Item: Splatoon
Rating: 8
Author: Paul Hulsebosch

Samengevat

Splatoon is een game met twee gezichten. De campagne is klassiek Nintendo, met veel kleine uitdagingen en klassieke bossfights als finale. Zoals je van Mario en Zelda gewend bent, al ben je hier gewapend met een geweer waar dikke klodders verf uit komen. Online is Splatoon echter een heel andere game. Dan heb je aan de oplossingen die je in de campagne geleerd hebt niet zoveel. Online is het vier tegen vier in gewone of ranked matches waarbij je ervaring op kunt doen om meer wapens te verkrijgen. Het mooie is dat die nieuwe wapens niet zozeer sterker zijn, maar dat je steeds meer het wapen kunt kiezen dat bij je past. Het draait in Splatoon niet om frags, maar om het bedekken van een zo groot mogelijk deel van de arena met de kleur van jouw team. Dat maakt dat kansen snel kunnen keren en tegelijk dat je ook een rol kunt spelen als je niet zo'n grote revolverheld bent. Dat de game geen voicechat heeft en je in de online Turf War niet kunt bepalen bij wie je in het team komt, maakt dat Splatoon als serieuze team based shooter afvalt. Dat is ook niet de opzet van Nintendo. Splatoon is veel meer een partygame waaraan iedereen deel kan nemen om plezier te maken. In die opzet is Nintendo geslaagd, al kan het wachten in de lobby tot flinke frustratie leiden.

Pluspunten

Minpunten

Eindoordeel

Getest

Splatoon

Prijs bij publicatie: € 36,36

Vanaf € 24,99

Vergelijk prijzen

Het had weinig gescheeld of de wereld had nooit van Splatoon gehoord. De leden van het team dat binnen de eigen studio van Nintendo verantwoordelijk is voor de game hadden moeite om hun baas te overtuigen van de potentie van het project. Die baas is niemand minder dan Shigeru Miyamoto, en de bedenker van zowel Mario als Zelda zag weinig in het project. Niet gek, want Splatoon is een game die je niet snel van Nintendo verwacht.

Wie de game in een paar woorden probeert te omschrijven, komt uit op 'een online multiplayer shooter waarin in twee teams van vier spelers het tegen elkaar opnemen'. Schieten? Team based online multiplayer? Het is inderdaad niet wat je van Nintendo verwacht. Wie een jaar geleden had voorspeld dat het bedrijf achter Kirby en Pikmin een dergelijke game op de markt zou brengen, was voor gek verklaard. Toch is het precies de omschrijving die bij Splatoon past, al hebben Miyamoto en zijn team uiteraard een stevige draai aan het concept gegeven. Of beter gezegd: er is een dikke Nintendo-saus over de omschrijving gegoten. Een saus in suikerzoete kleuren, die met dikke klodders van de muren druipt.

Schieten met verf

Dat is meteen wat de game onderscheidt van andere online shooters; er wordt hier niet geschoten met lood, maar met felgekleurde verf die met dikke klodders uit de wapens van de spelers komt. Verf die een Inkling, het koddige alter ego van elke speler, kennelijk slecht verdragen kan. Inklings schieten het in grote hoeveelheden af, maar blijken zelf uiterst gevoelig voor verf in een kleur die niet de hunne is. Dat is de kern van de game; elk team heeft een bepaalde kleur verf in het reservoir van zijn wapens en dient daar de tegenstanders mee uit te schakelen. Spelers die geraakt worden gaan dood, al komen ze vrijwel direct weer tot leven om opnieuw de arena te kunnen betreden.

Wat de game atypisch maakt, is dat het niet gaat om het aantal tegenstanders dat je op die manier uitschakelt. Frags tellen niet; het gaat om de vierkante meters die je met verf weet te bedekken. Het is dus zaak om lustig met verf te spuiten, op plekken die nog niet bedekt zijn en liever nog op plekken waar al verf van de tegenstander ligt. Als de tijd verstreken is, wordt het percentage vloeroppervlak dat elk team heeft bedekt vergeleken. Het team dat de meeste meters heeft bespoten, wint de match.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Splatoon.

