles zijn niet vernieuwend, maar meer een lijst met taken die uitgevoerd moet worden om weer een stukje van het verhaal te weten. Alsof het level gevuld moest worden met gameplay en er eigenlijk niet iets bedacht kon worden dat exact aansluit om de spelomgeving.

[Bas_f]

Daar noem je wel wat juweeltjes. Brothers: A Tale of Two Sons is wat mij betreft echt nummer 1. Wat een prachtig spel. Unieke gameplay, prachtige graphics, super soundtrack en een geniale sfeer, zonder een bestaande gesproken taal te gebruiken in het spel.

Jammer dat The Last Guardian een PS4 exclusive wordt. Er is op dit moment nog geen game waarvoor ik de PS4 zou kopen, maar dit wordt dan misschien de eerste. Ik vind het helaas nog weinig reden genoeg om een PS4 te halen. Daarbij, een PS4 zou bij mij hoogstwaarschijnlijk in de woonkamer belanden. Niet echt de plek waar ik een spel als dit wil spelen. Dat is meer voor mijn mancave. (waar ik er even rustig de tijd voor kan nemen, zonder dat ik continu gestoort word)

[Sagat]

Je kan de ps4 ook streamen naar een pc. Dan kan je dus ook in je mancave ps4 gamen zonder de console te hoeven verplaatsen. Of gewoon hdmi splitter op je monitor

[Nieuwevolger]

Inderdaad, een game als the last guardian is er eentje die we eens in de zoveel jaar gaan zien. Dit is het zelfde als quantem dream, zijn de enigste games in het genre met z'n groot budget.

[player-x]

Ik snap niet dat meer ontwikkelaars niet zien dat er een markt is voor games die sterk een sfeer weten neer te zetten.

De simpele reden is gewoon omdat een perfecte (of iig minimaal een goede) sfeer creatie ongelooflijk moeilijk is, kijk maar naar bv de laatste Star Wars films, daar is ongelooflijk meer geld tegen aan gesmeten, ja het zag er allemaal veel en veel gelikter uit, maar heeft nooit de sfeer van de 3 originele films kunnen halen, hoe hard ze het ook probeerde.

Die SW films waren nog steeds een redelijk succes, waarom? Omdat veel fans er nog steeds vooral om nostalgische redenen steeds weer naar toe gaan, en steeds weer hopen dat ze nu wel een echt goede uit hebben gebracht, sequels van films en games hebben het daarom makkelijker, een nieuwkomer heeft die luxe niet, en de game studio's die het geld voor dergelijke games moeten voorschieten, steken liever dat geld in bv BF6 dat (tenzij de ontwikkelaar echt iets fout doet) gewoon een meer gegarandeerde return heeft.

Bedrijven als in dit geval's Sony's SCEE, maar ook bv Blizzard en de vele anderen hebben geen financiële bijsluiter nodig en weten zelf al dat dat de risico's voor het ontwikkelen van een dergelijke game gewoon hoog is, want als de atmosfeer in de game net niet goed is, wat met dergelijke games heel makkelijk is, krijgt het gewoon geen goede reviews, wat inhoud dat het niet verkocht wordt.

Want uiteindelijk draait het er allemaal om dat ze er geld moeten verdienen aan hun producten die ze ontwikkelen, uiteraard is het leuk als er een bedrijf het risico durft te nemen, maar er moet wel geld aan wordt verdient, en niet veel managers willen of durven hier voor hun ballen op het blok te leggen, zou jij dat wel willen doen in hun schoenen?

Maar laten we hopen dat dit een succes wordt, zodat ze vaker deze risico's willen/durven te nemen.

[Reactie gewijzigd door player-x op 23 juli 2024 08:32]

[P. vd Loo]

Ken je dan ook games als Nier, deadly premonition? Geweldige sferen, althans naar mijn mening.

[Nieuwevolger]

twee generatie consoles geleden had je het beter voor elkaar. Z'n emotionele game maken is denk ik makkelijker gezegd dan gedaan. Je hebt wel echt een talend nodig om z'n game te maken en de markt is klein. Sowieso is sinds vorige generatie alles om schieten wezen draaien, wat inderdaad jammer is.

Maar neem nou die game rime, had wat weg van ico en zelda. Een indrukwekkende trailer maken is niet zo moeilijk als een indrukwekkende game te maken. Verder raad ik je aan om te kijken naar de games abzu en bound, lijken me games voor jou.

[Psyonara]

Als elke game sfeer heeft, dan word je daar ook ongevoelig voor. Tuurlijk blijft het altijd wel een belangrijk iets.

Daarnaast wil je ook niet actief zoeken naar iets wat alleen sfeer heeft. Afwisseling is ook belangrijk.

[Sylmaron]

Absoluut en helemaal met je eens. Ik voel me veel meer tot dit soort games aangetrokken maar helaas moet je ze als een speld in een hooiberg zoeken. Hopelijk wordt dit een artistiek en commercieel groot succes en volgen er meer van dit soort games. Er is naar mijn stellige overtuiging absoluut een markt voor.

[Vayra]

Tja, volledig met je eens. Er zijn maar heel, heel weinig developers die (de ruimte krijgen om?) echt creatieve visie op een game los te laten, en gek genoeg vind je er toch steeds opnieuw heel veel in het kamp van Sony / de Playstation. (Hoeveel 'aparte' of unieke én sterke concepten zie je nou op de Xbox? Ik kan ze niet eens op één hand tellen) Ik herinner me nog de reclames van Playstation van vroeger, die waren ook altijd al 'een vreemde gewaarwording' te noemen. Bizar, bijna. Maar ik heb toch ook echt van alle games op de console het meest genoten van de oudere en obscuurdere Playstation titels, en een klein handjevol Nintendo games zoals the Ocarina of Time.