Er is nog een belangrijk kenmerk dat Splatoon onderscheidt van andere online shooters; je kunt onderduiken in de verf. Je kunt je op die manier onzichtbaar maken en ongezien snel verplaatsen. Het was zelfs ooit de basis van de game. In het allereerste concept was Splatoon een game rond inktvissen. Die konden onderduiken en ongezien verder zwemmen in inkt van hun eigen kleur. Dat idee zit nog steeds in de game, al is het niet meer zo prominent aanwezig Als je goed kijkt, zie je dat je avatar in de game in een inktvis verandert als je onderduikt. De verf die uit je wapen komt is officieel dus ook inkt, al heeft het meer de dichtheid van verf.

Hoe dan ook; het is een belangrijk strategisch element van de game. Het maakt van Splatoon een spel van sluipen en onverwachts opduiken. Dat kan niet ongelimiteerd. Je kunt immers enkel in verf van je eigen kleur onderduiken. Dat maakt het des te belangrijker om terrein te veroveren op het vijandige team. In verf van je tegenstander kun je niet onderduiken. Sterker nog; eenmaal op verf van het vijandige team ben je opeens erg traag. Zo traag dat je haast een sitting duck bent. Het maakt de strijd aan het front gevaarlijk en de matches spannend. Ondanks dat de inktvis in het beeld misschien wat naar de achtergrond verdwenen is, vormt het onderduiken nog steeds een kenmerkende eigenschap van de game.

Het front verschuift

Dat is ook wat Splatoon origineel en leuk maakt. Je kunt in online potjes een stuk van het level veroveren, er onderduiken en vervolgens wachten tot er een tegenstander voorbij komt, om die vervolgens ongezien uit te schakelen. Dat lijkt saai, gewoon een beetje wachten tot er iemand voorbijkomt. De praktijk is echter dat potjes Splatoon zo dynamisch zijn dat de frontlinie constant verandert en rustig afwachten er eigenlijk zelden bij is. Beide teams zijn constant bezig om terrein te veroveren. De levels zitten bovendien zo in elkaar dat er zowel de nodige omwegen zijn te vinden als het onvermijdelijke choke point.

De controller van de Wii U speelt in de strijd een belangrijke rol, want daar zie je op het scherm een plattegrond van het level, met als belangrijkste element de kleur van het vloeroppervlak. Je ziet dus welk deel je eigen team en het vijandelijke team veroverd hebben en kunt op basis daarvan plannen waar je aan wilt vallen of wilt verdedigen. Als inktvis kun je bovendien snel naar andere delen van het level verhuizen.

Helaas!
De video die je probeert te bekijken is niet langer beschikbaar op Tweakers.net.

Aankondiging van Splatoon.

In het multiplayergedeelte van de game kun je ervaring opdoen en daarmee in level stijgen. Dat heeft als voordeel dat je een grotere keuze aan wapens krijgt. De nieuwe wapens zijn niet echt sterker, maar ze bieden wel meer variatie. Als je in level stijgt, kun je een wapen kiezen dat bij je speelstijl past, daar komt het eigenlijk op neer. Elk wapen heeft daarbij drie kenmerken en elk kenmerk kent een handvol varianten. Gelukkig speel je al op level drie de voornaamste varianten vrij, als aanvulling op de standaard Splattershot. Die Splattershot is een soort Super Soaker, maar dan met verf gevuld. Hij heeft een redelijk snelle fire rate, maar een kleine reikwijdte. Op level drie kun je ook een Splat Roller of Splat Charger aanschaffen, als je met je online potjes voldoende credits hebt verdiend.

De Splat Charger is een wapen dat je op kunt laden door de trigger ingedrukt te houden, om zo een dikke klodder verf over een flinke afstand te deponeren. Het is de sniper rifle van de game, hoewel de reikwijdte gelukkig ook weer niet zo groot is dat je ongezien je dodelijke werk kunt doen. Elke online arena heeft genoeg verhogingen om het slagveld te overzien. Daarmee lijkt de Charger een ideaal wapen, maar dat blijkt in de praktijk wat genuanceerder te liggen. Inklings kunnen immers onderduiken en zich ongezien verplaatsen. Het leukst en het meest karakteristiek is de Splat Roller, eigenlijk niet meer dan een enorme verfroller die je voor je uit kunt duwen. Ideaal om snel grote stuken van het level te bedekken, met als nadeel dat de roller als wapen ook het kleinste bereik heeft. Je moet je tegenstanders platwalsen met de Roller en dus heel dichtbij komen. Het levert de meest bevredigende kills op in de game als je over een nietsvermoedende tegenstander walst. Het leukste is nog onderduiken, ongezien vlak achter een tegenstander opduiken en hem platwalsen. Van de standaard-Splattershot bestaan overigens ook varianten met dikkere klodders en een lagere fire rate.

Het levert interessante tactische keuzes op. Hoe wil je je team samenstellen? Twee van de vier spelers uitrusten met een Roller om snel terrein te veroveren? Of wat meer vuurkracht en reikwijdte met één of zelfs geen enkele Roller? De praktijk leert dat het handig kan zijn om tweetallen te vormen; een duo van een Roller en een speler met een Charger of Splattershot daarachter om de Roller te beschermen. Zeker in kleine levels is dat een goede strategie; in grotere levels laat je met het spelen in duo's onvermijdelijk delen van het speelveld onbeheerd.

Kleertjes kopen

Met de credits die je kunt verdienen tijdens de online Turf War kun je niet alleen wapens kopen, maar ook kleren waarmee je je Inkling een eigen karakter kunt geven. Leuk, maar niet bijzonder. Bovendien is Splatoon een snelle game, waardoor je weinig van de pakjes van andere Inklings zult zien. Daarnaast zijn Inklings een flink deel van de tijd ondergedoken in de verf, waardoor je al helemaal niets van hun uiterlijk ziet. En als ze al bovengronds verblijven, zitten er vaak flink wat klodders op hun pakje. Nieuwe kleren kopen is daarmee niet het meest interessante deel van de game. Het is pas interessant als je de wapens hebt die op je verlanglijstje stonden.

Toch komen hier ook bedenkingen tegen de game om de hoek kijken. Splatoon is een lekkere, snelle online shooter waarin de verf voor een onverwacht tactische wending zorgt. Nintendo heeft de actie echter ook 'licht' gehouden, doordat een aantal opvallende zaken ontbreekt. De voornaamste is dat je tijdens potjes nauwelijks met je medespelers kunt communiceren. Er is geen voice chat bijvoorbeeld, wat een flink gemis is als de potjes serieuzer worden. Bovendien kun je tijdens matches niet van wapen wisselen en tijdens de standaard online Turf War ook niet kiezen met welke spelers je in een team komt. Afspreken dat je met een team van vier spelers online gaat, met een bepaalde verdeling van wapens, is er dus eigenlijk niet bij. Jammer, want de gameplay leent zich er wel voor. Met goed op elkaar ingespeelde teams kan een potje Splatoon uitgroeien tot een tactisch steekspel dat zich kan meten met Counter-Strike. Dat is in de huidige opzet echter niet het geval.

Is dat erg? Nee, Splatoon is nu dus een shooter light en van Nintendo hadden we niet anders verwacht. Potjes verlopen snel, met kerende kansen. Er is in de huidige opzet bovendien altijd wel een rol weggelegd voor de vier spelers in een team. Ben je niet zo goed in schieten? Dan zoek je een rustig hoekje van de map op en ga je verven. Heel belangrijk: het gaat niet om de kills, hoewel het uitschakelen van een tegenstander je natuurlijk wel even de vrijheid geeft om je directe omgeving van jouw kleur verf te voorzien. Omdat kills, en daarmee ook deaths, niet tellen, is er bovendien ruimte voor gewaagde acties waarbij je diep de vijandelijke helft in probeert te dringen om daar onder je tegenstanders huis te houden of de omgeving jouw kleur te geven. Als je level tien hebt bereikt, kun je bovendien mee gaan doen aan ranked matches en andere spelvormen. Voor wie in een rustiger setting wil oefenen aan multiplayer is er de optie om het lokaal tegen een andere speler op te nemen. Helaas wordt dat al snel wat saai.

Bommen gooien

Toch is Splatoon ook weer niet helemaal zo light als we hierboven schetsten, want de wapens waar je uit kunt kiezen hebben allemaal twee extra's. Naast de Main Mode heeft elk wapen een Sub en een Special. Bij Sub vind je wegwerpspul met welluidende namen als Splat Bomb, Burst Bomb, Suction Bomb, Splash Wall of Sprinkler. Het komt er in de meeste gevallen op neer dat je een soort alt fire hebt waarmee je een explosie van verf kunt veroorzaken. De bommen uit het assortiment kun je met een boogje weggooien en zijn er dus in verschillende smaken. Nog veel krachtiger zijn de Specials. Die kun je dan ook niet zomaar inzetten; tijdens een match verdien je punten met het verven van de omgeving en als je genoeg punten hebt, kun je een Special inzetten. Dat kan doorgaans hooguit twee keer per match, en meestal minder vaak.