Toch zijn dat de games die me het meest zijn bijgebleven na al deze jaren - shooter nummer 295105 doet dat, ongeacht het grafisch geweld en alle geweldige 'features' eigenlijk nooit. Sowieso, als een game zich op specifieke features moet verkopen (wat je steeds meer ziet, de omschrijving op het doosje is vooral een 'mijn piemeltje is langer dan die van de concurrent' lijstje) dan weet je eigenlijk al dat het herkauwde rommel is en dat je vroeg of laat de gameplay opnieuw beu bent, omdat het alleen maar herkenbaar is en al twintig keer herhaald.

Ik ben nog steeds in staat om nu, anno 2016 een game als Okami, Shin Megami Tensei, of een Shadow of the Colossus te gaan herspelen - of zelfs een Diablo 2 op 800x600, ook zo'n game met een eigen smoel (die overigens in deel 3 aardig verloren is gegaan). Geen moment ook denk ik dan aan 'goh wat gedateerd' of iets dergelijks. Het is een compleet pakketje, een mooi geheel, een duidelijk product met één visie waar je je compleet in kunt verliezen. En daar is ook niet echt een magische formule voor die altijd werkt.

[Reactie gewijzigd door Vayra op 23 juli 2024 08:32]

[alex4allofyou]

Er zijn wel meer spellen met sfeer hoor, dat begon eigenlijk al met Super Metroid en de Final Fantasy serie. De laatste jaren vond ik van spellen die ik gespeeld heb met name Bioshock Infinite en The Last of Us indrukwekkend qua sfeer en emotie.

Heb zo een idee dat de nieuwe God of War ook mooie momenten gaat krijgen (naast al het bruuts). Die scene met dat hert, ik had echt al dat het mij wat deed.

[gamedevil13]

Playstation heeft echt genadeloos veel goeie exclusives. Ik heb zelf een xbox. Daarvoor speel ik Gears of war en halo. Maar dat is het dan ook. Ik weet dat ze bijv Forza ook hebben. En ng wat spellen maar die spreken me helemaal niet aan.
Kga daarom ook een ps4 kopen. God of war, uncharted, the last of us, the last guardian, Killzone en ga zo maar door. Dus voor mij word het de PS4 Neo.

[FGras]

De Neo, ik zit daar ook precies op te wachten!
Nu maar hopen dat t een fatsoenlijk apparaat wordt.

[gamedevil13]

Beste man, veel zou ik er niet van verwachten. Maar betere prestaties is betere prestaties. Als ik nu 45 in plaats van 30 frames krijg en ik betaal een stukje meer. Prima. We zullen zien wat het word. Kan net zo goed dat alleen de resolutie omhoog gaat en de fps hetzelfde blijven, maar ik hoop van niet. Ik hoop dat de fps als eerst aangepakt wordt.

[IngamerX]

Die game is toch ook alweer wat jaartjes in development zeg. Kan me nog wel herinneren dat ik een jaar of twee a drie geleden voor het eerst een soort van preview op youtube zag. Wel een indrukwekkende sfeer, en absoluut een titel waar ik naar uit kijk.

[Wesley-groet]

Volgens mij begonnen ze rond 2006. Tijden stilgelegen

[Alcmaria]

Eerlijk is eerlijk, ik heb de PS4 gekocht bij Launch en hij heeft echt een enorm lange tijd stof staan happen nadat ik 'Pareltjes' *ahum* als Knack had uitgespeeld. Nu begint het eindelijk lekker te lopen met de fijne spellen. Al met al had ik hem best de ps4 een jaartje later kunnen kopen... maar ja.. :-D

[Sagat]

Nooit console bij launch kopen smaken verschillen uiteraard maar er zijn zoveel leuke games, kan me niet voorstellen dat er nog steeds geen leuke games voor je zijn. Moet er wel bij zeggen dat ik een casual gamer met weinig tijd ben. Als je elke avond uren wegspeelt ga je wsl sneller door het aanbod heen en ken je de meeste remasters al.

[FastRDust]

PS4 bij launch gehaald en het geluk gehad dat ik een Review pack heb opgestuurd gekregen dus meteen 5 games

[Nieuwevolger]

Zou prachtig zijn als the last guardian z'n belofte waar maakt, alle previews zijn erg positief.

[FGras]

Een van de beste games van deze E3 voor mij.

[BrbZrk]

Iedereen die het nog niet heeft gedaan, snel nog ICO en Shadow of the Colossus remasters spelen op de PS3

[Sylmaron]

Dat is sowieso een must inderdaad.

[HADES2001]

sluit liever de PS2 weer aan en speel de originele

[Kai85]

Eindelijk the last guardian. Nu hopen dat het net zo goed wordt als shadow of the colosseus. Alleen het einde mag wel iets minder dramatisch, anders ben ik bang dat ik het ook niet droog gaat houden bij the ending

[Glopes]

Je kan toch echt wel een beetje zien dat deze game door development crisis is gegaan. Hopelijk weegt dat het niet teveel neer.

[adiabat]

na een jaar Rocket League te hebben gespeeld misschien nog iets anders proberen