Met de Specials wordt het echt funky. Zo kun je met de Inkstrike een tornado van verf veroorzaken op een door jou te kiezen plek op de map. De Killer Wail is een soort toeter die geen inkt verspreidt maar wel vijandige spelers uitschakelt. De Inkzooka is een bazooka waarmee je gedurende een seconde of acht enorme hoeveelheden verf af kunt schieten en met de Bubbler kom je tijdelijk in een soort luchtbel terecht waarin je niet geraakt kunt worden door schoten van de vijand. Vooral de Specials die verf verspreiden, zoals de Inzooka en vooral de Inkstrike, zijn erg krachtig, hoewel levels vaak zo in elkaar zitten dat er ruimte is om te schuilen. De wapens die je vrijspeelt als je meer ervaring opdoet, hebben steeds een andere combinatie van Main, Sub en Special, maar ze blijven dus gebaseerd op Splattershot, Splat Roller of Splat Charger.

Ik wil eruit!

Helaas is er een duidelijk minpunt aan de online matches, met name aan het starten daarvan. Als je aangeeft te willen deelnemen aan een online Turf War, gaat Nintendo voor je op zoek naar een server en word je vervolgens in een lobby geplaatst waarin je kunt wachten op zeven andere spelers. Als je mazzel hebt, zijn die snel gevonden. Zo niet, dan begint de frustratie. Je kunt de lobby namelijk niet verlaten. Zelfs de Home-knop van de Wii U-controller is geblokkeerd zolang je in de lobby zit. En de wachttijd daar kan behoorlijk oplopen. Je zit zo'n 100 seconden in de wachtrij. Als er binnen die 100 seconden niemand bijkomt, word je eruit gegooid. Maar als zich wel een tweede speler meldt, begint de teller weer opnieuw en wacht je samen opnieuw 100 seconden. Bij een derde speler herhaalt zich dat opnieuw. In het ergste geval kom je tot zeven spelers en meldt zich geen achtste. Dan zit je al snel tien minuten te wachten op een match die niet doorgaat, in een lobby die je niet kunt verlaten. Er is een eenvoudige minigame om je bezig te houden in de lobby, maar die is zo simpel dat je daar heel snel op uitgekeken bent. We begrijpen dat het vervelend is als er steeds spelers uit de wachtrij stappen, maar dit is veel frustrerender.

Splatoon is dus vooral een online shooter waarin teams van vier het tegen elkaar opnemen. Dat is echter maar de helft van het verhaal, want Splatoon heeft ook nog een volwaardige campagne die je solo kunt spelen. Die is een stuk afwisselender dan het multiplayergedeelte doet vermoeden. Je zou de campagne kunnen beschouwen als een tutorial voor het online gedeelte, maar daar zou je de campagne tekort mee doen. Waar de online Turf War voor Nintendo misschien onbekend terrein is, is juist aan de campagne goed te merken dat Splatoon toch echt een Nintendo-game is. Hij is verdeeld in een handvol hoofdstukken die ieder weer bestaan uit evenveel circuits die vervolgens weer bestaan uit een stuk of tien zwevende eilandjes waar je met een enorme boog naartoe wordt gelanceerd. Elk eilandje is een korte uitdaging waarbij je al schietend de volgende jump pad moet zien te bereiken, om van daar naar een volgend eiland gelanceerd te worden.

Het eerste dat je in de campagne leert is dat de wereld van Splatoon bezaaid is met muren, en vooral ook met hellingen die te steil zijn om tegen op te klimmen. Die hellingen zijn de ramps uit het gemiddelde skatepark, maar dan net te hoog om er rennend boven op te komen. Gelukkig heb je verf en kun je een ramp een kleurtje geven. Als inktvis lukt het opeens wel om boven te komen en mocht het dan nog niet lukken, kun je ook nog een klein sprongetje maken. Bij de muren leer je snel dat op sommige muren wel verf blijft plakken en op andere niet, en dat je dus tegen sommige muren wel op kunt klimmen en tegen andere niet. Dat zijn tegelijk de enige technieken die je in het online-gedeelte zult gebruiken. In de campagne leer je echter veel meer.

Nieuwe uitdagingen

De campagne lijkt sterk op wat je van de gemiddelde Mario- of Zelda-game gewend bent. Je krijgt van alles voorgeschoteld: vierkante sponzen die opzwellen als je er verf op spuit, maar weer krimpen als ze geraakt worden door je computergestuurde tegenstanders. Platformen die in beweging komen als je verf schiet op de kleine propeller die eraan vastzit. Zoals je met name van Mario gewend bent zijn er veel bewegende delen, waarbij het op timing aankomt. Met hier als extra de computergestuurde tegenstanders die je het leven zuur maken door op je te schieten. Daar zijn er diverse van, met over het algemeen een simpele kunstmatige intelligentie. In veel gevallen komt het er op neer dat je de aandacht af moet leiden om ze van achter te verrassen met wat klodders verf uit je Splattershot. Dat kan vaak redelijk makkelijk doordat je het terrein met verf kunt bespuiten waarin je onder kunt duiken, om zo ongezien achter je tegenstander te komen.

Elk van de hoofdstukken eindigt bovendien met een heuse boss en ook die zijn in typische Nintendo-stijl vormgegeven. Wie Mario en Zelda kent, zal ook hier de opzet herkennen; een flink uit de kluiten gewassen monster, hier vaak van mechanische aard, dat je in drie stages dient te verslaan, waarbij iedere volgende stage een iets moeilijker variant is op de vorige. In de campagne krijg je dus een keur aan tegenstanders en mechanische obstakels voorgeschoteld die je voornamelijk met je eenvoudige Splattershot zult moeten overwinnen. In de online Turf War zijn er juist veel minder mechanische hindernissen om te overwinnen, maar heb je een veel grotere variatie aan wapens.

Minder lieflijk

En dan is er nog het uiterlijk van de game. Ook dat is opvallend. Het geheel is net zo kleurrijk als je gewend bent van Nintendo, maar toch heeft Splatoon een geheel eigen stijl die iets westerser en vooral iets volwassener is dan we gewend zijn. De Inklings hebben bijna iets stouts over zich; ze zien er beduidend minder lieflijk uit dan andere Nintendo-personages. Het is een stijl die ons erg aanspreekt, al moet wel gezegd dat de detaillering van de personages hier en daar wat te wensen overlaat. Afgezien van dat laatste geldt voor de muziek een beetje hetzelfde als voor de karakters. De muziek is zo vrolijk als je van Nintendo gewend bent, maar tegelijk behoorlijk anders, met minder orkestrale stukken. Die zijn vervangen door nummers die opvallend poppy zijn. Zo hoor je in de lobby een loom reggaemuziekje en elders hippe sfeermuziek waar Boards of Canada zich niet voor zou schamen. Ook dat valt bij ons in de smaak, juist doordat het wat minder lieflijk is.

Splatoon is een game met twee gezichten, bijna zelfs twee games voor de prijs van één. De campagne is klassiek Nintendo, met veel kleine uitdagingen vol nieuwe spelelementen en bewegende delen, en met klassieke bossfights als finale. Helemaal wat je van Mario en Zelda gewend bent, al ben je hier gewapend met een geweer waar dikke klodders verf uit komen. Online is Splatoon echter een heel andere game. Dan heb je aan de oplossingen die je in de campagne geleerd hebt niet zoveel. Online is het vier tegen vier in gewone of ranked matches, waarbij je ervaring op kunt doen om meer wapens te verkrijgen. Het mooie is dat die nieuwe wapens niet zozeer sterker zijn, maar dat je steeds meer het wapen kunt kiezen dat de juiste combinatie heeft van Main, Sub en Special. De voornaamste twist die Nintendo in Splatoon aan de klassieke online shooter heeft gegeven, is dat het hier niet draait om frags, maar om het bedekken van een zo groot mogelijk deel van de arena met de kleur van jouw team. Dat maakt dat kansen in matches snel kunnen keren, maar ook dat je een rol van betekenis kunt spelen als je niet zo'n grote revolverheld bent. Uiterlijk en muziek passen uitstekend bij de iets gewelddadiger gameplay van Splatoon. Zowel het uiterlijk van de Inklings als de muziek die je hoort zijn iets minder lieflijk dan je van Nintendo gewend bent.

Dat de game geen voicechat heeft en je in de online Turf War niet kunt bepalen bij wie je in het team komt, maakt dat Splatoon als serieuze team based shooter afvalt. Dat hoeft de pret echter niet te drukken, en het was ook niet de opzet van Nintendo. Zoals we van de Japanners gewend zijn is Splatoon veel meer een partygame waaraan iedereen deel kan nemen om er plezier aan te hebben. In die opzet is Nintendo geslaagd, al kan het wachten in de lobby tot flinke frustratie leiden.